Zondagmiddag. De regenvlagen jagen langs de ramen, de boomtoppen zwiepen op het geweld van de stormwind, de laatste blaadjes sidderen op de haast kale takken. Dikkie Dik houdt me gezelschap bij de computer en het rustige spinnen is een zalig tegengewicht voor het waaien daarbuiten.
Ik denk terug aan nog zo'n stormdag, vele jaren terug. Ik was net terug van school en mijn dochter was volop aan het vertellen over wat ze die dag allemaal beleefd had, toen de telefoon rinkelde. Het was een vriendinnetje, de dochter van een vriendin van mij, die angstig vroeg of we konden komen helpen: de schutting rond de tuin was het aan het begeven.
Alleenstaande moeders zijn solidair met elkaar en dus haastten we ons enkele straten verder. De volgende uren waren tegelijk hilarisch en surrealistisch!
De houten schutting rondom de tuin ving de volle laag van de stormwind en dreigde los te raken en op drift te gaan. Twee vrouwen en drie jonge kinderen vochten tegen de rukwinden en probeerden de schutting aan de grond te houden. De wind was zo fel dat we letterlijk tegen de wind in konden liggen zonder om te vallen. Het zoontje van de vriendin werd gewoon weggeblazen. We moesten met onze rug naar de wind gaan staan om te kunnen ademen. Nooit hadden we zo'n stormwind meegemaakt.
Met metalen draad, stukken touw, blokken hout, kortom zowat met alles wat we in de garage vonden, maakten we de schutting vast. Hadden we de indruk dat ze links weer stevig vastgemaakt was, dan vloog ze rechts plots weer los en moesten we weer die kant uit rennen.
Plots echter hoorden we een heel raar geluid. We keken op en zagen een houten tuinhuis in de meest letterlijke zin door de lucht vliegen en met een plof versplinteren op de weg! Gelukkig was er net geen verkeer. Het was zo'n vreemde gebeurtenis dat ik ze zelfs nu nog nauwelijks in meer woorden kan beschrijven. Het beeld echter blijft me, twintig jaar later, nog altijd voor ogen: dat grote tuinhuis dat in zijn geheel van over de grote baan door de lucht kliefde en neerpetste op de rijweg.
Twee uur lang vochten we tegen de wind, zorgden we ervoor dat onze kinderen oké waren en lagen we in een deuk omdat het allemaal zo out of control was.
Toen, heel langzaam, ging de wind liggen. Moe, maar tevreden gingen we gezellig koffie drinken in de keuken, terwijl de kinderen nog even speelden.
De schutting had het gehouden en wij hadden het nog maar een keertje bewezen: we konden ons mannetje staan!
Gisteren moest ik weer op interview voor mijn boek. Ik geef toe, ik vind het zalig om met mensen te gaan babbelen. Ik geef ze graag de ruimte en de tijd om langzaam gewoon te raken aan mijn aanwezigheid, tot ze de recorder vergeten en zich laten onderdompelen in hun onderwerp. Het is een kwestie van afstemmen, van ademen op hun ritme, van stil te zitten als een poes die zich in het zonnetje koestert. Kortom: als interviewer moet je een kokon creëren waar jij en de ander zich tijdelijk in afzonderen.
Zo ook gisteren. Het interview zelf verliep vlekkeloos en hartelijk. Maar! Er was een grote MAAR! De dame in kwestie woonde in een schitterend huis met een interieur dat zo in Vogue kon. Alles perfect op elkaar afgestemd, tot in de kleinste details in harmonie. Over de hele lengte van living en salon was er nog eens een aangebouwde veranda. Niet zo'n pompeus glazen kasteel, maar gewoon een bakstenen uitbouw met een mooi houten gebinte en heel veel ramen. In de zomer moet het er schitterend zijn, met een uniek uitzicht over de velden en de weiden.
Alleen, het was geen zomer en de ruimtes waren niet verwarmd.
En zo zat ik daar twee uur, poesstil, in een dun bloesje met een elegant truitje, koffie te nippen uit prachtige porseleinen kopjes, geserveerd in mooi zilverwerk, bij een temperatuur die 12° zeker niet overschreed.
Het resultaat laat zich raden! De hele terugweg stond de centrale verwarming van mijn auto volle bak, maar het duurde nog zeker een uur voor er wat warmte in mijn botten trok en mijn handen bleven koude sukkeltjes. Een warm bad met rozemarijn bracht een beetje soelaas, maar vanochtend betaal ik de tol! Van kop tot teen doen al mijn spieren en gewrichten pijn en ik verplaats me als een slecht afgestelde robot.
Toen ik, vele jaren geleden, nog dialectonderzoek deed, overkwam het me ook een keer! Je werd immers ontvangen in 'de beste kamer' en vermits die ook maar bij hoge uitzondering gebruikt werd, kon het daar ook best koud zijn. Na die keer voorzag ik me erop en droeg altijd laagjes truien.
Behalve die keer toen ik een molenbouwer ging interviewen. Ik moest voor het dialectenbureau de namen hebben van alle onderdelen van een molen. De man was sinds generaties molenbouwer en hij kende tot het kleinste schroefje bij naam. Er was één klein probleem! De hoogbejaarde man was onder de indruk gekomen van de ABN-campagnes die toen net volop woedden en hij weigerde om dialect te spreken! Zijn zoon en ik hebben echt moeten pleiten om hem te overhalen om gewoon dialect te spreken. Het was voor mij immers belangrijk om ook de juiste uitspraak te hebben! En daar gingen mijn laagjes! Uiteindelijk werd het een schitterende dialectopname en daar was het om te doen!
Ik leerde ook alle soorten koffie en gebak verwerken! Je kunt immers moeilijk na de eerste slok een vies gezicht trekken en de rest laten staan!
Maar dat neemt niet weg dat ik dol ben op interviews en al het nieuwe en boeiende wat je erdoor ontdekt! Op dus naar mijn volgende getuige!
Onze hogeschool bestaat 12 1/2 jaar, zoals de meeste hogescholen die in 1995 uit het Hogeschooldecreet ontstaan zijn. Zes verschillende culturen in vier verschillende steden die voortaan samen verder moesten. Ik vergelijk het een beetje met een uitgebreid nieuw samengesteld gezin! En daarbovenop een nieuw centraal bestuur, met mensen die ook hun eigen identiteit meebrengen. Het is een mayonaise die veel zorg vraagt, eigenlijk een hollandaise, want die pakt nog moeilijker en wil nog sneller schiften!
En om die 12 1/2 jaar luister bij te zetten, schrijf ik een boek. Twee jaar terug schreef ik het verhaal van 125 jaar lerarenopleiding in de Normaalschool, intussen ook een departement Lerarenopleiding. Ik verzamelde getuigenissen van meer dan 50 oud-studenten. En oud was letterlijk! Mijn oudste getuigen waren hoogbejaarde tachtigers, maar nog zo fris van geest en ad rem, met gevoel voor humor, zin voor relativeren en nog altijd die liefde voor het onderwijs. Als ik op die manier oud mag worden, dan zie ik het wel zitten!
En nu ben ik weer aan de slag. Niks geen nostalgisch boek deze keer, maar ferme gesprekken met jonge oud-studenten die met twee voeten geestdriftig aan hun carrière bouwen en die met plezier terugdenken aan hun studies aan onze Hogeschool West-Vlaanderen en aan de kansen die ze er gekregen hebben.
Ik verken dus alle hoeken van West-Vlaanderen en ik stel vast dat we nog altijd een noest werkend volkje zijn, geëngageerd en toegewijd, met een open geest voor wat op ons afkomt.
Verleden en toekomst, ik heb ze beide ontmoet. Ze zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden. Goed om daar even bij stil te staan!
Junior Senior
