Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
In de steek gelaten worden door een vriend, komt harder aan dan er een vriend bij winnen. Op ons werk besteden we meer aandacht aan negatieve commentaren dan aan een waarderend schouderklopje.
Het is goed openhartig naar anderen te zijn, maar met eerlijkheid moet je voorzichtig zijn, en als het mogelijk is moet je respectvolle en aardige woorden gebruiken.
Of voor de lol en zonder reden een ander slaan en schoppen ....
Helaas ooit zelfde meegemaakt nabij het station te Roeselare. Een man kwam op me af met de vraag of ik soms uit Ledegem was, maar voor ik het wist en goed besefte werd ik in de lucht getild en waren plots vanuit het niets zeker tien gasten die me ruggelings van ene kant van straat tot andere sleurden terwijl ze me schopten. Liggend zag ik verschillende paar ogen op me gericht; en weer vanuit het niets kwam een taxi aan waavan de deuren werden geopend. Ze wilden me blijkbaar kwijt nadat ze bloed hadden gezien. Maar naar waar en wat waren ze met me van plan? Op dat moment was ik nog helder genoeg van geest om te kunnen vluchten. Eens thuis zat ik onder het bloed. De dag nadien kon ik amper nog stappen, en kroop ik op mijn achterste zo de trap af. Weken ziekteverlof volgden. De politie dacht na mijn besschrijving de dader te kennen, wist me zelffs te vertellen waar hij woonde a.u.b., maar toch hebben ze er niets mee gedaan. Ik moest zelfs derden inschakelen na het gebeurde om naar de politie tee gaan, want 'daarvoor komen we niet met onze wagen op straat' Lang heeft het geduurd alvorens ik nog in de wijde omgeving van de plaaats delict buiten te komen; ik keek al van ver waar ik soms kon uitwijken of in een winkelpand vluchten!
Hier een foto van de jarige persoon-75 jaar geworden- die ik mocht bijstaan gedurende een week lang als mantelzorger met naast hem de gemeenschapsverantwoordelijke Jos Grégoire, waarvan je een paar boeken kan vinden onder de titels: 'Hoorbellen' en 'Oorschelpen'.
Je staat op kijkt naar buiten en je lacht naar de zon. Je gaat slapen en de maan flirt je de nacht in. Daartussen kan een dag vol zijn met wendingen die tussen lach en flirt puur liefde zijn...
Net als bij het kaarten zit het leven vol keuzes. Welk spel kan
ik met deze kaarten spelen? Wie zal ik vragen? Met wie zal ik
meegaan? Wie wil met mij meegaan?
Vragen die moeilijker worden naarmate je ouder wordt. Die
moeilijker worden naarmate je keuzes slinken. Die moeilijker worden naarmate
je armer bent. Na een leven lang werken (of zoeken) dromen mensen van een
mooie oude dag.
Een oude dag waarop je omringt wordt door warme mensen. Een
oude dag waarbij je nog lang zelf op eigen benen kan staan. Een oude dag
waarbij een stuk van je zorgen gedragen wordt door de mensen voor wie je zelf
lang hebt ingestaan
Helaas blijft dit voor veel mensen een droom. Hun kaarten
liggen niet goed. Te weinig troef bedeeld, een moeilijk spel, niet de
juiste medespelers.
Hun zorgen blijven. Groeien zelfs. Nóg moeilijker om te
vragen, nog moeilijker om mensen te vinden die met je meegaan.
Oud en arm? Grote miserie, als je t mij vraagt. Is het leven dan toch een
kaartspel?
BROCHURE Don Bosco Experience Programma 2012 / 2013
Ondertussen is de nieuwe program- mabrochure ver- schenen. Deze bevat een beknopt overzicht van alle donder- dagavondactiviteiten voor het ganse werkjaar. Goed om even in te kijken en om data te noteren en vrij te houden voor films, sprekers of programmas die jou interesseren. Deze brochure ont-vang je vandaag of morgen in de bus. Zo niet dan is dit een teken dat we je adresniet in ons adresssenbestand zit. Indien je de bro- chure graag zou ontvangen: gewoon even langs mail je adres doorgeven. Ons e-mailadres : info @dbexperience.be
... En dat op latere leeftijd? Misschien wel toen ik volgend bericht las bij één van de Salesianen, toen nog te Kortrijk, die mijn eerste jaren van de humaniora hebben gevormd. Vooral laatste zin trof me diep en ik heb er dan ook meteen via een mail op gereageerd, nogal laconiek en toch gemeend, met: 'Ik kom er aan!'. En dat nadat we elkaar veertig jaar niet meer hadden gezien. Oké, je zag al langer de foto van Don Bosco op mijn blog, en ik schreef er recent nog over hoe ik het in de praktijk probeer(de) waar et maken.
Dus mocht je me straks even niet meer zien op SeniorenNet of op een ander sociaaal forum, dan ben ik 'van dienst' bij de gemeenschap waar die frisse paters van toen nu ofwel zwaar ziek zijn, in een rusthuis verblijven of slecht te been zijn. De jonge verantwoordelijke is inmiddels zelf de 70 jaar nabij, maar is zowel taxichauffeur als verpleeegkundige, staat in voor de permanentie naast honderden niet te noemen taken ...en dat als gemeenschapsverantwoordelijke!
De noodkreet zoals ik ze aanvoelde lees je hieronder ....
Wat ik aan het doen ben? Een oplossing zoeken om wat Désiré allemaal doet. Hij is in de late namiddag met de fiets omver gereden. Gelukkig niet erg voor hem. Hij is al geopereerd van een dubbele, gesloten beenbreuk (in OLV-Asse). Wie springt me nu bij om wat hij doet op te nemen? Helpe wie helpen kan!
Ik zie het niet meer .......
Nu kan ik daar misschien even mantelzorgerger zijn en meteen genieten vanhet heuvelachtige groene Pajottenland. Alvast een dank aan die verantwoordelijke en medebroeders die elk op zich een beetje vader en moeder proberen te zijn voor hun zieken.
Kon ik het niet echt waar maken, dan probeerde ik alvast 'gelovig-aanwezig-te zijn'.
Armoede verjaart niet. Ik wel. De jaren tikken ongenadig voort: elke maand weer zorgen elke hulp weer schaamte elke muur weer vocht elk raam brengt tocht zoveel woede zoveel onmacht zoveel verdriet om wat niet kon zoveel gemis Ik ben veel te jong oud. Maar ik verjaar nog en ik geef een feest voor mezelf.
Ik ben er nog En ik ben er fier op.
(uit: Tekstenboekje Vragen of meegaan?'
Gisteren nog een man van 48 jaar gesproken die nog anderhalve week moest wachten op zijn inkomen en dus voor de komende tijd enkel boterhammen kan eten. HIj kon niet eens een bus- of treinticket kopen want hij had slechts drie euro op zak. Bij zijn moeder kon hij evenmin terecht want ook zij leefde te krap.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
