Zeg niet te gauw, 't is weer een vrouw! Als vrouwelijke chauffeur blijft dat zinnetje toch altijd in je achterhoofd zitten.
't Was een drukke week geweest en het niveau van mijn benzinetank gaf aan dat ik weldra zou moeten tanken. Maar ... ik had nog één vol streepje en dat moest dus nog lukken.
Toen ik bij mijn vrienden vertrok, bleek dat ene streepje miraculeus opgesoepeerd en het alarmstreepje pinkelde lustig toen ik mijn motor startte.
'Je kunt zeker nog 50 km rijden', had men mij ooit gezegd en zo ver was het niet naar het tankstation.
Net toen ik er aankwam, ging de zaak dicht. Geen nood, ik kon met bankkaart tanken. Dacht ik! De dag ervoor moest ik naar een deftige bijeenkomst en dus had ik mijn gewone handtas ingeruild voor een deftiger exemplaar. Altijd gevaarlijk, dergelijke transacties, want ... mijn bankkaart zat nog in mijn andere tas.
Ik haastte me naar de zaakvoerder die net op zijn motor was gaan zitten. Kon ik hem cash betalen? De man was heel erg meevoelend, maar jammer maar helaas: het alarm stond op en de eerste tien minuten kon hij zijn eigen zaak niet meer binnen. Maar, zei hij, je hoeft niet zo te panikeren, je kunt zeker nog naar huis om je bankkaart
Ik vertrouwde het zaakje toch niet helemaal, zag me al langs de kant van de weg staan met een lege benzinetank, en dus reed ik op goed geluk naar een volgend tankstation.
Ik ontdekte er eentje enkele honderden meters verder. Ook daar zouden ze net sluiten, maar gelukkig, daar wilden ze wel cash ontvangen en mijn wagen voltanken.
Opgelucht reed ik weg, met een volle tank en een lege portemonnee.
Ja, dat kon toch ook niet. Ik moest ook financieel even bijtanken. Geen probleem: ik kon naar de GB en vragen om extra geld aan te rekenen. Ik haastte me langs de rekken - het was inmiddels bijna halfacht - kocht een paar spulletjes en bood me bij de kassa aan.
Om opnieuw vast te stellen ... dat ik natuurlijk nog altijd geen bankkaart had. Gelukkig ken ik de kassierster een beetje. Ik legde haar de situatie uit, liet mijn koopwaar bij haar achter en croste naar mijn wagen.
Ik parkeerde de auto een halve meter van de stoep, rende naar binnen, pakte mijn bankkaart en vloog weer naar de auto. Mijn poezen begrepen er niets van! Vrouwtje had totaal geen tijd en geen aandacht voor hen.
Tien minuten voor sluitingtijd stond ik weer aan de kassa. En vijf minuten later kon ik opgelucht naar mijn auto stappen. Ik kon eindelijk naar huis, met een volle tank en een volle portemonnee ...
|
Junior Senior
