Vandaag moest opapat afscheid nemen van iets wat de vorige dagen geen meter van hem wilde afwijken, een vriend enerzijds en een vijand anderzijds, ik noemde hem mijn rijdende kapstok.
Gezien het nu al wat laat is om mijn ervaringen van de laatste dagen neer te typen, wacht ik daarmee tot de volgende dagen en wil hierbij in eerste instantie de mensen bedanken voor de reacties en mails die ik mocht ontvangen als blijk van steun in mijn wat moeilijke voorbije dagen.
Beste lezers, ik heb er lang over nagedacht of ik deze mededeling wel op mijn blog zou plaatsen. Maar gezien ik vandaag 14-11 naar het ziekenhuis moet voor een dringende ct scan, en er mogelijk moet blijven, wil ik jullie niet in het ongewisse laten als er morgen niets op mijn blog verschijnt. Een eerste echo bracht aan het licht dat ik met diverticulitis geplaagd zit, een zéér pijnlijke darmaandoening, en gezien ik ook koorts heb was een snel onderzoek en dito behandeling een noodzaak.
Of ik vandaag dat verpleegstertje zal tegenkomen valt te betwijfelen, je ziet ik kan er voorlopig nog om lachen, maar hoelang nog?? Hopelijk moet ik niet blijven want ik heb een hekel aan ziekenhuizen.
1 november, iedereen heeft wel familie en kennissen te herdenken, de kerkhoven worden terug plat gelopen, het kerkhof waar we veronderstellen dat de doden in vrede rusten, heeft zijn jaarlijkse schoonmaak achter de rug en de chrysanten staan in al hun pracht de graven wat op te fleuren, hoe jonger de dode hoe meer bloemen, hoe ouder het graf hoe zieliger tot zelfs bloemloos en vergeten.
Wie ze nooit meer op een kerkhof zien op 1 november dat ben ikzelf, dit sedert de dag dat ze het nodig vonden het graf van mijn vader te slopen als er geen geld op tafel kwam, met de familie geraakten we er niet uit, de meeste waren niet bereid om met geld over de brug te komen en moest me bij de meerderheid neerleggen, maar ik had al een alternatieve gedachte in het hoofd. Ik kon mij moeilijk verzoenen met de gedachte dat alles de container opmoest om te laten recycleren tot onderlaag van de een of andere gemeenteweg, dus haalde ik samen met een vriend de zerk van mijn vader weg van het kerkhof om die in mijn eigen tuin een plaatsje te geven tussen de struiken.
Ondertussen is dit al een vijftiental jaar geleden, maar ik heb er nog nooit spijt van gehad, ik voel het aan of ik hem van een tweede dood heb kunnen redden, het klinkt wat gek voor vele mensen, maar er is toch nog iets overgebleven, en af en toe sta ik even stil bij die steen, en het geeft net hetzelfde gevoel als vroeger op het kerkhof, dag pa ..
Mijn vader is veel te vroeg gestorven, amper 58 is hij geworden, ikzelf was ik er toen 29, net de helft dus. Zoals elke vader had hij het niet makkelijk zijn rebelse zoon in de jaren zestig in bedwang te houden, honderden zedenpreken heb ik moeten aanhoren, en evenveel maal was zoonlief van een ander gedacht natuurlijk, vader was de ouderwetse, hij kon niet meer mee met zijn tijd, de nieuwe generatie zou de wereld wel veranderen.
Dat is gedeeltelijk wel gebeurd, maar toegegeven dat vader het meestal bij het rechte eind had, zijn preken waren bedoeld om mij tegen eventuele stommiteiten te beschermen, en zonder het toe te geven hield ik er toch veelal rekening mee.
Toen zijn kinderen hun weg gevonden hadden in het leven was de man zo fier als een gieter, hij hield zielsveel van ons zonder het daarom expliciet te tonen, hij was geen knuffelaar, maar in zijn lichtblauwe ogen kon je zien dat hij fier was en vol liefde.
Vader is gestorven aan longkanker, het enige waar ik spijt van heb is dat ik hem heb zien sterven, stikken eigenlijk, dat beeld heeft me nooit meer losgelaten, geen enkele van mijn kinderen wil ik dat aandoen, zij zullen er niet mogen bijzijn als mijn pijp aan het uitgaan is. Dat ik niet altijd naar de goede raad van mijn vader luisterde bewijst het volgende, op zijn sterfbed gaf hij me de raad te stoppen met roken, het rebelse zit er toch nog wat in, ik rook nog altijd op mijn 59ste.
Papa Jef ik blijf aan je denken, en ..ik lijk steeds meer op jouw.
Zal proberen om iedere dag een paar fotos genomen op de meeting in Aartrijke, op het blog te plaatsen met een nummer, wie de originele fotos wenst kan mij de nummers doormailen, dan krijgen ze de gewenste fotos op ware grote.
Er worden veel minders schoenen met hoge hakken gekocht de voorbije jaren, dus dringend tijd om daaraan iets te doen. Het grootste probleem is het leren lopen op hoge hakken, niet vanzelfsprekend om daarop recht te blijven. Men dacht toen aan de driewielers waarop kinderen leren fietsen en dat was meteen ook de oplossing om gedurende enkele weken het evenwicht te leren houden op de hoge stelten, geen omgeslagen enkels meer maar gracieus kunnen stappen is het gevolg.
Mannen op leeftijd worden vaak bekeken als oude snoepers wanneer ze nog even durven lonken naar wat vrouwelijk schoon. Eigenlijk is dit een teken van gezondheid, maar men moet nu ook niet overdrijven om in een museum achter een schilderij te gaan zoeken naar de voorkant van de dame.
Bij een test in de urinoirs probeerde men te weten te komen hoe de mannen zouden reageren wanneer ze geconfronteerd werden met de keuze volgens lengte van hun penis.
Zoals men kon verwachten gebruikte niemand de 7cm, en slechts enkele optimisten de 20cm urinoir.
Zoals verleden jaar met de samenkomst van bloggers in Burcht, steunt opapat ook dit jaar deze actie. Mensen uit de streek van Kortrijk en omstreken die zo vriendelijk willen zijn om wat speelgoed te schenken aan deze actie kunnen mij contacteren op het e-mail adres op de zijkant van deze site.
Opapat is zelfs bereid om het speelgoed af te halen bij u thuis of op een op voorhand afgesproken plaats, en dit vóór 18 oktober, dank bij voorbaat.
De dag na je verjaardag kan soms nog pijnlijker zijn, men moet zo nodig, waggelend naar de eerste de beste boom, men slaagt erin het waterelement naar buiten te krijgen, maar door de concentratie verliest men zijn evenwicht, het was hoogwater en dus niet meer af te sluiten.
Werken tot je zestigste verjaardag is niet meer zo evident de laatste jaren, er zijn weinig mensen die rekening houden met een kleine zelfstandige, die moet wel verder werken om te kunnen overleven, met een pensioen zal hij het zeker niet redden. Geen klant die daarmee rekening houd, je moet gewoon verder werken, zelfs op je verjaardag.
Dit was vandaag terug het geval, maar je maakt zoveel mee dat je er eigenlijk nooit wil mee stoppen, zelfs de domste zaken, zoals vandaag in Gent waar een groep Nederlanders de smurfen hebben ontdekt.