Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Jij bent van jou, onachterhaalbaar eigen. Ik ben van mij, geen ander zal mij krijgen. Wat ik jou vraag, wat jij mij vraagt, is leeg en zonder zin gevraagd. Een oogwenk ver in schemergebied, ooit verder komen doen wij niet.
Ik wens een leven meer, mocht ik jou vinden, ik bond mij aan je vast, kon ik mij binden. Ik zou in jou vergaan, en jij ontstaan in mij, en wij in wij. Eens lag ik neeer, versteend van kou, ik droomde dat ik vocht met jou.
Die nacht werd mij een nieuwe naam gegeven. Geschonken werd mij nog een tijd van leven. En even, tot de morgen daagt, is wat ik vraag en wat jij vraagt, vervuld en één. Toen ging jij heen en bleef ik met mijn droom alleen.
Er is geen kleinheid meer noch duisternis of onwil, geen onbegrip of droefheid, geen liefdeloosheid of onmacht wanneer Hij alles in allen zal zijn. Zolang we hier niet aan toe zijn zal elke liefde broos en kwetsbaar blijven. Maar ook dan moet ze blijven.
Gebeurt het bij u soms ook dat een woord, een zin, iets op tv of radio onbewust blijft hangen, en dat dit precies de aanleiding is er werk van te maken, wat het ook moge wezen. Precies een proces dat op gang wordt gebracht. Zo hoorde ik onze aller tante Kaat vertellen dat met dit vroege voorjaar en de milde temperaturen misschien het wel goed is nu al te beginnen met opruimen. Kerstkaarten en-artikles die nog blijven slingeren, losse paperassen ... Ik keek even in de tuin en zag dat die bloembak, of toch de inhoud ervan nog altijd niet naar de compostdienst is gebracht; een meter verder turend wist ik meteen dat er in mijn tuinhuis ook nog heel wat naar één of andere container kon gebracht worden. Het staat niet echt in de weg, maar of ik het ooit nog zal gebruiken? Ik denk maar aan die verouderde bespikkelde tuinstoelen of dat laddertje waar ik ben vanaf gevallen. En zo gebeurde het. Bij het kraaien van de haan, geluklkig nog niet zo vroeg in deze tijd, met frisse moed naar dat huisje, er haast alles buiten gehaald. Gelukkig kon ik beroep doen op een lief familielid om alles op te halen. Terwijl hij er was vroeg ik of hij ook niet even tijd kon maken om te zien of mijn verlichting in mijn bureau niet aan vernieuwing toe was, want laatste lampen hebben het begeven en eigenlijk verlang ik al lang naar wat moderner design. Niet dat die oude luchter niet goed was, want ooit nog gekregen van ouders toen ik nog krap bij kas was, nadat ik pas huis en grond gekocht had. En wat met de verlichting van de kamer ernaast, vroeg ik op mijn kouse voeten? Je hebt het al gemerkt. De raad van tante Kaat heeft zijn vruchten afgeworpen. Het tuinhuis is ontruimd, de borstel heeft gezorgd dat ik goed onder het stof zat, maar deed zo een deugd bij die middagtemperaturen. Met enige vakkennis zijn er twee nieuwe lampen geplaatst. En nog eens alles opgeruimd. En zo zit ik hier dus, heel veel meer werk verzet dan vorige avond gedacht. Maar blijkbaar ben ik niet die enige met vroege lentekriebels. En koffie die ik heb gezet, man man, voor die familie en tussen door voor mezelf. Dus deze keer een "dagboek" zonder "bedenkingen". Met de handen werken en tevreden zijn over het resultaat, ondanks de onvoorziene uigaven, geeft een goed gevoel. Die hint kan ons morgen misshien aanzetten gewoon er te zijn voor een ander, wie weet. Zalige avond, goede morgen!
Is dit geen droom? Het is Gods droom. ER IS HOOP VOOR DE TOEKOMST ZEGT GOD
Hoever is de toekomst? Zover als God is ... en zo dichtbij. MET EEN EEUWIGE LIEFDE HEB IK U LIEF ZEGT GOD
En intussen? Doe wat nu kan, wat nu moet en hoop op wat worden zal. RICHT MIJLPALEN OP, PLAATS WEGWIJZERS ZEGT GOD
Waarheen? Een grote menigte is op weg, de hele wereld is op weg, door de woestijn op weg. ISRAEL IS OP WEG NAAR ZIJN RUST ZEGT GOD
Wie kan dat geloven? Zij die Gods droom durven dromen.
De droom van Rachel uit het oude verbond, tranen van vreugde de droom van Ghandi zalig de geweldlozen de droom van King I have a dream de droom van Johannes pacem in terris de droom van de verdrukten vrijheid nu de droom van het kind een hemel vol sterren de droom op het slagveld nooit meer oorlog de droom van Jezus dat allen één zijn
Ik ben op reis, al weet ik niet waarheen maar ergens stond geschreven dat ik deze weg moest gaan, en al aarzel ik soms even langs deze eindeloze baan, toch weet ik, iemand ging me voor, en daarom ga ik door.
Ik heb geen geld geen kaart en geen kompas, maar ik zie de letters en die zeggen me genoeg, en al geeft er niemand antwoord op de dingen die ik vroeg toch weet ik, aan het eind vind ik gehoor, en daarom ga ik door.
Ik ben een vogel die zijn vleugels spreidt. Al wil ik vliegen verder dan de zon ik ben een paard dat zonder teugels rijdt, maar er is iemand die me leidt, en die zegt: kom!
Ik ben op reis, al weet ik niet waarom maar ik luister naar de stilte en die zegt me om te gaan. En al verlaat ik al mijn vrienden, moet ik overal vandaan, toch weet ik, er is geen ander spoor, en daarom, ga ik door!
een tijdje terug heb ik terloops de vraag gesteld wat jij zou doen wanneer iemand aan de deur zou kloppen om brood. Wellicht heb je toen tussen de regels gelezen, of precies begrepen dat dit niet zomaar een zinsnede was. Neen, het was een persoonlijke vraag aan mij gericht van iemand die ergens in een garage logeert omdat hij zijn studiebeurs niet meer kan betalen ... Ik weet dat een mens dan niet staat te springen om hulp aan te reiken, maar hoe langer ik contact had met die persoon, die op studiegebied alles op alles zet; toen ik zijn warme, gemeende tranen over zijn wangen zag rollen; in wanhoop gehuld, zelfs denkend aan zelfdoding "omdat het allemaal niets meer te betekenen heeft"; je dan uiteindelijk de uitdrukklijke vraag krijgt de nood te lenigen, op welke manier dan ook; ja, dan lig je daar wel even wakker van, temeer ik juist nu aan het uitzien ben om mijn Indische vriend-missionaris ook zo goedkoop mogelijk Rome te willen laten zien. Mag dan de ene hand niet weten wat de andere geeft?! Voorwaar een dilemma. Maar ben ik dan zelf arm, heb ik niet genoeg om van te leven? Wat ik heb gedaan werd me dan ook ingegeven door een citaat dat ik een paar dagen daarvoor had gelezen in een folder. Ik kon het ook zomaar geblogd hebben, maar nu krijgt het nog meer zin, niet alleen een bezinning en een vraag aan mezelf, maar meteen aan blogland:
"ER IS GEEN MENS DIE, ZOALS KAIN, KAN BEWEREN DAT HIJ NIET VERANTWOORDELIJK IS VOOR HET LOT VAN ZIJN BROER" JP.II.
Ik hoor er onder jullie al zeggen dat iedereen maar moet zijn plan trekken; maar er zijn uitzonderingen en soms moet een mens maar eens overgaan tot daden, even afstand doen, die pijn voelen; dan pas wordt bloggen ook echt, raakt het echt je vel alsof je in je arm hebt gekerfd. Zeker wanneer de vrager dan nog moslim is ... Maar die avond kon ik met even veel comfort naar mijn eigen bed, hij daarentegen misschien voor even ... Wat zou jij doen wanneer het water tot aan de kin staat van uw broer?
Vandaag, 2 februari, lichtmis of het feest van de opdracht van van het kind Jezus in de tempel. Ik zou hier lang kunnen blijven bij stilstaan, maar oudere senioren kunnen dat wellicht nog beter. Ik zou als "Mariamens", zoals sommige bloggers me ondertussen durven te noemen, kunnen stilstaan bij de figuur van Maria die het kind "gedragen" heeft als moeder, maar ook op haar schoot toen haar zoon gestorven was. Het woord "opDRACHT" is dus nog niet zo gek bedacht, naar onze taal vertaald. Heb jij nog herinneringen aan vroeger, op een moment dat je gedragen werd? Alle moeders zullen daar heel veel weten over te vertellen. Of herinner je nog dat je als kind werd gedagen op de schouders van je vader; of die keer dat je na een val tijdens een kamp u zich dermate had bezeerd, dat je toch de ganse tijd mocht uitdoen omdat er een leider was die je al die tijd heeft gedragen waar je niet op eigen krachten kon komen? Hoe vaak worden wij niet gedragen in het leven door famlilie en vrienden wanneer het allemaal even niet meer gaat ?! En is het niet mooi waar bij een begrafenis de familie de kist van van het betreurde familielid op de schouders draagt. Hier is de cirkel rond. Ooit :mocht ik zelf drager zijn van 'lasten en liefde' tijdens een ziekenbedevaart te Lourdes, maar dat uitgebreid relaas en die toespraak lees je in het archief.
Ik ben nu wel heel ver gaan uitwijden, maar ik heb deze avond de misviering mogen bijwonen t.g.v. Lichtmis en dan zie je dat er ineens weer heel wat meer aanwezigen zijn. Jonge gezinnen, de pasgebore in de arm of in de wieg, huilend of slapend. Ook nog andere kinderen die de start namen naar hun eerste communie. Er was leven, veel leven, jong leven en lawaai, maar niemand heeft er zich aan gestoord. Echt een familiedag die je niet vaak meer meemaakt in onze kerker. Waardoor worden mensen zo intens aangesproken, zelfs al gaat de mis 'over tijd' en kijkt niemand naar zijn uurwerk of gsm?
Mooi is het te zien hoe een papa van drie kinderen er één op de schoot heeft, het knuffelt en op dat zelfde moment zijn hood laat rusten op een pasgeboren zoontje. Ontroerend wanneer plots 2 kinderen naar voor gevraagd werden om de gaven aan te brengen en tot verwondering de priester ziet hoe een volledig klasje zich opstelt om stoet te vormen. De zegen over kleine kinderen, jonge ouders, opa's en oma's. Het was weer eens echt kerk, zo gewoon, maar ook zo verrijkend waar blijkbaar iedereen zeer veel deugd aan heeft gehad. Ik zag af en toe een zakdoek, een traan wegpinken. We hebben dus toch nog gelovige gemmenschappen al laten ze zich minder zien. Het leven kan toch eenvoudig mooi zijn.
Mochten we achter de opvoeding staan van al onze kinderen, groot of klein! Maria, zegen Uw kinderen. Wees gegroet!
Mijn vader verafschuwde elke verslaving aan zwakte, en vooral het misbruik van de zwakte van anderen, en zei dat het de taak van ieder mens was zijn naaste te helpen om sterker te worden en een niveau te bereiken waarop hij in zijn eentje tegen de gevaren en de ellende van het bestaan zou zijn opgewassen, en daarom moest elke vader zijn zoon leren zwemmen in de zee, leren paardrijden en schieten met een geweer. want zo zou de jongen zich redden.
Het zou een getuigenis uit dankbaarheid mogen zijn aan mijn vader én aan mijn moeder, die me inderdaad op deze manier in de wereld heeft gezet, en dat is het ook voor een groot deel ook al citeer ik deze tekst uit Zwijgen, een boek van Joodse jongen/man, Joshua Sobol.
Waarom deze passage me vandaag misschien meer raakt dan anders, is het feit dat door o.a. mijn opvoeding en doorheen de goede en kwade jaren van mijn bestaan, ik blijkbaar genoeg weerbaarheid heb gekweekt (Weerbaar en broos was misschien niet toevallig ook de titel van het doctoraat van mijn zus wat ze behaalde in mei vorig jaar) om heel concreet vandaag, en dit ondanks alles, toch verder aan dit blog te werken na een korte periode van bezinning, de gedachte in het achterhoofd: Heer, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.
Wat niet wegneemt dat een mens assertiever in dit blogland wil staan. Het gevolg van voorgaande laat zich dan ook zien in de wijzigingen in mijn blog.
Eigenlijk wou ik op dit uur alleen maar het bovenvermelde citaat publiceren. Lees het daarom nog eens, want ook ik blijf kiezen voor de zwakke en het misbruik van zwakke mensen, ook al word je zelfs in dit medium blijkbaar hard aangepakt daarvoor. Had ik toevallig niet eerder al geschreven over mensen die zelfs afhaken?!Toch ook een proficiat aan nieuwe starters.
De bijdrage die je straks elders vindt, blijft dan ook aansluiten bij mijn roeping als unblessed deacon, nu, dertig jaar geleden, en wellicht tot bij het graf, daar LIEFDE en VRIENDSCHAP boven alles gaat.
Ooit al het gevoel gehad dat je een gelukzak bent? De weelde van je bestaan, het genoegen van je familie, kinderen om je heen, een prachtvrouw liefhebben. Het geluk een job uit de duizend te mogen doen, mensen helpen, kansen creëren. Met en voor mensen werken, sociaal bezig zijn, culturen ontdekken, fantasieën beleven en delen. De keren dat we klagen over gebrek aan respect, de keren dat we zeuren over het niet begrepen worden: het verdwijnt in het niets wanneer je echt de vergelijking maakt. Verwende kerels, gelukzaligen. We beseffen niet half hoe gelukkig we zijn. Een dak boven het hoofd hebben, een luxueus dak bovendien. Nooit honger leiden, steeds overvloed. Steeds mensen om ons heen. Nooit echt alleen. Nooit vervloekt of uitgesloten. Vrienden hebben, mogen studeren, kunnen werken. Dat het goed met ons gaat, moeten we niemand verwijten. Dat we gelukkig zijn, moet ons niet tot wanhoop drijven. Maar we mogen het wel beseffen, prularia relativeren, bijzaak banaliseren, ongemak minimaliseren. En vooral dankbaar zijn. Beseffen dat we ons opwinden om niets, ons eindeloos opblazen voor een zucht. Leren genieten, daar komt het op aan. En er de kracht uit puren om dat genieten ook voor anderen mogelijk te maken. Zeker wanneer er wel iemand aan de deur klopt en honger heeft, echt honger en je hem geen brood kan geven. Dan knaagt het aan het hart en word je stil. Concreet denk ik aan een student die slaapt in een garage omdat hij zijn studies niet kan betalen omdat hij ouders verloor, en ik denk natuurlijk ook aan Pramod.
Ik moet blijkbaar nog wat verduidelijken wat ik hieronder schreef, zeker wanneer ik een paar reacties mocht ontvangen. Wat ik neerschreef heb ik terug gevonden in een boek vol dankbare herinneringen, en het was inderdaad confronterend een zelf geschreven tekst te lezen die precies 30 jaar oud is. Is er dan niet veel veranderd? De tekst was een distillatie tijdens een jongeren weekend wat men toen al "voor oudere jongeren" noemde rond het thema: "Werkelijkheid en ideaal". In deze periode waar tijd kan gemaakt worden, weg van lawaai en andere dagelijkse beslommeringen kom je wel jezelf tegen, je luistert ook naar anderen en hoort hoe zij in het leven staan. Misschien is de weerslag daarom ook een beetje te ernstig, maar wel echt; want wie met zichzelf wordt geconfronteerd, volet beter dan anders alle kleine kanten aan; te meer wanneer ze dan nog gedragen worden in een geest van gebed, waarmee ik de bijdrage afsloot. Er zijn dan mensen die reageren alsof ik nogal een zwartkijker ben, of dat ik misschien moet het negatieve omkeren naar positieve. Maar heb ik dat al niet gans die tijd al geprobeerd via blogland én voor mezelf, maar ook voor jullie, een hint geven.
Het feit dat ik dit hier en nu bewust neerschrijf, zal danwel voor een deel een aanvulling zijn van wie ik ben voor wie me al langer kent, maar is ook een poging het bloggen terug at op te tillen. Want spijtig genoeg moet ik vaststellen dat mensen zijn afgehaakt omdat ze blijkbaar te goed waren, té zinvol bezig waren.
Wanneer ik iets over India schrijf en de moeilijkheden rond organisatie, visa en betaling, dan is dat ook niet omdat ik aan zelfbeklag wil of zou doen, maar om nog eens iets actueels neer te pennen waarop hopelijk iemand op de kar springt. Het is uit het leven gegrepen zoals anderen hun blog opmaken. Ik hoop dat we niet nog meer blogvrienden moeten verliezen omwille van de soms gering kwaliteit al heeft ieder zijn talent. Maarten
1978-2008 - Werkelijkheid en ideaal, ben ik veranderd?
Ik ben een mens,
Bezeten door en verslaafd aan ...
een gemakkelijk leventje;
de tijdstroom, de massa, de oppervlakkigheid,
mijn verleden;
het goede dat ik toch maar niet deel,
het zich-goed-voelen;
zelfbeklag,
mijn werk;
besef van leegte en chaos.
Mijn handen,
Ik heb er meer dan twee;
die kwetsen, die helpen, die vragen
om te krijgen,
die genieten.
Handen die grijparmen zijn;
die mezelf bevredigen,
en die soms proberen, proberen
te geven. Ik ben een mesns,
onbekwaam mezelf te zijn, krampachtig en zenuwachtig, dromend rond mezelf, onbevredigd, bestaande uit brokstukken; bang mezelf te zijn, angstig, fundamenteel eenzaam, afwezig van het het heden, niet verbonden met anderen, gehecht aan de materie, die niet uit zijn kot komt, en een tekort aan luisterbereidheid.
Daardoor kan ik niet openstaan voor U, mijn God, maar dank , dat ik mag zijn zoals ik ben. En toon ons, Heer, dat we in feite meer op mekaar lijken, dan het voor ons duidelijk is.
Naar trouwe mensen kijkt men vandaag nog amper met bewondering op, integendeel ze worden a.h.w. uitgespuwd. Hoogstens verwondert men zich erover. Of men heeft gewoon medelijden. Het kleed van de trouw is versleten. De stevigheid van de binding is weg; men kan en wil zich ook niet meer binden, zelfs niet via internet. Laatste zie je op tientallen vriendenschakels. Alles is nu besmet met westers materialisme, door het geld en zeg maar door sex. Ontrouw - terwijl iedereen op welk forum dan ook zoekt naar trouw - maakt een samenleving grondig depressief, omdat ze de hoop heeft gedood. Elke chatsessie houdt voor een eerlijke zoeker ook de hoop in naar een oprecht vinden in trouw. Bovendien zet ontrouw zich voort als een heksenkring. Willen we uit dit dal komen, dan zullen we de natuurlijke deugd van de trouw moeten vinden. En dat is de christelijke trouw, Gods karaktertrek.
Misschien daardoor dat sommigen op hun eigen wijze reageren op mijn trouw aan India ?!
Ja, er moest natuurlijk ook gezorgd worden voor een visum door hem om vanuit de States België binnen te komen. Want we zouden samen reizen, eindelijk een kans voor hem mijn familie te leren kennen, en ons landje. Maar toen kwam de aap uit de mouw. Hij moest zich persoonlijk gaan aanbieden op de ambassade, en dat wel nog in Washington. Wij klagen wanneer we van de kust naar Brussel moeten voor een trip, maar voor hem betekent het echter vijf dagreizen, inclusief dus ook ergens overnachtingen, wat meteen de prijs de hoogte injaagt, nog niet eens alle kosten voor dat visum mee gerekend! Daarbij komt dat er gevraagd wordt dat hij persoonlijk papieren kan voorleggen die bewijzen dat zijn uitgaven zullen gedekt worden, hij verzekerd is en hij het bewijs kan leveren dat hij bij mij logeert en ik dus kan instaan voor al zijn uitgaven. ...
Maar zoals bij elke goede Indiër heb je dan een dubbele reactie: Dont' worry en If it is God's will, it will happen.
Wordt vervolgd. Al zie ik voorlopig geen gunstige afloop.
p.s. excuses voor de kleine lettertjes maar blijkbaar zijn bepaalde instellingen niet langer aanvullend met andere versies van SeniorenNet. Kunnen de mensen daar ook eens voor zorgen?
Deze keer geen mijmeringen maar wel degelijk een dagboek dat nu al bijna vol geschreven is en dat in amper een maand tijd. Alles begon wanneer ik de tekst "we'll meet again some day" ergens las. Ik mailde deze tekst zomaar door naar mijn Indische vriend die nu in de States werkt voor zijn congratie in Varanasi, the Indian Missionary Society. Maar prompt kreeg ik een mail terug, ook al mailt hij nooit dan alleen om het hoogst nodige te melden, met het laconieke antwoord "voor wanneer dat ooit zou zijn? Toen ik verder zijn mail las vernam ik dat zijn periode in de States wellicht eind juni 2008 ten einde zal lopen waarna hij terug naar India zal gaan om verder te strijden via media tegen het kastensysteem. Maar er stond ook geschreven dat hij hoopte op de terugweg Rome en het Vaticaan te mogen aandoen. Voor hem zeker een droom, des te meer daar hij al die jaren niet buiten zijn parochie is geweest en zopas zijn zilveren jubileum heeft gevierd. Voor mij was dus de toon gezet. "We'll meet again" moest mogelijk zijn, en dat in Rome. Ik wou het hem aanbieden. Er werd over en weer gemaild om de planning uit te stippelen, de data vast te leggen, te zien dat hij daar voor een tijd kon vervangen worden ... Toen kwam natuurlijk het prijskaartje op de proppen. Hij heeft als missionaris geen inkomen, en het geld dat hij verdient gaat naar zijn congregatie. Dus uitkijken naar zo goedkoop mogelijke logies. Ik had geen idee wat er me te wachten stond, want dat zou een niemendalletje worden, gezien ik er jaren ook ooit heb gelogeerd in een klooster. Maar maar, tijden zijn veranderd, alles wordt nu geregistreerd en betalen van hand tot hand zit er niet meer in. Rome is zeer duur, maar dat zijn evenzeer de gastenkamers. Alle adressen heb ik aangeschreven die één of andere connectie hebben, tot zelfs "in de tuin" van de paus", maar overal vond ik dezelfde prijszetting. En deze prijs moet dus wel degelijk verdubbeld worden gezien alle kosten voor mj zijn. Maar daar zou wel een antwoord op te vinden zijn. Nu bijna zo goed als alles geregeld is, er een datum vastligt, valt een mailbericht in de bus dat alles doet kantelen. Maar dat lees je straks.
Afstanden tussen mensen blijken verbluffend klein, als je in het besef leeft dat God met Jezus de afstand tussen hemel en aarde heeft weten te overbruggen. Wees daarom elkaar niets schuldig, behalve DE LIEFDE.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
