Christel heeft uitgebreid foto’s genomen van de tentoonstelling in Heist-op-den-Berg en stuurt ze me door. Tegenwoordig is dat maar een paar toetsen indrukken op de pc. Je hoeft ook niet meer zuinig om te springen met de foto’s die je maakt: het filmrolletje is vervangen door een chip en daardoor kan je foto’s nemen en weer wegvegen zonder je te bekommeren om de gemaakte onkosten. Ik noem het een uit de band springende fotoconsumptie. Ik denk aan de zuinige foto’s van vroeger. Bladerend in een familiealbum zie ik de eerste foto’s verschijnen begin 20^ste eeuw. Een statig familieportret van een rijk boerengezin met de dochters van huwbare leeftijd, allemaal in hetzelfde lange zwarte kleed met mooie witte boord die de hals zedig afsluit.

Honderd jaren later zijn er zoveel apparaatjes waarmee je iets kan vastleggen … Heimwee naar vroeger? Nee, daar zal je me niet gauw op betrappen.

Wanneer ik de foto’s van Christel terugzie, herbeleef ik weer de tentoonstelling. Ik laat jullie meegenieten.

Hiernaast een foto van het ingedrukte witte papier: best aanklikken om groter te maken, dan kan je er iets van zien.

Vrijdagavond komt Christel me ophalen: we gaan samen naar de vernissage in Heist-op-den-berg. Ook Brigitte zal er zijn.

We rijden langs de normale weg: die is nu berijdbaar, zij het met haken en ogen. Ook Christel heeft zich al vaak geparkeerd op de parking voor het cultureel centrum zonder zich ervan bewust te zijn dat de duur beperkt is tot twee uren en dat je dus een parkeerschijf moet gebruiken. De parking is echter eivol, we moeten uitwijken naar de straten in de omgeving. Gelukkig vinden we nog een plaatsje op korte afstand en regent het niet terwijl we naar het cultureel centrum stappen.

De geselecteerde werken bieden een rijke waaier van onderwerpen en stijlen. Er zijn dingen bij die me enorm aanspreken, maar één werk grijpt me vooral aan: N° 3 van Simon Barroo. Op het eerste zicht lijkt het een kader met daarin een wit blad. Wanneer je nader kijkt is dit blad in- en uitgedrukt. Prachtig. Later op de avond kunnen we de kunstenaar aanspreken. Hij is visueel beperkt. Voor die papierdruk heeft hij eerst een ontwerp gemaakt op een koperen plaat en daarop dan zijn blad ‘gedrukt’. Dat maakt niet alleen een ‘tactiele’ benadering mogelijk maar ook visueel is het bijzonder. Het gebruikte papier is van goede kwaliteit (anders zou die wijze van behandeling niet mogelijk zijn). Ik kan verliefd worden van mooie kwaliteit van papier. Ik zou het aankopen gewoon omdat het zo mooi is. Papier heeft iets zeer zintuiglijk: je ziet het, je kan het voelen, je kan het horen als je het beweegt en zelfs ruiken. Wellicht zou dit werk beter tot zijn recht komen bij een schuine lichtinval, zodat er schaduw ontstaat bij de oneffenheden.

Dan zien we Brigitte toe komen. Ze heeft toch wel wat moeten zoeken voor een parking. Samen gaan we nog maar eens rond, het is boeiend genoeg.

Even over half negen komen de sprekers aan de beurt. De eerste is leuk: luister nooit naar de goede raad van familie en omgeving. Hij geeft daar dan een paar voorbeelden bij die zowat iedereen herkent. De volgende spreker geeft een korte les over kunst en illustratie en op het einde reikt hij de prijzen uit.

Na het uitgebreid danken van de sponsors en het daar bij horend applaus, mogen we op de eerste verdieping gaan kijken, waar ook een tafel staat met wijn en fruitsap. Daar liggen de werkjes van Christel en Brigitte in een toonkast.

Opvallend is wel dat het publiek vooral uit jonge mensen bestaat … deze kunstvorm is in volle opgang, wordt mee vorm gegeven door het gebruik ervan in de media. De aanwezigen worden gevraagd hun stem uit te brengen om na de expositie een publieksprijs mogelijk te maken. Christel is in gesprek geraakt met de vader van een kunstenares. Zijn dochter maakte een werk dat Christel enorm aanspreekt en daar geeft ze haar stem aan. Vanavond zal een trotse vader huiswaarts keren.

Erg lang blijven we niet meer: we hebben de tijd gehad om alles uitgebreid te zien … en morgen nemen Christel en ik deel aan de kerstmarkt in Tremelo.

Foto hierboven: Brigitte (l) en Christel (r), twee geselecteerden. Hieronder twee werken die me aangrepen: losse stijl maar erg ‘sprekend’.

Dinsdagvoormiddag ben ik vrij en omdat de werken die afgeleverd maar niet geselecteerd werden vanaf die dag kunnen opgehaald worden zet ik mij op weg richting Heist-op-den-Berg. Daar de normale weg nog altijd opgebroken ligt, laat ik me leiden door de GPS, nu niet via de omweg langs Aarschot maar wellicht vind ik wel een binnenweg die parallel loopt aan de baan die normaal moet gevolgd worden. De verkeersregelaars zullen ook wel gedacht hebben: ze gaan allemaal via die binnenwegen proberen hun doel te bereiken, dus de ene weg na de andere blijkt afgesloten; ik moet bijna tot in Keerbergen doorrijden voor ik een weg vind die me richting Heist-op-den-berg brengt. Ik vind het alles behalve leuk, mijn humeur daalt, waarom toch niet via de omweg langs Aarschot gereden. Uiteindelijk beland ik toch waar ik zijn moet: voorzichtig draai ik de parking voor het cultureel centrum op, want het is net een druk moment van in- wegrijdende wagens.

Ik meld me aan de balie. Daar zijn ze erg verwonderd dat ik de werken nu al kom ophalen. Gisteren werd er nog volop geleverd en ze dachten dat het pas vandaag selectie was. Ha, nee zeg, nog eens de lijdensweg overdoen van een moeilijk te bereiken Heist-op-den-Berg. Wanneer ik uitleg dat in het reglement staat dat de werken vanaf vandaag kunnen opgehaald worden halen ze de tekst erbij en inderdaad, de werken zijn vanaf nu beschikbaar. De collega opgebeld die zich met die organisatie bezig houdt. Daar krijgen ze de uitleg hoe ze de mensen kunnen helpen om hun werken weer mee te nemen. De werken die met hun voorkant tegen de muur staan mogen meegenomen worden, de werken die met hun rug tegen de muur staan zijn geselecteerd.

Gelukkig is de baliebediende erg vriendelijk en vooral geduldig. Ik ben de eerste, maar ze ziet het verloop van de dag al voor zich: een stoet van werken ophalende mannen en vrouwen.

In de zaal zie ik de rugkant van mijn grote werken: niet geselecteerd … wat een beetje in de lijn van de verwachting lag. Dan op zoek naar de werken van Brigitte en Christel. Joepie! Beiden hebben een werk dat bij de selectie behoort. Goed gedaan.

Werken de zaal uit sleuren. Eén moet ingepakt worden om glasbreuk te voorkomen. Er moeten bewijzen ondertekend worden dat de werken heelhuids en in goede staat teruggegeven werden. Nog een kopie nemen voor de dienst en terug naar de auto.

Net als ik aan de parking kom zie ik een parkingwachtster een papiertje onder mijn ruitenwisser steken. En dan pas ontdek ik de verkeersborden van maximum 2 uren parkeren. Ik spreek de vrouw aan, maar probeer mijn slecht humeur te verbergen. We begrijpen elkaar: zij mijn ontgoocheling en ik dat ze haar job moet doen. Ik ben kwaad op mezelf. Waarom zag ik die borden niet? De boete bedraagt € 25, is niet direct een ramp, maar het maakt me toch niet blij. Ik probeer mezelf te troosten dat het mijn eerste parkeerboete is … maar dat lukt niet zo goed. De voormiddag kon beter verlopen.

Terug naar huis probeer ik via de normale weg zo dicht mogelijk bij Tremelo te geraken … en ontdek dat de weg niet meer afgesloten is. Toch nog een meevaller.

Wanneer ik in de namiddag Christel zie is ze ontzettend blij wanneer ik haar vertel dat ze geselecteerd is, want ze had haar e-mail box nog niet open gehad vandaag. Meteen kan ik lachen om mijn slecht humeur en concentreer me op het schilderen en werk al mijn frustraties weg.

Een van de collega’s van de schilderklas vertelt dat er een kunstwedstrijd plaatsvindt in het cultureel centrum Zwaneberg van Heist-op-den-Berg. Zouden we er niet aan mee doen? Het thema: ‘illustratie’. Hoe dienen we dat te interpreteren. Komen mijn werken rond de gedichten van Pablo Neruda ervoor in aanmerking of verwacht men werkjes die kinderboeken opfleuren? Brigitte, de lerares zou eens bellen voor informatie.

 Na het telefoontje was ze niet veel wijzer geworden. Nu ja, wie mee wilde doen levert drie werken in volgens de voorgeschreven regels, de rest zouden we wel zien. Uiteindelijk blijken we maar met zijn drieën te zijn die deelnemen: Brigitte, Christel en ik.

We schrijven ons in, geven de titel van onze werken op, kruisen een datum aan waarop we de werken zullen inleveren en blijven verder schilderen. We zullen wel zien wat er zal komen, ten slotte kunnen de organisators ons alleen maar terugsturen omdat de werken niet in aanmerking komen.

Christel duikt in haar voorraad werken, ik opteer voor mijn laatste werken en Brigitte is thuis bezig met enkele portretjes van haar dochter: een fantastische meid van twee jaar die, sinds ze leerde stappen, volop het leven verovert.

Wanneer de inleveringdatum nader komt bespreken we het vervoer. Ik zal de werken wel brengen en terughalen. Ik heb tijd en mijn auto heeft voldoende kofferruimte. Ik zal ook de schilderijen die geen ophangsysteem hebben er van voorzien, zodat ze niet uitgeschakeld worden omwille van technische problemen.

Vorige vrijdag dan op weg naar Heist-op-den-Berg. Het CC Zwaneberg is nog geen 20 minuten rijden van bij ons thuis … maar het laatste jaar (of is het jaren, voor mij lijkt het zelfs een eeuwigheid) is de weg via Tremelo afgesloten: wegenwerken. Om zeker te zijn dat ik er zal geraken rijd ik via Aarschot, de weg die ze vanuit het CC Zwaneberg uitstippelden voor mensen die van Leuven komen. Er is wat zon, en weinig verkeer. Ik kan rustig rijden en zonder problemen bereik ik mijn doel.

Een grote parking doet me alle zorgen voor een parkeerplaats vergeten. Het CC is een modern gebouw, uitnodigend voor wie interesse heeft. Eerst even een kijkje nemen in het gebouw: waar moet ik mijn werken afleveren.

Aan de balie word ik vriendelijk ontvangen: ze zullen de verantwoordelijke roepen. Ik ga ondertussen de wagen leegmaken. Er komen nog mensen toe met werken. Op een werk heb ik nog nauwelijks zichtbaar de eerste letters van mijn naam gezet en dat moet weg: iedereen gelijk voor de wet. Ik heb gelukkig plakband bij de hand die je nadien kan weghalen. Ik haal de tekening uit het kader (ik gebruik wisselkaders), leen een zwarte stift bij de balie en plak een stukje zwartgemaakte plakband op mijn naam. Zo, keurig in orde.

Stift terug naar de balie, inschrijven voor het afleveren van de werken. Het gaat er ietwat chaotisch aan toe. De collega die normaal de organisatie verzorgt is ziek geworden en nu is het roeien met de riemen of mensen die beschikbaar zijn. De jonge vrouw die probeert het hoofd boven water te houden blijft rustig, verontschuldigt zich overvloedig en is de vriendelijkheid zelf.

Wanneer ik aan de beurt ben merk ik wel dat mijn schilderijen uit de toon vallen. We zullen wel zien. Ik vind de lichte chaos wel leuk om beleven. Het is ook de eerste keer dat ik zo’n kunstwedstrijd meemaak. Ik kan de achterliggende organisatie ontdekken: de onduidelijkheden, de sterke punten … het is een vorm van beroepsmisvorming, die ik wellicht nooit meer zal kwijtspelen.

Ik vul de formulieren in, plak de toegewezen nummers op de werken en plaats ze ergens tegen een nog vrijstaande muur.

Ik laat mijn GPS aan het woord en neem een andere weg naar huis. Alles gaat vlot tot ik in de omgeving van Tremelo kom. De normale weg mag niet gevolgd worden, er zijn enkele verbodstekens aangebracht. Via kronkelende binnenbaantjes geraak ik toch op de gewone weg die vrij is voor verkeer. Leuk is anders.