Na dat dodelijk drama op pukkelpop, kwam bij mij weer de gedachte op, hoe wij zelf in kennis gesteld werden van onze zoon.
Je naam staat slechts geschreven, Op een zwart marmerachtige steen, Eigenlijk toch gek,zo plotseling, Onverwachts ben je van ons heen. Maar waar je naam alleen staat, En waar je eigenlijk dood hoort te zijn, Waarop het voelt alsof duizend messen in ons steken, Omdat je ons belemmert met de pijn, Daar....daar ben je niet dood, Daar ben je nooit gegaan, Want je blijft een levende herinnering, Die in ons harten blijft bestaan. Waar wij dachten dat je stierf, Wilde jij nog niet stoppen met je leven, Waar wij je nooit meer konden zien, Bleef jij ons toch de beelden geven, Beelden vol met mooie momenten, Momenten van het samen zijn, Alle beelden,net als de foto albums, Verlicht enigzins wat pijn. Waar je mooie grafsteen, Verlicht wordt door de zon, Ligt een levensechte herinnering, Die bij jou geboorte begon. Dankbaar voor het leven, Dat je leefde al die tijd, Bedroeft om je sterven, En toch zijn wij je niet kwijt.
|