Ik kijk in de spiegel en ik zie geen veranderingen. Er zijn overnacht geen rimpels bijgekomen, geen extra kilo's, ook geen nieuwe wallen of kwalen. En toch ... sinds vorige maandag ben ik zestig. Een mijlpaal. Nog heb ik niet het gevoel dat ik dingen niet meer mag doen.
Conclusie: ik mag nog altijd dansen en swingen, ook als ik poets. Ik mag nog altijd luidkeels meezingen als er een oude hit op de radio komt - en daarbij de vreemde blikken van andere chauffeurs aan de stoplichten negeren. Ik mag nog altijd leuke kleren dragen en ik hoef me niet af te vragen of dit jurkje, dat truitje, die laarzen of dergelijke ensembles niet meer kunnen.
Nee, er is niets veranderd. Ik slaap nog altijd even goed, mijn appetijt is wat hij moet zijn, niet te veel, niet te weinig en ik geniet van een glaasje goede wijn.
En toch ... als ik zeg dat ik zestig ben, dan krijg ik te horen dat ik er goed uitzie - voor mijn leeftijd. Al wordt dat laatste niet uitdrukkelijk geformuleerd.
Daar ligt het keerpunt, beste lezer. Zolang je jonger bent, zie je er goed uit. Punt. Vanaf zestig zie je er goed uit - voor je leeftijd.
Anderzijds: zolang iedereen denkt dat ik nog lang geen zestig ben, mag ik mezelf een senior noemen en denken: tussen mijn oren voel ik me nu ongeveer 43. Zal ik voortaan om de twee jaar tussen mijn oren een half jaar ouder worden?
Een dierbare oud-lerares van me wordt volgend jaar tachtig. Geen mens die het geloven wil. Ze ziet er met moeite zestig uit, heeft de dynamiek en de uitstraling van een vijftigjarige en de belangstelling en de agenda van een drukbezette veertiger. Elk gesprek met haar is een herbronning en een verruiming van je horizon. Spits, gevoel voor humor, wijs, de tijd vliegt voorbij.
En goede oude vriend is er vierentachtig. Elke week pleegt hij een column voor een lokale krant. Zijn taal is veerkrachtig, zijn blik nog voor geen greintje vertroebeld, zijn pen als het nodig is scherp als vitriool. Uren kan hij filosoferen over zijn en niet zijn, over de vrije wil, over zen en boeddha en de andere godsdienstmeneren. De politiek kent hij, gelet op zijn voorgeschiedenis, als zijn binnenzak en zijn analyses zijn glashelder.
Twee hoogbejaarden bekeken door de bril van een jongbejaarde, wat zeg ik, een piepkuiken - in hun ogen!
Ik wil hun voorbeeld graag voor ogen houden! En intussen geniet ik van wat de dag me brengt.
Junior Senior
