Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Over liegen en bedriegen. Ons hart is gewoon te
groot en te vergevingsgezind. Vol liefde voor andere mensen. En het zijn gewoon
die verkeerde mensen die zo'n speciale antenne hebben voor zo een soort mensen
als wij die op ons afkomen. Wij zijn gewoon mensen die er in feite om vragen
om zo behandeld te worden door zo'n klootzakken. Als wij ook met onze neus op
de feiten worden geduwd, geconfronteerd met de waarheid, het voor onze ogen
zien, dan geloven we het nog niet. Dan nog blijven we achter zo'n soort mensen
aanhollen. Andere mensen zouden zo'n klootzakken aan de deur zetten nog niet
eens de deur ervoor openen.
Als ik terugkijk op een deel van mijn leven en op de manier waarop ik zelfs blog, of hoe ik in het leven sta, dan denk ik soms dat de kiemen gelegd zijn in de periode waarop ik achttien werd.
Het was het laatste jaar van het middelbaar en in die klas zaten twee richtingen, een wetenschappelijke en een economische. Met één van de jongens had ik weinig tot geen contact, al was hij altijd vriendelijk en beleefd, en volgde hij die andere richting. Daarbij was hij in tegenstelling met mezelf een grote voetballiefhebber. We woonden verder zelfs nog heel ver van elkaar uiteen en beiden waren we op dat moment extern.
Toen op een mooie avond zijn broer, die overal zo graag gezien was, van zijn vakantiejob naar huis reed met zijn bromfiets, is hij op onverklaarbare wijze tegen een muurtje aangebotst en was hij zo goed als op slag dood.
Het merkwaardige van dit alles is wat daarna volgde. Want zoals gezegd, we woonden niet in zelfde dorp en waren hoegenaamd niet close met elkaar. Maar de avond na de feiten kwam de vader naar ons toe met de vraag of ik zijn lessen wou aanvullen ... Nog later kreeg ik alle langspeelplaten bij me thuis, want met het grote verlies van zijn broer, werd geen muziek meer gespeeld. Ik was voordien nooit bij hem thuis geweest, laat staan bij zijn familie. Maar na de begrafenis van zijn broer fietste ik wekelijks op zaterdag naar hem toe. Hij die zelf zo uitbundig was, leek geen vrienden meer te hebben, en had deugd aan mijn gezelschap. I8k was op de duur a.h.w. de vervangende zoon. Het kwam zo ver dat zelfs mijn ouders bij zijn ouders over de vloer kwamen en omgekeerd. Op die zaterdagavonden werd er steevast kaar gespeeld, hij met mij, zijn moeder en de grootmoeder. Hijzelf ging nooit weg voor een fuif, niet eens voor in pint. En zo gingen jaren voorbij; eigenlijk de jaren waarop je anderen leert kennen, waarop je een eerste lief(de) ontmoet. Maar ook voor mij was dit allemaal vanzelfsprekend. De rouw bleef er jaren hangen ...
En dan gebeurt iets waar ik zo blij mee was om hem. Hij had dan toch op één of andere manier een meisje leren kennen waar hij later ook is mee getrouwd. Zelf bleef ik plots verweesd achter. Ik dacht en was er zelfs zeker van dat na al die jaren van gedeelde pijn, ik zijn getuige zou zijn op zijn huwelijk ... Ik heb hem echter nooit meer gezien, noch gehoord, laat staan getuige te zijn geweest. Ik ben er dan ook van overtuigd dat die 'zwarte' jaren een heel grote invloed hebben gehad op wie ik nu ben, want enkel 'serieus' stond in mijn woordenboek, geheel opgeofferd aan hem en zijn familie ... Ondertussen was ik jongvolwassene, hadden vrienden een relatie of gehuwd. Haal dan maar die schade in; want cafébezoek en zo zat er ook niet in. Dus moest ik beginnen met mensen die veel jonger waren ...
Drie inbraken... Drie gestolen kunstwerken... Drie steden: Rome, Parijs, Londen...
Midden in de nacht wordt uit de Santa Giulianakerk in Rome De annunciatie van Caravaggio gestolen. Gabriel Coffin, adviseur van de politie wat kunstroof betreft, roept de hulp in van Vallombroso, een veroordeelde kunstdief, en volgens Coffin de enige die het gestolen altaarstuk kan terugvinden.
In Londen is bij een soortgelijke diefstal in de National Gallery of Modern Art een unieke Malevitsj verdwenen. Ook in Parijs, nota bene uit de kelders van het Malevitsj Instituut zelf, is een werk van de beroemde Russische schilder gestolen. De drie diefstallen blijken op een spectaculaire manier met elkaar samen te hangen.
Ideale vakantieliteratuur, zeker als je op die bestemmingen bent, maar even goed op je terras!
Never be sad if anyone doesn't recognise your worth, it's their loss and your gain. Because people who can't appreciate your true worth they don't deserve to know you.
Wanneer goed bedoelde daden en uitspraken worden bekeken door een bril van kortzichtigheid en deze dan vertaald worden in eigen verzonnen verhalen en roddels door hen die maar voor de helft weten waarover het gaat ... Tja, dan zegt dit meer over hun leefwereldje en heb je het er wel mee gehad. Nooit goed...
Je stelt je huis open en direct tegelijkertijd laat je
zoveel van jezelf zien, gezien jouw leeftijd man, je principes, en ik denk mede door je opvoeding, heb je een intens gevoel van
vertrouwen in de medemens. Ik zou zeggen: hou dat vast man. Doe ik ook, maar ik heb wel door scha en schande moeten leren dat er een totaal
andere generatie is opgestaan, leugen, bedrog, enzovoort, is scheering en inslag. Maarten; en moet je deze mensen dat kwalijk nemen?
Als er niet gauw een kentering komt in Europa, gaat er echt
een gehele generatie verloren.
Als je voor pijn kiest - als je verzet tegen pijn, die ontkent en begraaft - ja, dat is altijd een moeilijke keuze. Maar als je voor perspectief kiest - je verleden omhelst, er dankbaar voor bent omdat het je ondanks alle littekens tot een betere persoon kan maken - dan wordt de keuze steeds gemakkelijker.
Als je iemand ontmoet die een geliefde verloor, zoek dan in je hart naar de plaats waar jij rouw draagt, waar je mensen hebt verloren, ga naar die plaats in je hart waar iets gebroken werd, en je zult de man of de vrouw genezen. Ga ik dan niet zelf ten onder aan zoveel kwetsbaarheid? Wie kan zoveel lijden dragen? Niemand - het is geen mensenwerk. Elke ontmoeting is door God gegeven en door met hem met zijn Geest bezield. Paulus zegt: 'In je hart is dezelfde kracht aanwezig is, dezelfde Geest als die Christus uit de doden heeft doen opstaan.' Als dat waar is, waarom zouden we dan nog twijfelen?
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7293 dagen!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Mijn blog is gestart op 3/5/2005 en bestaat vandaag 7293 dagen!
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
