VROUW ONTROERT VELEN MET ACHTERGELATEN BRIEF......
Door de huidige vergrijzing zijn er steeds meer ouderen in onze maatschappij. Dit zijn over het algemeen mensen die hard gewerkt hebben en nu genieten van hun vrije tijd en familie. Maar niet iedereen heeft het geluk om op latere leeftijd nog veel vrienden en familie om zich heen te hebben.
De vrouw die onderstaande brief schreef was ook iemand die grote eenzaamheid ervoer. Ze leefde in een verpleeghuis en bracht haar laatste jaren door met de verzorgsters/verzorgers die allen hun best deden om de vrouw het nog zo comfortabel mogelijk te maken. Uiteindelijk overleed ze in haar slaap.
Dit is de brief die ze achterliet:
Wat zie je, verzorgende, wat zie je?
Denk je, als je naar me kijkt:
Wat een nurkse oude vrouw, ze is niet erg wijs,
en onzeker in haar bewegingen, met wazige ogen.
Die kleine hapjes van haar eten neemt en geen antwoord geeft,
als je op luide toon zegt — “Probeer het toch eens.”
Die er geen erg in schijnt te hebben wat je doet,
en altijd een kous of schoen kwijt is.
Die tegenstribbelend of juist heel meegaand,
je je gang laat gaan, met baden en voeden,
een lange dag nog te gaan.
Wat denk je dan, is dat wat je ziet?
Kijk dan beter, verzorgster, je kijkt naar MIJ…
Ik zal je vertellen wie ik ben, nu ik hier zo stil lig;
Als ik opsta als jij het zegt, als ik eet wanneer jij dat wilt.
Ik ben het jongste kind uit een gezin
van tien met een vader en moeder,
broers en zussen, die van elkaar hielden,
een jong meisje van zestien met vleugels aan.
Dromend dat ze binnenkort een vriendje heeft;
een bruid van twintig jaar — mijn hart maakt een sprong,
me mijn beloftes herinnerend die ik heb gegeven;
toen ik 25 was had ik zelf kinderen,
waarvoor een veilig, gelukkig thuis nodig was;
een vrouw van 30, met opgroeiende kinderen,
aan elkaar verbonden door een band die hecht was;
toen ik 40 was waren mijn zoons al groot en uit huis,
maar met mijn man aan mijn zijde rouwde ik er niet om;
toen ik 50 was waren er nieuwe baby’s in huis,
opnieuw was het huis vol, het huis van mijn geliefde en mij.
Toen kwamen de donkere tijden, mijn man overleed,
ik keek naar de toekomst, met angstig gemoed,
want mijn kinderen hadden nu een eigen gezin,
en ik denk aan de jaren van liefde die ik heb gekend;
ik ben nu een oude vrouw en de natuur is wreed —
Het zit in de aard van de natuur om oude mensen
als gekken eruit te laten zien.
Het lichaam is verschrompeld, elegantie
en levensvreugde zijn verdampt,
er zit nu een steen op de plek waar ooit mijn hart zat,
maar binnen in dit oude lichaam
zit nog steeds een jong meisje dat hunkert.
En zo nu en dan zwelt mijn oude hart nog op.
Ik herinner me de vreugde, Ik herinner me de pijn,
en af en toe herbeleef ik mijn leven,
ik denk aan al die jaren, veel te weinig
— veel te snel voorbij gegaan,
en accepteer dat alles eindig is —
Dus open je ogen, verzorgster, open ze en kijk,
geen kribbige oude vrouw, kijk beter, verzorgster — kijk naar MIJ!
Veel oudere mensen leven in eenzaamheid. Sommige bejaarden willen hun kinderen liever niet opzadelen met deze last en zeggen hier niks over. Het is belangrijk dat erover gesproken wordt, niet alleen in Nederland op hoog niveau, maar zeker ook met elkaar.
Ga eens wat vaker langs bij je vader, moeder, oma, opa of overgrootouders. Het is zo makkelijk om hun dag met jouw bezoek op te fleuren.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
