Ik schreef hier mijn verhaal over de kommer en kwel die ik beleefde bij mijn pleegouders.
Ik heb ook geschreven dat ik daar al jaren klaar mee ben en de pijn nog maar heel latent aanwezig is. Sommige dingen vergeet je nu eenmaal nooit!

Maar er zijn ook enkele leuke herinneringen en die heb ik veelal te danken aan mijn pleegvader. Ondanks alles hadden wij samen toch een band en heb ik van hem gehouden. En hij van mij.  op zijn manier dan.
Bewijze de volgende anekdote.

Het was de periode van de naaldhak.
Hoe fijner en hoger de hak, hoe beter. Althans  voor ons modebewuste jonge vrouwen. En vanaf het moment dat ik oud genoeg was om ze met goed fatsoen te kunnen dragen liep ik rond op die stiletto’s.
Ik droeg ze zelfs tijdens de werkuren.  Alle wijze raad en waarschuwingen voor een slechte rug en mismaakte voeten op mijn oude dag ten spijt.
Zonder moeite, geen enkel probleem.  Of toch eén probleem! Ik leef namelijk op grote voet. Letterlijk! Schoenmaat 40.
Vandaag is dat geen enkel probleem meer want je vind nu zelfs damesschoenen in maatje 42, maar dat was in de jaren ´60 niet zo.
In feite heb ik maatje 40 ½, maar dat was al helemaal zoeken naar een speld in een hooiberg destijds. Mijn budget was er immers niet op gericht om in super-de-luxe schoenwinkels te kopen.

Die modieuze schoenen bezaten bovendien ook een smalle tip. Voor de kleine voet heel elegant. Aan mijn voeten echter leken het wel overzetboten! Dus kocht ik ze tegen beter weten in steevast een maatje kleiner dan vereist.
En hierbij kwam pa mij ter hulp

Omdat elk nieuw paar schoenen kwam met grote en pijnlijke blaren waarbij het bloed vaak letterlijk in mijn schoenen stond , kwam hij met een idee. Hij zou die schoenen voor mij wel ‘uitlopen’. Zelf had hij schoenmaat 41. Kleine schoenmaat voor een man, maar hij was dan ook klein en tenger van gestalte.
Zogezegd zo gedaan dus. En zo gebeurde het dat pa in huis met een dik paar sokken aan zijn voeten op hoge hakken rondliep. Een hilarisch zicht was dat, want lopen is een groot woord. Het was eerder strompelen dat hij deed. Een heel komisch en hilarisch zicht was dat, een slapstick gelijk.
Maar allengs begon hij er beter en beter mee ‘uit de voeten’ te kunnen. Zo goed zelfs, dat hij vaak niet eens meer besefte dat hij ze aanhad.

Op een dag kocht ik weer een nieuw paar hoge hakken. Mooie witte zomerpumps met open teen en op de neus als versiering een gouden gesp met glitter steentjes. En pa was weer bereid om me pijn en smarten te besparen.
Mijn pleegmoeder staat in de keuken te koken wanneer ze plots tot de ontdekking komt dat ze iets nodig heeft van de winkel v. Pa als goede huisvader schiet meteen in actie en gaat naar de kruidenier op de hoek van onze straat om het benodigde te halen. Op mijn hoge hakken! Hij had het niet eens in de gaten! De buren evenwel……: -))
Pas toen hij al bijna halverwege de straat was begonnen de rare blikken van de mensen hem op te vallen en viel zijn frank. Op dat moment voelde pa de wereld onder zijn (mijn) hoge hakken wegzinken, want hij besefte terdege dat dit voorval hem voor jaren tot lijdend voorwerp zou markeren op iedere gezellige bijeenkomst.

Ik heb nog vele jaren, en nu nog trouwens, op naaldhakken gelopen. Met de jaren werd het wel makkelijker om de juiste schoenmaat te vinden. En gelukkig maar, want pa heeft sinds die memorabele dag nooit meer mijn schoenen willen ‘uitlopen’.
Verleden jaar nog wees hij met een guitige blik naar mijn hoge hakken en vertelde plagend dat die hem jarenlang nachtmerries hadden bezorgd.
Ik kon hem gelukkig laten weten dat zijn moeite niet tevergeefs was geweest. Want telkens pa mijn schoenen had uitgelopen pasten ze als gegoten en was ik blaren vrij.
Ik heb menige leuke dansavond aan hem te danken.