Het is nu 0 uur 8 en sinds 8 minuten ben ik dus 76 jaar. Dat zijn dingen die een mens kunnen gebeuren en die men maar moet verdragen. Waar men al of niet blij mee kan zijn. Nou, ikzelf vind dat ik er blij mee kan zijn. Een mens maakt elke dag van z'n leven van alles mee. Fijne dingen,de dagelijkse soms sleurverwekkende dingen en de kwaaie dingen.En je moet alles maar nemen hoe het komt en er iets van weten te maken. Wat me de komende jaren zal gebeuren weet ik niet maar er zullen best fijne dingen bij zijn. Dus ga ik gewoon verder en ik hoop dat dit een fijne dag wordt.........................
Mijn vader luisterde in die oorlogsjaren vaak naar radio Oranje. Dat kon eigenlijk niet want iedereen had zijn radio moeten inleveren. Wij hadden er toch een. Wij hebben nooit echt gemerkt dat koperen dingen ook ingeleverd moesten worden, dingen die stilzwijgend uit het huis verdwenen waren. We hadden daar achter het huis wat verderop in de tuin een groot kerkachtig gebouw staan, wat wij het pakhuis noemden. De kinderen mochten daar niet naar binnen. Zeker niet op de verdieping.Een verdieping met kerkachtige ramen. Maar 3 zoons die samen in die tuin waren deden er van alles. Zo hadden we op zekere dag een van die ramen na enig klimwerk weten te openen. We hadden een flink touw daarboven vast gemaakt en konden daarlangs omhoogklimmen. Ja, dat was spannend. Er stond een wat gammel tafeltje en wat kisten en veel rollen pakpapier. En kratjes met glazen flesjes in de nek afgesloten met glazen bollen die je kon indrukken zodat je de vloeistof erin kon drinken maar ook uitschenken. Om het wat gezellig daarboven te maken hadden we een paar kaarsen thuis achterover gedrukt en lucifers. We zaten daar op gegeven moment aan ons tafeltje limonade te drinken en staken zo'n kaars aan.Onhandig waren we daarbij en even later viel de brandende kaars om en op de grond. Er liep direct een brandend spoor naar het droge pakpapier en we zagen het gevaar en wilden dat blussen met wat van die flesjes. En even later stonden we gedrieen te plassen. Dat hielp ook niet en het brandje werd groter dus verlieten we ijlings het pand en kwamen thuis binnengerend met "Brand, Brand" Vrij kort daarna kwam de gealarmeerde brandweer via de openstaande onderdoorgang de tuin in en ging aan de slag. Toen de brand geblust was , kwam een politieman mijn vader vertellen dat er nogal wat koperwerk gevonden was. Het bleek een "goede " politieman te zijn zodat er geen slechte gevolgen kwamen. De 3 zoons hebben heel wat boze woorden moeten aanhoren !!
Het huis had een grote zolder. Aan de straatzijde waren 2 kamers. In een ervan -het verst van de trap - stond op zekere dag een klein biljart. Ikzelf vond die slecht verlichte zolder eng. Ik was een tikje bang in een wat donkere omgeving. Op die zolder hing ook een schommel. Het biljarten vond ik wel leuk. Maar de trap af ging altijd sneller. Op die eerste verdieping waren 6 kamers. Op de derde kamer stonden de mooie spullen van Oma. De zesde kamer was de jongenskamer. Dat werd in het laatste oorlogsjaar veraf om naar de kelder te moeten hollen bij luchtalarm. Vader kreeg daar ooit een vaasje op zijn hoofd toen er ergens een bom viel en de bodem trilde. Die kelder was te bereiken via een deur in de bijkeuken. Een niet al te groot hol voor een heel gezin als er bommen vielen. Angstig. Vader was blokhoofd van de wijk. Moest middels slaan op lantarenpalen mensen manen in de kelder te gaan en zijn hulpen op te roepen. Dat gebeurde ook toen een engelse jager in de kistenopslag van de veiling dook. Tegen dat de luchtbeschermers het toestel ontdekten was de piloot al gevlucht. Op zekere nacht lieten vliegtuigen een serie fosforbommen vallen. Naast onze achtertuin was een kolenopslag en op de scheidingsmuur lagen 2 van die dingen. Die zijn veilig beland daarna in onze met water gevulde regenton. Onze jongste zus werd ook in dat huis geboren. Het meisje dat op vaders kantoor werkte heeft toen nog een beetje verpleging gedaan. Ze heette Nel en heeft naderhand nog een grotere rol gespeeld. Ikzelf heb rond die tijd op oma's slaapkamer geslapen ; ik plaste vaker in bed. In de huiskamer stond een piano en wij moesten op pianoles bij Ome Harry. Iemand die een liniaaltje hanteerde om foute aanslagen te signaleren. En in de achtertuin stond een groot pakhuis dat via een poort in onze voorgevel met paard en wagen bereikbaar was Daarover vertel ik nog wel.
We woonden in het huis met de groene binnendeuren. Vader was als militair opgeroepen en verdedigde met andere soldaten van de fietscompagnie het vliegveld bij den Haag, maar dat wisten we niet. Op die ochtend zaten we in de grote voorkamer die naderhand het kantoor van een bevriende groothandelaar in groenten en fruit zou worden. Er waren duitse soldaten de straat ingekomen die door de open poorten van de groentenveiling tegenover ons instroomden. Ook hun voertuigen - later Volkswagen genoemd - reden er binnen. Zoveel soldaten hadden we nog nooit gezien. We kwamen ogen tekort. Kinderen vinden zoiets erg spannend. Weten die veel van een oorlog die begonnen is. Mijn moeder was de kamer uit om iets in de keuken te gaan doen. Er kwam een officier op ons huis afgelopen en even later klonk de deurbel. Oma stond op en ging opendoen. Mijn moeder kwam weer de kamer in en even later ook oma. Mia, zei ze tegen mijn moeder, er is een Duitser aan de deur die wat zegt, maar ik begrijp hem niet. Ga jij even, want jij spreekt Duits. Haar vader was Duitser. Moeder ging en kwam even later wat lachend terug en zei Oma :"Die man moest even naar de wc en ik heb ze hem even gewezen. Onze eerste ervaring met een duitse militair.
Men kent iemands leven niet wanneer men de uiterlijke feiten kent. Om iemands leven te kennen moet men zijn dromen kennen, zijn verbinding tot zijn verwanten, zijn stemmingen, zijn teleurstellingen, zijn ziekte en zijn dood........ Het zal mijn lezers dus onmogelijk veel tijd gaan kosten om mijn leven te leren kennen hoeveel ik ook ga schrijven en zeggen. Het is U dus hooguit beschoren mij een heel klein ietsiepietsie te gaan leren kennen.
Het zal een dag of zo voor de inval van de Duitsers geweest zijn. Wij waren inmiddels verhuisd naar een woning aan de rand van het rangeerterrein van het station verhuisd. Dichtbij woonde een tante die gehuwd was met een man met een verhuisbedrijf. Een grote garage met daarboven een woning hadden ze. Tegen de avond waren wij, ouders en vier kinderen en oma, daarheen gelopen. In de garage was een smeerkuil en aan de voorgevel waren hooggeplaatste brede lage ramen. We zagen vanuit de smeerkuil de verschillend gekleurde lichtstrepen van de lichtspoormunitie.Er waren kennelijk duitse en nederlandse vliegtuigen in de lucht. In feite herinner ik me alleen maar die angstige beelden in de donkerte. Ook staat me bij dat we daarvoor of daarna door het Broek gelopen hebben tussen de tuinderskassen door. Op het glas daarvan werden die lichtstrepen ook angstwekkend weerspiegeld. We stonden trouwens toen op het punt weer te gaan verhuizen. Naar een huis met groengelakte binnendeuren.
Toen heette het nog bewaarschool. Zusters van liefde dreven het. Stonden open voor alle klachten van moeders. Wij woonden er tegenover. Op zekere dag lustte ik het eten niet en weigerde het naar binnen te werken. Dus ging ik met moeder aan de hand en zij droeg het bordje mee. Vertelde haar probleem aan de non. Die zou dat wel even oplossen. Er werd een deur geopend en ik werd met het bordje en een strenge boodschap naar binnen gewerkt. Achter die deur was het donker en ik heb me luidkeels verzet tegen die opsluiting. Het heeft lang geduurd en zover ik nog weet ben ik er met het volle bordje kouwe prak tenslotte uitgehaald. Uiteindelijk heb ik geleerd dat een bordje eten schoon leeg moet en heb nog steeds de neiging om nolens voles mijn bord leeg te eten. Wat soms erg lastig is.En tegenwoordig kan ik wat laten staan. Met liefde....
Ik heb nog niet verteld wat ik met miograaf bedoel. Het is iets als een autobiografie maar dan in stukjes en brokjes uit mijn eigen leven.En soms wat verhaspeld qua tijdsplaatsing. Iets uit mijn jeugd kan opduiken na iets uit mijn wat latere leeftijd. Dat heb je met ouwelui, ze gooien het eruit zoals het toevallig in ze opkomt. En soms wel bewust. Dus wacht maar af en ga zonodig maar wat puzzelen om het goed te schikken.
Ik ben een man van nu 76. In mei ben ik jarig. Weer even wat ouder. En zo blijft dat hopelijk nog lang doorgaan. En wat doe je als je zo'n oude knar bent. Je verleden komt in stukjes en beetjes boven. Je gaat zoiets niet luid op de markt staan roepen. Maar in blogland zijn er wellicht wat mensen die mijn tekstjes interessant genoeg vinden om te zien hoe een mens in zijn leven kan falen en zich afvragen : waarom deed ik dat. Anderen kunnen van mij hoop ik iets leren. Misschien wel denken : mij zou dat niet overkomen. En ik zou zeker niet zo vaak de fout ingaan. Wel, we zullen zien. Jullie en ik. !!!
