|
deze morgen was de zon een dag te laat
misnoegd
trok de regen onhoorbare sporen
in de plooien van het strand
tot ik jou aan de overweg van de regenboog zag
je was zo mooi als het satijn van je ogen
en je droeg bloemen in het strogeel van je haar
kom dicht bij me
fluisterden je ogen
je lichaam werd een krolse kat
en maakte de mieren wakker
in de straten van mijn bloed
ik besefte
je hebt nooit van me gekregen
wat je mij vandaag wilde geven
een trage vogel krijst de lucht open
de wolken trekken hun benen op
blauw
ligt het geluk met de armen gespreid
op de achterbank van de tijd
de zee lacht haar tanden bloot
en spoelt de wrange woorden
onder mijn oksels weg
ik denk
dit moment moet ik koesteren als een driekleurige vlag
gedrapeerd
over de dikke buik van een generaal
|
