De wandeling.
Dat de provincie Limburg de fietsers en eigenlijk ook de wandelaars graag verwent, weten we. Wij puren onze inspiratie vandaag uit een wandelbox met de eenvoudige titel Wandelen in Limburg. Die bevat 8 streekkaarten die borg staan voor 2000 km wandelplezier. Ik heb het niet nageteld. De kaart van vandaag draagt als titel Sint-Pietersberg, al zullen we die vandaag niet beklimmen. Wel stappen we in Kanne een wandeling die (uitmuntend) aangeduid is met een blauwe ruit. Het enige schoonheidsfoutje: Kanne grenzeloos zou 5 wandelingen behelzen die allemaal op het Statieplein van Riemst (Kanne dus) beginnen, maar dat is niet waar. Dat bezorgde ons in het begin wat vervelend zoekwerk tot we doorhadden dat de blauwe wandeling eigenlijk begint aan de voet van de brug over het Albertkanaal. Heen en terug scheelt dat een dikke kilometer. Op het kaartje (of hier) heb ik de wandeling uitgetekend vanaf Kanne Plaats; dat is tenslotte ook de plaats waar de bus de OV-gebruikers afzet. De wandeling is 7.980 km lang en de TWQ bedraagt 48%. Dat is in onze ogen een grove onderschatting, want je krijgt van deze wandeling toch wel de indruk dat een veel groter deel over voetwegen (en steile trappen, in de buurt van het fort van Eben-Emael) loopt. Wij hebben alleszins volop genoten en quoteerden 18/20.
Dat fort is vooral bekend om zijn nutteloosheid bij het begin van WO II. Duitse para's slaagden erin in een kwartier tijds het fort en zijn antennes uit te schakelen. Het doet me wat denken aan wat we nu meemaken. Het fort (en de bunkers en schietkoepels) die we vandaag konden "bewonderen" moeten ongetwijfeld een bijzonder zware investering zijn geweest - er was een hele fortengordel - die dus compleet nutteloos bleek. Met de Franckens en andere De Wevers van deze tijd beleven we ongetwijfeld iets gelijkaardigs. Op het moment dat de militaire uitgaven zouden moeten renderen zijn ze waarschijnlijk alweer hopeloos achterhaald. En zijn dringender uitgaven op de lange baan geschoven of zelfs helemaal geschrapt.

Kaarten (routeyou en NGI) hier en hier.

Foto's vind je hier. Dat het er zo veel zijn illustreert hoe knap de route eigenlijk was.

Dit zijn er alvast enkele:

Trappen brengen je naar en van het plateau.

Panorama dat druipt van het water: Albertkanaal, Maas, Pietersplas.

Het weer.
Half tot zwaar bewolkt, rustig en warm (25°).

De stafkaarten.
34/5-6 Tongeren (2021) - 34/7-8 Voeren (2021)

Hoe we er geraakten.
Tot vorig jaar - we waren vorig jaar ook al in Kanne - leek volgens De Lijn de enige oplossing een flexbus in aansluiting met een reguliere lijn. Toen kozen we voor een bus naar Maastricht, vanwaar we met lijn 13 (Arriva) naar Kanne konden rijden. Dit jaar kozen we voor de gemakkelijkste (en relatief dure) oplossing: met de trein naar Maastricht en daar met de genoemde bus 13 naar Kanne. Ook voor de terugreis kozen we voor deze (de snelste) oplossing.
Eigenaardig genoeg vermeldt de app van De Lijn nu ook verplaatsingen naar Kanne met de Arriva-lijn 13. Dat kan alleen maar toegejuicht worden, maar het verdoezelt wel hoe De Lijn de bediening van Kanne verwaarloost.

Een beetje geschiedenis.
De voorlaatste halte van lijn 13 heet Kanne Statieplein en dat doet natuurlijk een belletje rinkelen: ooit moet hier een tram gereden hebben en wel van Glons naar Maastricht. Spil was de nog steeds actieve stelplaats van Bassenge. De lijn werd voltooid in 1894, maar het gedeelte Kanne - Maastricht sneuvelde al in 1939 en in 1943 werd de rest van de lijn een spijtig oorlogsslachtoffer. Ze zou nooit meer gereactiveerd worden. Wel kwam er een buslijn 24 Tongeren - Maastricht - Visé, die voor een behoorlijke bediening van Kanne zorgde. Ik heb het nu over het tijdperk van de NMVB, toen deze lijn nog kon teruggevonden worden in de busboekjes van Liège én Limburg. De dubbelzinnigheid zou grotendeels verdwijnen met de vrij zinloze opsplitsing van de NMVB in De Lijn en de TEC. De Lijn vertaalde de nieuwe toestand met een resem lijnen: 18 (Bilzen - Riemst - Kanne: hoofdzakelijk schoolritten), 39 (Tongeren - Valmeer - Kanne - Vroenhoven (met een vrij behoorlijke bediening van Kanne), 39b (Voeren - Visé - Tongeren, schoolritten) en 24 (Tongeren - Kanne, waarvan de dienstregeling uiteindelijk opgenomen wordt in lijn 39.) Ook TEC-LV laat zich niet onbetuigd: ze erfden van de NMVB lijnen 76 (Riemst - Bassenge - Hermée - Herstal - Liège) en 79 (Hermée - Herstal - Kanne). Die bediening van Kanne, veelal met overstap in Bassenge) zou het rekken tot begin 21^ste eeuw.
En nog even een prettige anekdote: ik bestookte gedurende maanden de centrale diensten van De Lijn omdat ze er absoluut niet in slaagden de productie en verspreiding van de busboekjes onder controle te krijgen. Dat moet hen daar in Mechelen danig op de zenuwen gewerkt hebben, want op een bepaald moment kreeg ik een brief van Jan Peumans himself, toen directeur marketing en strategie, van De Lijn, om een afspraak te beleggen. We hebben toen minstens 2 uur met elkaar gepraat en ik had de indruk dat ik inderdaad een luisterend oor voor me had. (Niet dat de toestand achteraf beter werd…)
Enkele weken later stapten we in Kanne en na de wandeling wilden we onszelf trakteren op een pint in een dorpscafé, maar we waren nog maar nauwelijks door de deur toen ik hoorde: "Maar meneer Van Cutsem toch! Ben je met de bus gekomen?" Ik kon het toen niet laten: "Dag meneer Peumans, met de bus, ja, maar wel met de TEC, want De Lijn komt hier niet op zaterdag."

En tegenwoordig wordt Kanne dus nog nauwelijks bediend door De Lijn. Ironisch genoeg heeft men er wel een Hoppinpunt ingeplant, maar veel kans om te hoppen, is er niet. Tenzij je de flexbus wil reserveren of een bus van Arriva met uurdienst tussen Maastricht en Kanne wil nemen. Dat laatste is eigenlijk de enige bruikbare oplossing, voor wie, zoals wij, een beetje van ver komt.

De verbinding.

En wat we beleefden.
We wilden eigenlijk IC 1708 nemen, maar als er iets is dat we geleerd hebben: neem de eerste trein die komt, niet de voorziene. Vandaag is dat weer eens ons geluk: IC 3408 rijdt met een lichte vertraging, niet genoeg om ons te verontrusten, maar IC 1708 zal uiteindelijk een half uur vertraging bij elkaar rijden en dat zou wel nefast geweest zijn: we zouden IC 508 gewoon gemist hebben. IC 3408 naar Turnhout vertrekt trouwens van spoor 2 en rijdt over lijn 96E. Daar zullen de werken op lijn 96N wel aan de basis van liggen.
Eigenlijk hebben we op dat moment al met een probleempje af te rekenen gehad. Plan was om een seniorenbiljet tot Visé te kopen, aangevuld met een internationaal biljet Visé - Maastricht. Maar de internationale app geeft niet thuis: ik heb alles ingevuld zoals het hoort, maar als ik treinen moet kiezen - vrij nutteloos, want je kunt gelijk welke trein nemen - krijg ik een foutmelding en het verzoek vroegere of latere treinen te nemen. Maar er is geen beweging in te krijgen. De NMBS heeft ondertussen al zoveel afgeschaft, dat ik er eigenlijk geen rekening meer mee houdt dat ik in Halle een biljet Visé - Maastricht zou kunnen kopen. Maar wat blijkt: dat kan zelfs aan de automaat en dat wordt keurig gedemonstreerd/uitgevoerd door de mobiele loketbediende.
IC 508 maakt er een smetteloze rit van. Vanmorgen waren er nog problemen op lijn 2 omdat de werken er uitgelopen waren, maar nu komen we perfect op tijd in Liège-Guillemins aan. En dan komt toch wel de verrassing van de dag: de S naar Maastricht staat klaar, maar het is break 311 die de dienst uitmaakt. Nu had ik voordien sporadisch al wel zoiets opgevangen, maar mijn motto is: geloof nooit wat je niet zelf gezien hebt. En eigenlijk ben ik blij met deze break, die flashy dingen van Arriva liggen me niet zo. De tbg moet wel in 4 talen omroepen dat de trein niet verder rijdt dan Maastricht en dat er een trein naar Aachen vertrekt om 10:11, de S-trein via Welkenraedt. Wie naar Aachen moet is daar natuurlijk mee geholpen, maar er liggen wel meer stations tussen Maastricht en Aachen. Meteen na het vertrek komt de tbg langs: van de 9 reizigers in eerste klas zitten er 6 juist. Ik denk dat 2/3 een mooi en courant gemiddelde is. Dan volgen de normale ik-hou-me-van-den-domme-acts.

Zo stond mr 311 in Maastricht op 4 april 1986, als IC Maastricht - Knokke.

In Maastricht wordt ons duidelijk gemaakt dat er recent een wijziging geweest is in de dienstregelingen van de Arrivabussen. De chauffeur stopt waarschijnlijk nog aan zijn oude perron, wat een kleine volksverhuizing veroorzaakt. Klein, want van de vorige keer weten we dat er maar 8 reizigers mee mogen en dat de chauffeur het volste recht heeft staande reizigers te weigeren. En ja, de 8 plaatsen geraken inderdaad vol. De chauffeur is van het stipte type: hij wacht onderweg tot 2 keer toe op het voorziene doorkomstuur, en dat voor een rit van 24 minuten. Zes reizigers moeten tot het eindpunt mee.

Ook de terugrit verloopt vlot, al zijn er deze keer op geen enkel moment 8 reizigers.

Het is opnieuw ms 311 dat klaar staat om ons naar Liège te brengen en dat met dezelfde tbg. Die controleert deze keer niet; het is opnieuw ongezellig druk in eerste. IC 539 rijdt al net zo stipt als zijn dienstgenoot vanmorgen. Tussen haakjes, het is vandaag de eerste keer dat onze treinen een M7-BD mee hebben.
IC 1939 bestaat uit M4-rijtuigen; het zou wel eens de laatste keer kunnen zijn dat we nog in deze prettige rijtuigen mee kunnen. Hoewel een ADx rijtuig vooraan hangt, is het een 18 die de dienst uitmaakt. Een 27 ware mooier geweest, maar je kunt nu eenmaal niet alles hebben. We komen zelfs wat te vroeg in Halle aan en kijken terug op prettige treinreizen en een schitterende en interessante wandeling en dan willen we de 25° er graag bij nemen.

De treinlectuur.
Karl MAY, De boodschap van Winnetoe. Dertig jaar na de in de bekende boeken van Old Shatterhand en Winnetoe beschreven avonturen, keert Old Shatterhand met zijn echtgenote Karla terug naar het Wilde Westen, waar men van plan is een monument op te richten voor Winnetoe, dit tot groot ongenoegen van vijandige stammen en ook van Old Shatterhand die vindt dat je Winnetoe niet tot zijn recht kunt laten komen in een beeld van hout, steen of metaal.
Juli ZEH, Onder buren.

Ik heb de evolutie van begin tot einde meegemaakt: steeds meer "collega's" die met de meest onzinnige taken werden belast, als halve psychologen en psychiaters en die het daar zo druk mee hadden, dat ze onmogelijk nog voor de klas konden staan. (Soms konden ze dat ook voordien niet…) Er was er maar één die zijn strepen verdiende en dat was onze IT'er die zijn handen vol had met het herstellen en updaten van vastgelopen pc's en daar niet eens volledig voor vrijgesteld werd.
Het verbaast me dan ook niet dat het lerarentekort zou verdwijnen als sneeuw voor de zon, als al die welzijnswerkers plots opnieuw les zouden geven.

Uitgedrukt…
Loopt eens, dan moe' je nie' gaan… Gezegd tegen iemand die je tot wat spoed wil aanzetten, omdat hij/zij duidelijk te traag is.

Waar Abraham de mosterd haalde.
Voor het schrijven van deze bijdragen maak ik vaak gebruik van twee zeer waardevolle sites, één over de Belgische spoorlijnen en een over de bussen in Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Het grootste probleem is dat van de informatisering: in de voorbije 20 jaar is het vrijwel onmogelijk geworden om nog aan papieren dienstregelingen te geraken en op het internet verdwijnen de oude dienstregelingen naarmate er nieuwe ingevoerd worden. Voor de trams maak ik nog al eens dankbaar gebruik van de Rail Atlas Vicinal van Stefan JUSTENS en Dick van der SPEK en van The Vicinal Story - Light Railways in Belgium 1885 - 1991 van W.J.K. DAVIES.