We zijn donderdag en een paar dagen verder. Ik loop nog altijd even stijf en mijn hele lichaam doet nog pijn, een menselijk wrak dat maar moeilijk slapen kan en geen fut heeft om maar ook wat te doen. We hoorden van de garagist dat de vrouw die ons aangereden heeft niet alleen 79 jaar oud is maar dat zij van die auto slechts 2 maanden heeft kunnen genieten, dus lang genoeg om zoveel ellende te zaaien. Ik hoop dat zijn beter gaat. Ik stop er maar mee, lang voor mijn pc zitten gaat ook niet, ik zie het wel morgen, daaaaaaaaaaag.
zondag 11 juni .... een warme hete dag en nederland heeft nipt gewonnen. We praten nog in de auto over de match, steken of proberen het kruispunt over te steken en een auto die het rode licht niet gezien heeft boort ons door en we bevinden ons een paar meter verder in een andere richting ..... Niets gebroken, kneuzingen, total loss van de auto, een ongeluk waarvan men zegt dat het slechts om blikschade gaat zolang er niets gebroken is en er geen doden zijn. We kunnen dan ook over "geluk" spreken want we leven nog, onze dank aan die vrouw die door het rode licht is gegaan en die ons laten leven heeft. We voelen ons kapot, bont en blauw geslagen en onze ribben doen pijn, vooral niet niezen, hoesten of lachen als we dat nog kunnen. Een paar uren wachten in de spoeddienst en dan mogen we morgen terug op controle, ook een pretje. Ik voel me kwaad en razend van al die ongevraagde miserie en pijn maar het zal of beter gezegd het moet morgen wel beter gaan, daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
