Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Een man en een vrouw ontdekken tijdens een wandeling in een Noors bos het half-ontklede lichaam van een jongetje. Even tevoren hebben ze iemand zien weglopen naar een witte auto. De politie in de persoon van Konrad Sejer en zijn assistent Skarre besteden veel tijd aan een tevergeefs onderzoek. De sfeer in de stad wordt grimmiger als een een tweede jongen verdwijnt, een tienjarige die aan obesitas lijdt. Dezelfde pedofiel, is de algemene conclusie, maar er wordt geen lijk gevonden. Wat de Sejer-thrillers zo aantrekkelijk maakt, is de volkomen normale omgeving waarin ze zich afspelen met normale mensen in hun alledaagse bezigheden en politiemensen die op hun alledaagse manier hun werk doen. Toch weet ze het probleem van pedofilie en de manier waarop de omgeving hierop reageert, op een diepgravende manier over het voetlicht te brengen, terwijl ook talloze andere sociale problemen een rol spelen. Een knap stukje werk: Fossum is zo langzamerhand terecht een gevestigde naam.
Ik hou van de Sejer boeken, ook deze is weer goed. Karin Fossum's boeken lezen vlot, en spannend. Je blijft lezen omdat je moet weten hoe het afloopt.
Zelf heb ik niets met carnaval, ben er noch voor, noch tegen, maar in het dagelijkse leven merk ik helaas dat heel veel mensen een masker dragen, en dat die maar afvalt eens een vertrouwensgesprek onder vier ogen. Hoe lijdt onze vooral Westerse mens toch. Een bedenking nu carnavalstoeten beginnen.. Hoe dan ook, ik kan niet genieten van een stoet als deze en het overdreven gedoe zoals je het op tv ziet. BLIJF DAAROM ALTIJD JEZELF!
Hier enkele impresies van het 'kot' van mijn vader, ooit was dit een spinnerij. U kan zich indenken wat de oppervlakte moet zijn, maar alles werd benut. Naast de tuinman was hij evenzeer de handige Harry die alles zelf maakte zoals je hier kan zien. Op de eerste foto zie je bv. een zelfgemaakte verwarmingstoren, die wellicht 5 meter hoog is. Mocht hij mogen hebben gestudeerd van zijn ouders, dan was hij gerust ingenieur geworden, maar zijn vader vond dat je beter de kost kon verdienen bij de boeren. Gelukkig heeft hij toch kunnen studeren tot hij zestien was.
Op de tweede foto zie je mijn vader, en wijlen mijn broer, laatste met zijn rug naar ons toegekeerd. Op de laatste foto natuurlijk alles wat nodig is om dat vele land te bewerken.
deAls ik aan mijn vader denk, dan denk ik haast spontaan aan een appel. Jaren lang heeft hij nl. appelen en peren gekweekt, eerst de hoogstammen, maar later hoe meer de verfijnde variëteiten en nieuwe rassen. Hij was echt een liefhebber, ook al vroegen de laagstammen heel veel onderhoud, en dit bijna het ganse jaar door. De opbrengst was dan ook meestal overvloedig, zodanig zelfs dat wij, de kinderen, aardappelbakken vol appels konden meenemen naar huis, en dan nog waren er meer dan voldoende om de winter door te komen. Hij had op een gegeven moment zo een tachtig fruitboompjes te verzorgen, te snoeien, te bemesten, op te binden. De grond tussen de boompjes was altijd onkruidvrij en tussen elke bomenrij was er gras aangeplant van een meter breeedte. Alleen al dat gras afrijden en zorgen dat de boorden recht waren, vroeg al gauw een paar uur werk. Tot op hoge leeftijd werden nieuwe soorten aangeplant. Het jaar voor mijn broer plots overleed, kreeg hij van hem nog een speciale boom - een nieuw 'merk'. Het is dan ook met pijn in het hart dat hij afscheid moest nemen van zijn fruittuin. Maar wie weet, gaat hij er volgende zomer terug in werken, want het huis blijft.
Hier een en echte foto van een appel uit de honderden, zeg maar duizenden die hij zelf heeft gekweekt. Ik heb het al eerder gezegd: zijn appels waren zijn lang leven. En pas in her rusthuis wist de diëtiste te vertellen dat vader meer fruit moest eten, zeker appels. Luisteren die mensen dan niet?!
Ik wil zeker niet met de eer gaan lopen, maar dit artikel als hulde aan mijn vader die trouwens vele eerste en ereprijzen haalde voor zijn tuin!
Beste medeblogger, de titel van dit blogje werd me ingegeven nadat ik voorbije week heel veel perssonlijke verhalen binnenkreeg via gastenboek, maar nog indringender via mail, en dat n.a.v. de plaatsing van mijn ouders in een rusthuis. Velen herkenden de situatie van het loslaten, anderen weer waren blij en zegden me dankbaar te moen zijn dat ik nog steeds beide ouders heb. Voor nog anderen was het een gelegenheid hun pijn uit te schrijven omwille van een te vroeg overleden ouder en/of partner, soms na een lange lijdensweg. Ja, de herkenning heeft voor velen onder jullie wat losgemaakt. Het klinkt zo banaal, maar inderdaad ieder huisje heeft zijn kruisje, klein of groot. Bij sommigen lijkt het zelfs, indien een baksten uit de lucht valt, die op hun hoofd terecht komt. Ik ben jullie dan ook dankbaar voor alle steun en bemoedigende woorden, niet enkel bij de verhuis van mijn ouders, maar ook bij het herseninfarct dat ik deed, en waar ik gelukkig enkel af en toe zware hoofdpijn aan overhoud. Daarom probeer ik voor zover de omstandigheden het me toelaten, eerst gastenboeken te tekenen van hen die nu ziek zijn.... En deze foto toepasselijk bij het feit dat helaas nog de griep een tijd zal aanhouden.
Waarover een mens blogt wordt veelal aangereikt door de beurrtenissen dichtbij of uit de hete wereldbrij op de dag dat je weer eens wat post. En dat kan heel verscheiden zijn, zeker wanneer je even zonder inspiratie zit. Laatste tijd heb ik inspiratie te over rond 'plaatsing' ouders.
Gelukkig ziet mijn vader er nog veel beter uit dan op deze tekening, maar inderdaaad, men brengt oude mensen soms eten wat ze niet willen, waar ze geen weg mee kunnen. En dan vraagt men achteraf of het wel gesmaakt heeft. Wat zegt de bewoner of patiënt dan, ook al kreeg hij geen hap binnen?
Niets lijkt te helpen, hoe vaak we er ook via de media mee worden geconfronteerd. Het lijkt er zelfs op hoe vaker de politie oproept om niet langer op of langs de sporen te lopen, deze boodschap totaal genegeerd wordt. En zelfde kan gezegd worden van het slalommen tussen halve slagbomen, om toch maar één seconde vroeger thuis te zijn. Ook om een ander spoor te bereiken riskeert men liever zijn leven. Zullen de matten die nu overal gelegd worden een antwoord bieden, ik mag het hopen! Het zal maar je naaste zijn die zo hard uit het leven gerukt wordt door wat echt niet moet gebeuren. Zelfmoord!
In een caravan op het terrein van een boer worden de lichamen gevonden van een vrouw en een klein kind. Ze zijn met messteken om het leven gebracht. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre staan voor een raadsel: er is geen teken van seksueel misbruik en er zijn nog volop waardevolle spullen aanwezig. De rechercheurs zijn ervan overtuigd dat de moeder van de vermoorde vrouw informatie achterhoudt die van belang kan zijn voor het onderzoek, maar de vrouw weigert opheldering te geven over het verleden van haar dochter. Een persoonlijk motief ligt voor de hand, maar wie voelt zoveel woede jegens een kleine jongen en zijn vriendelijke, zachtaardige moeder?
Weer een heel mooi boek van Fossum. Het leest heel gemakkelijk weg. Het zijn twee verhaallijnen die tot elkaar komen. Meteen vanaf de eerste bladzijde zit je erin. Zoals van Fossum gewend beschrijft zij de personages op een hele bijzondere manier. Dit maakt Fossum uniek in al haar boeken. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek! EINDELIJK KUNNEN UITLEZEN.....
Al is het een cliché en zeggen velen dat het om pure commercie gaat, toch doen we er graag aan mee. Hier een roos, wat hartjes en chocolade voor mijn lieve medebloggers, want ook dat is wederzijdse LIEFDE EN VRIENDSCHAP tussen ons!
DAN KREGEN JULLIE ELKE DAG EEN ROOS VAN MIJ! ZEKER VANDAAG VOOR DE HEEL MOOIE REACTIES VIA BLOG EN DE HEEL OPRECHTE MAILS N.A.V OPNAME VAN MIJN OUDERS IN EEN RUSTHUIS. JULLIE BLIJKEN VAN MEDELEVEN GEVEN ME ZELF KRACHT EN AANAARDING. BEIDEN HEBBEN INDERDAAD GEWERKT TOT DE LAATSTE MINUUT.
NU GEDAAN MET VROEG KOFFIE ZETTEN, SWIFFEREN, ETEN KLAAR MAKEN, AFWASSEN, IN TUIN GAAN WERKEN.
Vader en moeder zijn pas de nieuwe bewoners in het rusthuis te Dadizele, en dit sinds 7 februari. Vader verlangde zo weg te zijn van het vele land en werk in het vooruitzicht met de lente. Moeder wou helemaal niet weg en wou liefst thuis sterven. Maar zoals jullie ondertussen weten ging alles in een stroomversnelling.
En wat hoor ik vandaag aan de telefoon? Juist het tegenovergestelde!
Moeder vindt het best goed en wil vanaf nu genieten van haar oude dag zonder beslommeringen. Vader beweerde zo gauw mogelijk weg te lopen ...
Wie even langer stil staat bij deze foto, bemerkt meteen dat aan de linkerkant de foto's te zien zijn van wijlen mijn broer en zijn dochter. Zij ontbreken dus op de foto, maar nooit in het hart van vader van moeder, noch van mij.Ook dat verlies moeten mijn ouders nog steeds een plaats geven, voor vader zeker mede oorzaak van verhuis...
En plots hoorde ik deze op de radioe. Blijft heel mooi!
Claire Vanhonnacker (Waregem, 17 oktober 1953 – Buggenhout, 8 november 1992) was een Vlaamse zangeres. Ze is bekend geworden met nummers als "Vreemde Vogels" en "Op de purp're hei" (met Henk van Montfoort). Overal in Vlaanderen stond de zangeres op het podium en ze verkocht heel wat platen. Haar ouders - bekende melkventers in Claires thuisdorp Deerlijk - hadden hier een groot aandeel in: op hun klantenronde verkochten ze platen en deelden foto’s uit met de beeltenis van hun dochter. Rond 1980 hield Claire het voor gezien in de showbizz, naar eigen zeggen omdat ze er nooit haar draai kon vinden. Professioneel zangeres worden trok haar niet meer aan. Ze was trouwens al die tijd bij De Post blijven werken als bediende. Claire stortte zich nu op het huwelijk en het gezinsleven en vestigde zich te Hofstade (Oost-Vlaanderen). Samen met haar man en een bevriend echtpaar kwam zij in 1992 op 39-jarige leeftijd om het leven bij een verkeersongeval in Buggenhout.
"Ik kan nooit ergens naar toe gaan. In de vroege morgen om 04.00 u ga ik naar de traditionele markt om er groenten te verkopen. Eens terug van de markt verkoop ik kokosnoten en zelfgemaakt gebak. Mijn ouders verlieten me nl. toen ik pas negen jaar oud was".
Hoe gelukkig mogen we toch zijn hier geboren te zijn. Veel respect voor deze jonge man die het toch maar volhoudt!
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
