Vandaag wil ik ook mijn Ma eens in de schijnwerper zetten, op 24 juli zal ze 86 jaar worden, en tevens wens ik alle moeders een prachtige en liefdevolle dag toe.
Een hemels weekend tot nu toe, opapat was vandaag zaterdag op de Vrijdagmarkt in Gent.
Het was zalig om te zien hoe de mensen genoten van het prachtig weer, rondom de vrijdagmarkt zaten de terrasjes eivol, eten en drinken als echte Bourgondiërs, de een al wat meer dan de andere, maar de gezelligheid droop er zo vanaf. De marktkramers, die uiteindelijk moeten werken bij dergelijk weer genoten evenveel als de voorbijkomende klanten, iedereen was vriendelijk tegen iedereen, zelfs de allochtonen liepen er eens gelukkig rond, voor hen zeker, het is meer hun weer dan het onze natuurlijk.
Met moederdag in het vooruitzicht was het duidelijk dat de meeste mensen op koopjesjacht waren, wat uiteraard goed van pas kwam bij de arme kramers die het dit jaar helemaal niet makkelijk hebben, deze wekelijkse markt was dan ook een beetje te vergelijken met een kalme kustmarkt vandaag. Ook bij opapat was het bij momenten zeer druk.(blauwe paraplu's).
Er waren ook heel wat toeristen op de been die door gidsen, en vandaag ook door een rasechte belleman bij het standbeeld van Jacob Van Artevelde, een beetje Vlaamse geschiedenis te verwerken kregen.
Claude en zijn onafscheidbare vriend, één van de mensen die opapat ervan weerhouden heeft om te stoppen met het blog opapat.
In een zonovergoten Baasrode bij Dendermonde streken een groot aantal marktkramers neer, de jaarlijkse kermis had het plein ingenomen, de kramers werden keurig hun plaatsen aangewezen, de sfeer was eindelijk eens ontspannen, lachende gezichten, en voor velen een eerste terugzien na een lange winter op een avondmarkt. Opatat genoot mee, en dit voor de eerste maal dit jaar, de weinige voorgaande avondmarkten die hij bezocht, buiten in Gent, waren door de weersomstandigheden verre van ideaal.
Zoals gebruikelijk op een vrijdagavond begon het volk maar laat de markt en de kermis te bevolken, maar eens voldoende volk begonnen de zaken te lopen, geen hoogvlieger natuurlijk, Baasrode is nu eenmaal een kleinere gemeente, maar nogmaals het bewijs dat met een minimum aan standgeld, dat enkel de nodige kosten dekt voor publiciteit en andere administratiekosten zonder groot winstoogmerk, men op dergelijke markten met een winst huiswaarts kan, en zelfs bij slecht weer men geen verlies zou incasseren.
Voor opapat mogen nog veel dergelijke dagen volgen, de sfeer zat er duidelijk terug in, niettegenstaande de gesprekken over het kustgebeuren duidelijk nog voor inwendige wrevel zorgen, kwaad, om niet te zeggen woede over de manier van boycotten was duidelijk merkbaar, eveneens een algemene aarzeling om ver op voorhand markten te betalen zoals voorgaande jaren zit er voorlopig niet in, ik vrees dat het beknotten van de vrijheid van handelen velen in het verkeerde keelgat is geschoten, het is méér dan normaal dat verwarring het resultaat is van wat bepaalde bonden hebben gecreëerd, en men oogst enkel wat men zaait, laat dat nogmaals duidelijk zijn! En dit jaar is het écht niet normaal meer te noemen.
Kwatongen zagen daar een begrafenisdans in van ........
Het moet ergens rond 1973 geweest zijn toen een klein groepje van 5 mensen op een terras aan het afspreken waren om eens iets speciaals te ondernemen,een zekere Marc, Frieda, Nicole en nog een man waarvan ik de naam vergeten ben, ook opapat natuurlijk.
Frieda was iemand die regelmatig te paard ging rijden, en stelde dan ook voor om in een manege eens te paard gaan rijden. Opapat had nog nooit een paard van dichtbij gezien, laat staan erop gezeten, maar het gezelschap zag het duidelijk zitten, Frieda had ons ingelicht om te zeggen dat wij al te paard hadden gereden of wij anders geen kans maakten om een paard te krijgen, zij zou wel zeggen wat wij moesten doen. De auto in en regelrecht naar een manege in de streek van Stasegem-Harelbeke.
Aangekomen nam Frieda het woord, en bij de vraag of wij paard konden rijden knikte iedereen vol overtuiging van ja natuurlijk, een fluitje van een cent, dachten wij!
Er werden daar enkele paarden van stal gehaald, Frieda sprong er gezwind op, Marc kreeg een tamelijk klein exemplaar, een zwart met witte vlekken, aan zijn blik was al te zien dat hij het niet meer zag zitten, maar gezien wij stoere jongens waren kroop hij op dat zadel. Opapat moest daar waarschijnlijk het meest overtuigend geweest zijn, want hij kreeg daar het grootste paard dat in die stallen te vinden was, even ongemerkt slikken, en dan als een prof op dat paard gesprongen, ik keek in die tijd nogal naar cowboy films, en was toen nog zeer lenig, tot daar alles ok.
Nicole had schijnbaar een rustig paard, en niettegenstaande het ook haar eerste maal was, viel het helemaal niet op, anders verliep het met Marc op zijn wit gevlekte zwart en koppig ding. Vanaf de stallen liep er een pad tot aan de straat, want jawel, wij gingen de openbare weg op. Marc was ook een lachebek, maar hier voelde hij weinig neiging om te lachen, toen begon het al, dat paard van Marc ging gewillig tot aan de baan maar verder? Neen, dat paard draaide zich om in gallop met Marc erop terug te keren naar de stal, recht de stal binnen, gelukkig dat Marc nog op tijd zijn hoofd naar beneden kon houden, anders was hij een onthoofding nabij, geloof het of niet, maar dat paard heeft dat tot driemaal toe herhaald, op het gemak tot aan de baan, en in zachte gallop terug naar de stal, en Marc maar zijn hoofd naar beneden houden bij het binnenrijden van de stal. Jullie kunnen zich wel voorstellen hoe wij dat schouwspel al proestend bleven volgen, gezeten op ons paard dat gelukkig kalm bleef staan terwijl we niet meer bijkwamen van het lachen, ik kan hier nooit beschrijven welk zicht dat opleverde, en met een clown als Marc die als een volleerd mimespeler alles gelaten liet begaan. Bij een vierde poging, en onder invloed van de kennis van Frieda konden wij eindelijk de baan op, aanvankelijk zonder al teveel problemen, de paarden volgden gewoon het paard van Frieda die de kop nam.
Opapat zo fier als twee gieters zittend als een echte Jhon Wayne, maar dan wel iets trager, het probleem met zo een paard is dat daar geen stuur opstaat, geen rem, zelfs geen handrem, geen gaspedaal, geen ruitenwissers als het regent, laat staan richtingaanwijzers, niet direct mijn ding. Op een bepaald ogenblik hadden wij een eerste auto als tegenligger, en dan begon het spel.
Frieda had ons geleerd hoe we met die teugel moesten omgaan, zachtjes achteruit trekken als men wilde vertragen, ik had mijn les geleerd dacht ik toch, dus de teugel naar achter getrokken, en inderdaad, de kop van dat paard rechte zich en dat beestje vertraagde, enkel zal ik wat te hard getrokken hebben, want onverwacht en met een stevige ruk ging die paardenkop terug naar beneden met het gevolg dat opapat mee naar beneden ging tot in de nek van die stouterd, ik was al blij dat ik erop bleef. Toen die auto zéér traag voorbijkwam begon dat beestje toch wel een beetje schuin over de weg te lopen zeker, het was net of hij die man in de auto kende en even goedendag wou zeggen, ik had ook geleerd dat ik een beetje de teugel naar rechts moest trekken om hem terug op het rechte pad te krijgen, zo gezegd zo gedaan, en dat viel nog mee ook, het was het eerste bevel dat dit paard van mij aanvaarde, ik dacht, nu ben ik hem meester, maar dat was buiten de waard gerekend, aan een kruispunt gekomen trok ik terug aan de teugel om hem te doen stoppen, met in mijn achterhoofd, hij gaat mij geen tweemaal liggen hebben, de ros, en wat dacht je, juist, die kop terug naar omhoog, en bijna onmiddellijk erna de kop terug naar beneden, maar niet met den dezen dacht ik bij mezelf en liet die teugel los.
Dit had ik natuurlijk beter niet gedaan, dat beest was slim genoeg om zijn kop zo laag mogelijk te houden om er mij van te weerhouden om letterlijk de teugels terug in handen te nemen. Een snelle reactie van Frieda was nodig om mij uit die benarde positie te halen. Toen hield ik het voor bekeken, het was de enige en laatste maal dat ik zo vlug van een paard ben gesprongen, van mijn part mocht die de vrije natuur in, ik trok het mij niet meer aan. Plots was er een man op een fiets (iemand van de manege) die ons waarschijnlijk gevolgd was en die het paard kwam kalmeren, erop sprong en opapat stond daar te voet. De anderen die geen enkel probleem meer kenden tijdens de rit, volgden gewoon de man die op mijn paard terug richting manege reden. Terug in de manege aangekomen zat het gezelschap hartelijk te lachen op een terras, terwijl alle paarden die wij bereden overgenomen waren door ervaren ruiters die in galop rondreden, volgens wij vernamen, om die paarden terug gehoorzaamheid bij te brengen.
Opapat is nooit ofte nooit nog in de nabijheid van een paard gekomen, ik denk dat de beestjes er mij nog altijd dankbaar voor zijn.
Als iemand dat verhaal niet gelooft laat het mij weten.
Men spreekt nu al een paar jaar over de nieuwe man, iets wat nog niet echt doorgedrongen is, maar men ziet reeds menig foto verschijnen van mannen in de keuken, aan het poetsen, aan de strijk enz .
Tijd om ook eens een nieuwe vrouw te promoten, een vrouw aan het werk met hamer, beitel, schroevendraaier enz ., aangepaste kledij is er nog niet bij, of toch??
De baby van de foto hieronder is groot geworden met overvloedige moedermelk, nu hij groot en sterk geworden is, kijkt hij nog altijd vol bewondering naar borsten, zelf als de fotograaf vraagt naar het vogeltje te kijken kon hij zijn ogen niet afhouden van de tentoongestelde en gezonde melkerij.
Mijn wekelijkse afspraak met de vrienden op dinsdagvoormiddag in Zwevegem was er terug een van lachen tot zelfs gieren.
Na de samenkomst begeef ik mij gewoonlijk nog even naar de markt.
Toen ik op het gekende kaaskraam een duif zag zitten, kon ik het niet laten om daar een foto van te nemen, daarna begaf ik me naar de mevrouw in het kraam en vroeg een verse duif.
Met opengesperde mond keek ze mij bedenkelijk aan, opapat die een verse duif vroeg aan haar kaaskraam.
Toen ik de digitale foto liet zien begreep ze de bedoeling en kon er hartelijk mee lachen.
- Is dit nu een dierenarts op weg naar de dieren kliniek? - Is dit nu een boer op stap naar de koeien markt? -Of is dit nu een man met een koe als huisdier?
Wie kan het zeggen? Wie weet da jong, wie weet da?
Tien jaar geleden begon dokter X met een experiment, hij leerde apen sigaretten roken om de schadelijke gevolgen op lange termijn uit te testen. Resultaat vandaag, dokter X is ondertussen overleden, en de apen, die roken verder!!
Hitte, dus afkoelen met water. Kerncentrales worden gekoeld met water, een autoradiator ook gekoeld met water, hete lichaamsdelen afkoelen met water, of ...heter maken? Er zijn altijd uitzonderingen op de regel natuurlijk.
Body painting is al langer gekend bij de mensen, maar dat ze nu ook hun poes, hun échte poes, ook nog gaan beschilderen is nieuw, één voordeel is wel dat de poes zich niets aantrekt van haar komisch achterwerk.
Prachtig weer de laatste paar dagen, het werd tijd ook na die te lange winter. De zon was er de blauwe lucht was er ook, en de kledij begint eindelijk terug wat bloter te worden, kortom, er komt stilaan mooier weer in zicht voor de mannen...
