Straks verbreek ik de laatste schakel met mijn verleden als kind. De zachtste schakel van de ganse keten maar die met de sterkste structuur! Als ik ook maar enig dochter-vader gevoel heb mogen ervaren, dan kwam dat door hem, mijn pleegvader. "Bang voor de duivel en bang voor zijn wijf" zingt Rob Denijs, en die twee zinnen typeren "mijn pa". Want mijn pleegmoeder was de duivel in ons gezin. En hij was banger van haar dan ik.

En toch was hij het die met me ging wandelen op de 'Bosuil' me leerde fietsen in 'Het Rivierenhof'. Me meenam naar de kermis, de Sinksefoor, de cinema.
Het was hij die me terug mee naar binnen nam toen ik als vijfjarig kind 's nachts door haar op straat werd gesmeten. Het was hij die me verloste toen zij me voor de zoveelste maal in een donker hok had opgesloten, zonder eten of drinken, uren lang.
Later toen ik zelf moeder was en uit werken ging haalde hij m'n kinderen van school
Hij gaf ze snoepjes tot ze er bijna ziek van werden, maar hij deed het uit liefde.
Hij hielp me met verhuizen, ook al wist hij dat hem bij het thuiskomen een scheldtirade wachtte.
Maar uit angst voor haar keek hij ook vaak de andere kant op wanneer ik nog maar eens geslagen werd. Ik noemde hem daarom een zwakkeling, een lafaard.

Nu zovele jaren later vraag ik mij af of dat terecht was?
Of deze kleine tengere man die helemaal geen partij was voor die furie van een vrouw, niet moediger was dan vele stoere binken.

Ik kom de kamer in en vanonder het witte laken komt een wit gezicht.
Een gezicht dat enkele weken geleden nog heerlijk bloosde. Zo bloosde dat ik hem plagend vroeg hoe hij toch al die jaren dat babyvelletje had kunnen behouden. Hij vierde die dag zijn 94 ste verjaardag.
Het zal zijn laatste zijn, want hij is stervende.

Zijn gezicht is bijna onherkenbaar, het is een doodsmasker geworden. Het is enkel nog een kwestie van dagen, uren misschien, men kan het niet zeggen.
Zijn hart is sterk ondanks dat zijn levensfuncties het een voor een laten afweten. Twee derden van zijn longblaasjes zijn reeds vernietigd. Zijn nieren blokkeren en hij is bezig zichzelf te vergiftigen. Er is geen enkele hoop meer voor em en wordt daarom in een kunstmatige slaap gehouden met Morfine. Daardoor voelt hij geen pijn.
Men zal hem niet reanimeren, dat zou te onmenselijk zijn.

Tegen beter weten in hoop ik dat hij nog eenmaal zijn ogen zal openen zodat ik hem een laatste glimlach kan schenken als afscheid.
Tegen beter weten in geloof ik dat hij me nog kan horen wanneer ik zeg dat ik hem alles al lang vergeven heb en dat ik van hem houd. Dat hij altijd 'Pa' is geweest voor mij en 'Bompa' voor mijn kinderen, met hoofdletter.

We waken dag en nacht om beurten bij hem, mijn pleegbroer en ik, zijn familie en mijn familie.
Buiten het zachte gezoem van het zuurstofapparaat en het geklik van de morfinepomp is het stil in de kamer.
Hij sterft zoals hij geleefd heeft, zacht en rustig.