Mijn interviews brengen me zo'n beetje overal. En dankzij mijn GPS en de uitgeprinte route die Google me bezorgt, kom ik doorgaans op tijd op mijn bestemming aan.
Doorgaans. Want soms krijgt mijn GPS kuren. Zo moest ik onlangs een groot kantoorgebouw vinden. Mijn GPS wees me resoluut linksaf, terwijl elke vezel van mijn auto wist dat ik rechtsaf moest, naar die kantoorsite langs de autosnelweg. Een bizarre kronkel in mijn hersens volgt dan tegen beter weten in toch maar de GPS. Niet goed, natuurlijk, want meer dan varkenskwekerijen en landelijk gelegen villaatjes vond ik niet op mijn weg. Een telefoontje naar mijn te interviewen persoon leerde me dat ik mijn intuïtie moest leren volgen.
Vanavond was het weer prijs. Maar dan in het kwadraat. Ik moest in Kortrijk zijn. Nu werk ik sinds een paar maanden aan de rand van deze stad, maar veel verder dan een occasioneel bezoekje aan het centrum heb ik het nog niet gebracht.
Volgens Google kon ik mijn bestemming in negen minuten bereiken. Op de kaart zag het er wel een beetje gecompliceerd uit en ook de beschrijving sprak over veel links en rechts inslaan, maar ik was ervan overtuigd dat mijn GPS mij vlekkeloos ter plaatse zou brengen.
Het weer zat niet mee. Het was al donker - o wat heb ik toch een hekel aan die donkere dagen waarop je 's ochtends in het donker opstaat en 's avonds in het donker thuiskomt - en het regende. Zo'n vieze natte regen die net niet hard genoeg valt om je ruitenwissers op vol te laten draaien, maar wel te veel om ze op interval te zetten.
Een half uur gaf ik mezelf. Het begon goed. Ga links op de rotonde, tweede afslag, over honderd meter rechtsaf ... Ik volgde mee op het kleine schermpje, terwijl ik tegelijk het verkeer goed in de gaten hield.
En toen ging het mis. Ik kwam aan een splitsing waar je drie kanten uit kon en ... mijn GPS zweeg! Links, rechts en achter me schoof de avondspits de stad uit. Welke kant moest ik uit? Ik besloot uiterst rechts te nemen, een ander deel van de stad uit.
Dat had ik beter niet gedaan. De volgende twintig minuten heb ik rondjes gereden. Ik reed Kortrijk in en uit, volgde een stuk van de ring, mijn GPS vroeg me dringend om 'om te keren', wat ik zuchtend deed, en daar ging ik weer, de andere kant uit. Weer reed ik Kortrijk in en uit, weer reed ik een stuk langs de ring, en ... voor de tweede keer belandde ik op de oprit van dezelfde apotheker. Net op dezelfde plek waar mijn GPS mij met aandrang verzocht om ... jawel 'keer om' te doen.
Ik probeerde het nog een derde keer. Ik ontdekte nog nieuwe op- en uitritten, andere stukken van de ring, of waren het dezelfde, ik wist het niet meer. Toen ik een derde keer op de oprit van de apotheek stond - de apotheker overwoog misschien al om de politie te bellen wegens verdacht voertuig voor zijn zaak - en mijn GPS me nog maar eens met aandrang vroeg om om te keren, vond ik het welletjes. Mijn zenuwen hadden intussen het kookpunt bereikt, de ramen dampten aan, de klok wees ongenadig aan dat ik al lang mijn bestemming had moeten bereiken ...
Mijn uitgeprinte versie kon me ook niet helpen: in het donker en de regen waren de straatnaambordjes niet te vinden, laat staan te lezen!
Ik gaf er de brui aan. Plots ontdekte ik de uitrit die me naar mijn woonplaats zou brengen en ik hoopte maar dat ik snel thuis zou zijn, zodat ik een mail kon sturen om uit te leggen waarom ik niet op de afspraak verschenen was.
Je GPS brengt je waar je zijn moet ... doorgaans wel, maar vandaag niet!
Ik ben een robotvrouwtje. Na mijn verblijf in de diepvriesveranda vorige donderdag, doen al mijn spieren en gewrichten pijn. Ik heb de dosis omega en gluco en chondro verhoogd, maar het koude bad was te intens en duurde te lang. Alles doet pijn.
Raar is dat ... om het even welke beweging ik doe, zelfs als ik gewoon zit, dan voel ik dat mijn spieren en gewrichten het niet naar hun zin hebben. 's Avonds hul ik mijn handen in een kersenpitkussentje en ik wikkel me in een knuffeldeken, waardoor ik een levend iglootje word.
Niets doen, stilzitten, liggen, niet werken, het is geen oplossing. De ervaring heeft me geleerd dat ik de dingen beter in slow motion blijf doen. Maar het is natuurlijk best grappig. Elke verkeerde beweging lokt een 'au' of een 'oei' uit ... Ik waggel voorzichtig als een eend op glad ijs en ik stap in en uit mijn auto alsof ik van hoogbreekbaar glas ben.
't Zal wel weer overgaan! En er zijn veel erger dingen! Ik probeer op een positieve manier met mijn 98% watercelletjes om te gaan. Als die zich goed in hun vel voelen, zullen ze vrolijker stromen en niet triestig kabbelen. Ik moet dan telkens aan de foto's denken die die Japanse wetenschapper van waterkristallen maakt. Als ze vervuild zijn, of als ze negatieve dingen te horen krijgen, dan zijn de kristallen ook vervormd.
Trouwens, geldt hetzelfde niet voor planten? Ja toch, die groeien ook beter als je er lief tegen spreekt! En dus spreek ik mezelf en mijn spiertjes en gewrichtjes liefdevol toe, koester ik me achter het raam in het zonnetje en luister naar melodieuze muziek.
Intussen heb ik me wel voorgenomen om bij een volgend interview in een te koude ruimte gewoon mijn jas aan te houden. Een mens moet het lot niet tarten!
Junior Senior
