De eerste zaterdag in oktober. 3 oktober en Leiden viert feest: Leidens ontzet. In de nacht van 2 op 3 oktober 1574 trokken de Spanjaarden zich terug en was de belegering van Leiden opgeheven. En dat wordt nog ieder jaar op 3 oktober gevierd met hutspot en wittebrood. Gisteren waren we even bij een groothandel en daar werden we getrakteerd op hutspot met draadjesvlees, zoals oma die maakte. En werkelijk oma had het niet kunnen verbeteren. Foto: op de terugweg naar huis, maakte ik een foto van de drie molen bij Leidschendam.

De poort is weer gesloten. Het kantoor, de fabriek of wat het ook zei zijn dicht. Het weekend kan beginnen. De werkgevers overzien de bereikte resultaten. De werkernemers gaan uitrusten en genieten van het weekend. Maar voor de mensen die geen werk hebben, is het weekend vaak een voortzetting van een troosteloze week. En de huidige crisis draagt daar zeker aan bij. Maar langzaam zal het tij zich keren en komen er toch weer wat zonnetjes aan de horizon. En misschien hebben we dan wat van de crisis geleerd en wordt de wereld weer een stuk beter. Hopelijk. Alles zal reg kom, maar a.u.b. heel spoedig. Foto: de natuur maakt zich niet druk, maar staat wel onder druk.

Ik lees net in de krant, dat tijdens mijn vakantie in Turkije op 10 oktober de WK-kwalificatiewedstrijd van België tegen Turkije wordt gespeeld. Het is ook een beetje Nederlands/Haags elftal, want Dick Advocaat(een echte Hagenees) is de bondscoach van België. En maar hopen, dat die wedstrijd ook in Turkije te zien zal zijn. Samen met onze Belgische vrienden zullen wij het Belgische elftal aanmoedigen. Geen “hup, Holland, hup”, maar “hup, België, hup” zullen we dan zingen. Knap van Anderlecht, dat met tien man toch nog langszij Ajax kwam. Wel dom van Vandamme: die rode kaart. Foto: nog een laatbloeier, maar we zullen hem spoedig moeten missen.

Vandaag heb ik drie computerlessen gegeven aan senioren. Steeds meer oudere mensen krijgen belangstelling voor het internet. Surfen en e-mailen zijn hun eerste belangstelling. Vaak ontbreek basiskennis. Dat maakt het les geven extra moeilijk. Het gaat allemaal heel langzaam. En eindelijk denken ze het onder de knie te hebben, maar ik houd mijn hart vast voor de volgende sessie, want dat zijn ze weer heel veel vergeten. Maar de aanhouder wint. Foto: de zon was al onder en de hemel donkergrijs; alleen de horizon lichtte roze op.

1 oktober 1945 e.v. jaren. Rillend staan we op. Nog één maand wachten; dan gaat de kachel aan. Zo was het vroeger bij ons thuis en op school. Soms werd er thuis op zondag een uitzondering gemaakt. Wij moesten wachten tot november: 1 en 2 november waren toen nog katholieke feestdagen. Ook daar merk je tegenwoordig niets meer van. Tegenwoordig stellen we de thermostaat gewoon een paar streepjes hoger. Nu zijn de meeste huizen centraal verwarmd en beter geïsoleerd. Nu slapen wij met de ramen open, omdat het binnenshuis nog te warm is zelfs zonder de verwarming aan. Nu is het leven is anders. Toch klaagden wij vroeger niet; we trokken een extra trui aan, een das om, een muts over de oren, de handen diep in de zak van onze jassen. We wisten er wel raad mee. Foto: als de blaadjes vallen.

Het was al bijna herfst toen ik deze foto maakte in het natuurgebied Lentevreugd. Een beetje lente, vermengd met een zonnige zomer... zowil ik de herfst ingaan. De natuur komt nu tot rust en over vier maanden genieten we weer van de naderende lente.

Onlangs vond ik op onze “leestafel”in de centrale gang van ons complex “Woordenboek van de Vaderlandse Geschiedenis”, 1939. Nieuwsgierig als ik ben blader ik nu regelmatig in dit interessante boekwerk. Gisteren vond ik daarin de volgende scheldversjes uit de 15e eeuw:

“Grote plattelen,
Leckere morsélen,
Ende vroech an die banck,
Dat sijn die drynckebuucken van Hollant.”

Gelukkig vond ik er nog een:
“Scerp van rekenynghe,
Rein van betalynghe,
Ende scale up den teerlync,
Dats den lossen, lacken Vlaminc.”

Foto: hij lijkt gevaarlijk, maar het is slechts een onderdeel van een grote vlieger.

Nog even over het vliegeren. Kort na de oorlog – en ik bedoel dan WOII – was er voor de jeugd nog weinig te beleven. Toch konden wij ons nog met een aantal dingen vermaken. Spelen op straat: hoepelen, hinkelen, touwtje springen. Knikkers en priktollen kwamen pas weer begin 1946. Het ontbrak gewoon nog aan speelgerei. Wat we wel konden doen was: vliegers maken, bootjes maken van oude biscuitblikken en hengelen met een bezemsteel en een omgebogen speld als haakje. Vliegers maken: daarvoor gingen we naar de slager voor vetvrij papier, naar de bloemenwinkel voor afgekeurde bamboestokjes of naar de houtzagerij voor houtafval(dunne latjes). IJzergaren had mijn moeder nog wel. En met deze materialen knutselden we vliegers in elkaar met touwtjes en spandraden en plakten het vetvrij papier om het kruislings gebouwde profiel. We kenden eigenlijk maar één soort vlieger; die leek erg op de toen bekende wybertjes(dropjes), alleen veel groter; soms wel tot één meter hoogte. Om de vlieger stabiel te maken maakten we aan de onderkant een lange slinger van touw, verzwaard met lintjes en/of papier. Het lukte niet altijd. Foto: nu zien de vliegers er heel wat anders uit, maar zelf bouwen kan nog steeds.

Dankzij de gunstige weersomstandigheden; een zonovergoten strand, waar de wind boven het warme zand bijna weg viel. Toch was er in de bovenlucht nog voldoende thermiek om de vliegers in de lucht te houden. Foto:een kleurig beeld van een geslaagde dag.

Gisteren had ik een leuke ervaring. Terwijl ik tijdens het vliegerfestival foto’s maakte, kwam ik in contact met een prinselijke Balinese familie. De prinses was gekleed in traditionele klederdracht evenals haar zoon en de prins zat in dagelijkse kleding te werken aan een van zijn traditionele vliegers. Voor dit type vliegers was er jammer genoeg te weinig wind. Na kennis gemaakt te hebben vroeg ik beleefd of ik van de familie foto’s mocht maken: zij stemden daarin welwillend toe. Na de foto’s een vriendelijk en dankbaar afscheid met een “tot ziens, tot volgend jaar”. Op bijgevoegde foto het prinselijk gezelschap.

Grote drukte op Scheveningen. Het leek wel een hoog zomerse dag. Dat lag niet alleen aan het fantastische weer, maar ook de evenementen die er plaats vonden: het vliegerfestival, dat ondanks de matige wind toch een echt spektakel was, en door een botenrace op zee. Speedboten voeren op korte afstand van strand en pier. Wat voor een race en waarom het was weet ik niet, maar spektakel en veel bezoek bracht het wel. Foto: het moge duidelijk zijn.

Zo verscheen voor mij de zon deze morgen. Hangend boven het bos, dat onze wijk begrenst. De mistflarden hangen nog tussen de boomtoppen. "Een nieuwe dag, een nieuw geluid " zou Herman Gorter kunnen zeggen, als hij in plaats van het gedicht Mei, een gedicht Herfst had gemaakt. Vandaag niet alleen een fraaie herfstdag, maar ook zal in Scheveningen de lucht vol hangen met vliegers, want hier vieren we, als in de nu nog slaphangende vlag op het Kurhaus enige beweging komt, het 31^e Internationale Vliegerfestival: nu nog is het windstil, maar de tweede dag van het vliegerfestival begint pas om 12.00 uur. Later op de dag zal ik u een foto tonen van het festival. Foto nu: het begin van deze dag.

Er was veel belangstelling. Er waren 2.000 bezems. Er was een wethouder. En... er was veel gezelligheid. Foto: het uitgiftepunt van de bezems, waar veel belangstelling voor was. Als nu iedereen zijn eigen straatje veegt, wordt Scheveningen nog mooier. Vegen... doen.

De zon verschijnt nu net boven de horizon. Het belooft weer een fraaie dag te worden. In het kader: “Samen stad zijn” organiseert het wijkoverleg Scheveningen-dorp vandaag een burgerschapsfestival “Eigen stoepje schoon”. Alle wijkbewoners kunnen gratis een straatbezem afhalen. De bedoeling is dat wijkbewoners samen hun wijk schoonhouden: de gratis bezem kan daarbij daadwerkelijk helpen. Samen iets doen bevordert de saamhorigheid. Saamhorigheid; het ligt al opgesloten in de wapenspreuk van Scheveningen: Concordia Constans. Foto: de zon ging gisteravond prachtig onder en vandaag weer prachtig op.

De Amerikaanse beeldhouwer Tom Otterness heeft in2004 voor het museum Beelden aan Zee een sprookjestuin ontworpen. Deze sprookjestuin ligt aan de boulevard en is gratis te bezichtigen. Deze opstelling zal echter binnenkort moeten verdwijnen in verband met de grote werkzaamheden ter bescherming van het achterland tegen zeer zware stormen. Zodra deze werkzaamheden zijn uitgevoerd komen de beelden echter weer terug. Één van de bekendste beelden is ongetwijfeld de Haringeter, waarvan afbeelding.

Mijn blog stond tot vandaag genoteerd onder “Actualiteit/maatschappij”. Eigenlijk zou het beter kunnen staan onder de categorie “Allerlei”, maar die categorie bestaat niet. Daar ik altijd eigen foto’s en teksten plaats, zou ook de categorie “Fotografie” in aanmerking kunnen komen. Maar daar voel ik me niet thuis. Daar ik het meest betrokken ben bij de dingen, die mij dagelijks overkomen en bij mij ook soms herinneringen uit het verleden oproepen, ben ik overgestapt naar de categorie “Herinneringen/ervaringen”. Foto: Scheveningen nu: werkelijkheid maar ook herinnering aan vroeger.

Even een zonnig plaatje vanuit een zonovergoten herfstdag in Scheveningen. Geniet van de avond. Geniet van het leven.

In een zorgcentrum bij ons in de buurt geeft mijn vriend internetlessen aan (oudere) mensen uit de omgeving. Hij heeft het er druk mee en heeft mij gevraagd aan dit vrijwilligersproject mee te werken. Vandaag ga ik kennismaken met de groep. Het zal betekenen drie lessen op iedere donderdag. Volgens schema te verdelen tussen mijn vriend en mij. Daar na ga ik op verzoek van een andere vriend vanmiddag nog twee wandelingen door Scheveningen doen met twee verschillende groepen. Het weer ziet er fraai uit. Het zal best wel weer lukken vandaag om er een mooie dag van te maken. Het zonnetje schijnt al in mijn kamertje. Foto: nog even de oleander in beeld. We zullen hem binnenkort moeten gaan missen.

België gaat het weer maken in sportland. Kim Clijsters pakt na lange afwezigheid zo maar even een grand slam titel, Justine Henin keert terug op het internationale tennisveld en de Hagenees Dick Advocaat kijkt als coach van de Rode Duivels niet naar de taal , maar naar de kwaliteit van de spelers. Misschien kan Dick Advocaat het Belgische voetbal weer op de Europese voetbalkaart zetten. Foto: ook hij was op weg naar Antwerpen.