Het is al zo lang geleden dat ik nog iets geschreven heb. De mooie zomer is voorbij, al wat bloeide is langzaam verdwenen, regen, wind en kou. Het is donker bij het opstaan en donker als we s'avonds aan tafel zitten. En het wordt nog erger. Ik luister graag naar het tikken van de regen tegen de ruiten, het loeien van de wind en ik kijk naar de mensen die gebukt onder een regenscherm zich naar huis haasten, dit alles maakt deel uit van het najaar, en straks de winter nog. We zouden ook tamme kastanjes binnenkort kunnen poffen maar dan moet je wel de juiste boom vinden. Ik kijk dan naar buiten en het wordt stil van binnen. Alleen een foto van mijn lievelingsdier geeft me de nodige kracht om verder te gaan. Wat zou het heerlijk zijn een vriendin of vriend te vinden om te kunnen vertellen over deze leegte die zo zwaar weegt. Je zou dan kunnen denken dat alles kan via mail en internet maar ik vrees dat het niet waar is. Ik zou zeggen tot een volgende keer dan anette
