Met de caravan langs de Franse Vogezen naar Duitsland
10-10-2015
Thuiskomen op een zondag in oktober
Ik denk dat we rond zijn. Dat is beter dan vierkant. De toer door de Vogezen en Duitsland hebben we gehad. We hebben gekampeerd in Gérardmer, Vogezen, Frankrijk. We hebben onze caravan met of zonder voortent geplaatst in Duitsland, in Sankt Peter, Schwarzwald, in Lauterbach tegen Rothenburg ob der Tauber, Bayern, in Jena, Thüringen, in Dresden, Sachsen, in Harzgerode, Sachsen-Anhalt, in Egestorf, Niedersachsen en in Attendorn, Nordrhein-Westfalen. Na 7 weken komen we terug in Vlaanderen. 2.500 kilometer staan op de teller. Tranen zullen bengelen over onze wangen bij het verlaten van het super georganiseerde Duitsland, waar “Erzeugnis” en “Gründlichkeit” nog steeds op prijs gesteld wordt. Vele streken hebben we in Duitsland nog te bezoeken. En er is ook nog Frankrijk en Spanje! Dat wordt plannen, puzzelen en organiseren voor een volgende reis. Daarvoor is de winter bestemd. Dan kan ik terug tientallen toeristische en historische boeken doorlezen. Dan moet ik campings en een reisroute uitzoeken. Dan moet alles in een organisatieschema, in een groot excel bestand, gegoten worden. Projectwerking was vroeger mijn job. Misschien lijd ik aan beroepsmisvorming. Maar met een goede planning met alternatieven, mogelijke valkuilen, niet te missen bestemmingen, en belangrijke notities heb ik al veel bereikt. Maar eerst moet ik veel lezen en alle mogelijke informatie verzamelen via het internet en boeken. En… zoals altijd, gaat de P 8 altijd mee! Bea en Diarmuid mogen ook mee. De lezer dank ik voor zijn volgehouden inspanning om ons te volgen tijdens onze 7 weken kamperen. Mochten er vragen of ideeën opborrelen om zelf ook eens Duitsland te proberen, dan kan je gerust contact opnemen met mij, liefst per mail: marc.defauw@hotmail.comNiet aarzelen!
Te lange kabel geeft problemen. Ik heb 60 meter moeten uitrollen. Dan krijg je gegarandeerd spanningsverlies en dan gaat de schakelaar in de kast regelmatig uit. Daarom heb ik caravan en voortent 30 meter verplaatst richting stroomkast. De voortent heb ik terug opgezet, omdat dit de enige manier is om schade aan de tent te voorkomen. Een natte tent, die opgevouwen wordt, begint na 24 uur te rotten en dat is het laatste wat we willen. Morgen beloven ze mooi weer, dan kan ik mijn Unico deeltent droog opvouwen. Anders blijft ze aan de caravan hangen tot zondagmorgen en dan wordt ze thuis opengelegd om te drogen. Met Diarmuid heb ik een wandeltripje gedaan rond Attendorn, eentje van slechts 10 kilometertjes. Je ziet dat de herfst ingetreden is. Zondag is zowat de enige dag om filevrij rond Keulen te rijden. Ik kan ook langs Nederland, Heerlen of Venlo. Maar het is korter via Olpe, Keulen, Aachen en Hasselt.
Gisteren was het een beetje een verloren dag. Niet dat het de ganse tijd geregend heeft, maar problemen met de elektriciteit hebben me zes uur bezig gehouden. De zekering in het sanitaire blok viel steeds uit. Mijn kabel van 60 meter had de oorzaak kunnen zijn van het probleem. De camping heeft me een dikkere kabel in bruikleen gegeven, maar daarmee was het probleem niet opgelost. Na determinatie en eliminatie en 50 keer over een weer lopen bleek dat mijn aardlekstroomschakelaar of mijn omvormer in de caravan defect is. De oplossing moet thuis gezocht worden: demonteren, doormeten en eventueel vervangen. We hebben nu stroom op één stekker en dat moet voldoende zijn om het nog een paar dagen vol te houden. Koelkast, televisie en licht werkt. Maar er zijn nog meer problemen met de stroom op de camping. Samen met mijn Duitse buurman hebben we uren gezocht, maar nog niets gevonden. Zondag breken we de boel af en trekken we naar Vlaanderen. Volgende week weet ik wat te doen. We zijn dan maar naar Olpe gereden om breiwol voor Bea te kopen, een hele voorraad voor de winter. Breiwol is in Duitsland goedkoop en je vindt er in alle soorten. Veel meer weet ik hierover niet te vertellen, mijn ¨P 8 ook niet.
Vandaag is het een regendagje, gelukkig maar, want dan kunnen we eindelijk eens wat opruimen en een beetje kuisen. En mijn Semois tabak blijft zijn noodzakelijke vochtgehalte behouden. De meisjes aan de receptie doen hun best om Nederlands tegen mij te praten. Ze blijven krampachtig zoeken naar het correcte Nederlandse woord of de juiste omschrijving en dan komt het moment dat ik zeg dat Duits voor mij beter past, een verademing voor hen. Zij moeten van hun leiding Nederlands praten, omdat de Nederlanders het zo willen. Voor mij hoeft het niet, ik spreek de taal van het land, waar ik ben. Vandaag zijn we naar Lüdenscheid getrokken, de stad waar ik mijn legerdienst 40 jaar geleden volbracht heb. Niets van de stad is nog hetzelfde van toen. De kazerne “Leie” is afgebroken en de straten zijn modern ingericht. Er is zelfs een modewinkel voor hippe nonnen.
Bochum-Dahlhausen, een paradijs voor spoorwegfanaten
Bea heeft vandaag zitten breien. Dan ben ik naar Bochum-Dahlhausen gereden naar het Eisenbahnmuseum, het mekka voor de modelspoorder. Mirko kon zich zaterdag niet vrijmaken, dan heb ik maar alleen het grote museum bezocht. Mijn P 8 kan tevreden zijn, want zijn grote voorbeeld staat hier in levende lijve én bedrijfsvaardig! Hier volgen enkele foto’s, speciaal voor de spoorwegfanaten. Ik zag grote Duitse stoomlocomotieven zoals de BR 01 en BR 44 en uiteraard de BR 38, de Pruisische P 8. Ik heb gekeken naar de oude Pruisische wagons, naar oude postwagens, elektrische loks, zoals de E 94 en de bekende Schürzenwagons. In twee grote loodsen, waaronder de ringloods naast de draaischijf staan alle bekende Duitse stoomlocomotieven-, diesels en elektrische machines opgesteld. Een paradijs! Voor de liefhebbers kan ik, zodra we in België zijn, nog een hele reeks foto’s tonen. Vraag er maar naar.
Camping Hof Biggen is groot, heel groot. We zitten zowat middenin. Om een wifiplaats te vinden, moet ik 500 meter naar links. Om naar de receptie met winkel ’s ochtends mijn broodjes af te halen, moet ik naar rechts, 700 meter ver. Mogelijks ontmoet ik mijn modelspoorvriend Mirko Schaunder uit Bochum. Mirko is een gelijkgezinde modelspoorbouwer en we zijn beiden verliefd op hetzelfde lief: de P 8, de fantastische Pruisische stoomlocomotief! Zaterdag bezoek ik wellicht samen met Mirko het locomotiefdepot van Bochum-Dahlhausen, waar een twintigtal stoomlocomotieven in werking gehouden worden. Dampf soll bleiben und qualmen ist ein Lust! Vandaag hebben we de stad Attendorn en Olpe bezocht, twee stemmige steden in het zuidelijke Sauerland. We wilden daarna Siegen bezoeken, maar we mochten er niet in. Ik bezit geen groene “Umwelt”-sticker, en dan mag je onder geen beding de stad binnenrijden. Langs de Biggisee keerden we terug naar de camping. Het is vreemd terug te keren naar een streek, waar ik 40 jaar geleden mijn legerdienst verricht heb. Ik lag namelijk in Lüdenscheid, op 15 kilometer van Attendorn.
Neen, vandaag geen foto's. Te weinig tijd, zondagsrust en te slechte wifi. Maar toch hebben we onze caravan met voortent geïnstalleerd op een heerlijke camping: camping Hof Biggen in Attendorn tegen Olpe. Het is een mega camping, eigenlijk een gans dorp. We staan op een hoogte van 300 meter en op gaansafstand (4 km) van het mooie stadje Attendorn. We blijven hier een week. Morgen volgen de foto's.
3 oktober is de dag van de hereniging van Duitsland, een nationale feestdag waarop de hereniging van Oost en West van 1990 wordt herdacht. Alle winkels zijn dicht en alle Duitsers zijn op uitstap per auto, te voet of te paard in de Lüneburger Heide. Wij zijn ook op stap met hond maar zonder paard! Een voettocht van de camping naar het gehucht Döhle liet de bergschoenen terug kennis maken met heide en zandgrond. Van Döhle stapten naar Sudermühle, een ontmoetingscentrum voor mens, paard en gastronomie. Wij aten er een naar Duitse normen licht menu: vele stukken kip en een bord vol groenten, waar je een paard een week mee kan voederen. En de zon bleef maar haar best doen tijdens onze 12 kilometertocht! Morgen verlaten we onze dierbare Lüneburger Heide en de grote heidecamping Regenbogen van Egestorf. Dan trekken we 400 km zuidwestwaarts, naar NordRhein-Westfalen, naar de Biggisee in Attendorn.
Weerom kondigt zich een warme zomerdag aan. ’s Ochtends wel veel mist, maar na korte tijd brak de zon goed door. Bea en Diarmuid rusten vandaag wat uit, maar ik trek mijn bergschoenen aan en neem de Heide-shuttelebus naar het gehucht Oberhaverbeck, een rit van 20 kilometer. En dan loop ik gezwind met militaire tred door bos en hei over 15 kilometer terug naar de camping. Ik passeer het gehucht Wilsede, waar een klein heemkundig museum staat. Ik groet de mensen en kom de politie te paard tegen. Ik loop het Pastor Bodepad langs, genaamd naar de vooruitstrevende evangelische (Heide)pastoor Bode, die veel gedaan heeft aan volksontwikkeling in de streek van Lüneburg in de jaren 1888-1927.
Egestorf mag gerust het dorp van de Heidekartoffel genoemd worden. De aardappel wordt hier vereerd. Er is een jaarlijks “Kartoffelfest”, een feest met verkiezing van “miss Kartoffel”, miss patat. Welke criteria in aanmerking genomen worden om de verkiezing te winnen weet ik niet. Is het de uitstraling van de patat, is het mooiste meisje de winnares, is de palmares voor het meisje met het meest op de patat gelijkende bekken? In ieder geval heb ik al veel kandidaten gezien, die aan het derde criterium beantwoorden. Dan hebben we vandaag de echte toerist uitgehangen. Met de Heideshuttle, een comfortabele toerbus, reden we weeral gratis twee uur mee rond de heide. Een stop van 2 uurtjes hadden we in Buchholz, een voorstad van Hamburg. Buchholz is een moderne stad die niets authentiek Duits heeft. Toch was het leuk om langs de talrijke shops te dweilen. De ijscoupe was heerlijk bij een temperatuur van 24 graden, want zo gaat het leven rustig verder. Laat de boeren maar maaien en dorsen. We konden de trein naar Hamburg nemen, maar daarvoor was de dag te kort. Hamburg stellen we uit voor een latere trip. Eerst nog de Heidekartoffeln schillen en gaarkoken.
Het valt me op dat sommige mensen extreem veel angst hebben van een hond. Onze golden retriever is nu wel de braafste hond van heel Duitsland en Vlaanderen. Gisteren sprong een wat oudere dame van haar fiets en uitte vurige angstkreten uit bij het naderen van mij met hond. Misschien had ze eerder angst van mij, maar ik moest toch roepen: “Hab kein Angst, der hat schon gegessen!”. Dit is al meerdere malen overkomen: mensen lopen om een wijde boog om onze Diarmuid, terwijl het beest kwispelend en vol pretoogjes staat te verwelkomen. De patatten, Heidekartoffeln, zijn hier uitmuntend van kwaliteit. Vandaag hebben we voettocht van 15 kilometertjes gedaan vanaf de camping naar Undeloh door de Lüneburger Heide. Met mijn Rote Hose an stapten we door bos en hei in een prachtige warme najaarszon. Terugkeren was met de bus, gratis. Undeloh is een stemmig dorpje vol gepensioneerden, een bejaardenhuis in open lucht. Voor 40 euro kan je er een uurtje meerijden met de paardenkoets. Het pensioengevoel kan niet op.
We waren net aanwezig toen er filmopnames bezig waren voor de soapserie “Rote Rosen”, een feuilleton waar dagelijks vele duizenden naar uitzien, een soort “Thuis” of “Familie” zoals bij ons in Vlaanderen. De historische huizen in de Hanzestad Lüneburg hebben een typisch rode kleur: bakstenen vermengd met runderbloed. En zo flaneren we in de frisse en kleurrijke stad tussen de Johanneskirche, de St. Nicolaskirche, de watertoren, de “Alte Kran” en niet te vergeten de markt met het prachtige Rathaus. Ik voeg er nog twee foto’s bij van het ochtendgloren op de Lüneburger Heide en de dorpskerk van Egestorf, waar we verblijven.
We zitten nu op camping Regenbogen in Egestorf tegen Lüneburg. De camping ligt in het natuurpark “Lüneburger Heide” en is een oase van rust. Veel regen van de boog hebben we niet, want de zon schijnt volop. Er zijn ontelbare wandelingen mogelijk door de heide en het bos en het openbaar vervoer per bus is gratis. Dat zal goed van pas komen als we een stevige wandeling maken en terug willen komen met de bus. Lüneburg moet een mooie stad zijn met stemmige gebouwen. De soapserie ‘Rote Rosen” speelt zich in Lüneburg af. Straks doe ik mijn “Rote Hose” aan en dan zing ik uit volle borst over Rote Hosen, die sind immer die Boten der Liebe”. Morgen trekken we naar Lüneburg en de foto’s volgen. Nu plaats ik al een foto van de camping en de vele paddenstoelen, die hier groeien.
Op zondag zijn de winkels dicht hier in de Harz, in Sachsen-Anhalt. Ook wij nemen de nodige rust om morgen weer 290 kilometer naar Lüneburg af te malen. Het huisvuil wordt hier in Birnbaumteig grondig gesorteerd: hard plastiek, zacht plastiek, verpakkingen, gewoon papier, karton, metaal, wit glas, groen glas, bruin glas, en dan is er nog een mannetje dat mijn vuilzak met gummi handschoenen open maakt om er nog verder uit te sorteren… een beetje teveel van de Deutsche Gründligkeit. Omdat de Harz vooral uit bomen en bos bestaan, plaats ik hier nog wat foto’s ervan.
De zon geeft een aangename najaarswarmte. Terug tijd voor de korte broek! We stappen naar Silberhütte, een voettocht door bos, op en neer. Vandaag al eens getelefoneerd naar de volgende camping: Egestorf in de Lüneburger Heide. We zijn er maandag meer dan welkom.
Goslar is een mooie stad vol met stemmige indrukken. Je vindt er de geschiedenis van de mijnwerkers van Rammelsberg, waar ertsen en andere waardevolle grondstoffen gedolven werden. Op de marktplaats staat het gekroonde kieken en het geldschijtertje, een parodie op de belastingsdruk door de Duitse heersers van een paar honderd jaar geleden. We waren al eens eerder in Goslar. Zo brachten we een bezoek aan de theewinkel, waar we mailsgewijs elk half jaar thee bestellen, een leuk weerzien. Vele honderden soorten thee hebben ze er. In “Butterhanne” konden we de “Beutel” verorberen, een heerlijk gebak vol calorieën, kersen en Sahne. Het leven kan schoon zijn…
Een oud-mutualist denkt in kwartalen. Behalve op begrafenissen heb ik vanaf april bijna altijd een korte broek gedragen. Vanaf nu wordt het frisser en vangt het 4e kwartaal aan. Tijd dus voor de lange broek! Dan werd het tijd voor een zonnige en stevige wandeltocht door het Harzgebirge van 14 kilometertjes. Van Neudorf zijn we over de Pfaffenberg gestapt. Stoefen deden de mensen er niet. Langs het bejaardentehuis van Neudorf ging de tocht naar Glasebach met de vele putten voor ertswinning en waterbeheersing. En het bos zit vol paddenstoelen, nog nooit zo’n merkwaardige exemplaren gezien.
Voor de liefhebber van spoorwegromantiek: de Harzbahn in het station van Alexisbad. Spoorwegromantiek is teveel gezegd, want de stoommachines zijn zo actueel als nooit. De smalspoormachines rijden vlotjes en glimmen als nieuw. De Harzquerbahn en de Selketalbahn zijn er niet alleen voor toeristen, het zijn de spoorverbindingen tussen de steden van de Harz. De fotograaf wordt fel op de proef gesteld, want de machine rolt binnen aan 60-70 km/uur. Binnen de twee minuten hangt het station vol met geur van verbrande kolen, stoom en vet. In Alexisbad moet de stoomlokomotief water bijvullen. Die dingen hebben altijd dorst. Voor de specialisten, ik heb nog een reeks foto’s van de 99 7243-1.
Drie kleppers van steden hebben we vandaag afgedweild. Eerst kwam het kleinere Harzgerode aan de beurt: gemoedelijk en nog veel Ostalgie uit het DDR-tijdperk. Dan zijn we doorgereden naar Quedlinburg, door de UNESCO erkend als erfgoed. Flaneren langs de typische winkeltjes kan best met een septemberzonnetje. De echte Thüringse worst met veel Senf kon niet ontbreken als middaghap. En daarna kwam Wernigerode aan de beurt, ook met leuke boetiekjes en stemmige vakwerkhuizen.
Om 6.30 uur heb ik van het ochtendlicht gebruik gemaakt om een paar beeldjes te maken vanop de camping Birnbaumteich. Het Ferienpark, de camping, is werkelijk immens groot en nergens staan er teveel chalets of caravans.
