Ik herneem het vorige thema maar gebruik nu dikkere lijnen. Het resultaat is onmiddellijk voelbaar: er zit meer expressie in de tekening. Dat spreekt me wel aan.

Ik probeer nu een één-lijn tekening uit die niet meer verwijst naar iets concreets. Ik zit met emotie en letterbeeld in mijn hoofd: hoe kan je bv. agressie weergeven in een lijnenspel. Het wordt een voorzichtige poging. De lijn is hoekiger met af en toe de scherpte van een zaagblad. Het geheel blijft nog altijd braaf. ‘k Vind dat ik meer moet durven. Zal ik mezelf eens ernstig toespreken?

Tussendoor, als een vorm van ontspanning, maak ik nog eens een tekening die uit één lijn bestaat. Ik doe dit met verdunde Oost-Indische inkt, dat geeft een zachter resultaat.

Veel hoef ik er niet bij na te denken: gewoon genieten van mijn plaats aan de tekentafel en de papavers die ik in de tuin zie. Ik maak de tekening wel eerst met potlood, zodat ik me niet hopeloos verloren teken als ik met inkt begin, want dat is niet meer te herstellen.

110913 Volkoren Aarschot

Zaterdag 14 september organiseert Kanarie (kundig creëren) i.s.m. de stad Aarschot voor de tweede maal een korenfestival. Laat ik Kanarie zelf aan het woord:

Korenfestival

Kanarie nodigt u graag uit op Aarschot Volkoren 2013. De tweede editie van ons tweejaarlijks korentreffen gaat door op zaterdag 14 september 2013. U kan op 12 podia in de Aarschotse binnenstad, optredens van meer dan 50 koren en ensembles uit België en Nederland bijwonen.  

De kooroptredens starten om 13:00 en eindigen om 17:30. Om 17:45 verzamelen we allemaal in de Museumtuin voor het gezamenlijk afsluitmoment: een samenzang. Ook toeschouwers worden uitgenodigd om mee te zingen. 

Daarnaast kan u rondkuieren op de kunstmarkt en de boekenmarkt, een gratis bezoek brengen aan het Stedelijk Museum Aarschot of proeven van de Aarschotse Bruine in 't Bruine Café.  Om u snel te verplaatsen of om de stad op een andere manier te bekijken, kan u  instappen in de Volkoren-tram. En ook de kinderen kunnen hun hartje ophalen.

Christel en ik hebben ons ingeschreven voor een standje op de kunstmarkt. Het zal niet zo vermoeiend zijn als Tremartre. Het begint pas om 13 uur. Natuurlijk zullen we ons rond 10 uur inschrijven en dan hebben we ruim de tijd om ons te installeren. Christel brengt twee tentjes mee die gewoon als een paraplu kunnen opengevouwen worden, zodat ik niet moet sleuren en opbouwen. Gezien we elk beschikken over 3 x 3 meter, is het materiaal dat we meenemen beperkt. Christel zal vooral zelfgemaakte juweeltjes meenemen, ik hou het bij mijn kaartjes.

Het is de eerste keer dat we daar deelnemen, we zijn allebei wel benieuwd.

Wie zin heeft om langs te komen: het belooft een boeiend evenement te worden.

Ondertussen ben ik weer gestart in de academie. Ik ben nu ingeschreven in het laatste jaar tekenen. Dit betekent dat ik een eindwerk mag maken.

Natuurlijk ‘overvalt’ me dat niet. Sinds vorig jaar denk ik na over het thema. Het zal iets met ‘brieven’ te maken hebben.

Tot nog toe was ik op zoek naar het iconografisch weergeven van letters: hoe kon een letter als ‘tekening’ tot stand komen. Niet de inhoud van woorden was belangrijk, wel hoe woorden, bestaand uit letters,  konden omgezet worden in ‘beelden’, zodat er iets universeels zou ontstaan. Kan je letterbeelden zo neerzetten dat ze een bepaalde emotie oproepen: zachtheid, brutaliteit, bangelijke nauwgezetheid, zich van niets iets aantrekkend …

Op het einde van de vakantie was ik op zoek naar uitbeelding van tekst als bladvulling: brief, gedicht, blad uit boek …

Blijkbaar ben ik iemand die graag stap na stap evolueer en daar enorm plezier aan beleef. Ergens heb ik wel een idee waar ik wil eindigen … maar ik kan dat zo maar niet direct op papier zetten. Zo wil ik brieven schrijven aan bv. mijn kindertijd, aan mijn ouders, vriend(inn)en die er niet meer zijn. Een soort testament opmaken van wat voorbij is. Hoe ik het ga doen weet ik nog niet goed. Dat maakt het ook spannend: benieuwd waar ik ga uitkomen.

Ik probeer opnieuw de beginwoorden:

Met al mijn stenen

de groot geweende

achter de spijlen

uit  Sjibbolet van Paul Celan

Door de achtergrond zwart te maken komt er een zwaardere sfeer aanzetten. Door de ovalen vormen dichter opeen te plaatsen ontstaat er ook minder ademruimte, dat verhoogt de beklemming. Met acryl (vermiljoen) schilder ik een tekenpapier vol, waarvan ik daarna repen knip, die de spijlen moeten oproepen.

Ik weet dat ik dit thema nog vaak zal uitproberen.

Ik blijf met mijn gedachten bij die beginwoorden van Sjibbolet van Paul Celan:

Met al mijn stenen

de groot geweende

achter de spijlen

Die woorden blijven me aangrijpen: hoe kan je, in zo weinig woorden, zoveel drama neerleggen.

Ik probeer een eerste vormgeving uit. Voorzichtig, om de kwetsbaarheid van woorden niet teniet te doen. Maar de cirkelvorm is me te braaf, te mooi, te afgerond. Toch wil ik me niet uitleveren aan een theatraal hoekig of verscheurd zijn. Verder zoeken dus.

De tafel met kaartjes. Daarachter de werken met Oost-indische inkt. Daar vroegen bezoekers regelmatig uitleg over: hoe deed ik het toch.

Naast de ingekaderde werken lag een farde met een verzameling tekeningen. De tekeningen zijn in een plastieken hoes opgeborgen zodat ze veilig kunnen bekeken worden.

De tafel van Deepak met enkele van zijn ontwerpen. Hij maakt wel kleurrijke dingen.

De zijkant van de tent. Voor de schilderijen op de grond liet ik speciale staanders maken die bestaan uit twee platen die gemakkelijk op te bergen zijn en niet veel plaats innemen. Wanneer ze moeten dienst doen kunnen die platen gewoon in elkaar geschoven worden. Een vriend, zelf schrijnwerker, bracht zo’n klein model mee. En terwijl op Tremartre door de wind vaak dingen gingen vliegen, bleven deze ezels doortastend op de grond staan. Ook Christel en de collega’s van de academie hebben zo’n staanders laten maken. Het is wel zwaar om sleuren maar voor de rest erg handig en veel goedkoper dan de ezels die je koopt in een of andere winkel met benodigdheden voor kunstenaars.

  Karel even aan het uitrusten.

Een wegwijzer kondigt de tent van de academie aan.

Brigitte voor de afdeling van de academie. Iedereen bracht wat werken mee zodat een beeld gegeven werd van wat er tijdens een jaar afgeschilderd wordt. De meeste collega’s bleven de ganse dag. Sommigen schilderden iets, anderen waren druk in de weer bezoekers uit te leggen hoe het er in de academie aan toe ging. Zouden er na dit bezoek mensen zich geroepen voelen om ook te komen schilderen?

Dirk Van Houtven (googel maar even op zijn naam) heeft als hobby o.a. portretschilderen. En nu zit Karel voor hem. Af en toe ga ik eens kijken (gewoon het straatje schuin oversteken) en zie hoe het portret groeit. Heel wat mensen blijven even staan om de kunstenaar bezig te zien.

Langzaam aan groeit het portret. Van bij het begin kan Dirk het karakter van Karel in zijn portret weergeven.

Er groeit een intense vorm van communicatie. Af en toe wordt er wel iets gezegd, maar meestal zit Karel stil en werkt Dirk in stilte. Daardoor ontstaat er een vorm van concentratie die voor buitenstaanders bijna voelbaar is.

Twee van mijn collega’s gaan ook model zitten. Daarna is het mijn beurt. Veel passanten doen teken dat het erg gelijkend is.

Een jonge fan blijft vol bewondering staan en stelt vragen. Dirk heeft er plezier in.

Maar het koelt af. Ik trek wel een extra vest aan, maar de kou vreet zich in mijn lijf. Ik begin echt te bibberen. Dirk merkt dat het niet meer zo goed gaat: mijn gezicht verkrampt van de kou. Christel neemt enkele foto’s. Thuis zal Dirk het portret proberen af te werken met hulp van de foto’s. Ik ben benieuwd wat het resultaat gaat zijn.

De weergoden zijn Tremartre gunstig gezind: droog maar niet erg warm. Nu ja, tegen de kou kunnen we een extra trui aantrekken, maar bij regen blijven de bezoekers weg.

Om 7u30 ben ik present en ook de collega’s komen toe. We kunnen onze tenten tegenover elkaar plaatsen: Brigitte en de collega’s van de academie aan de ene kant, Christel en ik aan de andere kant.

Terwijl ik de auto leeg maakt komt ook Karel aangefietst: hij kon niet meer in de auto, want elk plekje was daar benomen. Maar een fietstochtje is een gezonde onderneming: word je helemaal wakker van.

Wanneer de tent staat … gelukkig zijn er bereidwillige handen die meehelpen, kunnen de tafels uitgeplooid worden en kan het uitstallen beginnen. In mijn hoofd heb ik een plannetje … maar toch lukt het niet helemaal. Ik probeer dan een andere opstelling uit. Ondanks dat ik er al erg vroeg bij was om me te installeren ben ik pas echt klaar tegen elven, het begin van de markt … ik zou reeds een pauze willen inlassen, een dutje doen. Maar dat kan hier niet, want bezoekers komen af en aan, vragen uitleg, vrienden komen een goede dag zeggen … en zelf wil ik de markt ook wel eens zien.

Gelukkig is Karel er nog. Hier en daar steekt hij een handje toe: er zijn er nog met dezelfde type tent als de mijne, maar niet iedereen lijkt daar even handig mee om te gaan. Nu ja, wij hebben ze al verschillende keren opgesteld en afgebroken, uiteindelijk ken je het systeem dan wel. Schuin tegenover onze tent heeft een portretschilder zich geïnstalleerd. Hij heeft Karel gevraagd als model. Dat brengt een zekere animatie op de markt.

Mijn tent neemt twee staanplaatsen in beslag (twee keer 3 x 3). Omdat Deepak zo’n mooie ontwerpen heeft, heb ik een tafel voor hem voorbehouden. Ik ben wel fier op die zoon van mij. Geïnteresseerden kunnen dan een adreskaartje meenemen.

Tegen de middag zie ik hem komen aanlopen. Zijn vriendin is aan het werk, daarom komt hij alleen. We installeren ons in de tent terwijl Karel zijn tijd stil uitzit bij de portretschilder. En wie komt daar aangewandeld: Maria. Wat een verrassing! Met trein en bus is ze vanuit Kontich afgezakt naar Tremelo, en dat op zondag. De dag kan niet meer stuk. Het wordt een gezellige drukte onder de tent. Ik probeer de bezoekers op te vangen, ondertussen verhalen uit te wisselen met Deepak en Maria en te zorgen dat we iets te eten of te drinken krijgen. Voor Maria is koffie genoeg, maar Deepak kan altijd wel een hotdog gebruiken. Gelukkig staat de bevoorradingstent niet ver.

Karel is klaar bij de portrettist. Of Deepak even op de tent wil passen terwijl de ouderen samen iets gaan drinken?

Daarna gaat Karel met Maria de markt rond. Daarna is het tijd om weer de bus te nemen tot Mechelen en daar de trein naar Kontich. Later krijgen we via email bericht dat ze goed is thuisgekomen.

Tegen halfzeven beginnen we op te breken. Eerst alle kaartjes en schilderijtjes in de daarvoor voorziene dozen. En dat moet juist zijn, anders geraakt het niet in mijn wagen. Tafels terug opplooien … en dan kan de tent  weer afgebroken worden. Gelukkig dat Karel er nog is om me te helpen, want alles lijkt nu als lood te wegen. En weer geraakt alles weer in de wagen.

Thuis gekomen rij ik de garage binnen … morgen zal ik wel uitpakken. Ik ben doodmoe. Een duvel zal smaken. Ondertussen proberen de vele indrukken tot rust te laten komen.