Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Wellicht hebben verschillenden onder jullie nog eens gesurfd op één van de vele zogeheten vriendensites waar je al dan niet na het bekijken van het profiel van een bepaald persoon je kan toevoegen als vriend met de bedoeling dezelfde persoon beter te leren kennen, of althans de vriendenkring uit te breiden. Ook al blijft het een virtuele wereld, dan toch is er de mogelijkheid dat je via deze kanalen echt iemand ontmoet. De kans daartoe is echter gering, en velen laten zich dan ook toevoegen misschien als een opvulling van een vorm van eenzaamheid en of alléén-zijn, een substituut zeg maar. Het valt trouwens op dat de profielen, begeleid van een foto meer aantrek hebben dan zonder, en hoe meer sexy, hoe doeltreffender blijkbaar.
Wat ik poog te zeggen is dat uit het profiel meestal niet veel méér af te leiden valt dan de leeftijd, enkele hobbies, in het beste geval de favoriete muziek, lectuur. Wij vinden het haast vanzelfsprekend. Hier en daar gewaagt één van die profielhouders tot wat meer over zijn verlangens, dit nog meestal weergegeven in een gedicht. Het is zeker niet mijn bedoeling een thesis te schrijven over al deze profielen, maar wanneer ik zelf recent uitgenodigd werd via zo een vriendenlink uit India, dan ontdekte ik een wereld, zo gans anders dan de westerse profielen. Deze sites worden zeer druk bezocht en zijn voor velen blijkbaar het ideaal contactmiddel voor de echte vrienden en familierelaties, gezien de grote afstanden. Je leest er het wel en het wee zoals recent iemand een verkeersaccident publiceerde met dodelijke afloop.
En zo belanden mensen als ik, die het geluk hadden de mensen in hun eigen omgeving te mogen ontmoeten, terug in die virtuele wereld die ineens weer aan de achterdeur lijkt te liggen, zeker wanneer je zo een bericht leest, want de auteur was een kennis van mij, die ik daar heb ontmoet.
Maar wat me ten zeerste heeft getroffen, en dat haast overal en bij elke link is een vorm van expliciete geloofsbelijdenis. Dat vind je helaas niet meer in de profielen waar ik het hierboven over had en ik geef toe, ook ik durg het niet zo expliciet meer neer te schrijven. Ik laat hieronder een citaat volgen van een doodgewone leek, maar met een bijzondere overtuigingskracht en hij is zeker niet de uitzondering. Het was voor mij dan ook deugddoend zo van ene profiel naar andere te surfen om te zien hoe mensen het geloof en evangelie verkondigen op vandaag! Het zijn getuigenissen van jonge en oudere mensen, arbeiders en bedienden, van verschillende religie, maar haast allen verwijzen ze in hun profiel naar het geloof, méér nog, je voelt aan hoe zij dermate gegrepen worden door het geloof dat ze niet anders kunnen dat het uit te dragen, in hun wereld, maar over de grenzen van dit land, en zelfs via internet. Hun geloof maakt hun leven het leven waard! ... een LEVENSGARANTIE zoals de persoon hieronder het uitdrukt.
From last 10 years Working in the Lords kingdom as ELIC ( Eternal life insurance corporation ) agent to save & win the souls for Jesus who is my lord and Master, member of Santvana community, now residing at Ranchi with a big dream for Chotanagpur people expressly for the YOUTH I LOVE them as they are
Elk woord krijgt hier betekenis. Daarom kom ik er de volgende dagen graag op terug! Dank voor jullie getuigenis, vrienden!
In het echte leven en het groeien naar elkaar toe in liefde zijn deze stappen natuurlijk niet zo theoretisch vastgelegd, maar toch is er één van beiden die voelt dat er meer dan chemie in de lucht hangt, ook al is liefde op eerste zicht het mooiste wat je kan overkomen. Maar tot nu heb je de stap naar de ander gezet,heb je naar hem gekeken, geluisterd, bevestigd, aanvaardt ook al was het soms lastig en begon je te ondervinden dat er ook dingen zijn die je zult moeten meenemen wanneer je verder samen wit gaan. Maar een prille liefde staat dan ook veel toe. De derde en laatste stap is dan ook de vaststelling dat de ander naar mij kijkt, dat hij of zij blij is in onze nabijheid te vertoeven, ons hart verwarmt; en daar staat nooit een leeftijd op. Maar dit te aanvaarden is niet altijd eenvoudig, want we moeten dan ook onze eigen afscherming laten vallen. Is het bij die derde stap precies niet dat het zo moeilijk lukt, vraag ik me dan af, zowel tussen jongeren, jongvolwassenen als bij ouderen? Heel zeker wanneer je al een eigen leven heb opgebouwd, boompje, huisje, tuintje. Maar die muren slopen, die afscherming durven laten vallen is wel een voorwaarde om de eenzaamheid te milderen om zo echt te mogen thuis komen bij de ander, een leven lang.
Drie stappen, drie aspecten over: loskomen van onszelf over kijken naar de ander, tot de vaststelling komen dat de ander ons verwacht. Deze stappen lopen soms door elkaar of worden in andere volgorde gezet, maar elk der stappen moet opnieuw worden gezet.
Had ik het in deze poging nu over de liefde onder de mensen? Misschien en ook heel zeker; of zoals deze blog ook geïnspireerd over de liefde tot God? Over allebei, want het ene sluit het ander in. Er is maar één liefde: God is liefde. God heeft ons eerst bemind, schrijft Paulus.
Petrus bemint ge mij? Heer, Gij weet dat ik U bemin.
Een eerste stap noemde ik het loskomen van onszelf. Nu graag even een tweede stap zetten in het hoe in het beminnen. Eigenlijk allemaal dingen die we weten, kennen en meemaken, en toch. Maar al te graag willen we naar de ander toe, soms heel letterlijk te nemen. In het proces naar echt beminnen is kijken naar de ander, uitkijken naar zeer belangrijk; weten dat er iemand is die op ons wacht iemand die misschien speciaal koffie heeft gezet of die ons nodig heeft. Wat kan ik doen om hem of haar gelukkig te maken. Dit overschrijdt al vel sterker het gevoel van de eerste affectieve benadering. Vooral hier ligt het grote werk van de liefde, dat naamloze, woordeloze maar zo levensnoodzakelijke dat uitstijgt boven het emotionele. Daarop slaat dan ook het gebod waarover ik gisteren schreef. Ik moet niet zozeer begaan zijn meet mijn eigen welbehagen, maar met dit van de beminde, van hem of haar die op mijn liefde mogen rekenen. Dit klinkt vreemd in een tijd waarin vooral gesproken wordt over zelfontplooiing en zelfredzaamheid. Nochtans komt de eigen persoonlijkheid het best tot ontplooiing als men zich inzet voor de medemens, in genegenheid en liefde. En dat is maar al te waar wanneer die ander de teer beminde word. Hoeveel energie maakt dat bij een mens vrij?! Iedereen kan hier over meepraten. Ook dat heet gelukkig zijn. Zo hebben we de stap naar die gans andere gezet. Straks zetten we de derde en laatste stap tot vriendschap en liefde, sleutel voor een écht leven.
In gesprekken met jongeren komt de liefde nogal vlug ter sprake. Dat zal wellicht altijd zo geweest zijn, en gelukkig maar. Mensen die het echter kunnen weten stellen echter vast da top onze dagen met meer angst dan vroeger wordt gedroomd over e liefde. Zal ik wel kunnen liefhebben? Zal ik me laten kunnen beminnen? En hoelang zal onze relatie mogen duren? Er is een grote vrees voor eenzaamheid en tevens een sterke remming om zich ten volle in te zetten voor een relatie. Hoe zegde die andere jonge man het ook weer vragend: warmte heb je nodig. Maar is dat niet louter humaan? Natuurlijk verlangen we naar meer, méér dan een voorbijgaand gevoel, hoe zalig en eeuwigdurend het ook moge lijken en wenselijk is.
Wie als gelovige in het leven staat zal dit nog sterker ervaren, en weten dat liefde verder gaat. Jezus noemt de liefde dan ook een gebod, een nieuw gebod: Dit is mijn gebod, dat ge elkaar lief hebt. Het is dus een opgaven, iets dat aandacht en zorg vraagt. Je kan het leren. Het vraagt inspanning, oefening. Dit is wellicht op vandaag de grootste struikelsteen, de ware stap van een goed gevoel naar beminnen, zeker wanneer die aandacht niet wederzijds is, al lijkt her er op eerste zicht wel zo uit.Dit zijn allemaal woorden die we niet vanzelfsprekend verbinden met gaarne zien.
Liefde willen we te vlug gelijkstellen met een aangenaam gevoel. Dat is het natuurlijk ook, maar helaas wordt dit verlangen op vandaag gezien als een shoppen; zie maar de vele vriendenlinks, de chat- en datingsites. Het gevoel waarvan sprake zou eerder het gevolg moeten zijn van de liefde, en dit ontbreekt in deze maatschappij helaas te veel, vandaar de angst van vele jongeren, zeg maar ook adolescenten.
Wat ik eerder al schreef, en heel recent is het feit dat de eerste stap in de liefde tot een ander moet zijn: het loskomen van onszelf, eigen verlangens aan de kant zetten, onze angst en vrees overstijgen. Als we teveel met onszelf begaan zijn, raken we niet los uit onze eenzaamheid.
EENZAAMHEID IS ALLEEN ZIJN.
BEMINNEN IS HET ALLEEN ZIJN DOORBREKEN.
Hierbij wil ik wel het belang aanstippen dat we ook ontvanger mogen en moeten zijn, want ook in ons blogland heb ik al veel te veel gelezen dat mensen veel te veel gever zijn tot een ander zich weer goed voelt en je eenzaam achterblijft. Ja, liefde houdt altijd wel een beetje eigenliefde in, maar moet verder gaan. Wordt vervolgd.
Your heart is your Love, Your love is your Family , Your family is your Future , Your future is your Destiny , Your destiny is your Ambition, Your ambition is your Aspiration , Your aspiration is your Motivation , Your motivation is your Belief , Your belief is your Peace , Your peace is your Target , Your target is Heaven,
Morgen zal er hoop zijn wanneer je vandaag hardnekkig kleine dingen doet; dwars doorheen de wind, de regen en de storm, want waar je tegen op ziet zal meevallen als je er tegen aan gaat!
Hoe lang schrijf ik over vriendschap, liefde, geloof en vertrouwen. En toch, toch zijn er mensen waarbij je plots vragen gaat plaatsen, zelfs een grote waarom? Waarom doe je me dit aan? Ik had het toch altijd goed voor met je! Ik denk dus hier in het bijzonder aan een paar blog'vrienden', maar aan ook een paar mensen die proberen hun eigen frustraties te richten op een ander die ze eigenlijk wél lief hebben/haddden. Moet ik dan toch weer eens het gastenboek en laatste commentaren sluiten? Nee, toch, want dan vindt die andere me niet meer terug, die me afgelopen week wellicht het mooiste compliment toestuurde. Dank U, Wim! Ja, het valt me op dat er maar weinige mannen reageren op het blog al hoeft het niet, en wanneer er dan nog afbreuk wordt gedaan, is het precies dan nog van het mannelijk front, met die paar uitzonderingen uitgezonderd? Wim, bij deze dank voor de kennismaking. Voor anderen, lees maar wat die man te vertellen en te delen heeft met ons allen.
Ik begrijp het begrip vriendschap niet. De woorden zijn maar vaag. Vrienden doen elkaar toch geen verdriet, of stelt een echte vriend toch niet in vraag!
Hoe ver kan een vriendschap gaan? Wat mag niet of wat juist wel? Ben je verplicht voor elkaar klaar te staan,
of hoort ieder vraagteken bij dit oneindig moeilijke spel?
Ik weet vaak zelf niet wat wel of geen vrienden zijn, maar er zijn er altijd een paar, gewoon, misschien is het met hen in de buurt wel fijn, en met de andere dreigt er gevaar.
Hoe weet je nu hoe echte vrienden zich gedragen?
Een eigen karakter heeft toch iedereen. Misschien hoef ik het niet te vragen, maar waarom blijft een beste vriend altijd alleen?
Toen ik gisteren de vertolking van dit mooie lied zag op de Vlaamse tv-één-zender - ooit ingestuurd dooor België voor het Eursongfestival met Barbara Dex als kandate - , dacht ik terug aan die bijzonder mooie tekst en ik vind het dan ook hier de plaats én het moment deze tekst nog eens te delen met jullie, in het bijzonder opgedragen aan enkele mensen die ik recent beter mocht leren kennen!
Ik heb nog nooit iemand zo lief gehad al mijn twijfels zijn voorgoed voorbij nooit had ik eerder dat fijn gevoel jij bent alles wat ik bedoel
in je ogen zie ik dat hemelsblauw een warm gevoel waar ik van hou ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij
waar ik ook ben jij zult bij me zijn met jou vind ik steeds de juiste weg ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij
jij zult altijd in mijn gedachten zijn wat er ook met ons gebeuren mag weet heel zeker dat ik op je wacht zelfs in 't midden van de nacht jij geeft me vleugels dat vrije gevoel dat is het nu juist wat ik bedoel
ik heb nog nooit iemand zo lief gehad zo een iemand als jij ...
De liefde ... soms een wilde bron, verloren op een ontoegankelijke plaats. Zij vloeit nutteloos, dag en nacht, jaren naeen ... opdat éénmaal - en misschien zelfs nooit - een voorbijganger eruit drinke en verder ga. Of vind je ze dan toch op de maan, of in de wolken tussen engeltjes zonder schoentjes? Ja, soms komt ze jou tegen en jij haar niet, zoals God jou zag nog voor je bestond.
Die wilde bron, die storm, vindt soms zijn bedding waar twee mensen samen komen, in een voor anderen verborgen plek, maar voor de geliefden het ultieme geluk waar ze zich laven aan elkaar, om even samen, misschien straks afzonderlijk verder hun weg te gaan ... maar om nooit meer te vergeten, niet de ander, noch die warme gloed, jouw vingers over mijn huid, jouw lippen ....
We bleven voorbijganger tot die vlinder kwam en die engel, tot jij kwam en ik bij jou welkom was. We vonden elkaar door de maan, weet je nog, in het verre Oosten waar we drie tenten wilden bouwen. Even verwonderd en dan 'oké', één tent voor mij, een tweede voor jou, een derde voor ONS!
Het gaat soms om een blik, om een simpel woord. Een lach zo zacht dat je hem nauwelijks hoort. Het is simpel als water: je denkt, is het dat maar ... Een beetje aandacht voor mekaar.
Een beetje aandacht, een kleingebaar. Een beetje aandacht voor mekaar. Het hoeft niet steeds serieus te zijn. Een lach is geen bezwaar. Een beetje aandacht voor mekaar.
Een zwaai, een hand. Een zucht, een zoen. Iemand die vraagt, kan ik iets doen? Iemand die klaar staat, die ene zet, een dribbel die een leven redt.
Het gaat meer om de intentie of een beetje goede wil. Een warme blik of een attentie; en de planeeet voelt minder kil.
Klokken luiden, uitnodiging tot gebed en de wekelijkse eucharistieviering op de parochie. Oude mensen, grijze mensen, vrouwen, jonge senioren - de laatsten der Mohicanen - veel lege stoelen... én enkele tieners. Ja, ik hoor menigeen al denigrerend over die klokken terwijl we wel aanvaarden dat moskeeën ook oproepen tot gebed en we dat blijkbnaar een heilzaam iets gaan vinden. ...
Het is een doodgewone mis "door het jaar" zoals men dan dat noemt, al is elke misviering anders en de gezindheid, de ontvankelijkheid ook telkens anders. Dat lees je niet van gezichten af, je weet niet van een ander hoe hij vandaag en op dit uur in dit gebedsmoment aanwezig is, mischien diep verbonden met een overleden vriend die precies vandaaag 28 jaar geleden stierf. Maar diep van binnen word je geraakt, de ene keer al meer dan de ander door een woord, de voorganger, een biddend iemand ... . Wie op vandaag tijd vrijmaakt voor God heeft een bewuste keuze gemaakt. Waarom ik dit vandaag hier achterlaat? Omwille dat deze misviering heel concreet vandaag misschien nog het dichtst staat bij wat we horen verkondigen in het alledaagse leven. We zijn ondertussen aan de Evangelielezing over de blindgebore. In deze lezing horen we niet alleen hoe Jezus geneest, maar vooral hoe mensen tot geloof komen. Abrupt wordt deze lezing onderbroken. Die lege stoelen lijken op en over elkaar te vallen met en enorm lawaai. Iedereen kijkt verschrikt rond. Daaar ligt languit een grote jonge man. Flauwgevallen? Toch niet dood zeker? Mensen kijken toe, de lezing gaatr even door; Maar een jonge vrouw spoedt zich naar die gast, haar man ontfermt er zich evenzeer over. Men legt de jongeman op de grond. Een ander zoekt naar een gsm. Hulpdiensten worden gebeld. En de priester stapt af naar de jongen die ondetussen bij bewust zijn is, maar lijkt toch dermate getroffen dat hij blijft liggen. Al die tijd blijft de vrouw bij de jongen, spreekt hem blijkbaar moed in en houdt zijn hand vast. Is zij verpleegster? Iedereen kiijkt en bidt en voelt zich onwennig. Dan zegt de priester dat er hulpdiensten onderweg zijn en vraagt verder biddend te verwijlen bij hem, ook al gaat de lezing door. Maar doorheeen de woordend die we maar met een half woord opvangen voelen we wat geloven echt betekent, of méé,r komen heel wat vragen op wie we zijn. Die jongen die daar ligt is als de blindgeborene, hulpeloos, maar met zoveel liefde en gebed omringd. Ik kan niet afgaan wat er in de harten van de afwezigen omging. Ik weet dat ik tijdens de vredeswens deze keer gezegd heb aan die dame en man "dank u" i.p.v. "vrede". De poort wordt geopend, een brancard wordt binnengereden, nog meer stoelen aan de kant, en de eerste zorgen, zuurstof wordt toegediend. Mensen, je moet het maar meemaken! Deze jongen (bleek achteraf 18 jaar) had wellicht een heel bewuste keuze gemaakt om bij de Heer te verwijlen na een lange dag van studie. Om God te danken, te vragen, te smeken of gewoon zoals altijd de mis bij te wonen? Wat daar gebeurde heeft velen getroffen, of niet? Want eigenlijk ging iedereen terug naar zijn bezigheden. Heel weinigen hebben dat "mooie" koppel nog aangesproken, al was die vrouw nog niet bekomen van de schrik zoals ze me vertelde. Mischien heeft ze mooiste viering meegemaakt en haar man was een getuige van wat geloven is, zeker toen ik hem later hoorde luidop meebiddden, want hij zat jiuis achter me. Hij heeft ook niet één ogenblik de aandacht op zich gericht alsof het normaal was wat hij deed. Ja, er waren veel toekijkenden toe die jongen er nog lag, misschien ook even hulpeloos, maar niet één heeft daarom de dienst verlaten. Het is nog even verwijlen bij die gast dat ik nog blog, hopend en wensend dat het morgen weer beter gaat met hem, en dit in gebed. "Ik wil dit nooit meer meemaken", zegde de vrouw achteraf. Wellicht niemand, maar "IK GELOOF" kan misschien maar bewust gezegd worden na niet zomaar "een mis doorheen het jaar". Doorheen de helpende handen heb ik de eenvoud en godslievendheid ervaren van die jonge vrouw! Misschien hebben alle aanwezigen gevoeld dat geloven verder gaat! Ik wens het hen en mezelf, wij kleingelovigen! Genegen en dankbaar, Maarten
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
