Toen we pas in onze straat kwamen wonen, het laatste elleboogje van een straat die zich de aorta van de wijk mag noemen, stopten we in elke brievenbus een vriendelijk kaartje waarop we vertelden wie we waren. Van de meeste buren kregen we een vriendelijk kaartje terug. Ook met kerst wisselen we wensen uit en als we elkaar toevallig ontmoeten, dan is er altijd tijd voor een praatje.
In de zelfbedieningszaak bij het plein ontmoeten we buurtbewoners, maar elkaar bij naam kennen ... dat zat er niet in.
Tot we twee jaar terug bij de buren uitgenodigd werden voor een drankje met een hapje om een tweede huwelijk te vieren. We ontmoetten er andere buren en het ene woord bracht het andere mee tot we op het thema straatcomité en straatfeest uit kwamen.
Twee weken later vergaderde het kersverse comité. Ik bleef met mijn tien jaar wijkanciënniteit ver achter bij de overige buren die vijfentwintig, dertig jaar en langer in de wijk woonden, ze helemaal hadden weten groeien en er ook de meeste mensen kenden.
Het klikte en voor twee zomers hielden we ons eerste straatfeest. Een zuiders aperitief en een gezellige BBQ op de speelplaats van het wijkschooltje. Het was een schot in de roos! Om het nog spannender te maken, hadden de anciens een quiz over de wijk opgesteld en één van de comitéleden, een voortreffelijk steenkapper uit hobby, had de naam van onze straat prachtig in een blauwsteen gekapt. De trofee voor de winnaar.
Alle buren brengen aperitiefhapjes en dessert mee voor zoveel mensen als ze inschrijven. De bedoeling is dat alle hapjes op één grote tafel komen, een buffet waar iedereen mag proeven bij de buren.
We vroegen ons af of de hapjes zich tot wat chips en zoutjes zouden beperken en welk dessert men mee zou brengen. Het werd een prachtig culinair gebeuren! Iedereen had zich in de keuken uitgeleefd en ons dessertbuffet moest voor dat van een grote banketbakker niet onderdoen! Het was meteen het moment om recepten uit te wisselen!
Sindsdien begroeten we veel meer buren en boodschappen doen is vaak bekenden ontmoeten!
Vorige zomer deden we het nog een keertje over, met groeiend aantal aanwezigen en heel veel plezier, zowel bij de voorbereidingen als bij het feest. De quiztraditie moest verder gezet worden en ik was de straat doorgewandeld met mijn fototoestel. Vanuit de meest ongewone hoeken fotografeerde ik hele banale dingen. Het was grappig om vast te stellen dat sommige buren per manier van spreken hun eigen brievenbus of voordeur niet herkenden! De trofee werd deze keer gemaakt door de echtgenote van een comitélid: een prachtig keramieken boompje dat iedereen wel graag in zijn woonkamer wilde!
We beloofden toen ook om een winterontmoeting te organiseren. En zo plannen we nu een winterdrink op 5 januari, net voor Driekoningen. We vergasten onze straatburen op zelfgemaakte pompoensoep, chocolademelk en Glühwein, met een stukje zelfgebakken cake.
Bovendien hebben we de straatburen uitgenodigd om hun tuin een winters feeëriek uitzicht te geven met lichtjes en kaarsen. Geen Amerikaanse toestanden, maar gewoon heel sfeervol en stemmig.
Onze tuin heeft zijn kersttooi al gekregen en hier en daar volgt een buur ons voorbeeld al. Wat zou het mooi zijn, overal in Vlaanderen stemmig verlichte voortuinen. En dan een winterdrink, gewoon gezellig met de buurt ... Vrede op aarde aan de mensen van goede wil. Maar laten we met onze eigen straat beginnen!
Maandagavond. We haasten ons door het stille Brugge naar het Arentshof voor het winterfestijn. Dat doen we nu al een paar maandagen na mekaar en telkens opnieuw worden we verrast door het unieke van het schouwspel. Het Arentshof is feeëriek verlicht met tientallen kaarsen die grillige schaduwen tekenen op de muren van het museum en van Gruuthuse. Zelden zijn er meer dan honderd toeschouwers. De acts zijn meeslepend, verrassend, grappig, ontroerend en de sfeer is opperbest.
Zo verbaasden we ons over de schitterende act van de Géants Célestes, drie mannen in onwaarschijnlijke gewaden die op hoge stelten moeiteloos de klinkertjes trotseerden en met elkaar en met het publiek in een muzikale dialoog gingen, bijgelicht door hun eigen straatlantaarnmuts.
We neurieden mee met de grappige jazzband van l'âme des poètes die improviseerden op Brel, Brassens, Aznavour en zoveel meer Franse chansonniers.
Vanavond worden we verwacht in de binnentuin van Gruuthuse. Een nijdige wind blaast ons vooruit. Vanavond willen de de Compagnie Quidam zien.
Ondanks het gure weer huiveren de affecionado's in de luwte van de trappen. Jammer genoeg zijn de weersomstandigheden nefast voor de act, maar om hun goede wil te tonen, zullen twee leden een kort optreden verzorgen, zo meldt ons een vriendelijke mevrouw van de stad Brugge.
En plots stappen ze binnen, twee ranke wezens, in witte gewaden gehuld. Als sierlijke giraffen, of hoogpotige eenhoorns, verkennen ze het plein. Moeiteloos maken ze danspassen, begeleid door muziek die middeleeuws, oosters, buitenaards maar hoe dan ook meeslepend fascinerend is.
Dan gebeurt het. Alsof een geheime kracht hen vervult, zwellen ze op en in een vreemd ritueel verworden ze tot mysterieuze michelinmannetjes met lichtende bolle hoofden. Hun dans krijgt nieuwe vormen. Ze stappen op het publiek toe en met hun wijde flapperhanden krijgen de toeschouwers een bolwassing. Ook ik ontsnap er niet aan en enkele seconden lang ritselt en ruiselt het om mijn oren. Dan zijn ze weer weg.
Zo snel als de ruimte zich in hun pakken nestelde, zo snel verpoppen ze zich weer tot de smalle, ranke wezens van ervoor. Nog even blijven ze hangen en dan stappen ze de nacht in ...
We volgen ze door de donkere straten tot het huis waar ze zich uit hun tweede huid zullen pellen. Automobilisten kijken verschrikt op.
Meegenomen door de sfeer, besluiten we om een avondwandeling te maken door Brugge. Op de Markt doen we wat we alweer jaren niet meer gedaan hebben: een pakje friet met mayonaise kopen.
Vreemd hoe frietjes zoveel beter smaken als je ze met half verkleumde vingers loopt op te eten langs de kerstmarkt! Alleen de mayonaise van een frietkraam heeft die onmiskenbare smaak die ik vermoedelijk thuis niet zo appreciëren, maar die nu perfect past!
Zwijgend lopen we te knabbelen en we wijzen naar de ijspiste, waar een bediende gewillige pirouettes draait voor twee Engelse meisjes die hem giechelend fotograferen. We wandelen langs de kraampjes met jenever en Glühwein, vergelijken de feestelijke verlichting van de restaurants, bekijken het aanbod in onze favoriete boekenzaak, schuifelen de Steenstraat in en genieten van de stilte, de rust en de avondsfeer.
Via het binnenpleintje van het Zilverpand wandelen we terug naar de Biekorf waar onze auto staat. Helemaal verfrist zijn we, alle vermoeidheid van de werkdag weggewaaid, moeder en dochter op stap.
Junior Senior
