Als je aan Californie denkt dan denk je toch aan mooi weer. Maar het is heel verschillend hier. Wij op de berg hebben in deze tijd van het jaar 's morgens vroeg al de zon en die blijft de hele dag. Ook hier kan de temperatuur oplopen tot 40 graden maar dan is het heet. Normaal is het ongeveer 30 graden. Als je de berg af gaat en naar Palm Springs rijdt, iets meer dan een uur, dan is het er 's morgens al hee, meteen al 40 graden. Maar dat is woestijn. Dus te begrijpen. Nu waren we in LA en hebben het koud gehad. 's Morgens komt er een soort mist van de oceaan het land in en dat blijft zo tot ongeveer elf, twaalf uur. Pas dan komt de zon en om vier uur komt de mist weer terug. Dus korte zomerdagen. En als de zon weg is waait het en is het kil. Dus 's avonds op de bruiloft zaten we onder een heater. En dat was nodig. We hadden gelukkig wel een vest mee en Otto zijn jack en langemouw onderbroek. Niet voor niets meegenomen. Voor ons is de temperatuur en het soort weer van Idyllwild het prettigst.
Ja, en dan is het ineens vier uur en zitten we allemaal in onze feestkleding te wachten in de tuin. De familie van Lauren , wij, nog in de zon en de familie van Mike heeft al schaduw. Maar in een half uur is de zon weg. In dat half uur is ook de plechtigheid voorbij. Maar het was mooi, plechtig maar ook ontspannend. Marian en Donna hebben de plechtigheid begeleid met fluitmuziek. Dat ging goed in de tuin. Je weet het maar nooit, als de wind de verkeerde kant op staat hoor je niets. Prachtige jurk,offwhite heet het ook op z'n Hollands en overal bloemen. Alles zat dus mee. Na de plechtigheid zijn we met 125 man naar de feestzaal gegaan. Dat was half overdekt. Alleen van boven, de zijkanten waren open. Er was volop eten en drinken en natuurlijk bruidstaart met champagne. De cadeaus kon je gewoon op een tafel leggen. Er lagen bij de ingang kaartjes met je naam en je tafelnummer. Wij zaten met de familie bij elkaar. Lekkere Amerikaanse evergreens tijdens het eten en later na de taart opende het bruidspaar de dans. Ook goede muziek en niet zo hard dat je niet meer kon praten. In de loop van de avond kon je een wens in een boek maken. Op een tafel lag van alles. Alle soorten papier, letters, gedichtregels, kartelscharen en weet ik veel. Iedereen maakte ter plekke dus een boek. Het resultaat was prachtig en je was even bezig om de beurt. De hele avond was er een fotograaf maar Otto heeft ook 130 foto's gemaakt. Het was een hele belevenis. De ouders van Mike, of een van zij vijf zusters kwamen steeds even langs om te horen of we het wel leuk hadden en dan kregen we weer een knuffel. Ik heb wat afgeknuffeld. Soms dacht ik, nou ja maar vaak was ik er wel gelukkig mee. Veel leuke aardige jonge mannen en als je met ze sprak pakten ze weer even. Wordt geen gewoonte bij ons denk ik. Iets te veel van het goede voor die Hollanders. Half twaalf waren we thuis en hebben nog lekker na zitten kletsen en toen naar bed.
Om negen uur hadden we afgesproken bij een nagelstudio, voor de grap, om onze nagels te laten lakken maar de dame kwam niet opdagen. We zijn toen maar naar Anita gegaan en konden helpen. We hebben de cadeautjes klaar gemaakt voor als de gasten vanavond vertrekken. Moest nog allemaal gebeuren op het laatste moment. Dus hebben we 125 zakjes gevuld met twee dobbelstenen, met inscriptie en een snoepje. Meer konden we niet doen.Ik ben nu even mijn dagboek aan het bijwerken. De bruiloft begint om 4 uur dus we doen nog wat boodschappen voor we ons gaan verkleden.
's Morgens vroeg zijn we naar San Pedro gereden waar de trouwerij plaats vindt. Toch weer even bijna drie uur gereden. We hebben even bij Anita, Marian's zuster, geluncht en toen door naar ons eigen verblijf. Een prachtig, groot huis in de buurt. We slapen er met z'n vijfen, maar ruimte genoeg. Om vier uur naar de kerk. Buiten op het grasveld in de tuin is de trouwerij. Dat was lachen met de generale, oefenen in korte broek en slippers. Maar toch goed dat het werd gedaan want het neemt de spanning een beetje weg. 's Avonds was er een afterparty bij de ouders van de bruidegom. Geweldig feest in de tuin. Mike heeft vijf zusters, hij is de jongste en een jongen. De familie is half Italiaans dus een goede gezellige sfeer. Alleen de familie en wij maar dat zijn er al een heleboel. We hebben ons vermaakt. Pizza, macaroni en sauzen en bier en wijn. We konden er goed op slapen.
Vandaag een rustige dag. Het was meteen al warm, nee heet. Gewassen en gestreken en wat boodschappen gedaan want we gaan weer een paar dagen weg. Morgen gaan we naar LA voor de bruiloft. Vrijdag is er een generale repetitie voor de bruiloft van de kleindochter van Jan en Bep, de dochter van Anita. Een generale schijnt gewoon te zijn. Marian gaat spelen. En erna is een kleine party voor de familie en voor ons. We zijn zeer vereerd. En dan op 7-7- 07 is de bruiloft. Begint 's middags om vier uur. We slapen in het huis van vrienden van Anita, die zijn op vakantie en boden hun huis aan voor twee nachten. Heel plezierig. Zondag moet Marian ook nog spelen en dan gaan we weer naar Idyllwild. Dus jullie horen me een paar dagen niet. Dan weer genoeg te vertellen. O, misschien kan ik op de laptop van Marian. We zien wel.
Bep had een mexicaans diner gemaakt en met een glaasje wijn erbij waren we erg loom daarna. En het was heet. Dus allemaal in een kamer en in de hangmat en slapen. Later kwam er thee en Anita had verjaardagscakejes gemaakt, Marian en ik kregen er elk een met een kaarsje. Uitblazen en een wens doen. Daarbij nog cadeautjes dus de verjaardag was helemaal compleet. 's Avonds hebben we naar het vuurwerk gekeken op de tv. Genoeg 4e juli
Vergeet ik helemaal de adelaar. Die kon er dus niet meer bij in onze auto en Jan is weggereden want die was ook in de parade en moest zijn plaats opzoeken. Maar toen we klaar waren en onze auto wegreed konden wij nog een groot stuk van de parade zien. En wat denk je. Opeen kwam daar onze grote vogel, alleen op een versierde kar. Mensen van de Rotary vonden het zo sneu voor Jan, die hebben gauw de auto versierd en een vriend reed de vogel. Prachtig. We waren helemaal tevreden toen hij langs kwam. Ik zou wel foto's willen sturen, moet kunnen alleen ik weet niet hoe. Ik heb het thuis al geprobeerd maar het lukte niet en Marian weet het ook niet. Jammer het moet wachten tot we thuis zijn.
Ja, wat moet je je voorstellen bij een parade in een klein dorp. We waren om half negen bij Jan en Bep. Het begon om tien uur. Marian was gisteravond nog gekomen met haar zus Anita. Die woont vlakbij het vliegveld, heeft haar opgehaald en ze zijn nog hierheen gereden. Dus even gekletst en toen met de adelaar naar het dorp. Jan heeft zo'n kleine Amerikaanse open truck en de adelaar en ik zaten in de open bak. Bij het verzamelpunt bovenaan het dorp was het heen rommeltje. Zo gaat dat meestal denk ik. Wij moesten in een piepklein autootje, een volkswagentje. Achterop zat een klepje en daar moesten we in. Een stap van een meter van de grond. Dat lukte dus niet. Zeker niet met die grote vogel erbij. Dus een andere auto gezocht. We kregen een mooie rode Pontiac. Maar ook daar paste de vogel er niet bij. Het echtpaar van de auto voorin en wij achterin en Jan weg met de vogel. Jammer van de vogel. Gelukkig was het niet zo warm, een beetje bewolkt zelfs. En toen gingen we rijden. Aan de auto hingen borden met onze namen en dat we op bezoek waren in Idyllwild en uit Holland kwamen. Marian had een Volendammer mutsje meegenomen en dat had ik op. Succes verzekerd. Alle mensen lachten en groetten ons en gaven complimenten. Er was iemand die vroeg of ik mijn mutsje zelf had gehaakt. En wij maar zwaaien en lachen. Een echt Beatrix, nou ja, Maxima gevoel krijg je. Al die mensen aan de kant nemen foto's van je en vinden het leuk . En wij dus ook.Prachtig. Moet je meemaken. Om een uur waren we weer thuis en kon ik meteen even schrijven.
Wat een leuke reacties allemaal. Ik voel me helemaal jarig nadat ik dit alles gelezen heb. Het is anders dan anders maar wel leuk. Mijn mooiste kado van deze verjaardag is de Tomtom. Ik ben er zo blij mee. Wat had ik gemoeten hier zonder Eva Tomtom. Ik was er niet uitgekomen. Je vraagt een adres en ze brengt je er feilloos heen. En net zo aardig. Ook naar Las Vegas enz gebruikten we haar, al weet Jan goed de weg maar het hielp toch wel. Dus dat was geen miskoop. Bep kookt een beetje vanavond voor ons, het is nu nog 38 graden dus niet echt weer voor warme maaltijden. En dan begint het wachten op Marian. Ze kan hier om 10 uur zijn als alles meezit. Ik hoop het voor haar want het is een lange reis geweest. En dan morgen de parade. Jan heeft de adelaar klaar dus morgen vroeg zitten we er aan vast. Zal wel leuk zijn. Als het maar niet zo heet is.
Dat ging een stuk beter de terugreis. We waren om acht uur vertrokken en om half twee weer thuis. We hebben alleen gestopt om te tanken en wat te drinken want stoppen voor leuke plaatsen onderweg is er hier niet bij. Het is snelweg en snelweg en tussendoor een paar tankstations en daar zijn dan alleen alle soorten hamburgertenten te vinden. Niet gezellig. Ik ben aan de was gegaan en Otto heeft geslapen en toen zijn we naar Jan en Bep gegaan want ik ben natuurlijk nieuwsgierig naar mijn post.
Het hotel maakt reclame met de leus, "dicht bij het Sequoia National Park". Nou ja het was toch nog 70 kilometer rijden. Maar we waren er om 10 uur en hebben het hele park doorgelopen en gereden. Prachtig en heel bijzonder. De zaadjes die we kregen moeten nog wel ergens bij Otto in een la liggen maar ik denk dat het niet meer lukt om ze te laten groeien. Zo aardig, ze hadden de volledige informatie over de bomen in het Nederlands. We hebben wel een stukje stam en eikels of appels of hoe heten die dingen meegenomen. Er kleine dingen voor zo'n grote boom. Om vijf uur was het genoeg voor Otto en zijn we weer naar ons hotel gegaan. Het was de moeite echt waard. De chinees beviel wel, er is zoveel keus dat je niet hetzelfde hoeft te eten als gisteren. Eerst nog even gewinkeld. Alle winkels zijn tot 8 uur open en mijn schoenzolen waren versleten. Van het autorijden. Ja dat kan ook al. Dus even nieuwe schoenen gehaald. Ook kunnen we nu bellen met het mobieltje van Vida. Eerst werkte het net niet maar ik heb bij T-mobile een Amerikaanse simkaart gekocht en heb nu 150 minuten te verkletsen. Lukt me vast niet.
Om acht uur vertrokken en als we geen problemen hadden gehad waren we er vroeg in de middag geweest. We moesten eerst een paar uur door het noorden van LA en dan omhoog door een heuvelrug naar Bakersfield en verder. Ongeveer 500 kilometer. Midden in de heuvels was een verschrikkelijk ongeluk gebeurd. Dat duurde twee uur voordat we er voorbij waren. En dan 40 graden en de airco laag vanwege de oververhitting. We zagen de uitgebrande auto en de verbrande berm. Dus we kwamen wat later aan. Maar we hoefden niets meer dus lekker uitgerust in ons hotel en bij de chinees van het buffet genoten.
Zaterdag naar de BBQ. Het was bij een prachtige, grote paardenboerderij. Omdat het hier niet regent stonden alle tafels buiten en zo'n 40 man zat daar. Heel gezellig maar wel een beetje Amerikaans. Ze zongen van God bless America en nog zo wat van die liederen. Geen beter land dan Amerika lijkt het. Wij vieren deden niet mee, hoor. Geef mij maar Amsterdam. Maar het vlees was goed. Zo ongeveer als Ralph probeerde in Nederland. Nee, echt heel goed en lekker. Om vier uur komen en om acht uur weer naar huis. Amerikaans vlaggetje meegenomen als souvenir.
Als alles goed gaat zijn we 3 juli 's middags weer terug. Van mijn verjaardag vieren komt niet zo veel. We moeten ons klaar maken voor de 4e juli. Ook dat zal ik nu maar vast vertellen. 4 Juli is het onafhankelijkheidsdag, Independenceday. Marian had ons al verteld dat er dan in het dorp van alles te doen is onder andere een optocht, the parade. Leek ons leuk om naar te kijken. Maar het loopt anders. We kijken niet naar de parade, we zitten er in. Jan en Bep hebben ons opgegeven als Hollands stelletje. We rijden in een open auto. Jan heeft van hout een grote adelaar gemaakt, de Amerikaanse eagle, en die staat tussen ons in. En zo rijden we dan het dorp door. Al zwaaiend en snoepjes uitdelend. Dat is weer eens wat anders. Als het goed is staan Marian en haar zus Anita naar ons te kijken. En hopelijk foto's te maken. Wat dat zie je niet elke dag, Otto en Els from Holland in the parade
Natuuurlijk komt het ook door ons Jeepie maar het rijden gaat goed. Bij elk beetje kruispunt staat er op vier hoeken een stopteken. Die het eerst bij het kruispunt staat mag gaan rijden. Een beetje op je gevoel gaat het maar het gaat goed. Hier in het dorp is er niets aan tenminste. Op de snelweg, de freeway, mag je links en rechts inhalen. Dat is wel even wennen maar daar zijn de spiegels voor. Het tanken is ook anders, benzine heet hier gas. Je rijdt naar een pomp, zet je auto neer en gaat naar binnen, Daar geeft je geld, bv 20 dollar en dan stelt de pompbediende jouw pomp in op dat geld. Geen druppel mee. Moet je toch even weten. Enne, als je geld over hebt krijg je het wel terug hoor.
Zondag morgen gaan we naar het grotebomenbos, het Sequoia National Park. Dat was ook een van de doelen. Het is ongeveer 450 km en dat doen we op zondag. Ik heb voor twee nachten een hotelletje geboekt in Tulare. Zitten we al aardig in de buurt. Maandag hebben we dan de hele dag voor het bos en dinsdag gaan we weer terug. Ik ben heel benieuwd, het moet heel bijzonder zijn enorme grote bomen..
Vandaag gaan we naar het diner van de Rotary. Daar worden de koffiemokken uitgedeeld. Het is op een paardenboerderij op de weg naar Palms Springs. Ongeveer drie kwartier rijden. Alles een beetje in country stijl. Ik heb een rood-wit-blauw geruite blouse gekocht in de thriftshop, een tweedehandswinkeltje voor een dollar en ik ben helemaal cowboy. Otto had toevallig zijn houthakkershemd bij zich dus klaar zijn we. het wordt niet laat, als het donker wordt is het feest afgelopen en dat is om negen uur. Niet zo gek voor ons want morgen gaan we op pad met z'n tweeen. Ik zal maar een beetje vooruit vertellen wat we gaan doen want het wordt nu druk.
's Morgens vroeg belde Marian. Het bleek slecht nieuws te zijn .Erwin, Herberts broer, is zomaar overleden. 55 jaar. We zitten een tijdje geschrokken bij elkaar. Onbegrijpelijk. Hoe kan dat nou. Zo jong. We zijn helemaal in de war en hebben geen zin om wat te doen. Terwijl we zo zitten te suffen gaat weer de telefoon. Weer Marian en weer slecht nieuws. Oom Koos, de jongste broer van mijn vader, is overleden. Hij was wel ziek, en ernstig, maar ik had toch gehoopt dat ik hem nog zou zien als we terug zijn. Dat is heel snel gegaan. 74 jaar oud en hij was zo gezond. Als ik het aan Otto vertel moeten we samen erg huilen. Wat zitten we nu ver weg. We waren nu liever thuis.
Met mijn zere teen gaat het nog niet veel beter. Ik loop wel goed maar de teen is nog steeds dik en staat een beetje krom. Nog krommer dan anders. En het doet pijn als ik er aan kom. In mijn schoenen gaat het goed, vast een goed steuntje. Maar als ik thuis kom zal ik maar even naar de dokter gaan. als het niet over is.
's Morgens hebben we kalm aam gedaan en in de middag zijn we naar Palm Springs en Palm Desert gegaan. Dichtbij, maar een uurtje rijden. In Palm Desert hebben we gewinkeld en wat gegeten en 's avonds zijn we naar de markt gegaan in Palm Springs. Heel gezellig. De markt is 's avonds omdat het dan koeler is maar het was er bloedheet. Onbegrijpelijk dat mensen koken en bakken in die hitte. Maar de markt is heel leuk, de moeite waard. Heel donker was het toen we thuis kwamen.
