Op een keer kreeg ik een verrassend mailtje in mijn mailbox.
Het kwam van een vrouw die als meisje ook in het internaat St. Margaretha van Cortona was geweest.
Zij melde mij dat zij vrijwel dezelfde lijdensweg was doorgelopen, dan ik zelf.
En het deed me veel plezier om van haar te horen.
Niet omdat ik mij verkneukel in de miserie van een ander hoor!
Gewoon omdat het mijn herinneringen bevestigt.

Zij schreef mij dat zij vaak was gaan lopen uit het gesticht,”langs het varkenshok, weet je nog Lulu”?
”Er stonden glasscherven op de muren en prikkeldraad, maar dat hield mij niet tegen”.
“En dan was ik voor maanden pleite”.
”Wanneer ik dan uiteindelijk toch terug werd opgepakt, vloog ik ook voor enkele dagen in het "cachot”

Dat varkenshok was ik volkomen vergeten.
Maar het is waar, langs daar ontsnapten wel meer meisjes.
Het was voor ons jonge mensen en met onze fysiek niet zo moeilijk om op het dak te komen.
En diegenen die werkelijk wilden ontsnappen namen de schrammen van prikkeldraad en glas er graag bij.
Ik had niet die moed.
Heb er vaak aan gedacht, maar waar moest ik heen?

Ook schreef ze nog: “Het waren helse jaren daar in Cortona, maar men heeft mij niet kapot gekregen”.
”Ik ben er integendeel sterker uitgekomen”.
En dat is hier idem dito.
’What doesn't kill you makes you stronger’.
Het is een geliefd gezegde van, Bojako. Maar voor ons lotgenoten van Cortona, is het een waarheid als een koe.
Hoe meer men ons trachtte te breken, hoe sterker we werden.
Waarschijnlijk hebben de nonnen dat nooit kunnen, of willen begrijpen.
Naar hen toe waren we ogenschijnlijk volgzaam, maar in ons binnenste zat een verzet dat niet kapot te krijgen was.

De vrouw van het mailtje was ook een slachtoffer van de onkunde van het ouderschap.
In haar geval, een stiefmoeder.
En de maatschappij wist geen andere oplossing dan ons te gebruiken als wegwerpartikel.
We werden gemakshalve gedumpt omdat men niet verder wou kijken dan zijn neus lang was.
Door de lakse houding van de kinderbescherming.

Vaak krijg ik te horen dat ik een boek zou moeten schrijven over mijn jeugd.
Maar veeleer zou ik een boek willen schrijven over de meisjes van het internaat ‘Cortona’.
Hun reden van verblijf, hun lotgevallen, en de trauma’s die het heeft teweeg gebracht.
Want trauma’s hebben we er allen aan over gehouden.
Omdat de onwetende burgermaatschappij ons veroordeelden veroordeelden.
Want zonder enige kennis van de feiten werden we afgeschilderd als, gespuis, onhandelbare kinderen, slechte meisjes, en nog meer van dat fraais.
Dat stigma alleen al draagt bij tot een levenslang trauma.

Vermoedelijk zou mijn boek één grote aanklacht worden tegen de lakse houding van de toenmalige jeugdbescherming.
De naam ‘Jeugd-BESCHERMING’ alleen al brengt een wrang gevoel in mij naar boven.
En ik vermoed bij ieder kind dat er toen mee te maken kreeg.

Niettegenstaande wij een slechte naam kregen zijn wij zijn geen criminelen geworden.
Wij hebben onze kinderen niet verwaarloosd of in de steek gelaten.
Wij zijn geen moordenaars of dieven geworden.
Wij hebben vooral geleerd hoe het niet moest. en naar het tegendeel ervan gehandeld. wij hebben geleerd hoe te overleven.
Wij hebben schrijnende toestanden doorspartelt.
Dat hebben we enkel en alleen aan ons zelf te danken.
Dit wil ik heel sterk benadrukken, voor al diegene die daar zijn geweest waar ik was.
Om hen te zeggen, “Jij bent niet de schuldige!”
”Jij bent niet diegene die verkeerd was!”
Niet zij hebben ons heropgevoed, wij hebben onszelf opgevoed
”Jij bent het slachtoffer van de maatschappij”!

Dat zou ik schrijven in mijn boek