Maandagavond. We haasten ons door het stille Brugge naar het Arentshof voor het winterfestijn. Dat doen we nu al een paar maandagen na mekaar en telkens opnieuw worden we verrast door het unieke van het schouwspel. Het Arentshof is feeëriek verlicht met tientallen kaarsen die grillige schaduwen tekenen op de muren van het museum en van Gruuthuse. Zelden zijn er meer dan honderd toeschouwers. De acts zijn meeslepend, verrassend, grappig, ontroerend en de sfeer is opperbest.
Zo verbaasden we ons over de schitterende act van de Géants Célestes, drie mannen in onwaarschijnlijke gewaden die op hoge stelten moeiteloos de klinkertjes trotseerden en met elkaar en met het publiek in een muzikale dialoog gingen, bijgelicht door hun eigen straatlantaarnmuts.
We neurieden mee met de grappige jazzband van l'âme des poètes die improviseerden op Brel, Brassens, Aznavour en zoveel meer Franse chansonniers.
Vanavond worden we verwacht in de binnentuin van Gruuthuse. Een nijdige wind blaast ons vooruit. Vanavond willen de de Compagnie Quidam zien.
Ondanks het gure weer huiveren de affecionado's in de luwte van de trappen. Jammer genoeg zijn de weersomstandigheden nefast voor de act, maar om hun goede wil te tonen, zullen twee leden een kort optreden verzorgen, zo meldt ons een vriendelijke mevrouw van de stad Brugge.
En plots stappen ze binnen, twee ranke wezens, in witte gewaden gehuld. Als sierlijke giraffen, of hoogpotige eenhoorns, verkennen ze het plein. Moeiteloos maken ze danspassen, begeleid door muziek die middeleeuws, oosters, buitenaards maar hoe dan ook meeslepend fascinerend is.
Dan gebeurt het. Alsof een geheime kracht hen vervult, zwellen ze op en in een vreemd ritueel verworden ze tot mysterieuze michelinmannetjes met lichtende bolle hoofden. Hun dans krijgt nieuwe vormen. Ze stappen op het publiek toe en met hun wijde flapperhanden krijgen de toeschouwers een bolwassing. Ook ik ontsnap er niet aan en enkele seconden lang ritselt en ruiselt het om mijn oren. Dan zijn ze weer weg.
Zo snel als de ruimte zich in hun pakken nestelde, zo snel verpoppen ze zich weer tot de smalle, ranke wezens van ervoor. Nog even blijven ze hangen en dan stappen ze de nacht in ...
We volgen ze door de donkere straten tot het huis waar ze zich uit hun tweede huid zullen pellen. Automobilisten kijken verschrikt op.
Meegenomen door de sfeer, besluiten we om een avondwandeling te maken door Brugge. Op de Markt doen we wat we alweer jaren niet meer gedaan hebben: een pakje friet met mayonaise kopen.
Vreemd hoe frietjes zoveel beter smaken als je ze met half verkleumde vingers loopt op te eten langs de kerstmarkt! Alleen de mayonaise van een frietkraam heeft die onmiskenbare smaak die ik vermoedelijk thuis niet zo appreciëren, maar die nu perfect past!
Zwijgend lopen we te knabbelen en we wijzen naar de ijspiste, waar een bediende gewillige pirouettes draait voor twee Engelse meisjes die hem giechelend fotograferen. We wandelen langs de kraampjes met jenever en Glühwein, vergelijken de feestelijke verlichting van de restaurants, bekijken het aanbod in onze favoriete boekenzaak, schuifelen de Steenstraat in en genieten van de stilte, de rust en de avondsfeer.
Via het binnenpleintje van het Zilverpand wandelen we terug naar de Biekorf waar onze auto staat. Helemaal verfrist zijn we, alle vermoeidheid van de werkdag weggewaaid, moeder en dochter op stap.
Junior Senior
