Ik heb wat met Zeeland. Misschien zit het in mijn genen. Mijn grootouders langs moederszijde, ik ken ze enkel van één sepiabruine foto, vluchtten tijdens de Eerste Wereldoorlog met nog wat broers en zussen naar Cadzand. Nederland was immers een neutraal land.

Jaren later stond ik op de dijk, zo ongeveer waar hun huisje ooit stond. Ik zag in gedachten de ernstige gezichten, de broers en zussen netjes opgesteld, mijn grootvader zijn hand beschermend op de schouder van mijn grootmoeder. Wat ging er in hen om?

Ik heb dus wat met Zeeland. Ik kom er graag, hou van zijn uitgestrekte polders, zijn kreekjes, zijn plassen, de zoute lucht van de hoge dijken, de intimiteit van zijn kleine dorpjes, nette woninkjes met kraaknette gordijntjes of gewoon doorkijk tot in de achtertuin.

Vroeger was een overstap naar één van de eilanden maar de ingeving van één ogenblik. Hup, in Breskens de veerboot op en de weg naar Middelburg, Veere, Goes of Zierikzee lag voor ons open.

Helaas, een paar jaar terug kwam er een tunnel in Terneuzen en onze wandelingen in Zeeland werden een stuk ingekrompen. Oversteken naar de eilanden is nu een rit van minstens twee uur geworden.

Vorige week echter, boekten we een hotelletje op Tholen. De naam alleen al doet dromen van Scandinaafse verten en oude geschiedenis. Het lag helemaal alleen bij de Oosterschelde en toen het donker werd, openbaarde zich een feeëriek spel van stilstaande en bewegende lichtjes in een oase van rust, gekruid door een ziltige zeegeur. Onthaasten werd plots een realiteit die zich vanzelf voltrok.

De uitbaters waren ongelofelijk gastvrij en het eten werd in heerlijke en royale porties opgediend.

Overdag zwierven we rond op het eiland. Watervlaktes en winterwachtende polders wisselden elkaar af, met hier en daar vlekjes wollige schapen die geconcentreerd graasden of rustten. De dorpjes waren er nog kleiner dan in onze herinneringen. In het schemerduister, onder een kleed van nevel, kwamen ze uit een vorige eeuw. Hoewel het nog maar vijf uur was, liepen er nauwelijks mensen op straat en wie er liep, deed dat onbevangen. Hier moest niemand schrik hebben om overvallen te worden.

We brachten nostalgische bezoeken aan Zierikzee, vonden het oudste huis van Nederland terug en ontdekten een alleraardigst kattenwinkeltje met wel honderd verschillende kunstobjecten die allemaal de kat tot onderwerp hadden. Ook de mevrouw was een kattenmadam met veertien exclusieve perzen. Doorheen de glazen deur die de winkel van de woonkamer scheidde, zag je er enkele koninklijk op de piano zitten. Een grote zwarte bouvier bleek hun speelmaatje te zijn.

Op de terugweg deden we Goes nog eens aan. Het heeft een Maastrichtgehalte en we belandden er in een onwaarschijnlijke koffieshop, een echte dan! Je kon er de heerlijkste koffies en thees proeven en gelukkig ook kopen. Zo hebben we nu, voor speciale gelegenheden, een thee mee die er als een bloem uitziet. Als je hem begiet, opent de bloem zich langzaam en de aroma's komen vrij. En zalige theemelanges in piramidevormige buideltjes uit zijde.

Straks, bij het houtblokkenvuur, denkend aan Zeeland, genieten we ervan.