hello allemaal vanuit het zonnige Arica in het noorden van Chili ,
hoe een planning toch rap kan veranderen. Na ons bezoek aan het Sajama nationaal park waren we van plan om naar het zuiden van Bolivie af te zakken, naar de Uyuni zoutvlakten om precies te zijn. Dit is dus wel eventjes anders uitgedraaid. Maar eerst iets over het Sajama vulkanenpark . Dit is een park van omtrent 90.000 hectare op de grens met Chili waarin dus een groot aantal vulkanen gelegen is. Langs de Chileense kant heb je dan de voortzetting van ditzelfde park met nog eens 100.000 hectare. De vulkanen , allemaal rond de 6000 meter en meer hoog , bieden een prachtig schouwspel met hun besneeuwde toppen en hun vaak perfect iconische vorm. Wat vooral indrukwekkend was, was de puurheid van het licht en de absoluute verlatenheid en stilte. we hebben dan met een koppel jonge Fransen een jeeptocht gemaakt in het park om de geysers, roze flamingos en warmwaterbronnen te bezoeken. De rit door dit landschap was dus adembenemend mooi, alleen waren de roze flamingos vertrokken naar betere oorden omdat de lagune zogoed als uitgedroogd was en waren we te laat om de geysers te zien spuiten en dat door de faut van de gids, die, naar aanleiding van een of ander feestje stomdronken was en dus niet kon rijden Hoe los je dat dan op in Bolivie ?? juist, je zet je 14 jarige zoon achter het stuur van de jeep en off you go.... Wat wel gelukt is , is een bad in een heetwaterbron , daarbij nieuwsgierig gadegeslagen door een paar honderd lamas en vicunas., schitterende ervaring.......
we zijn dan de volgende morgen om 6 uur vertrokken naar de Chileense grens om daar een bus te nemen die naar het zuiden van Bolivie ging. terwijl we daar stonden te wachten , het was er koud, dacht Liz van ...laat ons naar Chili en Arica gaan. laat ons nog eventjes genieten van de zon en de warmte, de zee en de piscine. dit is dan ook gelukt, alleen heb ik van onze picnick in het vulkanenpark een flinke buikgriep overgehouden. Van Arica heb ik ik nog niet veel gezien , aangezien ik direct in bed gekropen ben en niets anders gedaan heb dan naar het toilet te rennen, mezelf te beklagen en de tedere zorgen van Liz te ondergaan , die mij met alle mogelijke middelen probeert terug op de been te krijgen . Voor het moment gaat het wat beter en hoop ik dat het morgen gedaan is.
We zijn van plan hier enkele dagen te blijven en dan naar de Atacama woestijn te trekken , tenminste, als er niets verandert aan de plannen
Bon , ik ben uitverteld en ga nu de chileense politiek bestuderen via de plaatselijke kranten.
here we are back in La Paz . De laatste 5 dagen hebben we het echt op ons gemak genomen . Na 2 dagen Chulumani hadden we het daar wel gezien . het is vreemd de enige westerse toeristen te zijn in dit lelijke, van god verlaten gat. nu weten we pas echt waarom de westerlingen hun kat sturen . eerst en vooral de heenrit, ten tweede het dorp en ten derde de terugrit . bon , dus na de tweede dag onze biezen gepakt en 8 km buiten het dorp in een natuurreservaat gaan logeren. was echt een toffe ervaring. Dit natuurreservaat is het laatste stukje ongerept oerbos van 8000 hectaren groot in de Yungas , waar nog nooit een menselijke tussenkomst was. Het hotel, waar we verbleven ligt juist aan de rand van dit natuurgebied en is voorzien van een een groot zwembad , een exentrieke maar heel vriendelijke amerikaanse eigenares, haar Boliviaanse vent , 2 enorme deense doggen en 2 andere piepkleine hondjes.Angezien het een soort ecohotel is , we waren trouwens weer eens de enige gasten , was er dus geen radio, internet ,tv , wifi, krant, bier, wijn en andere geneugten van het leven. Wat doet een mens dan de godganse dag ????? juist , niets...... enfin , een wandeling maken in het bos, een duik in de piscine en voor de rest van de dag......la farniente......... Beter kan niet he , vooral als we de weersberichten in Belgie horen en het hier 30 graden is . Zoals je kunt inbeelden ,was het avontuur hier heel ver te zoeken.
Na 4 dagen in dat hotel , alle mooie liedjes hebben een eind, voelden we het kriebelen om verder te trekken . Gezien we al 6 dagen zon gehad haddden , mag een mens dan rederlijkerwijze hopen dat het nog 3 uur langer duurt om die verdomde terugweg zonder regen te kunnen doen. Dat was er wel eventjes naast. Opgestaan onder een loodgrijze hemel , je kon zo de regen voelen aankomen . en het was wel van dat zeker...... na een half uur begon het water te gieten . op een minimum van tijd was het wegje op sommige plaatsen in een modderpoel veranderd, met waterval, en riviertjes die de weg overspoelden . de chauffeur vond het blijkbaar heel leuk , want die gaf goed gas waar het mogelijk was. Als je de E411 gewoon bent, is dit wel een beetje beangstigend. Kortom, na 3 uur ogen dichtknijpen , billen dichtknijpen , veel beloftes om veel geld te geven aan de arme mensen in geval we de tocht overleefden , zijn we dan zonder een schrammetje in La Paz aangekomen als 2 emotionele wrakken. om onze belofte waar te maken hebben we dan onmiddelijk onze schoenen laten poetsen voor een halve euro.Belofte maakt schuld.
Morgen vertrekken we naar het Sajama vulkaan nationaal park op 6 uur rijden van La Paz. dit wordt een ander hoofdstuk in onze reis, meer koude en de altiplano.gedaan met de zwemkom, leve de dikke vest en het thermisch ondergoed.
bon , ik ben uitverteld. Waar we heen gaan ,is waarschijnlijk geen internet, dus tot binnen enkele dagen.
hello allemaal vanuit het zonnige Arica in het noorden van Chili ,
