Ik doorbreek het ineengevlochten zijn van de slinger door een begin en einde te bepalen. Zo is de slinger meer in de ruimte geplaatst. Er is iets kwetsbaars bijgekomen, alsof de slinger, losgelaten in de ruimte, overgeleverd is aan zijn eigen beperktheid.

180913 Volkoren

Het regent bij het opstaan … dat belooft niet veel goeds. Ik zie er tegen op om de tent op te zetten in de regen. Maar mijn wagen is geladen en we hebben een afspraak met Christel en Ludo: zij zullen Karel komen oppikken, want in mijn auto is geen plaats meer voor hem.

Rond negen uur krijg ik een mail van Christel met het voorstel om niet te gaan. Inderdaad, liever thuis blijven. Dan houdt de regen op en de buienradar voorspelt een paar uren droog weer. Christel belt: of we toch niet zouden gaan. Nu ja, omwille van dat droge vooruitzicht nemen we het besluit van toch maar te vertrekken, alles staat immers al ingepakt.

Naar Aarschot is niet zo ver … en het blijft droog. Bij de inschrijving krijgen we uitleg waar ons standje kan staan en een parkeerkaart om de ganse dag gratis te parkeren. Erg groot is de kunstmarkt niet. Er zijn 33 standen ingeschreven, maar nog niet iedereen is komen opdagen. We staan aan het uiteinde van de straat en hebben daardoor alle ruimte om de tent op te zetten. Karel en Ludo krijgen er al handeling in. Het waait met stoten, gelukkig hebben we verzwarende gewichten mee waaraan we de tent vasthaken, zodat ze niet weg kan vliegen. En omdat we toch ruimte genoeg hebben kan onze wagen blijven staan naast de tent en kan de tent daar ook houvast vinden. Eens de tent staat voel ik me veilig: zelfs als het nu nog gaat regenen zitten we droog.

Christel en ik staan naast elkaar. De tent is zes meter lang: ieder kan dus beschikken over drie meter. Eerst uitpakken en dan zorgen dat alles een plaatsje krijgt. Normaal vind ik dit het plezantste van de markt: de stand opbouwen. Maar nu vind ik mijn draai niet. Ik heb moeite om me te concentreren. Het is nogal kil, gelukkig heb ik me daarop voorzien: ‘k heb winterkleding uit de kast gehaald. Christel heeft hetzelfde gedaan. We zullen de dag wel overleven.

Om 13 uur beginnen de festiviteiten: zangkoren verspreiden zich over het centrum van Aarschot. Eerst zoeken Christel en ik iets om te eten, wanneer we terugkeren is het de beurt aan de mannen. Er is veel passage, voornamelijk leden van de zangkoren die zich naar een andere plaats begeven. Ze lopen druk met elkaar pratend aan ons standje voorbij, ongeïnteresseerd voor wat wij aanbieden. Dat zal zo gans de dag plaatsvinden: veel volk, maar geen geïnteresseerden. Op een bepaald moment schuiven de wolken opzij en breekt een verwarmende zon door. Zou het toch nog goed komen? Lang duurt dit tussendoortje niet. Een wolkenmassa komt aanzetten en weldra regent het. De plastiek van de tent versterkt het geluid van de regen nog. Ondertussen zijn de mannen er op uit getrokken: ergens is er ook een tweedehandse boekenmarkt. Met de regen zoekt iedereen een schuilplaats, dus veel bezoekers zien we niet.

Wanneer de mannen terug zijn van hun expeditie, is het onze beurt om in de boeken te gaan neuzen. De plaatselijke bibliotheek voert boeken af, waar we symbolisch iets voor moeten betalen. Ik ontdek een boekje van Johannes Itten: ‘Beeldende vormleer’. Ik mag voor een halve euro het boekje in mijn bibliotheek plaatsen. Ik voel me de koning te rijk. Christel vindt ook wat naar haar gading: enkele prachtige kunstboeken. Voor een paar euro mag ze de boeken meenemen.

Er is nog een boekenstand achter de bibliotheek. Ook daar naar toe. En wat ontdekt Christel daar voor mij: ‘Leven en werk van M.C. Escher’, een kanjer van ca 350 pagina’s, groot formaat. Ineens begint de dag te stralen, waren we thuisgebleven dan had ik die boeken nooit op de kop kunnen tikken.

Terug naar onze standjes. Gelukkig komen er wat bekenden langs, zodat we de uren al pratend doorkomen. We zijn echt opgelucht als we alles mogen opbreken. En gelukkig is het regenen opgehouden. Ik kan alle materiaal droog in de auto krijgen. De tent zelf is wel kletsnat, maar we vouwen ze met de natte kant naar binnen, later zal die dan wel gedroogd worden.

Net voor we willen vertrekken komt er weer een bui aanzetten. Vlug de auto in en naar huis.

Tegen Christel heb ik gezegd dat het de laatste keer is dat ik meegedaan heb aan een ‘buitenmarkt’. Ik had me dat al voorgenomen bij Tremartre, maar na de afknapper van vandaag zal ik die beslissing niet meer in vraag stellen. Gelukkig kan ik die boeken mee naar huis nemen, daar ben ik echt blij mee.

Christel en Ludo helpen nog even uitladen. We hebben al gereserveerd om later samen te gaan eten. Bij een glas wijn en lekker eten bekomen we wat.

Wanneer we zondag laat opstaan, komt de warmte van de centrale verwarming ons tegemoet. Heerlijk! We genieten ervan om samen thuis te zijn, deugddoend warm te hebben en alleen datgene te doen wat we graag doen: Karel verdwijnt in zijn lectuur en ik installeer me aan mijn tekentafel. Tussendoor maak ik kennis met Itten en Escher.

Ik gebruik het ontwerp van de vorige tekening maar verander de plooiwijze en vervlecht twee slingers in elkaar. In de realiteit zou het heel wat knutselwerk vragen om dat te realiseren. Dat is juist zo leuk bij tekenen, daar moet je je niet afvragen of het kan bestaan, als het maar kan getekend worden. Ik heb er echt plezier in.

De tekeningen zijn op groot papier getekend (50 x 65) en die kunnen niet meer onder de scanner. Daarom neem ik er een foto van voor deze blog en wordt, om welke reden dan ook, de witte  achtergrond grijs. Zal iets met de belichting en de kwaliteit van mijn fototoestel te maken hebben.

Met slingers is heel wat te doen. Ik denk aan de mode deze winter van sjaals die helemaal rond gebreid zijn: die kan je op allerlei manieren rond je hals draperen. Ik wil ook zoiets uitproberen maar dan heel gedisciplineerd.

Ik begin met een vorm die afwisselend de voorkant en achterkant laat zien en keurig op 45 graden afplooit. Ik kleur de achtergrond zodat er in die rationaliteit van de abstractie wat levendigheid komt.

Het geheel doet me denken aan een logo voor een of ander merk dat met ijzer te maken heeft: auto’s, huishoudtoestellen …

Door gebruik te maken van verdikte lijnen kom ik automatisch bij een slinger terecht. Weer bestaat de tekening uit één lijn, nu omgebouwd tot een slinger. Ik laat mijn fantasie de vrije loop. In het midden plaats ik een zwart vierkant waarin de slinger uitgespaard wordt.

Het is een losse aanloop maar ondertussen komen nieuwe ideeën opzetten. Als ik nu eens …

Ik herneem het vorige thema maar gebruik nu dikkere lijnen. Het resultaat is onmiddellijk voelbaar: er zit meer expressie in de tekening. Dat spreekt me wel aan.

Ik probeer nu een één-lijn tekening uit die niet meer verwijst naar iets concreets. Ik zit met emotie en letterbeeld in mijn hoofd: hoe kan je bv. agressie weergeven in een lijnenspel. Het wordt een voorzichtige poging. De lijn is hoekiger met af en toe de scherpte van een zaagblad. Het geheel blijft nog altijd braaf. ‘k Vind dat ik meer moet durven. Zal ik mezelf eens ernstig toespreken?

Tussendoor, als een vorm van ontspanning, maak ik nog eens een tekening die uit één lijn bestaat. Ik doe dit met verdunde Oost-Indische inkt, dat geeft een zachter resultaat.

Veel hoef ik er niet bij na te denken: gewoon genieten van mijn plaats aan de tekentafel en de papavers die ik in de tuin zie. Ik maak de tekening wel eerst met potlood, zodat ik me niet hopeloos verloren teken als ik met inkt begin, want dat is niet meer te herstellen.

110913 Volkoren Aarschot

Zaterdag 14 september organiseert Kanarie (kundig creëren) i.s.m. de stad Aarschot voor de tweede maal een korenfestival. Laat ik Kanarie zelf aan het woord:

Korenfestival

Kanarie nodigt u graag uit op Aarschot Volkoren 2013. De tweede editie van ons tweejaarlijks korentreffen gaat door op zaterdag 14 september 2013. U kan op 12 podia in de Aarschotse binnenstad, optredens van meer dan 50 koren en ensembles uit België en Nederland bijwonen.  

De kooroptredens starten om 13:00 en eindigen om 17:30. Om 17:45 verzamelen we allemaal in de Museumtuin voor het gezamenlijk afsluitmoment: een samenzang. Ook toeschouwers worden uitgenodigd om mee te zingen. 

Daarnaast kan u rondkuieren op de kunstmarkt en de boekenmarkt, een gratis bezoek brengen aan het Stedelijk Museum Aarschot of proeven van de Aarschotse Bruine in 't Bruine Café.  Om u snel te verplaatsen of om de stad op een andere manier te bekijken, kan u  instappen in de Volkoren-tram. En ook de kinderen kunnen hun hartje ophalen.

Christel en ik hebben ons ingeschreven voor een standje op de kunstmarkt. Het zal niet zo vermoeiend zijn als Tremartre. Het begint pas om 13 uur. Natuurlijk zullen we ons rond 10 uur inschrijven en dan hebben we ruim de tijd om ons te installeren. Christel brengt twee tentjes mee die gewoon als een paraplu kunnen opengevouwen worden, zodat ik niet moet sleuren en opbouwen. Gezien we elk beschikken over 3 x 3 meter, is het materiaal dat we meenemen beperkt. Christel zal vooral zelfgemaakte juweeltjes meenemen, ik hou het bij mijn kaartjes.

Het is de eerste keer dat we daar deelnemen, we zijn allebei wel benieuwd.

Wie zin heeft om langs te komen: het belooft een boeiend evenement te worden.

Ondertussen ben ik weer gestart in de academie. Ik ben nu ingeschreven in het laatste jaar tekenen. Dit betekent dat ik een eindwerk mag maken.

Natuurlijk ‘overvalt’ me dat niet. Sinds vorig jaar denk ik na over het thema. Het zal iets met ‘brieven’ te maken hebben.

Tot nog toe was ik op zoek naar het iconografisch weergeven van letters: hoe kon een letter als ‘tekening’ tot stand komen. Niet de inhoud van woorden was belangrijk, wel hoe woorden, bestaand uit letters,  konden omgezet worden in ‘beelden’, zodat er iets universeels zou ontstaan. Kan je letterbeelden zo neerzetten dat ze een bepaalde emotie oproepen: zachtheid, brutaliteit, bangelijke nauwgezetheid, zich van niets iets aantrekkend …

Op het einde van de vakantie was ik op zoek naar uitbeelding van tekst als bladvulling: brief, gedicht, blad uit boek …

Blijkbaar ben ik iemand die graag stap na stap evolueer en daar enorm plezier aan beleef. Ergens heb ik wel een idee waar ik wil eindigen … maar ik kan dat zo maar niet direct op papier zetten. Zo wil ik brieven schrijven aan bv. mijn kindertijd, aan mijn ouders, vriend(inn)en die er niet meer zijn. Een soort testament opmaken van wat voorbij is. Hoe ik het ga doen weet ik nog niet goed. Dat maakt het ook spannend: benieuwd waar ik ga uitkomen.

Ik probeer opnieuw de beginwoorden:

Met al mijn stenen

de groot geweende

achter de spijlen

uit  Sjibbolet van Paul Celan

Door de achtergrond zwart te maken komt er een zwaardere sfeer aanzetten. Door de ovalen vormen dichter opeen te plaatsen ontstaat er ook minder ademruimte, dat verhoogt de beklemming. Met acryl (vermiljoen) schilder ik een tekenpapier vol, waarvan ik daarna repen knip, die de spijlen moeten oproepen.

Ik weet dat ik dit thema nog vaak zal uitproberen.

Ik blijf met mijn gedachten bij die beginwoorden van Sjibbolet van Paul Celan:

Met al mijn stenen

de groot geweende

achter de spijlen

Die woorden blijven me aangrijpen: hoe kan je, in zo weinig woorden, zoveel drama neerleggen.

Ik probeer een eerste vormgeving uit. Voorzichtig, om de kwetsbaarheid van woorden niet teniet te doen. Maar de cirkelvorm is me te braaf, te mooi, te afgerond. Toch wil ik me niet uitleveren aan een theatraal hoekig of verscheurd zijn. Verder zoeken dus.

De tafel met kaartjes. Daarachter de werken met Oost-indische inkt. Daar vroegen bezoekers regelmatig uitleg over: hoe deed ik het toch.

Naast de ingekaderde werken lag een farde met een verzameling tekeningen. De tekeningen zijn in een plastieken hoes opgeborgen zodat ze veilig kunnen bekeken worden.

De tafel van Deepak met enkele van zijn ontwerpen. Hij maakt wel kleurrijke dingen.

De zijkant van de tent. Voor de schilderijen op de grond liet ik speciale staanders maken die bestaan uit twee platen die gemakkelijk op te bergen zijn en niet veel plaats innemen. Wanneer ze moeten dienst doen kunnen die platen gewoon in elkaar geschoven worden. Een vriend, zelf schrijnwerker, bracht zo’n klein model mee. En terwijl op Tremartre door de wind vaak dingen gingen vliegen, bleven deze ezels doortastend op de grond staan. Ook Christel en de collega’s van de academie hebben zo’n staanders laten maken. Het is wel zwaar om sleuren maar voor de rest erg handig en veel goedkoper dan de ezels die je koopt in een of andere winkel met benodigdheden voor kunstenaars.

  Karel even aan het uitrusten.

Een wegwijzer kondigt de tent van de academie aan.

Brigitte voor de afdeling van de academie. Iedereen bracht wat werken mee zodat een beeld gegeven werd van wat er tijdens een jaar afgeschilderd wordt. De meeste collega’s bleven de ganse dag. Sommigen schilderden iets, anderen waren druk in de weer bezoekers uit te leggen hoe het er in de academie aan toe ging. Zouden er na dit bezoek mensen zich geroepen voelen om ook te komen schilderen?

Dirk Van Houtven (googel maar even op zijn naam) heeft als hobby o.a. portretschilderen. En nu zit Karel voor hem. Af en toe ga ik eens kijken (gewoon het straatje schuin oversteken) en zie hoe het portret groeit. Heel wat mensen blijven even staan om de kunstenaar bezig te zien.