Met de caravan langs de Franse Vogezen naar Duitsland
01-10-2015
Met de bus naar Buchholz
Egestorf mag gerust het dorp van de Heidekartoffel genoemd worden. De aardappel wordt hier vereerd. Er is een jaarlijks “Kartoffelfest”, een feest met verkiezing van “miss Kartoffel”, miss patat. Welke criteria in aanmerking genomen worden om de verkiezing te winnen weet ik niet. Is het de uitstraling van de patat, is het mooiste meisje de winnares, is de palmares voor het meisje met het meest op de patat gelijkende bekken? In ieder geval heb ik al veel kandidaten gezien, die aan het derde criterium beantwoorden. Dan hebben we vandaag de echte toerist uitgehangen. Met de Heideshuttle, een comfortabele toerbus, reden we weeral gratis twee uur mee rond de heide. Een stop van 2 uurtjes hadden we in Buchholz, een voorstad van Hamburg. Buchholz is een moderne stad die niets authentiek Duits heeft. Toch was het leuk om langs de talrijke shops te dweilen. De ijscoupe was heerlijk bij een temperatuur van 24 graden, want zo gaat het leven rustig verder. Laat de boeren maar maaien en dorsen. We konden de trein naar Hamburg nemen, maar daarvoor was de dag te kort. Hamburg stellen we uit voor een latere trip. Eerst nog de Heidekartoffeln schillen en gaarkoken.
Het valt me op dat sommige mensen extreem veel angst hebben van een hond. Onze golden retriever is nu wel de braafste hond van heel Duitsland en Vlaanderen. Gisteren sprong een wat oudere dame van haar fiets en uitte vurige angstkreten uit bij het naderen van mij met hond. Misschien had ze eerder angst van mij, maar ik moest toch roepen: “Hab kein Angst, der hat schon gegessen!”. Dit is al meerdere malen overkomen: mensen lopen om een wijde boog om onze Diarmuid, terwijl het beest kwispelend en vol pretoogjes staat te verwelkomen. De patatten, Heidekartoffeln, zijn hier uitmuntend van kwaliteit. Vandaag hebben we voettocht van 15 kilometertjes gedaan vanaf de camping naar Undeloh door de Lüneburger Heide. Met mijn Rote Hose an stapten we door bos en hei in een prachtige warme najaarszon. Terugkeren was met de bus, gratis. Undeloh is een stemmig dorpje vol gepensioneerden, een bejaardenhuis in open lucht. Voor 40 euro kan je er een uurtje meerijden met de paardenkoets. Het pensioengevoel kan niet op.
We waren net aanwezig toen er filmopnames bezig waren voor de soapserie “Rote Rosen”, een feuilleton waar dagelijks vele duizenden naar uitzien, een soort “Thuis” of “Familie” zoals bij ons in Vlaanderen. De historische huizen in de Hanzestad Lüneburg hebben een typisch rode kleur: bakstenen vermengd met runderbloed. En zo flaneren we in de frisse en kleurrijke stad tussen de Johanneskirche, de St. Nicolaskirche, de watertoren, de “Alte Kran” en niet te vergeten de markt met het prachtige Rathaus. Ik voeg er nog twee foto’s bij van het ochtendgloren op de Lüneburger Heide en de dorpskerk van Egestorf, waar we verblijven.
We zitten nu op camping Regenbogen in Egestorf tegen Lüneburg. De camping ligt in het natuurpark “Lüneburger Heide” en is een oase van rust. Veel regen van de boog hebben we niet, want de zon schijnt volop. Er zijn ontelbare wandelingen mogelijk door de heide en het bos en het openbaar vervoer per bus is gratis. Dat zal goed van pas komen als we een stevige wandeling maken en terug willen komen met de bus. Lüneburg moet een mooie stad zijn met stemmige gebouwen. De soapserie ‘Rote Rosen” speelt zich in Lüneburg af. Straks doe ik mijn “Rote Hose” aan en dan zing ik uit volle borst over Rote Hosen, die sind immer die Boten der Liebe”. Morgen trekken we naar Lüneburg en de foto’s volgen. Nu plaats ik al een foto van de camping en de vele paddenstoelen, die hier groeien.
Op zondag zijn de winkels dicht hier in de Harz, in Sachsen-Anhalt. Ook wij nemen de nodige rust om morgen weer 290 kilometer naar Lüneburg af te malen. Het huisvuil wordt hier in Birnbaumteig grondig gesorteerd: hard plastiek, zacht plastiek, verpakkingen, gewoon papier, karton, metaal, wit glas, groen glas, bruin glas, en dan is er nog een mannetje dat mijn vuilzak met gummi handschoenen open maakt om er nog verder uit te sorteren… een beetje teveel van de Deutsche Gründligkeit. Omdat de Harz vooral uit bomen en bos bestaan, plaats ik hier nog wat foto’s ervan.
De zon geeft een aangename najaarswarmte. Terug tijd voor de korte broek! We stappen naar Silberhütte, een voettocht door bos, op en neer. Vandaag al eens getelefoneerd naar de volgende camping: Egestorf in de Lüneburger Heide. We zijn er maandag meer dan welkom.
Goslar is een mooie stad vol met stemmige indrukken. Je vindt er de geschiedenis van de mijnwerkers van Rammelsberg, waar ertsen en andere waardevolle grondstoffen gedolven werden. Op de marktplaats staat het gekroonde kieken en het geldschijtertje, een parodie op de belastingsdruk door de Duitse heersers van een paar honderd jaar geleden. We waren al eens eerder in Goslar. Zo brachten we een bezoek aan de theewinkel, waar we mailsgewijs elk half jaar thee bestellen, een leuk weerzien. Vele honderden soorten thee hebben ze er. In “Butterhanne” konden we de “Beutel” verorberen, een heerlijk gebak vol calorieën, kersen en Sahne. Het leven kan schoon zijn…
Een oud-mutualist denkt in kwartalen. Behalve op begrafenissen heb ik vanaf april bijna altijd een korte broek gedragen. Vanaf nu wordt het frisser en vangt het 4e kwartaal aan. Tijd dus voor de lange broek! Dan werd het tijd voor een zonnige en stevige wandeltocht door het Harzgebirge van 14 kilometertjes. Van Neudorf zijn we over de Pfaffenberg gestapt. Stoefen deden de mensen er niet. Langs het bejaardentehuis van Neudorf ging de tocht naar Glasebach met de vele putten voor ertswinning en waterbeheersing. En het bos zit vol paddenstoelen, nog nooit zo’n merkwaardige exemplaren gezien.
Voor de liefhebber van spoorwegromantiek: de Harzbahn in het station van Alexisbad. Spoorwegromantiek is teveel gezegd, want de stoommachines zijn zo actueel als nooit. De smalspoormachines rijden vlotjes en glimmen als nieuw. De Harzquerbahn en de Selketalbahn zijn er niet alleen voor toeristen, het zijn de spoorverbindingen tussen de steden van de Harz. De fotograaf wordt fel op de proef gesteld, want de machine rolt binnen aan 60-70 km/uur. Binnen de twee minuten hangt het station vol met geur van verbrande kolen, stoom en vet. In Alexisbad moet de stoomlokomotief water bijvullen. Die dingen hebben altijd dorst. Voor de specialisten, ik heb nog een reeks foto’s van de 99 7243-1.
Drie kleppers van steden hebben we vandaag afgedweild. Eerst kwam het kleinere Harzgerode aan de beurt: gemoedelijk en nog veel Ostalgie uit het DDR-tijdperk. Dan zijn we doorgereden naar Quedlinburg, door de UNESCO erkend als erfgoed. Flaneren langs de typische winkeltjes kan best met een septemberzonnetje. De echte Thüringse worst met veel Senf kon niet ontbreken als middaghap. En daarna kwam Wernigerode aan de beurt, ook met leuke boetiekjes en stemmige vakwerkhuizen.
Om 6.30 uur heb ik van het ochtendlicht gebruik gemaakt om een paar beeldjes te maken vanop de camping Birnbaumteich. Het Ferienpark, de camping, is werkelijk immens groot en nergens staan er teveel chalets of caravans.
Camping Birnbaumteich is een immens grote camping, een Ferienpark met veel groen, open ruimte en midden in de bossen. We zitten in de Harz, in Neudorf tegen Harzgerode. Zie het plannetje, waar de punt van mijn pijpenkoter wijst. De Harz is een beetje de pispot van Duitsland en dat hebben we al geweten. We hebben dus al kennis gemaakt met de regenvlagen, die over het woud zeilen. Maar goed, wie niet nat wordt, kan nooit het heerlijke gevoel krijgen van op te drogen. De komende dagen worden dagen van ontdekking van de prachtige Harz. En de P 8 zal ook content zijn, omdat de Harzquerbahn nabij is. Volg mij maar.
Onder een grijze hemel, maar droog, mochten we Dresden bewonderen. De Semperopera, de Frauenkirche, de paleizen, de stoomboten op de Elbe en nog vele andere gebouwen konden we met open mond aanschouwen. Dresden heeft alles doorstaan: oorlogen door de eeuwen heen, de totale vernieling in 1945 en de Wende, de val van de DDR. En dan zijn de vele moderne winkelcentra uit de grond gerezen, zoals op de Prager Straße. De drukke stad is mooi, heel mooi. Morgen verlaten we de drukte en komen we in stille oorden terecht, in de Harz. Na een telefoontje worden we nu al welkom geheten in Harzgerode.
Camping Mockritz is de grote stadscamping van Dresden en ligt op vijf kilometer van het stadscentrum. We maken ons klaar voor de dag van morgen, om de stad te bezoeken: Trotter reisgids nog eens doorlezen, informatie verzamelen over het bus- en tramnet in de stad en ons geld nog eens tellen. We blijven hier twee nachten. Dat moet voldoende zijn om de grote stad in grote lijnen af te dweilen.
De Jenzig is een bult van 350 meter hoog. Hij waakt over de stad Jena. Vanop de Jenzig heb je een mooi zicht op de stad en alle delen ervan. Aan de westkant ligt de heuvel, waar Napoleon het Pruisische leger in de pan gehakt heeft. Maar de soldaten met de pinnenhelm zijn al lang verleden tijd. Het valt me op hoe gedisciplineerd de mensen hier en in gans Duitsland zijn. Voetgangers blijven mooi voor het rode licht wachten, ook al is er geen verkeer. Auto’s parkeren altijd keurig. Zwerfvuil heb ik hier nog weinig gezien. En het weer blijft mooi met een aangenaam nazomertje. Morgen draaien de wielen van de caravan terug. We trekken naar de vijfde camping, naar camping Mockritz in de grote stad Dresden, 160 kilometer oostwaarts.
Vandaag ben ik met de trein naar Weimar gereden. Het werd een kennismaking met een hoop cultuur en sociaal leven. Tussen de gloednieuwe winkelcentra vind je de antieke gebouwen, die getuigen van een rijk cultureel verleden. De stad Weimar leeft, en Goethe wordt er samen met Schiller op handen gedragen. Een gesprekje met een wat oudere dame leerde me veel over het vroegere leven in de DDR. Bij mijn terugreis zag ik in het Weimar Bahnhof de IC van Dresden naar Frankfurt met aan de kop een locomotief, die tot de verbeelding van de modelbouwer spreekt.
Jena is een moderne stad, die volledig herrezen is uit WO II en het DDR-tijdperk. Er zijn grote winkelcentra met alle gekende merken. Kwaliteitsbrillen, -verrekijkers en andere optische instrumenten zijn mooi geprijsd. Het staat sjiek als je met een zonnebrilletje van Zeiss uit Jena mag rondlopen. De Zeisstoren overheerst de stad. Her en der zie je de volksbuurten met de woonkazernes uit het DDR-verleden. En ik kon het natuurlijk niet laten een nakomertje van onze P 8 voor de lens te laten verschijnen.
We zitten nu op de camping “unter der Jenzig” in Jena. Morgen gaan we de stad ontdekken. Maar ik heb ondertussen de berg Jenzig beklommen, een nijdige klim, maar met prachtige vergezichten over de stad Jena. Jena is een grote stad die bekend is om de optiek (Carl Zeiss) en heeft nog vele sporen van het recente verleden uit het Oostblok. De camping is een mooi parkje met een oude tram als receptie. P 8 is in zijn nopjes, nu hij een soortgenoot ontdekt heeft. Ik heb een lang gesprek gehad met een man van wie de “Wende”, de val van de muur tussen Oost en West, nog vers in het geheugen zit. Hij vertelde me veel over de “Ossies” en het leven in het voormalige Oostblok. Dan vroeg hij mij hoe het momenteel zit met de “Krieg”, de oorlog tussen de Walen en Vlamingen in België. En zo mocht ik in mijn beste Duits de Belgische politiek uit de doeken doen.
Woensdagmorgen. Straks vertrekken we naar Thüringen, naar Jena, in het voormalige Oost-Duitsland. Maar eerst plaats ik nog een foto van de bewerking van de pruimenconfituur van Bea. En de avondzon gaf een mooi beeld voor de fotograaf. De boeren hebben hun best gedaan om hun land te bewerken. De geur van de mestvaalt en de beer hangt in de lucht. Ook dat is Romantische Straße!
Appelen hangen te glimmen aan de bomen. Je mag er zoveel plukken als je wil. Pruimen zijn er ook. En zo heeft Bea weer een bezigheid voor onze laatste volledige dag aan de Romantische Straße: pruimen en appelen bewerken tot meerdere potjes confituur. Romantischer kan niet. Morgen gaat de Fendt weer aan de haak van de Kia. 300 kilometer noordoostwaarts ligt Jena, de stad van de optiek. Benieuwd wat dat gaat worden.
