Het is Pasen, drie dagen geen kinesitherapie dus! Dan kan ik de grote luiaard uithangen en mijn lichaam totale rust gunnen. Als het tijd is om een afwasje te doen of om patatten te schillen, zou ik me er gemakkelijk van af kunnen maken en me terugtrekken in mijn veilige bed of zetel. Dit is het grote gevaar bij iemand die meerdere weken en maanden werkongeschikt is. Je krijgt aandacht, veel wordt voor je gedaan, je hoeft geen initiatief te nemen of grote verantwoordelijkheid te dragen, je hebt een inkomen en dan komt de renteneurose om de hoek loeren. Iedere patiënt moet daar voor zichzelf goed over nadenken en duidelijke grenzen stellen aan lijdzaam gedrag, aan ondergaan en aan het ontlopen van verantwoordelijkheid. Om "ziektewinst" of "renteneurose" tegen te gaan, moet je, om te beginnen, een gevulde dagindeling hebben, moet je plannen en initiatieven nemen. Je moet je leven echt organiseren en je nooit nestelen in je veilige en lijdzame rol van patiënt. Ik ga hier nog op terug komen, want dat is iets om echt over na te denken. Af en toe neem ik de kruk onder de arm en beweeg me voort alsof ik nog nooit van Ilizarov gehoord heb. Al snel voel ik dat ik mijn benen wijder moet zetten, omdat de uiteinden van de satéstokjes toch hinderen aan mijn rechterbeen. Maar ik stap, soms met gegrom, gevloek en zweetdruppels. "Kinesiste, ik doe voort, ook al is het Pasen!"
De ziekenhuisrekening is toegekomen. Op de factuur staan drie bladzijden ingrepen en materialen vermeld, teveel om op te noemen. Ik heb ze gescand en via mail doorgestuurd naar de dienst ledenverdediging van CM Waas en Dender. Ik doe dit niet omdat ik zou twijfelen aan de juistheid van de factuur, maar het is een goede gewoonte dat patiënten even hun ziekenfonds een licht laten werpen op zo'n belangrijke rekening. Zo krijgt de dienst ledenverdediging van CM ook een zicht op remgelden, persoonlijke aandelen en kosten voor de patiënten. En zo komen er regelmatig rekeningen binnen. De Ilizarov-patiënt moet een behoorlijk budget voorzien voor zijn verzorgingsmateriaal, zijn speciale kompressen.
Verlengen, corrigeren en comprimeren laat zijn sporen na op de huid. Op bepaalde plaatsen zie je dat. Door goed te ontsmetten met alcohol en zo proper mogelijk om te gaan met kompressen en pincet krijg je een goede verzorging van de pingaten. Sommige mensen gaan er van uit dat ik me verveel. Niets is minder waar. Ik heb zelfs tijd te kort om mijn boeken gelezen te krijgen, om diverse reisdossiers voor te bereiden, om mijn Spaans bij te werken en om van alles op de hoogte te blijven, te studeren en nota's te schrijven. Ik besteed ook nogal wat tijd aan mijn dagelijkse wasbeurt, want even snel onder de douche kan nog niet, tenzij ik mijn slecht been droog kan houden. Slapen gebeurt ook veel overdag, omdat het verschil tussen dag en nacht nog steeds klein is. Zeg nu zelf, als je niet hoeft te werken, dan maakt het eigenlijk weinig uit hoeveel of hoe weinig je 's nachts slaapt.
een kleine stap voor de mens, een grote stap voor de ili
Het verheugt me te mogen schrijven dat ik al vijf en meer stappen kan zetten zonder een kruk. Het is wel even doorbijten en het gebeurt onder toezicht van de kinesitherapeute. Ik moet me echt concentreren op gelijkmatige stappen, op voeten goed zetten en op een rechte houding. Een grote stap dus voor de Ilizarov-patiënt. Bea heeft het gras afgereden met haar nieuw grasmachien. Dank zij mijn nuttige aanwijzingen is zij er in geslaagd in rechte stroken te maaien en liet zij geen enkel grassprietje staan. Aansluitend heeft zij mijn haardos ook ingekort, weliswaar met een ander machien.
Waarschijnlijk nog nooit opgemerkt: vijf verpleegsters staan vol aandacht en toewijding aan mijn ziekbed. Zoals vroeger bij de gemeente, is er één aan het werk en zijn er vier aan het observeren. Het lijkt wel alsof er een bijscholingscursus voor verpleegkundigen plaats vindt. Ikzelf vond deze mis-en-scène niet erg, want zolang ik als patiënt centraal sta en in de belangstelling blijf, kan mijn dag niet meer stuk. Ik probeer nu twee of drie stappen te zetten gelijk een echte vent: neus in de wind en voeten gelijk zetten. Later vandaag ga ik misschien nog een plateau in de hand nemen en boeken op mijn kop zetten.
Straks kunnen we buiten zitten. Het belooft prachtig lenteweer te worden. Ik mag mijn huid wel niet aan de zon blootstellen wegens mijn antibiotica. Mocht er nog iemand ergens een burka hebben, dan zou die nu goed van pas komen. Een of twee nachten geleden werden mijn paaslelies in mijn voortuin weggerukt. Nu staan die ergens te pronken op een of andere schouw naast het heilig hert. Dan is er toch nog iemand die er meer plezier aan heeft dan wij. Maar daar gaan dan mijn vruchten van mijn botanische kennis, mijn ervaring en inzicht in horticultuur ten spijt. En ik die dacht nu eindelijk eens mee te doen aan de gemeentelijke wedstrijd van de mooiste voortuin.
Ik loop nu al vijftien maanden met krukken. Misschien komen ze mij nog filmen voor "Vrolijk Vlaanderen". Onder begeleiding van mijn kinesiste probeer ik met een kruk in de hand de eerste stappen te zetten. Het is gelijk een kieken dat probeert te vliegen. Alle spieren doen pijn en mijn been wil nog niet echt mee. Het mag nog bij pogingen blijven, want na twee stappen is het genoeg. Het is wel belangrijk dat ik de juiste staphouding aanneem: elke stap even groot zetten en de voeten recht plaatsen. En Bea is gisteren thuis gekomen met hoge koorts en keelontsteking. Zij moet nu een paar dagen in bed blijven. Het is stil in huis, zelfs met Bea.
Vandaag moest ik Pellenberg bellen voor de opvolging van de last aan een van mijn pinnen. Er werd een laboratoriumtest gedaan. Ik moet nu een dosis geneesmiddelen nemen tegen huidinfectie. Daarna zal het kwaaltje wel over gaan. Ik wil daar goed zorg voor dragen, want een botinfectie is voor een Ilizarovpatiënt absoluut te mijden. En nu moet iedereen zijn best doen om het papieren voorschrift voor het geneesmiddel zo snel mogelijk bij de apotheker zien te brengen, want de voorschrijvende arts zit in Pellenberg. Wanneer gaat het oubollig en kafkaiaans systeem van papieren voorschriften en goedkeuringen van geneesmiddelen ophouden te bestaan? Want dit kan kan net zo goed met een geïnformatiseerde databank weliswaar met zorg voor de bescherming van de persoonlijke levenssfeer. Artsen en apothekers zouden toegang hebben tot de elektronische databank, waardoor het voorschrijven, goedkeuren en afleveren van geneesmiddelen veel vlotter zou kunnen. Misschien denk ik teveel vanuit het standpunt van de patiënt, de verbruiker van de gezondheidszorg?
Zonet kom in terug van Pellenberg. Ik had al enkele dagen pijn ter hoogte van een bepaalde pin. Het labo gaat dit nu verder onderzoeken en dinsdag weet ik of ik antibiotica moet nemen. We gaan dit verder moeten opvolgen. Verder staat mijn been heel goed en het werd "in rust" gezet. Binnen drie weken mag ik terug naar Pellenberg. Mijn been heeft nu ook even paasvakantie.
Ayer tuvimos una reunión vespertina al lado de mi cama con los amigos y la profesora de la classe de Español. Visitaron a un compañero enfermo. Voor de ingewijden: het voorzetsel 'a' is hier op zijn plaats: het lijdend voorwerp in de zin gaat over een persoon. Voor de niet ingewijden in de Spaanse taal: gisteravond kreeg ik onverwachts bezoek van een aantal van mijn vrienden uit de Spaanse les. Ook de leerkracht was er bij. Uiteraard werd de ganse avond om ter schoonst Spaans gesproken. En ik heb mooie foto's, ook een van mij met mijn juffrouw, maar ik publiceer deze niet, omdat ik ooit nog proefwerken moet afleggen bij haar. En al wat schade kan toebrengen aan de punten, moet absoluut vermeden worden. Dank aan Bea en Stéphanie, die deze bijeenkomst in het geheim georganiseerd hebben en ik wist van niets. Een mens kan toch naïef zijn. En ik voel me altijd twintig jaar jonger in de Spaanse les. Gisteren ook.
¡Compañeros, doy las gracias. Estudiad y os divertid mucho,y tened in memoria, volveré!
Gisteren was het iets minder. Mijn been deed meer pijn en de kine was precies zwaarder dan anders. Tegen 's avonds was het alsof ik koorts had. Het had geen zin deze te meten, want ik neem nog teveel paracetamol. Bea onderzocht mijn been en ze merkte geen ontsteking op. We moeten dit goed opvolgen, want als er ooit een botontsteking optreedt, dan zijn we we voor weken slecht gesteld. Misschien komt het door vermoeidheid omdat dag en nacht weinig verschilt ofwel breekt er een griepje door. Enfin, vrijdag ga ik naar Pellenberg en breng dit ter sprake.
Gisteren is Pepijn op bezoek geweest samen met zijn ouders Britt en Stefan. Het ventje begint goed te reageren en groeit als een kool. Hij is nu bijna vier maand oud. De fiets van Bea werd gestolen aan het station van Beveren. De politie kent het probleem en uiteraard is er geen pasklare oplossing voor het chronische diefstalprobleem. Wij zitten natuurlijk in de rats, want Bea kan haar fiets hoegenaamd niet missen. Ze moet er mee naar haar werk en moet er mijn paaseieren mee gaan kopen. De zitting kinesitherapie bij mij thuis wordt stilaan routine. Ik ken het verloop van de oefeningen en voel mijn beenspieren soms trillen van de inspanning. Dit kan alleen maar goed zijn. Maar we hebben nog een hele weg te gaan vooraleer ik in de bomen ga klimmen. En de wondverzorging verloopt nog altijd perfect. Er is nog geen ontsteking en de pingaten zien er mooi uit. Ik lees veel. Er ligt nog altijd een stapel romans te verwerken. Wie denkt dat ik voortdurend naar de televisie kijk, heeft het fout. Ik heb de gewoonte aangekweekt om slechts één of hoogstens twee programmas per dag te bekijken. Na het bekeken programma gaat de TV uit en oordeel wat er mogelijks nog te zien valt. Ik heb mijn TV voor mij alleen, gelukkig maar. Zondag keek ik naar de eucharistieviering op TV, maar toen ze met de offerschaal rond gingen, zette ik het toestel uit. Ik had geen kleingeld bij.
Vandaag kon ik een e-mail lezen, waarin CM Waas en Dender liet weten dat mijn uitkering wegens arbeidsongeschiktheid voor de eerste veertien dagen van maart op mijn rekening staat. De mail gaf me een mooi en gedetailleerd overzicht van de betaling en de bedrijfsvoorheffing is meteen afgehouden. Zonder me te verplaatsen kan ik perfect opvolgen hoe en wanneer mijn uitkering betaald wordt.
In deze veertien dagen moet ik comprimeren: vier vierkante moeren twee keer per dag een slag draaien tot aan de pijngrens. Aangezien ik pijnstillers neem, om vooral de nacht rustig door te komen, zal ik me goed moeten toeleggen op het comprimeren. Ik ben er dan ook voltijds mee bezig. Ondertussen heb ik twee keer een bezoek gebracht aan de thuiszorgwinkel Assist van CM. De doppen van mijn krukken waren zo versleten, dat het metaal onderaan bloot kwam. En in deze toestand is het bijzonder gevaarlijk op krukken te steunen. Zonder probleem werden mijn krukken omgeruild en nu heb ik mooie frisse doppen om de lente aan te vatten. Mijn rolstoel is een ander verhaal. Ik haalde al aan dat de Beverse voetpaden bijna onmogelijk zijn, om zich zelfstandig met een rolstoel voort te bewegen. Je moet werkelijk wringen aan de wielhoepels om hellingen van garagepoorten en drempels te overwinnen. Mijn stoel reed slechts op drie wielen en kon niet meer toegevouwen worden. Ik kreeg onmiddellijk een andere stoel van hetzelfde type. En nu gaat het beter. Ik wil de medewerksters van CM-Assist van de thuiszorgwinkel te Beveren bijzonder danken voor de perfecte dienstverlening.
De verzorging van de 22 pingaten en de operatiewonden is perfect. Dank zij de alertheid en de vakkennis van mijn twee thuisverpleegsters en Bea, ook verpleegster, heb ik nog geen ontstekingen. Op twee pinnen wordt er een Iso-betadine vetverbandje aangebracht. De registratie en opvolging gebeurt nauwkeurig op een blad, waarop de Ilizarov ringen en de pingaten gecodeerd worden. Zo heeft elke pin een nummer gekregen. Dit maakt het mogelijk een nauwkeurig verslag uit te brengen tijdens de consultaties.
Mijn uitstapje naar Pellenberg vandaag is geslaagd. Na de gebruikelijke radiografieën moest ik op consultatie in de Ilizarov-afdeling. De professor was bijzonder tevreden over het corrigeren en het verlengen. Om nu tot een maximaal resultaat te komen, ga ik nog wat verder comprimeren: het bot nog wat samendrukken op het onderste gedeelte. Mijn meccano werd ook wat verlicht en de constructie is wat eenvoudiger geworden. De operatiedraadjes werden nu allemaal verwijderd. De thuisverpleegster zal content zijn. Op de foto zie je de aangepaste constructie en de elastiek om de schoen op te trekken. Deze elastiek zorgt er voor dat je voet zoveel mogelijk opgetild wordt. Dit voorkomt de spitsvoet. In bed draag ik een aangepaste schoen.
Eigenlijk zou ik best wat bijkomende oefeningen kunnen doen zonder dat de kinesiste er bij is. Met een webcam zou de paramedicus oefeningen kunnen volgen en aansporen tot nog meer actie in het revalidatieproces. Deze gedachte kwam tot stand bij een van mijn dagelijkse beurten kinesitherapie bij mij thuis. Stel je voor: "Nee Marc, je bent nog niet aan tien, nog twee keer je been heffen! En hop en één twee drie", met een dwepend muziekje op de achtergrond. Dit zou allemaal kunnen. Zo zou de adviserend geneesheer in zijn controlefunctie ook veel korter op de bal kunnen spelen. "OK, deze patiënt is nog aan het suffen, prima dus, zolang hij maar geen aardappelen begint te schillen voor de ganse buurt!" Je kan natuurlijk eindeloos ver gaan tot je begint te huiveren bij de gedachte dat de samenleving totale controle heeft op je "genot" aan voorzieningen. Vandaag heeft mijn jongste zus ons meegenomen voor een kleine lunch ergens in Beveren. Dit is nog eens leuke manier van ontmoeting en afwisseling. En morgen om 5 uur opstaan voor het ritje naar Pellenberg.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
Zeg nu zelf, deze foto is geen gezicht. Zie eens hoe Bea afziet me onze oude versleten grasmaaier. Je kan de maaibeurt bezwaarlijk "fitness" noemen. Vandaag hebben we voor haar speciaal een nieuwe grasmaaier gekocht, een die rijdt, het gras maait en vermaalt. Bea moet er alleen nog even achter lopen. Dat is dan aanvaardbare fitness. Mijn rol zal zich beperken tot het nemen van foto's en het geven van aanwijzingen inzake horticultuur. Nu nog even wachten tot de lente echt doorbreekt en laat het gras maar groeien!
Het ganse Ilizarovproject kost allemaal stukken van mensen. Ik mag van geluk spreken dat ik een land woon, waar een goed uitgebouwde sociale zekerheid bestaat met een degelijke ziekteverzekering. Als CM-medewerker denk ik daar wellicht meer technisch over dan een doorsnee gebruiker van gezondheidszorg en nu zit ik zelf met mijn Ilizarov en zijn prijskaartje. Gisteren heeft Bea een omslag met de eerste reeks getuigschriften voor verstrekte hulp in de CM-brievenbus gestoken. Het was de eerste maandafrekening van mijn kinesitherapie. En vandaag kreeg ik een mail van CM met het gedetailleerd overzicht van de wettelijke tegemoetkoming, die op mijn rekening betaald wordt. Die snelle service is er niet gekomen omdat ik CM-medewerker ben, maar gewoon omdat terugbetaling van gezondheidszorgen een van de grootste bekommernissen in de CM-dienstverlening is. Straks volgen er nog een pak rekeningen en een van de komende dagen krijg ik de ziekenhuisfactuur.
Na het draaien van vijzen en klikkers aan mijn Ilizarov-fixator volgen er meestal vrij stevige momenten van besef dat je een piercing aan je been hebt. Gelukkig dat er pijnstillers bestaan, om de levenskwaliteit aanvaardbaar te houden. Ik slaap zelden door 's nachts en het onderscheid tussen dag en nacht is gering. Dit komt ook omdat ik niet buiten kom. Zo ontstaan er intense momenten van inkeer en bezinning en kan ik creatief nadenken over een eigentijdse Christelijke Mutualiteit. Er zijn ook nog andere dingen, waarvan ik droom, zoals Frankrijk en kamperen. Nogal wat mensen gaan er van uit dat ik na mijn tuimelpartij in 2007 eindelijk het kampeerleven afgezworen zou hebben en dat ik nooit nog een voet (of been) in Frankrijk zou zetten. Geheel mis, want Bea en ik hebben nu reeds plannen om al onze recreatieve momenten te besteden aan het reizen met caravan in het vakantieland Frankrijk, nog meer dan vroeger. Nog even wachten tot mijn grote Ilizarov ontmanteld wordt en tot vakantie ons te beurt valt!
