Pollie Gregoor hoeft geen verhaal, zijn werk is verhaal. Een samenraapsel van ijzer, hout, plaaster, kippendraad, doeken … noem maar op. En daaruit ontstaan werken. Deze tentoonstelling toont voornamelijk menselijke figuren. Vaak heel aangrijpend omdat de mens in zijn kwetsbaarheid naar voren treedt. Hij draagt teveel op zijn rug, in zijn hoofd, in zijn hart.

Bij het binnenkomen staat dit beeld te kijk. Wie kijkt? De kijker naar het beeld? Het beeld naar de straat? Ik noem het de straatwachter … en met de sleutels binnen handbereik: welke poorten of deuren gaat deze straatwachter openmaken?

    Moe van het denken opent hij zijn geheugen: leegte.

Is de balans in evenwicht? Op de achtergrond schilderwerken van Pollie Gregoor.

Een zotskap op het hoofd en op de plaats van het hart een soort slot … wat daarachter zit blijft onuitgesproken.

Zijn dromen stegen met een ladder de hemel in, maar zijn hart werd doorboord en opgesloten in een dwangbuis: hij zou de hemel niet meer bestormen.

De zwaarte van boeken of de lichtheid van bestaan: een rugzak die Karel niet zou willen missen.

Hannah is een vereniging die probeert via interculturele projecten tot een meer rechtvaardige en vredevoller wereld te komen. Zo is de kleine kunstgalerij Hannah ( Mechelsesteenweg 361 te Herent) erg bekend in het Leuvense. Omdat de uitnodiging die ik kreeg voor ‘Silence’ me erg aantrok, vroeg ik Christel of ze geen zin had mee te gaan naar de opening, wetend dat die altijd erg verzorgd is met eigen gebakken snackjes. Meteen gingen de mannen ook mee en trokken we met zijn vieren op cultureel pad.

‘Silence’: een project over stilte, over zwijgen en spreken. De exposerende kunstenaars: Pollie Gregoor en Jozef Constant.

Pollie Gregoor drukt zich uit in verschillende disciplines, maar zijn hoofdbezigheid is wellicht het verzamelen van wegwerpmateriaal. Zo vindt hij langs de weg wellicht een stuk ijzer, of een weggeworpen vod … verroest, uitgerafeld de weg ontsierend. Hij ontdekt in dat weggeworpen materiaal, dat een eigen verhaal in zich draagt, een mogelijkheid om iets nieuw te creëren, een nieuw verhaal samen te stellen. De kijker krijgt de vrijheid om zelf een verhaal aan het getoonde te koppelen, en zo wordt verhaal op verhaal geladen. Hij noemt zichzelf een verhalenverteller, en dat niet alleen met woorden. (www.polliegregoor.be)

Jozef Constant schildert. Hij werkt met een heel sober kleurenpalet, maar daardoor spreekt hij wellicht erg aan, met blauwe en bruine kleuren als hoofdtoon. Er zit iets van vervreemding in zijn werk. Door de nadruk die hij het licht meegeeft is het net of je in een andere wereld terechtkomt. Waarbij de vraag opkomt: waar blijven de mensen? (www.bit.ly/Jozef_Constant)

Karel Sergen (Karel Segers) is een Vlaams dichter, literair journalist en recensent. Hij hield een korte inleiding rond het idee van ‘Stilte’: de stilte van de verwondering tot de afgedwongen stilte van politieke gevangenen. Enkele van zijn gedichten werden kalligrafisch vorm gegeven.

Wie interesse heeft in het project van Hannah: www.hannah.be

Nog een laatste keer wil ik met de slingers bezig zijn. Ik werk er met plezier aan maar merk dat de inspiratie andere wegen uitgaat. Dus ga ik nu mijn inspiratie maar achterna.

Hier laat ik een donkere en een lichtere slinger in het midden elkaar bijna ontmoeten. Het geheel is niet zo boeiend. Het zou wellicht sterker zijn als de twee slingers in elkaar vervlochten waren.

Omdat vorige tekening wat tegenviel, wil ik een groter formaat van papier gebruiken. De tekening heeft meer ‘présence’, staat steviger in de witte ruimte van het papier.

Ondertussen heb ik het lijntjes trekken wel onder de knie, of beter, in de vingers gekregen. Het lijnen trekken werkt heel ontspannend: met je totale aandacht moet je bij de les (lijn) blijven, want even afdwalen en de lijn dwaalt ook af. Daarbij merk ik dat ik mijn adem aanpas aan het trekken van lijnen. Wellicht dat dit ook de ontspanning in de hand werkt, als een vorm van yoga.

Ik probeer twee slingers die een begin en einde hebben in elkaar te vervlechten. Het resultaat is nogal gekunsteld, er zit geen echte spanning meer in. Ook dat wil ik uitproberen: hoever kan ik doordenken, een thema in het tekenen uitproberen totdat het louter een techniek geworden is. Wellicht als ik hier een papier met grotere afmeting had gebruikt, zodat ik de slinger breder kon uitwerken, was het geheel boeiender, spannender geworden.

Door de slinger meer beweging mee te geven neemt hij meer ruimte in en wordt zijn aanwezigheid krachtiger, alsof zijn positie niet meer afhankelijk is van de welwillendheid van anderen maar deze slinger zichzelf kan verdedigen.

Het verwondert mij telkens hoe in een gewone tekening een heel menselijk verhaal schuilgaat, hoe je door een paar lijnen een hele wereld kan oproepen. Zo probeer ik ook, bij een tentoonstelling, te kijken naar wat het schilderij of beeld te ‘zeggen’ heeft. De kunstenaar hoeft dat daar niet expliciet in te leggen, een werk kan voor zichzelf spreken.

Ik doorbreek het ineengevlochten zijn van de slinger door een begin en einde te bepalen. Zo is de slinger meer in de ruimte geplaatst. Er is iets kwetsbaars bijgekomen, alsof de slinger, losgelaten in de ruimte, overgeleverd is aan zijn eigen beperktheid.

180913 Volkoren

Het regent bij het opstaan … dat belooft niet veel goeds. Ik zie er tegen op om de tent op te zetten in de regen. Maar mijn wagen is geladen en we hebben een afspraak met Christel en Ludo: zij zullen Karel komen oppikken, want in mijn auto is geen plaats meer voor hem.

Rond negen uur krijg ik een mail van Christel met het voorstel om niet te gaan. Inderdaad, liever thuis blijven. Dan houdt de regen op en de buienradar voorspelt een paar uren droog weer. Christel belt: of we toch niet zouden gaan. Nu ja, omwille van dat droge vooruitzicht nemen we het besluit van toch maar te vertrekken, alles staat immers al ingepakt.

Naar Aarschot is niet zo ver … en het blijft droog. Bij de inschrijving krijgen we uitleg waar ons standje kan staan en een parkeerkaart om de ganse dag gratis te parkeren. Erg groot is de kunstmarkt niet. Er zijn 33 standen ingeschreven, maar nog niet iedereen is komen opdagen. We staan aan het uiteinde van de straat en hebben daardoor alle ruimte om de tent op te zetten. Karel en Ludo krijgen er al handeling in. Het waait met stoten, gelukkig hebben we verzwarende gewichten mee waaraan we de tent vasthaken, zodat ze niet weg kan vliegen. En omdat we toch ruimte genoeg hebben kan onze wagen blijven staan naast de tent en kan de tent daar ook houvast vinden. Eens de tent staat voel ik me veilig: zelfs als het nu nog gaat regenen zitten we droog.

Christel en ik staan naast elkaar. De tent is zes meter lang: ieder kan dus beschikken over drie meter. Eerst uitpakken en dan zorgen dat alles een plaatsje krijgt. Normaal vind ik dit het plezantste van de markt: de stand opbouwen. Maar nu vind ik mijn draai niet. Ik heb moeite om me te concentreren. Het is nogal kil, gelukkig heb ik me daarop voorzien: ‘k heb winterkleding uit de kast gehaald. Christel heeft hetzelfde gedaan. We zullen de dag wel overleven.

Om 13 uur beginnen de festiviteiten: zangkoren verspreiden zich over het centrum van Aarschot. Eerst zoeken Christel en ik iets om te eten, wanneer we terugkeren is het de beurt aan de mannen. Er is veel passage, voornamelijk leden van de zangkoren die zich naar een andere plaats begeven. Ze lopen druk met elkaar pratend aan ons standje voorbij, ongeïnteresseerd voor wat wij aanbieden. Dat zal zo gans de dag plaatsvinden: veel volk, maar geen geïnteresseerden. Op een bepaald moment schuiven de wolken opzij en breekt een verwarmende zon door. Zou het toch nog goed komen? Lang duurt dit tussendoortje niet. Een wolkenmassa komt aanzetten en weldra regent het. De plastiek van de tent versterkt het geluid van de regen nog. Ondertussen zijn de mannen er op uit getrokken: ergens is er ook een tweedehandse boekenmarkt. Met de regen zoekt iedereen een schuilplaats, dus veel bezoekers zien we niet.

Wanneer de mannen terug zijn van hun expeditie, is het onze beurt om in de boeken te gaan neuzen. De plaatselijke bibliotheek voert boeken af, waar we symbolisch iets voor moeten betalen. Ik ontdek een boekje van Johannes Itten: ‘Beeldende vormleer’. Ik mag voor een halve euro het boekje in mijn bibliotheek plaatsen. Ik voel me de koning te rijk. Christel vindt ook wat naar haar gading: enkele prachtige kunstboeken. Voor een paar euro mag ze de boeken meenemen.

Er is nog een boekenstand achter de bibliotheek. Ook daar naar toe. En wat ontdekt Christel daar voor mij: ‘Leven en werk van M.C. Escher’, een kanjer van ca 350 pagina’s, groot formaat. Ineens begint de dag te stralen, waren we thuisgebleven dan had ik die boeken nooit op de kop kunnen tikken.

Terug naar onze standjes. Gelukkig komen er wat bekenden langs, zodat we de uren al pratend doorkomen. We zijn echt opgelucht als we alles mogen opbreken. En gelukkig is het regenen opgehouden. Ik kan alle materiaal droog in de auto krijgen. De tent zelf is wel kletsnat, maar we vouwen ze met de natte kant naar binnen, later zal die dan wel gedroogd worden.

Net voor we willen vertrekken komt er weer een bui aanzetten. Vlug de auto in en naar huis.

Tegen Christel heb ik gezegd dat het de laatste keer is dat ik meegedaan heb aan een ‘buitenmarkt’. Ik had me dat al voorgenomen bij Tremartre, maar na de afknapper van vandaag zal ik die beslissing niet meer in vraag stellen. Gelukkig kan ik die boeken mee naar huis nemen, daar ben ik echt blij mee.

Christel en Ludo helpen nog even uitladen. We hebben al gereserveerd om later samen te gaan eten. Bij een glas wijn en lekker eten bekomen we wat.

Wanneer we zondag laat opstaan, komt de warmte van de centrale verwarming ons tegemoet. Heerlijk! We genieten ervan om samen thuis te zijn, deugddoend warm te hebben en alleen datgene te doen wat we graag doen: Karel verdwijnt in zijn lectuur en ik installeer me aan mijn tekentafel. Tussendoor maak ik kennis met Itten en Escher.

Ik gebruik het ontwerp van de vorige tekening maar verander de plooiwijze en vervlecht twee slingers in elkaar. In de realiteit zou het heel wat knutselwerk vragen om dat te realiseren. Dat is juist zo leuk bij tekenen, daar moet je je niet afvragen of het kan bestaan, als het maar kan getekend worden. Ik heb er echt plezier in.

De tekeningen zijn op groot papier getekend (50 x 65) en die kunnen niet meer onder de scanner. Daarom neem ik er een foto van voor deze blog en wordt, om welke reden dan ook, de witte  achtergrond grijs. Zal iets met de belichting en de kwaliteit van mijn fototoestel te maken hebben.

Met slingers is heel wat te doen. Ik denk aan de mode deze winter van sjaals die helemaal rond gebreid zijn: die kan je op allerlei manieren rond je hals draperen. Ik wil ook zoiets uitproberen maar dan heel gedisciplineerd.

Ik begin met een vorm die afwisselend de voorkant en achterkant laat zien en keurig op 45 graden afplooit. Ik kleur de achtergrond zodat er in die rationaliteit van de abstractie wat levendigheid komt.

Het geheel doet me denken aan een logo voor een of ander merk dat met ijzer te maken heeft: auto’s, huishoudtoestellen …