Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Deze keer neem ik bewust de tijd om eens al die mensen te danken voor hun gemeend compliement op een onverwacht moment, en dit door iets na te laten op mijn blog of via een mailbericht. Het kan zoveel deugd doen, zeker als dit komt van die voor mij onbekende lezer die me blijkbaar al langer volgt of er voor het eerst komt en dan toch maar onmiddellijk zijn hart laat spreken in zijn compliment aan me. Daar ben ik zeer dankbaar om, en het is een waardering die me aanzet verder te doen zoals ik bezig ben, misschien nog beter, maar niet zonder mezelf te verliezen; nog meer mezelf te zijn voor hen die bij mij soms een thuis mogen vinden ... mijn patroon Sint-Maarten achterna, en misschien zelfs nog tot op heden geïnspireerd door Don Bosco die het opnam voor de uitgerangeerden als christen, maar ook als burger. Mag het nog in deze novembermaand?
Een plotse dood neemt je de mooie dingen af, maar houdt ze wel in goede staat. Dat is haar ware grootsheid. Daar valt niet tegen te strijden. Hoe erg ook.
Tegenwoordig maken we de dood zo onzichtbaar mogelijk, maakt de dood deel uit van een proces - van arts via ziekenhuis en begrafenisonderneming naar crematorium - waarin de professionals en de bureaucraten ons vertellen wat te doen. Maar nog niet zo lang geleden lagen stervenden hun laatste ziekbed thuis uit, overleden ze te midden van verwanten, legden buurt- of dorpsgenoten ze af en baarden ze op, waaakte men gezellig een paar nachten bij het lijk - wat ik zelf gelukkig heb mogen meemaken bij het overlijden van mijn grootmoeder, kijkend naar mijn grootvader die in een slaap was verzonken terwijk ik afscheidsgedachten neerpende in alle stilte, grootmoeder enkel een tussendeur van me verwijderd - We betoonden meer zorg en aandacht, mooier voor hen en ook beter vvoor ons.
Het 'oude' systeem bood een waardiger gang van leven naar dood. De haast van nu lijkt in overeenstemming met de moderne kijk op de dood - je leeft en een ogenblik later ben je dood, dus instappen. .... Welke wagen nemen we?
De dood is slechts de oversteek naar een andere wereld, zoals vrienden de
zeeën oversteken: ze leven in elkaar voort. Want zij die leven en liefhebben in dat wat alomtegenwoordig is, moeten uiteraard nog aanwezig zijn. In die goddelijke spiegel zien ze elkaar van aangezicht tot aangezicht en is hun omgang vrij en zuiver. Dit is de troost van vrienden: dat, hoewel men kan zeggen dat zij in zekere zin sterven, hun vriendschap en gezelschap nimmer vergaaan, in de beste zin van het woord, omdat die onsterfelijk zijn.
Alle leervakken gaan over de schil of over uiterlijke feiten. Daarnaast leer je de grote levenswaarden en hoe mensen omgaan met elkaar. Dit is het vruchtvlees, het lekkerste en sappigste stuk van de appel. En dan is er nog het klokhuis ... Dat gooien we bij het vuilnis.
FOUT! In het klokhuis zitten de zaadjes, de levenskracht. Dat is de reden waarom appelbomen appels maken. Daar gaat het in het vak godsdienst over, over de kracht van het leven. Dat is ook de kracht van het geloven, van ons credo, 'de schone belijdenis'.
Eens daarvan geproefd zal je niet langer het klokhuis zomaar wegwerpen.
Mocht jij nu je geroepen voelen om deze boodschap door de sturen naar jouw beste vriend(in)en, hou je dan vooral niet in en mocht ik daarbij horen, stuur hem gerust terug naar mij.
Nee deze is geen doorgeef bericht om een of andere reden, maar wel gewoon zomaar om iemand iets duidelijk te maken: IK HOU VAN JOU!
"Chennai - het vroegere Madras - is vol mensen die beter gekleed zijn dan ik, die betere telefoons hebben en die overduidelijk niet uit welk soort bagage dan ook leefden. India hoort te stinken, het hoort arm, hard en verwarrend te zijn. Sommige delen van de stad die ik vandaag heb bezocht zijn dat ook, maar de stad is ook rijk en statig en goed gekleed en speels. Hij past zich aan iedereen aan, net als London." (uit 'Back on track' van Emily Barr).
Dit uittreksel heb ik gekozen omdat ik nog altijd te veel mensen hoor zeggen dat 'India hoort te stinken en arm is', maar uit eigen ervaring na enkele Indiareizen en doorheen de blijvende conacten met mensen van aldaar weet ik dat zij niet moeten onderdoen voor ons. Mobieltjes zie je overal, waarbij ik niet gezegd heb willen dat er India geen schrijnende armoede meer zou zijn. Maar ik wil het beeld wel bijstellen dat mensen al a priori negatief staan tegenover India, dat inderdaad slechts in het nieuws komt indien er een catastrofe plaats heeeft en men dan inzoemt op schreiende weeskinderen.
Wellicht een heel late reactie op mensen die die in hun blog het hadden over slechte reiservaringen, maar die mensen hadden dan ook enkel en uitsluitend de beste restaurants en de luxehotels uitgekokzoen waar ze slechts vanuit hun kamervenster de armoede zagen aan de overkant van de straat.
Gelukkig heb ik geleefd tussen en met die mensen ... en zoals je merkt, alleen al aan de lengte van dit blog, dat ik nooit over India zal kunnen zwijgen. Proef ervan en je geraakt er aan verslaafd!
Al deze indrukken vond je al eerder hier en daar. Hoe het voelt in India te zijn kun je ook lezen wanneer je helemaal naar beneden scrolt, aan de rechterzijde onderaan.
Je wil de opgedane reiservaringen in India nog eens overdoen of je denkt eraan dit onmetelijke land te gaan verkennen met al zijn geuren en kleuren, maar dan niet met een reisgids in de hand, lees dan zeker (nog) eens deze spannende thriller waar vele plaatsen je in herinnering brengen, waar luxe en armoede naast elkaar leven ...waar duizenden handjes le liefdevol uitnodigen.
Back on track Emily Barr
Tansy Harris is een verschrikkelijk slechte moeder. Van het soort dat vergeet haar kinderen van school te halen, een halve fles wijn drinkt bij de lunch en overweegt een affaire te beginnen met de onderwijzer van haar zoon. Maar Tansys leven is dan ook niet wat ze zich ervan had voorgesteld.
Toen ze met Max trouwde en kinderen met hem kreeg, was dat op voorwaarde dat hun leven er niet door zou veranderen: ze zouden blijven doen waar ze zin in hadden, vrij zijn, de wereld zien. Tansy beseft dat er iets moet gebeuren als ze niet wil instorten, en besluit het antwoord op haar levensvragen te gaan zoeken in India. Alleen.
In India vindt Tansy aanvankelijk de gemoedsrust waarop ze had gehoopt. Maar wanneer ze een oude reisvriend opzoekt die zich bij een sekte heeft aangesloten, stuit ze op angstaanjagende zaken die beter verborgen hadden kunnen blijven. Te laat beseft Tansy dat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is...
"Maak wat tijd vrij. Tijd om iemand wat aandacht de geven, om iemand te laten voelen dat hij/zij er niet alleen voorstaat. Maak wat tijd vrij, in jouw hectisch bestaan, om eens iemand uit te nodigen in je huis, Om even iemand een warm gevoel de geven, al was het slechts met een luisterend oor. Want meer dan aandacht behoeft een mens vaak niet te ontvangen om als een rijk mens door het leven te gaan".
Deze boodschap werd achtergelaten op mijn ander blog 'geloven', maar ik vond het wel de moeite deze te delen op mijn eigen blog, want vanaf het begin ben ook ik blijven hameren op AANDACHT.
En op deze herfstzondag kun je misschien even in het rijke archief duiken van wat ik in blogland probeerde te delen. Ja, zelfs ver terug in de tijd om misschien terug te weten waarom en hoe we elkaar toen vonden en willen blijven vinden. Want veel te veel staan we stil bij een laatste bericht! Ook bij gebrek aan tijd?
Nu we half oktober al voorbij zijn is het misschien goed om af en toe het bewust stil te maken in onszelf rondom een Mariakapel in deze maand, te midden van de drukte. We kunnen misschien eens stilstaan bij al het mooise dat wij in ons leven reeds mochten ontvangen. Wij denken aan alle mensen van wie we warmte, vriendschap of liefde mochten ontvangen: kinderen, echtgenoot of vrienden met wie we vreugdevolle gebeurtenissen mogen delen, met wie we plezier kunnen maken, maar die ons ook dragen in moeilijke dagen. Wij denken aan de momenten waarop we zelf iets mochen betekenen voor anderen. Want geven en delen geeft voldoening die niet in woorden is uit te drukken. Daarom brengen we Maria zeven witte rozen voor al de blijde dagen die Maria heeft gekend.
Maar we brengen ook zeven rode rozen aan voor al de droevige dagen die Maria heeft gekend, vooral de dag waarop haar zoon Jezus veel te vroeg is gestorven. Ook hier staan we even stil bij onze eigen moeilijke momenten, tegenslagen, ruzie met iemand die we eigenlijk wel graag zien; een kwetsend woord dat we soms veel te vlug uitspreken, ziekete of overlijden van een dierbare. Want even stilstaan bij moeilijke momenten werkt ook genezend. Het helpt ons in het verwerkingsproces ervan.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
