Henry Purcell werd in 1659 in Westminster geboren. Dat is dit jaar 350 jaar geleden. Hij stierf op 21 november 1695, de dag vóór de feestdag van de H. Cecilia, patrones van componisten en muzikanten. Purcell schreef zijn beroemde Ode 'Hail, bright Cecilia!' voor deze speciale feestdag. Zondag 22 november 2009 is dus om meerdere reden een uitstekend moment om Purcells muziek centraal te stellen.
------------------------
Henry Purcell: Hail! Bright Cecilia!: Sinfonia door Collegium Vocale Gent o.l.v. Philippe Herreweghe - Harmonia mundi 901634 - [0:09:40]
Henry Purcell: Dido and Aenaes: When I am laid in earth door Emily van Evera, sopraan; Taverner Players o.l.v. Andrew Parrott - Sony 62993 - [0:09:08]
Henry Purcell: King Arthur: Ouverture-Air door Tafelmusik o.l.v. Jeanne Lamon - Sony 66169 - [0:04:15]
Henry Purcell: Two Preludes door Jan Michiels, piano - Etcetera 4006 - [0:04:55]
Henry Purcell: She loves and she confesses door John Potter, tenor; Maya Homburger, viool; Stephen Stubbs, chitarone - ECM New Series 1803-476 052-2 - [0:03:28]
Henry Purcell: Triosonate nr.5 in a door Masques o.l.v. Olivier Fortin - Analekta 2 9905 - [0:05:30]
Henry Purcell: Sweeter than Roses door Anne Cambier, sopraan; Philippe Malfeyt, luit; David van Bouwel, klavecimbel; Liam Fennely, gamba; I Justiniani - Bloomline 2002-2 - [0:03:34]
Henry Purcell: Ouverture Timon of Athens door Musicians of the Globe o.l.v. Philip Pickett - Philips 446218-2 - [0:05:39]
Henry Purcell: The Fairy Queen: Ouverture-Hornpipe door Tafelmusik o.l.v. Jeanne Lamon - Sony 66169 - [0:03:54]
Henry Purcell: Pavan à 4 door Ricercar Consort o.l.v. Philippe Pierlot - Mirare 012 - [0:04:55]
Henry Purcell: Te Deum door Tessa Bonner, sopraan; Patrizia Kwella, sopraan; Kai Wessel, contratenor; Paul Agnew, tenor; William Kendall, tenor; Peter Kooy, bas; Collegium Vocale Gent o.l.v. Philippe Herreweghe - Harmonia mundi 901462 - [0:13:03]
Henry Purcell: Suite nr.5 in C voor klavecimbel door Gustav Leonhardt, klavecimbel - Philips 4460002 - [0:05:46]
Henry Purcell: Chaconne in g door London Baroque - BIS 1165 - [0:04:30]
Henry Purcell: Come ye Sons of Art, away: Sound the trumpet door Michael Chance, contratenor; Timothy Wilson, contratenor; English Concert o.l.v. Trevor Pinnock - Archiv 463 042-2 - [0:02:28]
Henry Purcell: Fantasia 7 door Ricercar Consort o.l.v. Philippe Pierlot - Mirare MIR-012 - [0:04:16]
Henry Purcell: Rejoice in the Lord alway door Collegium Vocale Gent o.l.v. Philippe Herreweghe - HARMONIA MUNDI 901462 - [0:08:00]
Henry Purcell: Dioclesian: Preludio-Song Tune-Trumpet Tune door Tafelmusik o.l.v. Jeanne Lamon - Sony 66169 - [0:04:06]
Een bedelaar was ik, en ik was aan het bedelen van deur tot deur, toen een gouden wagen als een prachtige droom in de verte verscheen, het moest wel die van eenkoning zijn.
Hoog steeg mijn verwachting... Ik dacht dat mijn kwade dagen nu ten einde waren en ik droomde al van een grote gift.
De wagen hield stil bij mij. Een man keek naar mij en daalde af met een glimlach. Nu was het geluk van mijn leven eindelijk gekomen, dacht ik.
Toen hield hij zijn rechterhand op en zei: 'Wat ga je mij geven?'
Ach, het was een koninklijke grap, dat hij zijn handpalm bedelend uitstak voor een bedelaar.
Bedremmeld en besluiteloos stond ik, en toen nam ik langzaam uit mijn bedeltas een heel klein korreltje graan en gaf het.
Maar hoe groot was mijn verrassing, toen ik aan het einde van de dag mijn bedeltas leegschudde op de vloer en een heel klein korreltje goud vond in de armzalige hoop.
Begrijp dat je alles wat je in anderen ziet ook in jezelf meedraagt. Jouw oordelen zijn in feite weerspiegelingen van wat je in jezelf hebt onderdrukt of afgewezen.
Twee Zen-monniken wilde een rivier oversteken. Ze troffen daar een jonge aantrekkelijke vrouw die ook de rivier over wilde, maar niet durfde. De ene monnik nam haar op zijn schouders en droeg haar naar de overkant. De ander monnik was razend. Hij zei niets, maar van binnen kookte hij. Dat was verboden! Een boeddhistische monnik mag geen vrouw aanraken en deze monnik had haar niet alleen aangeraakt, maar haar zelfs op zijn schouders gedragen.
Ze legden vele kilometers af. Toen ze bij het klooster aankwamen en de deur binnengingen, draaide de boze monnik zich om naar de ander en zei: 'Hoor eens, ik zal dit aan de meester moeten rapporteren. Dit is verboden!.
De andere monnik zei: 'Waar het je het over?, wat is er verboden?'
'Ben je het alweer vergeten?' Vroeg de tweede. 'Je hebt die aantrekkelijke jonge vrouw op je schouders gedragen!'
De eerste monnik lachte en zei: 'Ja, ik heb haar inderdaad gedragen. Maar ik heb haar bij de rivier achtergelaten. We zijn nu kilometers verder en ik zie dat jij degene bent die haar nog steeds met zich meedraagt.'
Je innerlijk - wat je verdrongen of afgewezen hebt - weerspiegelt zich steeds in je daden. Zelfs als je iets uit de weg gaat, zijn je opvattingen daaraan af te lezen.
Michiel Hendryckx. Graham Robb - "De ontdekking van Frankrijk"
'De ontdekking van Frankrijk' van de Brit Graham Robb werd Michiel aangeraden door zijn persoonlijke boekhandelaar. Een schot in de roos, want dit boek vertelt als geen ander de échte geschiedenis van het mooiste land ter wereld. Het inspireert Michiel zelfs tot het maken van een nieuw boek annex tentoonstelling over het Frankrijk volgens Michiel Hendryckx. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
In plaats van iedereen een brandblusapparaat in zijn auto mee te geven zou Michiel Hendryckx liever elke autobestuurder 'Kaas' van Willem Elsschot cadeau doen, voor in de file. Michiel las deze klassieker voor het eerst tijdens de humaniora en was meteen van slag. Sindsdien leest hij het verhaal elk jaar opnieuw. En elke keer weer is hij tot tranen toe ontroerd
Michiel Hendryckx had in 1990 het idee opgevat om samen met een muilezel te voet naar de Olympos te wandelen. In zijn bagage zat toen het boek 'De Magiër' van John Fowles, een tip van een goeie vriend. Net voor de grens met Griekenland is hij het boek beginnen te lezen. Het was meteen een schot in de roos en sindsdien één van zijn favoriete romans. Helaas is deze klassieker bijna nergens meer te vinden.
Michiel Hendryckx - Carlo Levi - "Christus kwam niet verder dan Eboli"
'Christus kwam niet verder dan Eboli', de bestseller van arts en kunstenaar Carlo Levi, is net als de biografie van Bunuel een interessant geschiedenisboek. Hierin lees je hoe het fascisme floreerde in het Italië van de 20ste eeuw. Als Michiel de kans had gehad om even met Levi te praten, dan had hij het graag over zijn kunstwerken gehad. Die zijn nauwelijks ergens te zien.
Een van mijn lievelingsboeken is "Nachttrein naar Lissabon" van de Zwitserse schrijver Pascal Mercier. Midden in een les verlaat de leraar Latijn zijn klaslokaal. Opgeschrikt door het besef dat de tijd voorbij vliegt, laat hij zijn gestruktureerd leventje achter zich en vertrekt hij met de nachttrein naar Lissabon. Ik ben daar jaloers op. Eigenlijk wil ik een klein anoniem leven als muzikant. Waar weet ik niet, misschien in Oostende. Mijn droom is zonder stress leven. Nu kan ik het niet. Ik hoop later wel, als men mij vergeten is. (J. Verminnen)
Dat teekeningetje van au charbonnage is waarlijk niet veel bijzonders maar waarom ik het zoo onwillekeurig maakte dat is daarom omdat men hier zoo veel van die menschen ziet die in de kolen werken en dat wel een eigenaardig volk is. Dit huiske staat niet ver van den trekweg, het is eigentlijk een klein estaminet aan de groote werkplaats vast alwaar de werklui in hun schofttijd hun brood komen eten & een glas bier drinken.
Reeds in der tijd in Engeland heb ik eens gesoliciteerd naar eene betrekking van evangelist onder de mijnwerkers in de steenkolen mijnen, toen sloeg men mijne vrage in den wind en zeide ik minstens 25 jaar moest zijn.
Het weer is hier koud, maar je ziet niettemin heel mooie dingen. Gisteravond bijvoorbeeld een buitengewoon mooie zonsondergang in mysterieus bleekcitroengeel daartegen Pruisisch blauwe cipressen, bomen met dorre bladeren in alle gebroken tinten; dat was heel opmerkelijk.
Tot voor kort waren de haiku's van Van Rompuy weinig meer dan een curiositeit. Hij waagde er zich al langer aan, maar dat raakte pas breed bekend nadat hij in de beloken tijd van zijn oppositie tegen de paarse regeringen met een blog op het internet begon. Daarop konden zijn haiku's dan dienen als meditaties bij de dingen van de dag.
En dat is net waarvoor ze erg geschikt zijn. De haiku is een uit Japan geïmporteerde klassieke versvorm, met heel strenge regels, zowel formeel als inhoudelijk. Het gedicht moet bij voorkeur uit één zin bestaan, in één ademtocht uitgesproken kunnen worden, drie regels van respectievelijk 5, 7 en 5 lettergrepen tellen, een seizoen vermelden en uitdrukking geven aan een persoonlijke indruk op basis van een natuurwaarneming. Als het niet over de natuur, maar over de mens gaat, is het geen haiku, maar een senryu dat is nu eenmaal het reglement.
Gelijkgestemde zielen
In de twintigste eeuw is de haiku ook in de Nederlandse literatuur doorgedrongen, maar hij is toch vooral pas in de jaren zeventig populair geworden. De gangmakers ervan waren J. van Tooren in Nederland, die de bloemlezing Haiku, een jonge maan publiceerde, en vooral de norbertijn Bart Mesotten in Vlaanderen, die onder meer het Haikucentrum Vlaanderen en het haikutijdschrift Vuursteen oprichtte.
Het valt op dat de haiku zich grotendeels buiten het gewone poëziecircuit beweegt. De beoefenaars ervan zijn meestal niet piepjong meer en ze hebben zich vooral regionaal en zelfs lokaal georganiseerd in verenigingen met weinig hiërarchie.
Op poëzieavonden staan haikudichters zelden op het podium. Ze blijven binnen de eigen kring, maar komen wel geregeld samen om haiku's te lezen en te bespreken, al lijken hun bijeenkomsten net zozeer een sociaal als een literair doel te hebben. Op de Leuvense hoogleraar Karel Hellemans na, hebben ook academici zich maar zelden met haiku's beziggehouden.
Haikuschrijvers en -liefhebbers zijn dan ook in de eerste plaats mensen die op zoek zijn naar gelijkgestemde zielen. Wat hen vooral interesseert is de bezinning op de tijd, wat ze tot uiting brengen in de puntig geformuleerde, meestal bezadigde wijsheid van de haiku.
Verloren tradities
De strenge versvorm biedt daarvoor een geschikt stramien. Daarover bestaat geen discussie, al wordt er in de praktijk soms vrij omgesprongen met de regels. Maar dat wordt ook niet erg gevonden; het is de inhoud, ja de boodschap die telt.
Een discussie die wel soms nog eens opflakkert, gaat over de spelling van de naam van de versvorm. In Vlaanderen gaat de voorkeur eerder naar haikoe', Nederland en het Groene Boekje kozen voor de schrijfwijze met u'.
Dat in de praktijk vooral aandacht gaat naar de inhoud van de haiku's, komt door de aard van de gedichten: ze zijn eerder emotioneel dan intellectueel, terwijl de vorm toch al vastligt, zodat alle aandacht naar de zegging zelf kan gaan. Dat verklaart mee hun populariteit.
Het succes van de haiku ligt bovendien niet alleen in de aantrekkelijke vorm, maar komt vast ook doordat deze poëzie een nieuw kader kon geven aan enkele Vlaamse literaire tradities, die teruggaan tot de negentiende-eeuwse romantiek.
Die tradities richtten zich op een directe zegging over natuur en metafysica en hebben de Vlaamse literatuur zeker tot de Tweede Wereldoorlog gedomineerd. Ze passen ook bij de klassieke katholiciteit van Vlaanderen, een traditie waarin zeker Herman Van Rompuy geen ketter zal zijn.
Daaraan kwam een eind met de modernistische doorbraak. De nieuwe literatuur was kritischer en meer internationaal gericht, maar kreeg ook de roep lastig en lezersonvriendelijk te zijn. De haiku blies het literaire erfgoed nieuw leven in en herstelde een verloren evenwicht.
Tussen de haiku en de Kleengedichtjes van Guido Gezelle bestaat tenslotte niet zoveel verschil. En door hun bedrieglijk eenvoudige vorm lijkt het alsof iedereen die tot 17 kan tellen, haiku's kan schrijven.
Andrej Roeblev was een iconenschilder die als een Christusfiguur, symbool staat voor het lijden van het Rusland onder de Tartaarse invallers. Hij is een gekwelde visionair die jarenlang zwijgt en uiteindelijk zijn wil tot spreken - en schilderen - terugvindt. Hij wil meer dan het voldoen aan de conventies en het behagen van zijn opdrachtgevers. Hij wil geen enkel compromis sluiten. Een portret van het leven van de beroemde iconenschilder zonder dat deze ook maar een penseel aanraakt!
---------------------------------
zwijgen , blokkeren, vanuit pijn; vanuit niet meer kunnen ...; vanuit protest, verzet ...
"ik heb het hier gezien, mij moet je niets meer vragen "
Het was een fait divers zoals er elke dag in de kranten staan: Crétéil Bebel, een voetbalploegje van moslims uit een Parijse voorstad, weigerde tegen Paris Foot Gay Club te spelen. De reden? Wat had u gedacht? De islam verfoeit homoseksualiteit.
Gooi ik de term gay bashing te grabbel omdat ik hem voor een futiliteit als een afgelaste voetbalmatch gebruik? Onthoud dan dat voordat de eerste homo in elkaar geslagen werd, er eerst woorden waren die tot onverdraagzaamheid en haat hebben aangezet. Sommige van die woorden walmen ons uit de Heilige Boeken tegemoet, andere weergalmen uit de mond van neanderthalers, nog andere borrelen op uit de keel van populisten die stemmen willen werven bij mensen wier raison d'être enkel bestaat uit angst en vooroordelen.
Homoseksuelen hebben vandaag gelijke rechten. Niemand trekt nog een wenkbrauw op wanneer ze trouwen of minister worden.
De werkelijkheid is anders. Homoseksuele tieners hebben nog altijd de grootste moeite om voor hun geaardheid uit te komen. Depressies en zelfmoordpogingen komen bij hen veel vaker voor dan bij andere tieners. En in de sport zijn ze vaak even ongewenst.
En nu en dan is er ook het woord van een sportcommentator. Hebt u de Ronde van Frankrijk op de VRT gevolgd? .... Zo kwam tijdens een bergrit Robert Millar ter sprake. ... Kent u hem nog? In 1984 veroverde de Schotse berggeit de bolletjestrui en werd hij vierde in het eindklassement. Vandaag is hij een vrouw. Philippa York is haar naam. Samen met haar vriendin zou ze ergens in het graafschap Dorset wonen. José de Cauwer maakte zich eerst vrolijk. Een vrouw? Da's een goeie. Daarna wond hij zich op. Het gerucht deed de ronde dat de omgebouwde Schot langs het parcours was opgemerkt. De Cauwer had hem niet gezien. gelukkig maar, aldus de echo van Michel Wuyts, zulke mensen horen niet in de Ronde thuis.
Toegegeven, transseksualiteit en homoseksualiteit delen niet hetzelfde bed. Maar beide worden door lieden als De Cauwer wel samen in het bedje van de zonderlingen gestopt.
Simon Dasberg was een operrabbijn uit Amsterdam. In 1945 kwam hij om in het concentratiekamp van Bergen-Belsen. Op een dag moest hij de latrines schoonmaken. Hij stond tot aan zijn heupen in de stront. Je hebt je een beetje vuil gemaakt, spotte een SS'er. Nee, niet ik, antwoordde Dasberg, alleen mijn kleren zijn vuil. Wat een subliem antwoord! De SS'er dacht dat hij de rabbijn had ontmenselijkt. Maar het was de rabbijn die de beul liet verstaan dat híj de onmens was. Ik bewonder Dasberg, niet omdat hij joods was, maar omdat hij uit zijn geloof de kracht putte om de lof van de mens te zingen. De mens die overblijft als die zich heeft ontdaan van alles dat hem van de ander doet verschillen.
Aan wiens kant zou .. José de Cauwer staan?
(uittreksel uit de rubriek 'grensganger' door Joseph Pearce in de krant: 'De Standaard' van vrijdag 30 oktober.)
Hilversum (Van onze redactie) 21 juni 2009 - De voltallige commissie die klachten van slachtoffers van seksueel misbruik door katholieke geestelijken behandelt, is in 2007 opgestapt. Volgens de documentaire 'Ontucht in de kerk' van het tv-programma Zembla (Vara/NPS) die vanavond werd uitgezonden, was de verscherping van de kerkelijke regels voor de commissie van de onafhankelijke instelling Hulp en Recht aanleiding om ontslag in te dienen. De verscherpte maatregelen zouden de Kerk meer in bescherming nemen dan de slachtoffers. Ook zou de Nederlandse Rooms-Katholieke Kerk het opstappen van de commissie hebben verzwegen.
