Raffaele Celeste "Nini" Rosso (Turijn, 19 september 1926 — Rome, 5 oktober 1994) was een Italiaans jazztrompettist en -componist.

Rosso's ouders stuurden hem naar de universiteit, maar op zijn 19e verkoos hij de trompet boven zijn studie. Hierdoor werd hij gedwongen zijn ouderlijk huis te verlaten. Toen de nachtclub waar hij werkte door de politie gesloten werd, keerde hij terug naar huis, maar na een kort verblijf vertrok hij weer om zijn carrière opnieuw op te bouwen. Al snel werd Rosso één van de beste jazztrompettisten van Italië, met als hoogtepunt de jaren 60. In 1962 werd hij bekend in Groot-Brittannië, toen zijn opname "Concerto Disperato" werd gecoverd door Ken Thorne and Orchestra en een hit werd onder de titel "The Theme from 'The Legion's Last Patrol'". Rosso’s origineel werd snel uitgebracht onder het minder bekende Durium Label en bereikte hiermee ook de hitparade maar een echte hit zou het nooit worden. Zij wereldbekende hit “Il Silenzio” uit 1965 haalde de nummer 1 van de hitlijsten in Italië, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Wereldwijd werden meer dan 10 miljoen singles verkocht. Rosso stierf ten gevolge van een tumor in 1994.

Shocking Blue was een Nederlandse rockband uit Den Haag die in de jaren '60 en '70 succesvol was. De groep werd in 1967 opgericht door Robbie van Leeuwen, die naar eigen zeggen bij The Motions aan zijn plafond was gekomen en een groep in de steigers wilde zetten waarmee hij internationaal meer kansen zag. Van Leeuwen rekruteerde de groepsleden uit diverse hoeken van de Haagse beatscene en koos in eerste instantie voor een zanger, Barry Hay, die net The Haigs had verlaten. Hay paste echter en van Leeuwen sprak de historische woorden: "Hier zul je nog spijt van krijgen" (quote van Barry Hay op NCRV-televisie). Uiteindelijk werd Fred de Wilde de zanger en werd er een lp voor Polydor opgenomen. Het album scoorde matig. Een jaar later stapte Shocking Blue over naar het pas opgerichte Pink Elephant-label van Dureco. Toen De Wilde in 1968 een oproep kreeg voor militaire dienst, besloot Van Leeuwen dat hij zijn groep wilde completeren met een zangeres. In eerste instantie werd gedacht aan Annet Hesterman, maar zij bleek net een contract met een manager te zijn aangegaan en bedankte. Later was ze nog korte tijd de zangeres van de Groningse Ro-d-ys. In Loosdrecht stuitten Van Leeuwen en manager Cees van Leeuwen op Mariska Veres, die daar optrad met The Motowns tijdens een feestje van de Golden Earring. En de rest is geschiedenis. Shocking Blue werd de eerste Nederlandse groep die een nummer 1-hit in de Billboard Hot 100 van de Verenigde Staten behaalde met de single Venus. De groep scoorde nog vele andere hits en ging in 1975 uit elkaar. In 1979 werd een poging tot een reünie gedaan, maar die duurde maar zo'n jaar of twee.Shocking blue herrees in een nieuwe samenstelling in 1993 met Mariska Veres, maar zonder Robbie van Leeuwen. Deze formatie bleef optreden tot aan het overlijden van Mariska Veres in december 2006.

De groepsleden door de jaren heen:

• Fred de Wilde (zang) (tot de herfst van 1968)
• Mariska Veres (zang) (vanaf de herfst van 1968) (overleden in 2006)
• Robbie van Leeuwen (gitaar)
• Cor v.d. Beek (drums) (overleden in 1998)
• Klaasje van der Wal (basgitaar) (tot 1972)
• Henk Smitskamp (basgitaar) (vanaf 1972)
• Leo van de Ketterij (extra gitarist in de jaren 1970 - 1971)
• Martin van Wijk (gitaar) (vanaf 1973)
• André van Geldorp (gitaar) (vanaf 1993)

Verder speelden onder andere bij Shocking Blue: de drummers Jan Peijnenburg (Doe Maar), Gerben de Bruijn en Michel Schreuder; de bassisten Wim Voermans, Bert Meulink en Paul Heppener; toetsenist Michael Eschauzier (ex-Catapult).

Venus

De groep had een wereldwijde hit met Venus, een lied gebaseerd op The Banjo Song uit 1963 van The Big 3. De single behaalde in Nederland twee keer de Nederlandse Top 40, maar wist niet hoger te komen dan #3. Venus bereikte in de Verenigde Staten echter de #1-positie, net als in veel andere landen in de wereld. Het nummer is inmiddels een evergreen en staat ook jaarlijks in de Top 2000 van Radio 2. Bovendien is het talloze keren gecoverd: bijvoorbeeld als intro van Stars on 45, dat ook een #1-positie in Amerika behaalde, en een versie van de meidengroep Bananarama, die in 1986 eveneens de #1-positie in Amerika behaalde.

Markante ijkpunten

Na een concert in het Julianapark in Utrecht in de zomer van 1969 werd uit baldadigheid door enkele jongeren aan een snoer van de feestverlichting getrokken, waardoor een paal met lampjes omviel en de verlichting uitviel. Robbie van Leeuwen vertelde jaren later over dit voorval vol trots op de radio, dat "bij een concert in Utrecht de boel was afgebroken".

In 1970 werden de bandleden naar aanleiding van het Amerikaanse succes van Venus benoemd tot ereburgers van Den Haag. Ze kregen een eremedaille. De fans konden een erepenning kopen die door sommigen ook nu nog gekoesterd wordt.

In 1971 werd Shocking Blue tijdens de tweede editie van Pinkpop het spelen nagenoeg onmogelijk gemaakt. De bezoekers vonden Shocking Blue maar een kapitalistisch hitgroepje dat niet paste op het hippe en progressieve Pinkpop. Fluitconcerten en "een regen van rot fruit" (zoals te lezen in een verslag over het festival) waren Shocking Blues deel en Robbie, Henk, Cor en Mariska konden niet veel anders doen dan vertrekken.

In 1972 werd de groep tijdens een uitgebreide tournee door diverse landen gevolgd door een filmploeg van Cinecentrum. Resultaat was de special "Around the world" die in oktober door de AVRO op tv werd uitgezonden. Te horen zijn stukken uit de albums "Inkpot" en "Attila". De special verscheen in 2003 op de dvd van Shocking Blue.

In 1973 speelde Shocking Blue op het Haagse Malieveld tijdens de 18 aprildemonstratie van Radio Veronica. Ze waren de eerste act. Om de vele demonstranten niet te lang in de regen te laten wachten begon Shocking Blue wat eerder dan gepland aan het optreden. Ook The Cats, Mouth & MacNeal en de George Baker Selection hoorden tot de grote groep artiesten die Radio Veronica een warm hart toedroegen.

Einde in zicht

Na een reeks succesvolle singles en albums krijgt Robbie van Leeuwen in 1973 geelzucht en besluit zich als actief lid uit Shocking Blue terug te trekken. Zijn plaats op het podium wordt ingenomen door Martin van Wijk. De band heeft nog een album opgenomen in deze samenstelling: "Good Times", maar Mariska Veres is op een gegeven moment niet gelukkig met het (wan)gedrag van sommige bandleden en besluit te stoppen met Shocking Blue. Op 1 juni 1974 kondigt de band aan te stoppen, maar door contractuele verplichtingen om platen uit te brengen komt er in 1975 nog een laatste single uit van Shocking Blue: "Gonna sing my song". De plaat blijft hangen in de Tipparade. Mariska start een solocarrière en heeft daar vooral in Duitsland succes mee. Maar daar zij een 'band-mens' is en (toen) het solo-optreden niet zag zitten, besloot ze ook daar een punt achter te zetten. Omdat er toch brood op de plank moet komen, gaat ze een poosje werken als diskjockey in een Haagse club. Ook maakt Mariska een tijdje deel uit van Robbies nieuwe groep Mistral.

In 1979 komt de band heel even in originele samenstelling bij elkaar en er wordt zelfs een comeback-single opgenomen: "Louise". Maar het blijft allemaal steken in goede bedoelingen en het nummer wordt niet uitgebracht. Een opname ervan is wel her en der op internet te beluisteren. Een jaar later is de originele Shocking Blue dé sensatie van de Haagse Beat Nacht in de Houtrusthallen. Toch gaat Shocking Blue op den duur weer ter ziele. In 1986 is er weer een opleving met de single "The jury and the judge", maar als de plaat niets doet houdt Robbie het verder voor gezien, al was het maar door het feit dat het geld weer binnenstroomde door het succes van de Britse meidengroep Bananarama.

In 1993 krijgt Mariska van Robbie speciale toestemming om met een nieuwe groep weer onder de naam Shocking Blue te gaan optreden. Veres is het enige originele lid. De anderen zijn nieuw, maar weten zich de muziek van Shocking Blue verrassend goed eigen te maken. Ook Mariska's levenspartner André van Geldorp speelt mee in het nieuwe Shocking Blue. De groep brengt in 1994 een single uit: "Body and soul", maar die gaat nagenoeg geruisloos aan het publiek voorbij. Mariska blijft echter ook solo en met andere ensembles actief: zo treedt ze op met The Clarks, met big bands, het Mariska Veres Shocking Jazz Quintet (album "Shocking You" - 1993), haar eigen rockband Veres en in 2003 maakt ze met Andrei Serban ook een zigeuner-cd ("Gipsy Heart"), waarmee ze terugkeert naar haar zigeunerroots.

Het definitieve einde voor Shocking Blue komt op 2 december 2006: Mariska Veres overlijdt aan kanker; de ziekte was kort daarvoor bij haar vastgesteld.

Het nummer "Love buzz" werd gecoverd door Nirvana. Deze versie staat op hun debuutalbum Bleach uit 1989. Ook The Prodigy werpt zich op "Love buzz" en mixt de originele opnamen uit 1969 met de drumbeats van 2004 op de cd "always outnumbered, never outgunned" onder de titel "Phoenix".

Sinds juli 2007 is er (op initiatief van Huub Koch) een speciale "Shocking Blue Memorial Website". Het is een trefpunt voor fans, die hier hun herinneringen aan de band kunnen delen, foto's plaatsen, video's bekijken en contact met elkaar kunnen maken.

We spreken van een ijsdag wanneer op deze dag de maximum temperatuur, gemeten in een weerhut, -0,0 ºC of minder bedraagt.

Nederland heeft gemiddeld per jaar tussen de 6 en 12 ijsdagen (De Bilt: 8). Het totaal aantal ijsdagen in een winter is een van de methodes om te berekenen hoe streng een winter was, echter een meer gebruikte methode is het koudegetal (of Hellmanngetal).

Rock is een subgenre van de popmuziek, dat traditioneel gekenmerkt wordt door een bezetting van gitaar, basgitaar en drums, aangevuld met zang en/of andere instrumenten. Rock werd populair in de Verenigde Staten tijdens de jaren '50, waar het evolueerde uit bestaande genres zoals rhythm-and-blues en country. Waar het in de jaren '50 alleen uit rock-'n-roll en rockabilly bestond, groeide rock uit tot een muziekstroming met vele verschillende subgenres. Rock waaide in de jaren zestig, mede dankzij de British Invasion, over naar de rest van de wereld. Eind jaren '60 ontstond de psychedelische rock, gevolgd door heavy metal en punk in de jaren '80. In de jaren erna waren new wave en grunge populair. Rock blijft wereldwijd een van de meest beluisterde genres.

Omdat het genre erg breed is, is 'rock' heden ten dage een vrij algemene term. Het beslaat zowel hitparademuziek zoals Kane en K's Choice alswel sommige vormen van metal. Soms worden ook blues en country tot de rock gerekend.

Rock werd een internationaal cultureel fenomeen met aanzienlijk sociaal effect. De rock is geëvolueerd in een massa van hoogst variërende stijlen met wijdverspreide populariteit.

Geschiedenis

De jaren zestig: British Invasion, psychedelische rock en folkrock

The Beatles werden in 2004 door Rolling Stone uitgeroepen tot de beste artiesten aller tijden.

In de periode voor de jaren zestig was rock-'n-roll het populairste muziekgenre, vooral in de Verenigde Staten. Tegen het einde van het decennium aan bloedde het genre echter min of meer dood. Dat maakte ruimte voor een nieuwe generatie muzikanten die in eerste instantie vooral vanuit centraal Engeland opereerden (Merseybeat). De bands uit deze stroming worden als de eerste echte rockbands beschouwd. De jaren zestig waren ook het tijdperk van The Beatles, die in 1962 hun eerste plaat uitbrachten. Hun reputatie steeg snel en er ontstond een heuse Beatlemania. De band was ook deels verantwoordelijk voor de British Invasion; artiesten die Merseybeatmuziek in de Verenigde Staten, Australië en Canada populair maakten. De meest bewierookte plaat van The Beatles, Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, kwam in 1967 uit. Andere singles, zoals Hey Jude, Help!, Yesterday en Let It Be werden nummer-1 hits. In totaal behaalde The Beatles 40 nummer 1-posities met hun albums, singles en ep's en werd het met meer dan een miljard platen de best verkopende band aller tijden.

Psychedelische rock, een subgenre waarin ook The Beatles zich bevonden, raakte halverwege de jaren zestig in opkomst. Bands als The Doors en Jefferson Airplane maakte het genre populair. Jimi Hendrix scoorde met zijn Jimi Hendrix Experience hits zoals Purple Haze en All Along the Watchtower. Hendrix’ kwaliteiten op de gitaar zorgde ervoor dat Rolling Stone hem in 2004 tot beste gitarist aller tijden benoemde. Een ander populair subgenre was folk rock, waarin Bob Dylan een grote rol zou spelen. Zijn politiek geladen nummers als Blowin' in the Wind en Masters of War waren een punt van herkenning voor velen. Andere hits van Dylan waren onder andere Mr. Tambourine Man en Like a Rolling Stone. Bekende artiesten in de folk rock waren Neil Young, The Byrds en Simon & Garfunkel.

Andere bands die een grote stempel op de rockmuziek zouden zetten, ontstonden ook in de jaren zestig. Rolling Stones konden zich qua populariteit meten met The Beatles en scoorden hits zoals (I Can't Get No) Satisfaction, Paint It, Black en Jumpin' Jack Flash. Ook na de jaren zestig bleven The Rolling Stones muziek maken; zij verkochten meer dan 200 miljoen albums en zijn tot op heden nog actief. The Who, bekend om zijn energieke liveoptredens, ontstond in 1964 en was een invloed voor vele rock-, hardrock- en punkbands. In 1969 bracht de band Tommy uit, dat gezien werd als de eerste rockopera. Grote hits waren onder andere My Generation, Pictures of Lily en Pinball Wizard. Andere artiesten, zoals The Yardbirds (met Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page), The Kinks, The Animals en Cream (wederom met Clapton) kenden veel commercieel succes. Vanuit de Verenigde Staten kregen acts als The Velvet Underground, Frank Zappa, The Doors en Iggy Pop & The Stooges bekendheid.

Vroege jaren '70: heavy metal, hard rock en glam rock

AC/DC was een van de pioniers van het heavy metal-genre.

In 1968 vormde Jimmy Page met John Paul Jones, Robert Plant en John Bonham Led Zeppelin, een van de eerste bands die de heavy metal introduceerde. Ze werden bekend met nummers als Stairway to Heaven en Whole Lotta Love. VH1 plaatste Led Zeppelin op nummer 1 in de 100 Greatest Artists of Hard Rock-lijst. Andere bands hielpen mee het genre aan het grote publiek te brengen: het Australische AC/DC werd wereldwijd bekend met Whole Lotta Rosie en Highway to Hell, alhoewel Amerikaans succes pas in de jaren '80 zou komen. AC/DC’s album Back In Black werd wereldwijd 42 miljoen keer verkocht. Ook Van Halen, (met de Nederlands-Amerikaanse Eddie en Alex van Halen), Black Sabbath (die in 1970 het invloedrijke album Paranoid uitbrachten) en Deep Purple (met de nummers Child in Time en Smoke on the Water) werden befaamde namen in de hardrock-wereld.

Een subgenre dat vaak invloeden had uit de heavy metal, was glamrock. Artiesten die glamrock populair maakten, waren onder anderen David Bowie, met zijn nummers Fame, Changes, Under Pressure (met Queen) en zijn personage Ziggy Stardust. Heavy metalband KISS, te onderscheiden door hun zwart-witte make-up en kostuums, verwerkte ook veel glamrock in zijn muziek. KISS werd ook bekend door zijn spectaculaire optredens, vaak met veel rook, vuur en pyrotechnieken. Glamrock werd ook in de Verenigde Staten populair wanneer artiesten als Alice Cooper en The New York Dolls groot worden. Jeff Becks eigen project The Jeff Beck Group had succes met een combinatie van blues en hardrock.

De Engelse band Queen scoorde vanaf de jaren zeventig twee decennia lang hits, zoals Bohemian Rhapsody, We Will Rock You en Another One Bites the Dust. Queen hield zich niet aan een subgenre en probeerden alle vormen van rock te ontdekken, waaronder hard- en glamrock. De hits stopten bij de dood van zanger Freddie Mercury in 1991, maar Queen bleef optreden (met Paul Rodgers). Het in 1964 opgerichte Pink Floyd maakte een vorm van progressieve rock, die werd geëvolueerd uit de experimentele rock. Pink Floyds albums The Dark Side of the Moon, Wish You Were Here en The Wall werden rockklassiekers. Andere progressieve rockbands waren onder meer Yes, Supertramp, Van der Graaf Generator en Genesis.

Late jaren '70: punkrock en new wave

The Clash bracht in 1979 London Calling uit, volgens Rolling Stone het beste album uit de jaren 80.

Een van de eerste bands die de punkrock bekendheid gaf, waren de Ramones. Met nummers als Blitzkrieg Bop en Pet Sematary hadden zij in eerste instantie niet veel succes; pas vanaf de jaren 80 groeide de waardering voor The Ramones. In 1976 werd The Clash opgericht. Zij maakten punkrock, gecombineerd met reggae, rap en rock-'n-roll. Het album London Calling uit 1979 bracht de band ook succes in de Verenigde Staten. Behalve The Clash bracht Engeland ook Sex Pistols voort, een controversiële punkrockband die slechts 4 jaar zou bestaan. Hun enige studioalbum Never Mind The Bollocks, Here's The Sex Pistols wordt echter als een klassiek punkalbum gezien. The Ramones, The Sex Pistols en The Clash waren ook bekend vanwege hun uiterlijk: een minimalistische kledingstijl, vaak met lederen jassen en sneakers. Deze stijl werd al snel geassocieerd met de punkbeweging van toentertijd.

Punkbands, zoals Buzzcocks en Television werden vaak ook in het new wave (ook wel postpunk)rijtje geplaatst. Andere bands werden weer puur postpunk genoemd. Het Engelse Joy Division produceerde een donkere vorm van punk, die karakteristiek zou worden voor new wave. Deze stijl was te horen op hun debuutalbum Unknown Pleasures. In 1980 pleegde zanger Ian Curtis zelfmoord, wat het einde van de band betekende. Na Curtis' dood bracht de band nog Closer uit, het tweede en laatste album. De overige bandleden creëerden een nieuwe band: New Order. Andere postpunkbands waren onder meer The Cure (die zich qua muziekstijl ook in de gothic rock bevonden), The Police (met reggae- en ska-invloeden) en Echo & the Bunnymen.

De jaren '80: alternatieve rock en indie rock

Een nieuwe stroming bands in de jaren '80 werd onder de noemer "alternatieve rock" geschaard, die gebruikt werd om punkrockgeïnspireerde bands te beschrijven die niet in de mainstreammuziek pasten. Alternatieve rock was een vervolg op de punkrock, soms gecombineerd met folk, reggae en elektronische muziek. Een van de eerste albums die tot de alternatieve rock werden gerekend, was Murmur, het debuut van de Amerikaanse band R.E.M. Deze band werd eind jaren '80 een gevestigde naam, met albums als Out of Time en Automatic for the People. Samen met R.E.M. kregen meer alternatieve bands bekendheid: The Cure combineerde alternatieve rock met gothic rock. Sonic Youth maakte behalve alternatieve rock ook een vorm van noise rock. In Engeland werden bands als Dire Straits en The Smiths (met zanger Morrissey en gitarist Johnny Marr) populaire bands. The Smiths zou later een grote invloed zijn op de 'Britpop'-generatie.

R.E.M. werd in 2007 tot de Rock and Roll Hall of Fame toegelaten.

In Engeland was er in de jaren '80 sprake van de New Wave of British Heavy Metal. Engelse bands als Iron Maiden, Motörhead en Def Leppard, en Amerikaanse bands als Metallica kregen met een ‘extreem’ subgenre veel mainstreamaandacht. Metallica’s Black Album bevatte nummers als Enter Sandman en Nothing Else Matters. NWOBHM lag qua stijl dicht bij glam metal, een vorm van heavy metal die ook wel hair metal werd genoemd. Glam metal werd gespeeld door onder andere Mötley Crüe en Bon Jovi. Guns N' Roses kreeg veel succes met hun combinatie van glam metal met blues en punk. Guns N' Roses’ debuutalbum Appetite for Destruction, met de nummers Welcome to the Jungle en Sweet Child o' Mine, werd 27 miljoen keer verkocht. Een ander bekend nummer is het 9 minuten-durende November Rain (van het album Use Your Illusion I).

In de Verenigde Staten groeide Aerosmith uit tot de succesvolste Amerikaanse hardrockband aller tijden. Hun combinatie tussen blues-rock en heavy metal was al succesvol in de jaren zeventig, maar vergaarde in de decennia erna vergelijkbare roem. Uit Ierland kwam U2, dat in de beginjaren een post-punk achtige rock maakte, maar zich daarna richtte op alternatieve- en poprock. Een van U2's bekendste nummers is Sunday Bloody Sunday, een protestnummer dat aanwezig is op het album War. Instrumentele rock kreeg ook veel aandacht met sologitaristen als Joe Satriani en Steve Vai. Singer-songwriter Bruce Springsteen bracht in 1984 het succesvolle Born in the U.S.A. uit, nadat hij al eerder met het album (en gelijknamige single) Born to Run kwam. Springsteen maakte een combinatie van folk en rock, in die tijd ook wel heartland blues genoemd. Eind jaren '80 raakte ook funkrock in opkomst, met bands als Red Hot Chili Peppers en Living Colour.

De jaren '90: grunge, Britpop en fusies

Kurt Cobain en Krist Novoselic van Nirvana op de MTV Video Music Awards in 1992.

In Seattle ontstond begin jaren '90 de grunge: een mix van punk, heavy metal, noise- en indierock, gekarakteriseerd met veel distortion in het gitaarwerk. Verschillende bands uit Seattle brachten de grunge naar de mainstream muziek, waaronder Nirvana, Soundgarden, Pearl Jam en Alice In Chains. Nirvana werd in 1987 opgericht en bestond na enkele wisselingen uit zanger/gitarist Kurt Cobain, bassist Krist Novoselic en drummer Dave Grohl. Hun hoogtepunt werd bereikt met het album Nevermind uit 1991, waarop het nummer Smells Like Teen Spirit aanwezig was. Het tweede en laatste album In Utero werd in 1993 uitgebracht, een jaar voordat Cobain zelfmoord pleegde. Een ander album dat de grunge op de kaart zette, was Ten van Pearl Jam (met het nummer Alive). In 1994 bracht Soundgarden hun bekendste album Superunknown (met het nummer Black Hole Sun) uit. Grunge werd uiteindelijk het meest populaire subgenre in het eerste helft van de jaren 90.

In 1991 werd in het Engelse Manchester Oasis opgericht, geleid door de gebroeders Noel en Liam Gallagher. Hun debuutalbum Definitely Maybe zorgde voor een omschakeling in de Britse muziek. Oasis' populariteit steeg voornamelijk in Engeland tot grote hoogten na het tweede album (What's the Story) Morning Glory?. Oasis vocht tijdens deze periode de zogenaamde Battle of Britpop uit met Blur, die gelijktijdig het Britpopgenre populair maakte. Britpop haalde veel invloeden uit de Britse popmuziek uit de jaren zestig en '70 en was in feite het Engelse antwoord op grunge. Ook Pulp werd een symbool voor Britpop. Alhoewel zij al in 1978 werden opgericht, vergaarden zij het meeste succes in de jaren '90. Ook Radiohead werd bekend in dezelfde periode, maar onttrok zich enigszins aan de 'Britpop'-stempel door een soort avant-gardemuziek te maken. Hun album OK Computer werd door Pitchfork Media het beste album van de jaren '90 genoemd.

De jaren '90 was ook een periode om verschillende genres met elkaar te vermengen. Veel van deze subgenres kwamen in de mainstream muziek terecht. Punk en pop werd gecombineerd door onder andere Green Day en The Offspring. Green Day werd populair met het album Dookie uit 1994. Daarmee werd punkrock ook een onderdeel van de mainstream muziek, voornamelijk in de Verenigde Staten. De combinatie rap-(hard)rock (ook wel rapcore) begon met Faith No More's eerste single Epic. Hiermee plaveide het wegen voor bands als Rage Against the Machine en later Limp Bizkit, KoЯn en Slipknot. Dit bracht een fris geluid door de gecombineerde turntabilsmgeluiden, rap met de distorted gitaren van de metalgeoriënteerde rock. Later in deze decennium werd deze stijl definitief bestempeld als rapcore/raprock en was het de genre waarin bands als Linkin Park en P.O.D. grote sucessen behaalden. Veel van deze bands gaan dieper en bevinden zich in de nu-metal.

Gedurende de eeuwwisseling braken meer bands door, zoals Papa Roach met het Infest-debuut dat platina ging. In 2001 bereikte de nu-metal zijn piek gezien het grote aantal gecontracteerde bands bij de grote platenmaatschappijen. Vanaf 2002 verzwakte de concentratie van de muziekzenders echter en richtten deze zich meer op poppunk en emo-bands.

Gerelateerd aan rapcore was de nu metal/alternatieve metal van , Nine Inch Nails en System Of A Down. The Smashing Pumpkins maakten een mix van gothic rock, heavy metal en psychedelische rock.

De jaren 2000-heden: postpunkrevival en alternatieve rock

Coldplay

Twee genres kregen aan het begin van de 21e eeuw bekendheid: de garage rock revival en de post-punk revival. The Strokes waren met hun debuutalbum Is This It de eersten die beiden subgenres vorm gaven. Na het succes van Is This It kregen meer postpunkbands de aandacht, zoals The Libertines en The Hives. Nadat deze bands ook meer populariteit hadden gekregen, volgde er een stroom nieuwe postpunkbands, voornamelijk in het Verenigd Koninkrijk. Het Schotse Franz Ferdinand bracht in 2004 zijn debuutalbum met de single Take Me Out uit. Arctic Monkeys brachten in 2006 hun debuut Whatever People Say I Am, That's What I'm Not uit, een jaar later gevolgd door Favourite Worst Nightmare. Met deze albums steeg de populariteit van de band. Andere postpunkbands waren onder meer Bloc Party, Editors, Kaiser Chiefs, The Kooks en The Killers.

Coldplay werd wereldwijd populair met hun alternatieve rock. Hun album A Rush of Blood to the Head bevatte de nummers The Scientist en Clocks. De Red Hot Chili Peppers waren ondertussen van hun funkrock afgestapt, en brachten met By the Way en Stadium Arcadium albums die meer richting poprock neigden. Naast poprock bleef ook de alternatieve rock niet stil zitten. The White Stripes, bestaande uit Jack en Meg White, brachten in 2003 het album Elephant uit met de single Seven Nation Army. The White Stripes maken een mix tussen garage rock en blues. In Engeland werd Muse een van de bekendste alternatieve bands, met Origin of Symmetry uit 2001 als meest geprezen album. De nu metal uit de jaren 90 werd voortgezet door onder andere Linkin Park. Een ander subgenre dat aan populariteit won, was emo, dat zijn wortels in de hardcore punk heeft liggen. Emo kreeg in de 21e eeuw een grote fanbase en verschillende bands kregen het predicaat 'emo', een stempel waarvan zij zich meestal distantieerden.

Roger Keith (Syd) Barrett (Cambridge, 6 januari 1946 - aldaar, 7 juli 2006) was een Engels zanger, gitarist, liedjesschrijver en kunstenaar.

Syd Barrett werd vooral bekend als een van de oprichters van de rockgroep Pink Floyd. Barrett was slechts zeven jaar als rockmuzikant actief voor hij zich terugtrok uit het publieke leven.

Biografie

Jeugd

Roger Keith Barrett werd geboren in Cambridge, Engeland in een welgestelde familie. Zijn vader, Arthur Max Barrett, was een prominent patholoog, werkzaam aan de universiteit. Hij stierf toen Barrett slechts 12 jaar oud was. Op 14-jarige leeftijd kreeg Roger Barrett de bijnaam "Syd", refererend aan een lokale drummer Sid Barrett. In het ouderlijke huis organiseerde Barrett regelmatig blues jamsessies waarop soms David Gilmour en Roger Waters aanwezig waren. In 1965 trok Barrett naar Londen om kunststudies te volgen.

Pink Floyd (1965 - 1968)

De Londense rhythm & blues groep die later Pink Floyd zou heten startte in 1964 en kende heel wat personeel- en naamswisselingen zoals "The Abdabs", "The Screaming Abdabs", "Sigma 6" en "The Meggadeaths". Op vraag van Roger Waters kwam Barrett in 1965 bij "The Tea Set", maar toen bleek dat deze naam alles behalve origineel was, doopte Barrett de band "The Pink Floyd Sound". Deze naam was een samenvoeging van de voornamen van twee obscure blueszangers: Pink Anderson en Floyd Council.

Hoewel Pink Floyd aanvankelijk een doorsnee-Britse R&B-coverband was zorgde Barrett, nu de de facto leider van de band, voor eigen inbreng. In 1966 was hun stijl geëvolueerd tot geïmproviseerde rock-'n-roll, met invloeden van free-jazz en van Britse pop- en rockhelden als The Kinks en The Beatles. Datzelfde jaar startte de muziekclub UFO, die werd snel het Londense centrum van de Britse psychedelische rockmuziek met Pink Floyd als hun meest populaire act. Zeer snel werd Pink Floyd de belangrijkste band van de zogenaamde underground-psychedelische scene.

Wat later kreeg de groep een platencontract bij EMI, de eerste single Arnold Layne haalde net de top 20 van de Britse hitsingles en de opvolger, See Emily Play, steeg tot de zesde plaats.

Deze twee singles werden door Syd Barrett geschreven. Van de 11 songs op het debuutalbum The Piper At The Gates Of Dawn, dat in augustus 1967 verscheen, schreef Barrett er acht eigenhandig en werkte hij mee aan twee andere. Als vernieuwend gitarist onderzocht hij de muzikale mogelijkheden van dissonantie, distortie, feedback, echomachines en diverse geluidseffecten op band. Het typische Pink Floyd gitaargeluid werd onder meer verkregen doordat Barrett met een Zippo aansteker over de snaren van zijn Fender Esquire gitaar gleed die aangesloten stond op een echobox.

Met het eerste succes kwamen de eerste problemen. Barretts gedrag werd snel onvoorspelbaar, waarschijnlijk door zijn herhaaldelijke experimenten met psychedelische drugs zoals LSD. Getuigenissen uit 1967 hebben het over Syd die slechts een enkel akkoord aansloeg gedurende een hele show, gesteld dat hij al op het podium wou verschijnen. Net voor een optreden in 1967 smeerde Barrett een mengsel van Brylcreem en geplette Mandrax tabletten door zijn haar, door de hitte van de lampen op het podium begon de brij te smelten en liep over zijn gelaat uit. Nick Mason zwakt dit verhaal wat af in de biografie Madcap. De drugverslaafde Syd zou nooit goeie Mandies verkwist hebben, aldus Mason.

Na een rampzalige en voortijdig afgesloten tour doorheen de VS werd aan David Gilmour gevraagd om als extra gitarist en zanger in te vallen. Enerzijds was Gilmour een begenadigd muzikant, anderzijds was hij een jeugdvriend van Barrett en hoopte men stilzwijgend dat Gilmour Barrett weer op het rechte pad zou kunnen trekken. Een handvol shows werd gespeeld als vijftal, met David Gilmour die de zang- en gitaarpartijen van Barrett overnam als Syd er zelf niet aan toekwam. De overige leden van de band waren het irrationele gedrag van hun frontman zo beu dat ze in januari 1968, op weg naar een show in Southampton University, weigerden om Barrett mee te nemen. Er werden pogingen ondernomen om Barrett als liedjesschrijver en studiomuzikant te houden, naar het voorbeeld van Brian Wilson van The Beach Boys, maar tevergeefs.

Na Piper zou Barrett nog slechts vier Pink Floyd songs schrijven. Enkel Jugband Blues werd goed genoeg bevonden om het tweede album A Saucerful Of Secrets (1968) te halen. Een tweede track werd de snel vergeten single Apples and Oranges. Scream Thy Last Scream en Vegetable Man werden nooit officieel uitgebracht. Volgens de legende wachtte Barrett geduldig aan de opnamestudio om te worden uitgenodigd door de andere leden van de band, maar tevergeefs. Toch is Barrett niet helemaal verdwenen op A Saucerful Of Secrets: volgens David Gilmour is hij ook aanwezig op Remember a Day en op Set the Controls for the Heart of the Sun. Jugband Blues wordt vaak aangenomen als het muzikale testament van Barrett. Reeds in het begin van de song merkt hij op dat hij er eigenlijk niet meer bijhoort: "It's awfully considerate of you to think of me here / And I'm most obliged to you for making it clear / that I'm not here". In maart 1968 wordt officieel verklaard dat Syd Barrett niet langer een lid is van Pink Floyd.

Solo Jaren (1968-1972)

Na de breuk met Pink Floyd start Barrett een al dan niet gewilde solo carrière, waarschijnlijk onder druk van (goedbedoelende) managers en een platenfirma. Over sommige van deze opnames heerst er nog steeds controverse: sommigen zijn niet meer dan proefopnames die het pijnlijke falen van een artiest met psychische moeilijkheden aantonen maar die toch werden gepubliceerd onder het mom van authenticiteit. Andere songs werden dan weer, met weinig tot geen inbreng van Barrett, opgesmukt door studiomuzikanten. Er wordt aangenomen dat het meeste solomateriaal dateert van Barretts meest productieve periode van eind 1966 tot midden 1967.

The Madcap Laughs (1970)

Het eerste album The Madcap Laughs werd opgenomen tijdens twee aparte sessieperiodes in de Abbey Road studio's. Het eerste luik vond plaats tussen mei en juni 1968 (met Peter Jenner als producer) maar het merendeel werd opgenomen tussen april en juli 1969. Eerst werd Malcolm Jones aangetrokken als producer maar die werd snel vervangen door de oud-Pink-Floyd-collega's David Gilmour en Roger Waters. Een aantal tracks van het album werden overgedubd door leden van The Soft Machine.

Barrett (1970)

Het tweede album, Barrett, werd zeer gefragmenteerd opgenomen met talrijke sessies die plaatsvonden tussen februari en juli 1970. Nochtans is het resultaat meer gepolijst en coherent dan Barretts eerste. De Barrett begeleidingsband bestaat uit twee Pink Floyd leden: David Gilmour op bas en Rick Wright aan de toetsen. Humble Pie drummer Jerry Shirley vervolledigt. Het geheel werd geproduceerd door David Gilmour.

Ondanks de vele sessies vertoonde Barrett weinig muzikale activiteit buiten de studio. Op 24 februari 1970 speelde hij vijf songs tijdens John Peels BBC radioprogramma Top Gear. Drie ervan zouden later (heropgenomen) op Barrett verschijnen, een vierde, Two Of A Kind, is waarschijnlijk een Rick Wright song.

Een tweede optreden van Syd Barrett vond plaats op 6 juni 1970. Net als bij de Peel-sessies waren David Gilmour en Jerry Shirley de begeleidingsmuzikanten. Aan het einde van de vierde song zette Barrett de gitaar naast zich neer en verliet het podium, al kan dit ook te wijten zijn geweest aan de slechte geluidsmix van het optreden waardoor Barretts stem onhoorbaar was voor het publiek.

De Londense Jaren (1972-1975)

In 1972 vormde Barrett met ex-Pink Fairies lid Twink (drums) en Jack Monck (bas) de band Stars. Wanneer een optreden te Corn Exchange (Cambridge) muzikaal de mist inging besloot Barrett om nooit meer met hen op te treden.

In 1974 haalde Peter Jenner Syd Barrett over om enkele sessies te doen in de Abbey Road studio's. Deze legendarische sessies, die slechts drie dagen zouden duren, bestaan uitsluitend uit wat vage ritme-tracks met gitaar en overdubs. Ze bevatten dus zeker niet voldoende materiaal voor een zogenaamd onuitgebracht derde solo-album.

Ditmaal zou Barrett zich voorgoed terugtrekken uit de muziekindustrie. Hij verkocht de rechten van zijn soloalbums terug aan het platenlabel, verhuisde voor een tijd naar een Londens hotel, en wanneer zijn geld er was doorgejaagd vertrok hij te voet naar Cambridge waar hij zou intrekken in zijn moeders huis.

Wish You Were Here

Syd Barrett ontmoette de leden van Pink Floyd voor de laatste maal op 5 juni 1975 tijdens de opnames voor Wish You Were Here. Barrett kwam incognito de studio in en hoorde hoe de band Shine on You crazy Diamond opnam, toevallig een song over hem. Barrett was aangekomen, had zijn haren geschoren (inclusief de wenkbrauwen) en zijn ex-bandleden herkenden hem aanvankelijk niet. Toen ze eindelijk realiseerden wie de man was die hen zwijgend had geobserveerd was het een zeer emotioneel moment voor allen. Een referentie aan deze ontmoeting is te zien in de film The Wall (1982) waarin het hoofdpersonage Pink (Bob Geldof) de wenkbrauwen afscheert.

In een BBC documentaire uit 2001 praatten de leden van Pink Floyd over deze ontmoeting:

Rick Wright: "Ik kwam in de studio en ik zag deze man die tegen de muur zat. En ik herkende hem niet. Ik vroeg: "Wie is die man achter je?". "Dat is Syd." Ik brak zowaar, ik kon het niet geloven... hij had al zijn haren geschoren... zijn wenkbrauwen, alles... en hij sprong op en neer en poetste zijn tanden, het was verschrikkelijk. En ik, euh, ik bedoel Roger had tranen in de ogen. Ik ook, denk ik. Wij hadden beiden tranen in de ogen. Het was zeer shockerend... zeven jaar zonder contact en dan komt hij binnengewandeld wanneer we net deze track aan het maken zijn..."
Nick Mason: "Ik kon nog steeds de ogen herkennen, maar al de rest was anders."
Roger Waters: "Het duurde een lange tijd voor ik wist wie hij was."
David Gilmour: "Niemand herkende hem. Geschoren... een geschoren kaalkop en zeer plomp."Compilaties

In 1988 bracht EMI Records een album uit met alternatieve studio opnamen en eerder onuitgebracht materiaal, uit de periode 1968 tot 1970, getiteld: Opel.

1993 zag Crazy Diamond verschijnen, een box set met de drie albums, elk voorzien van extra alternatieve versies van bestaande songs. Deze solo sessies bewijzen dat Barrett het moeilijk had om dezelfde song tweemaal te brengen zonder ingrijpende wijzigingen.

In 2001 kwam The Best of Syd Barrett: Wouldn't You Miss Me? uit. Deze compilatie bevat Bob Dylan Blues, een demo die David Gilmour in huis had liggen na een sessie in 1970.

Na de muziek

Na de dood van zijn moeder bleef Barrett, die terug de naam Roger gebruikte, wonen in het ouderlijk huis. Hij nam terug zijn oude passie op, het schilderen van grote abstracte doeken. Naar aloude Engelse traditie was hij ook een amateur tuinier en doe-het-zelver. Zijn voornaamste link met de buitenwereld was zijn zus Rosemary die in de buurt woonde.

Op latere leeftijd baarde Syds gezondheid grote zorgen: hij leed aan maagzweren en diabetes type 2.

Hoewel Barrett na 1975 verkoos om 'low profile' te blijven had dit enkel tot gevolg dat reporters en fans met regelmaat naar Cambridge trokken om hem, meestal vergeefs, commentaren te ontlokken. Tot aan zijn dood werden stiekem genomen foto's en filmpjes gepubliceerd, die nu vaak op Internet te vinden zijn.

Blijkbaar was Barrett niet happig om herinnerd te worden aan zijn verleden als popidool en weigerde hij om de leden van Pink Floyd te ontmoeten. Hij ging in 2002 wel naar zijn zusters huis om er de BBC Omnibus-documentaire die over hem ging te bekijken.

Tot aan zijn dood kreeg Barrett royalty's van zijn oeuvre met Pink Floyd. David Gilmour heeft er, naar eigen zeggen, steeds op toegezien dat het geld zeker bij Barrett terechtkwam.

Roger 'Syd' Barrett stierf op 7 juli 2006 in zijn huis in Cambridge op zestigjarige leeftijd. Hij bezweek aan kanker van de pancreas.

In mei 2007, amper een jaar na zijn dood, vond in Londen het concert The Madcap's Last Laugh plaats - een muzikaal eerbetoon van Roger Waters en de drie resterende Pink Floydleden aan hun voormalige medebandlid en inspirator, de geniale gek wiens leven na jaren van drugs, inrichtingen en rolstoelen eindigde in grote eenzaamheid. Een stoet muzikanten en collega's uit het vak trad tijdens deze "tribute"-show in de Barbican Hall op met eigen versies of 'covers' uit Barrett's werk; onder hen Kevin Ayers (ex-Soft Machine), Mike Heron (Incredible String Band) en Chrissie Hynde (Pretenders). De manifestatie, met veel nog nooit eerder uitgevoerde Barrett-nummers, was mede georganiseerd door Pink Floyd's eerste producer Joe Boyd. Bij de opvoering van Arnold Layne bespeelde Andy Bell (Oasis) de bas. Tijdens de voorstelling was Barrett zelf - op film - permanent aanwezig. Over het toneel kropen de psychedelische oil-wheel creations, de beroemde 'vloeistofdia's', van jaren-zestig-Floyd-lichtontwerper Peter Wynne Willson. Syd's neefje Ian, die als toehoorder bij de memorial aanwezig was, beklom na enige aandrang het podium en stamelde als familielid enkele woorden van dank.

Roger Waters vertelde het publiek bij deze gelegenheid dat hij zich van crazy diamond Syd Barrett vooral diens wandeltred herinnerde. "Het was eigenlijk niets eens lopen wat hij deed, het was meer een soort stuiteren (bouncing)."

Muzikale invloed

Veel artiesten noemen Barrett als een invloed op hun werk. Kevin Ayers, David Bowie, Brian Eno, Jimmy Page, The Damned en The Sex Pistols deden zelfs pogingen om met hem samen te werken (dat lukte enkel bij Kevin Ayers). Bowie coverde See Emily Play op zijn Pin Ups album uit 1973 en zong in 2006 Arnold Layne op een Barrett tribuutsingle van David Gilmour met Rick Wright.

Pink Floyd na Barrett

Barretts teloorgang had een invloed op het songschrijverschap van Roger Waters. Het thema van psychische instabiliteit keert weer op verscheidene Pink Floyd albums, in het bijzonder op Dark Side of the Moon (1973), Wish You Were Here (1975) en The Wall (1979). Een track van Dark Side, Brain Damage, bevat de volgende referentie: "If the band you're in starts playing different tunes, I'll see you on the dark side of the moon". Wish You Were Here (1975) was een tribuut aan Barrett met de aan hem opgedragen song Shine on You crazy Diamond. In de filmversie van The Wall (1982) zitten een aantal visuele referenties aan Barrett.

Nadat de band werd heropgericht door David Gilmour, zonder Roger Waters, bevatte ook het album The Division Bell (1994) een aantal aan Syd refererende songs: Poles Apart, High Hopes.

Ook andere artiesten hebben door Barrett geïnspireerde songs opgenomen: Kevin Ayers (ex-The Soft Machine) schreef Oh Wot a Dream en The Television Personalities hebben een track I Know Where Syd Barrett Lives (1978). De single Start van The Jam imiteert doelbewust het gitaargeluid van Syd.

Psychotische stoornissen

Er werd veel gespeculeerd over de geestestoestand van Syd Barrett. Velen noemden hem schizofreen, alhoewel hij niet alle symptomen vertoonde voor deze conditie. De diagnose van bipolaire stoornis, waarschijnlijk bipolaire stoornis I, werd ook vermeld. Andere bronnen beweren dan weer dat Syd Barrett leed aan het syndroom van Asperger (een vorm van autisme). Barretts familie heeft echter nooit gegevens vrijgegeven over de psychische toestand van hun familielid dus dit blijft bij speculatie.

Barretts gebruik van psychedelische drugs, voornamelijk LSD, gedurende de jaren 60 is wel goed gedocumenteerd. Sommigen geloven dat het druggebruik er toe heeft bijgedragen dat Barretts geest werd aangetast of dat het op zijn minst als katalysator fungeerde om een aangeboren stoornis te doen doorbreken.David Gilmour verklaarde ooit dat de stroboscopische lichtshow gecombineerd met overdadig druggebruik LSD Barrett geen goed deden. Dit had gekund als Barrett aan epilepsie leed of breinschade had opgelopen aan de temporale kwabben. Een (licht) herseninfarct wordt overigens ook gesuggereerd in een van de biografieën over BarrettNa de dood van Barrett sprak zijn zus, Rosemary Breen, met Tim Willis voor The Sunday Times. Zij benadrukte dat Barrett noch aan een mentale ziekte leed, noch dat hij hiervoor ooit verzorging of medicijnen had ontvangen. Zij bevestigde wel dat haar broer ooit in een privé "home for lost souls" werd opgenomen maar zonder dat daar therapie aan verbonden was. Later zou Barrett een psychiater zien aan het Fulbourn psychiatrische hospitaal te Cambridge, maar zonder dat hem medicijnen of therapie voorgeschreven werden.

Barretts zuster stuurde ook het kluizenaarbestaan van haar broer bij. "Roger Barrett", zo zei ze, "deed aan fotografie en samen gingen we soms naar zee." Regelmatig nam hij de trein naar Londen om musea te bezoeken. Barrett hield van bloemen en ging vaak naar de Botanic Gardens van Cambridge of naar Anglesey Abbey, nabij Lode. Zijn passie was echter schilderen, aldus Rosemary Breen. Het was enkel wanneer opdringerige fans Roger Barrett wilden doen herinneren aan Syd Barrett dat hij zich in stilzwijgen terugtrok of hen de deur voor het gezicht dichtsloeg.

Julio Iglesias (Madrid, 23 september 1943) is een Spaanse zanger, de bestverkopende Spaanse artiest, en internationaal een van de bekendste Spaanstalige zangers. Hij is de vader van zanger Enrique Iglesias

Biografie

Hij was professioneel voetballer bij Real Madrid, waar hij in het doel stond. In dezelfde tijd begon hij ook aan een studie rechten. Na een ongeluk dat zijn voetbalcarrière beëindigde, begon hij tijdens zijn revalidatie met het schrijven van liedjes. Hij behaalde zijn rechtendiploma korte tijd later aan de universiteit van Cambridge.

In 1968 won hij in Spanje een wedstrijd met een van zijn songs, en kreeg een contract bij een onafhankelijk label, Discos Columbia. In de jaren zeventig trouwde hij met de half-Spaanse, half-Filipijnse Isabel Preysler, en zij kregen drie kinderen: Chabeli Iglesias geboren op 1 augustus 1971, Julio José Iglesias geboren op 25 februari 1973 en Enrique Iglesias geboren op 8 mei 1975. In deze tijd werden Julio en zijn familie uitgebreid afgebeeld op de voorpagina's van verschillende internationale kranten en bladen.

Namens Spanje nam Iglesias in 1970 deel aan het Eurovisie Songfestival.

In 1978 tekende hij een nieuw contract met CBS International, en breidde zijn Spaanstalige repertoire uit met songs in het Engels, Frans en Italiaans.

In 1984 bracht hij het hitalbum 1100 Bel Air Place uit. Hij nam ook duetten op met Diana Ross en Willie Nelson.

In december 1981 werd zijn vader, gynaecoloog dr. Julio Iglesias Puga, gekidnapt door de Baskische afscheidingsbeweging ETA. Na drie spannende weken werd hij in januari 1982 gezond en wel teruggevonden in Trasmoz bij Zaragoza. Hierdoor, en ook omdat hij gescheiden was van Preysler, verhuisde Julio met zijn familie naar Miami. Sindsdien doemen er steeds meer dure verhalen op rondom privé-vliegtuigen, jachten en huizen.

Iglesias woont na de scheiding van Preysler al jaren samen met het 23 jaar jongere Nederlandse fotomodel Miranda Rijnsburger. Zij hebben samen vijf kinderen: Miguel Alejandro geboren op 7 september 1997, Rodrigo geboren op 3 april 1999, de tweeling Cristina en Victoria geboren op 1 mei 2001 en Guillermo geboren op 5 mei 2007. Ze wonen in de Dominicaanse Republiek, alwaar Julio meerdere hotelcomplexen bezit. Onder zijn bezittingen valt ook de luchthaven Punta Cana, die hij samen met modekoning Oscar de la Renta bezit. Voor zover bekend is dit de enige luchthaven ter wereld die particulier bezit is.

In de jaren negentig ging Julio terug naar de wortels van zijn Spaanse muziek, en bracht in 1996 een CD uit met de bijnaam Tango. Daarna verschoof de belangstelling van het publiek steeds meer naar zijn zoon Enrique en verdween Julio uit het spotlicht.

Op 19 december 2005 overleed zijn vader op negentigjarige leeftijd aan een hartinfarct. Een week voor zijn dood werd nog bekend dat de 42-jarige vrouw van Julio Iglesias sr., Ronna Keith, in verwachting was van hun tweede kind. Hun eerste kind, Jaime, werd op 18 mei 2004 geboren. Het tweede kind, een dochter, Ruth, werd geboren op 26 juli 2006. De kinderen van de zanger en voetballer Julio Iglesias, onder wie Enrique, moeten daarmee opmerkelijk genoeg 'oom' en 'tante' zeggen tegen kinderen die tientallen jaren jonger zijn dan zijzelf.

De witte blues- en boogie-band Canned Heat, in november 1965 opgericht door Bob 'The Bear' Hite (zang) en Al 'Blind Owl' Wilson (gitaar), staat bekend als een van de grootste podiumacts van de jaren zestig.
De naam "Canned Heat" ontleenden zij aan een in 1928 uitgebrachte blues van Tommy Johnson 'Canned Heat Blues'. Een song over een alcoholicus die reddeloos verslaafd was aan het drinken van verdunde Sterno, een alcoholproduct in blik gebruikt voor verwarming, ook wel in het algemeen "canned heat" genoemd.
In het nummer 'Turpentine Moan' op de lp 'Boogie with Canned Heat' zingt Canned Heat over hetzelfde fenomeen nl. het drinken van brandstof (Terpentine). De piano in dit nummer wordt bespeeld door Sunnyland Slim.

Andere bandleden zijn: Larry 'The Mole' Taylor (bass), Henry 'The Sunflower' Vestine (gitaar) en Adolfo 'Fito' de la Parra (drums). Het succes is mede te danken aan de film Woodstock, waarvan het nummer 'Going up the country' de officieuze soundtrack is geworden, en aan de wervelende show die daar bij hoorde. Ook op het Monterey Pop Festival, twee jaar eerder, gooide deze band al hoge ogen. Hits zijn 'On the road again' en 'Lets work together'. Canned Heat is meer een tourband dan een band die de hitlijsten verovert, wat het uitblijven van meer hits verklaart. De gitarist Harvey Mandel vervangt Henry Vestine gedurende de periode 1969-1970. In de jaren 70 zal ook Richart Hite, broer van Bob Hite, enige tijd bassist zijn van de groep.

Op 3 september 1970 pleegt Al 'Blind Owl' Wilson zelfmoord, wat het hart uit de band rukt. In een wisselende samenstelling gaat de band verder, maar als op 5 april 1981 Bob 'The Bear' Hite sterft aan een hartaanval tijdens een optreden, lijkt het over. De band gaat echter verder. Op 20 oktober 1997 sterft ook Henry 'The Sunflower' Vestine. Desondanks bestaat Canned Heat nog steeds onder leiding van Fito de la Parra, maar er wordt vooral geteerd op oud succes. Hierin hebben gitaristen als Walter Trout en Harvey Mandell af en toe meegespeeld.

Lucifer was in de jaren 70 een popgroep met zangeres Margriet Eshuijs en later bekende Nederlander Henny Huisman. In 1975 scoren ze een grote hit met 'House for sale'. Later, als de band minder succes kent, gaat Margriet Eshuijs verder met een solocarrière.

In 1974 ontdekte Frank Jansen bij het legendarische Van Dijk in Loosdrecht een opmerkelijk trio dat bestond uit een fantastische zangeres/organiste, een clowneske drummer en de spreekwoordelijke stoïcijnse bassist. Hun namen waren Margriet Eshuis, Hennie Huisman en Dick Buysman. Er volgde een platenkontrakt en een probleem: want wat is een artiest zonder goed repertoire? Hun eigen werk was nog niet volwassen genoeg. Jansen putte uit zijn relatie met het Californisch songwriters duo Gloria Sklerov/Harry Lloyd - die toen al vele hits voor Sonny & Cher op hun naam hadden staan - en koos uit de demo die zij hem stuurden HOUSE FOR SALE. Met Hans Vermeulen als arrangeur/producent werd dat de doorbraak van Lucifer.

Wim De Craene (Melle, 30 juli 1950 - Gent, 14 september 1990) was een Belgisch zanger en componist, vaak ingedeeld onder kleinkunst, alhoewel hij ook met popmuziek en andere stijlen experimenteerde. Zijn bekendste nummers zijn Rozanne en Tim.

Biografie

Jeugd

Wim De Craene werd geboren in een katholiek gezin met zeven kinderen. Op zestienjarige leeftijd begon hij rond te trekken. Hij studeerde verpleegkunde en toneel, maar brak zijn studies voortijdig af. Met de inkomsten die hij als schoorsteenveger en biertapper verdiende, kocht De Craene zijn eerste gitaar. Eind jaren '60 maakte hij deel uit van de Vlaamse folkgroep Ja en werd zo ontdekt door Miel Cools.

Op achttienjarige leeftijd trok hij naar Amsterdam om dichter bij zijn mentor Ramses Shaffy te kunnen wonen. Shaffy liet hem optreden in het café chantant 'T Cloppertjen" en uit blijk van dank en bewondering noemde De Craene in 1975 zijn eigen zoon Ramses.

Succesperiode

Het jaar 1975 was zijn meest succesvolle jaar als artiest. Tim (van zijn album Alles is nog bij het oude), Rozanne (uit zijn album Brussel) en zijn duet met Della Bosiers, Mensen Van 18, werden hits.

De Craene liet zich voor de onderwerpen van zijn liedjes vooral inspireren door mensen die hij kende. Omdat hij vond dat mensen zich meer aangesproken zouden voelen wanneer hij veel voorkomende voornamen gebruikte, kregen veel van zijn nummers titels als Tim, Marieke, Kristien, Elke, Rikky of Marcellino. Niet al deze nummers gaan over mensen die die naam dragen. Tim gaat bijvoorbeeld over zijn pasgeboren zoon, Ramses, maar omdat die naam minder goed in de melodie paste, gebruikte De Craene de voornaam van de zoon van één van zijn beste vrienden. Rozane werd geschreven voor ex-vriendin Chris Thys^[1], nu als actrice vooral gekend in haar rol van de ex-vrouw van Witse.

In 1977 schreef De Craene ook zijn eerste musical, Help, ik win een miljoen.

Minder populair

De Craene werd in de tweede helft van de jaren '70 steeds minder populair. In 1978 organiseerde hij in Wetteren een prestigieus concert om zijn nieuwe album Wim De Craene is ook nooit weg te promoten, maar er kwamen amper 70 mensen op af.

De zanger probeerde later steeds meer onder het stigma "kleinkunst" uit te komen en experimenteerde met andere muzikale stijlen zoals pop, rock, klassiek en disco. Op het album Perte Totale uit 1980 vermengde hij rock, ballads en elektronische muziek. Later in dat decennium liet hij zich ook door new wave inspireren. Helaas waren een groot deel van deze experimenten niet populair en veel ervan worden over het algemeen als mislukkingen gezien. De experimenten die echter wél werkten worden nog altijd gekoesterd door zijn bewonderaars.

Toch voelde De Craene zich miskend. In 1981 scheidde hij ook nog eens van zijn vrouw. Op zoek naar erkenning en succes nam hij tweemaal deel aan de preselectie van het Eurovisiesongfestival, in 1981 met het nummer "Compagnie", en in 1983 met het nummer Kristien. In de tumultueuze finale van 1983, gewonnen door Pas De Deux, werd hij derde.

De hit Breek Uit Jezelf betekende in 1987 eventjes een nieuwe start, maar hij verkocht nadien nog steeds weinig platen. In 1988 schreef hij wel nog zijn tweede musical, Jan de Lichte.

Zelfmoord

In 1990 overleed Decraene. Officieel pleegde hij zelfmoord door een overdosis antidepressiva te slikken. Algemeen wordt aangenomen dat hij niet over een verbroken liefde geraakte.

In 2005 verklaarde zijn zoon Ramses echter tijdens een Humo-interview dat hij altijd al het gevoel had gehad dat zijn vader was vermoord;

"Er is nooit voldoende onderzoek naar gedaan. Wat zeg ik? Er is géén onderzoek naar gedaan. (...) Hij lag op zijn buik, met een deken over zich heen gerold, voor de deur. Zo is hij gevonden. Alsof iemand hem in die deken had gerold." (Humo, 26 juli 2005)

Volgens hem waren er geen details bekend gemaakt over welke antidepressiva zijn vader zou hebben genomen en had hij zelf nooit depressieve gevoelens bij zijn vader waargenomen. Hij had al een nieuwe vriendin en het feit dat hij geen afscheidsbriefje had achtergelaten vond Ramses eveneens onbegrijpelijk. Om het allemaal nog geheimzinniger te maken liep er, toen hij samen met enkele familieleden het pand ontruimde, een onbekende man naar binnen;

"Hij kwam binnen in de kamer waar mijn vader dood werd aangetroffen. We waren er net aan het werk- en hij keek er rond. 't Was alsof hij ons niet zag. Wij hoorden hem zuchten: "Het kan niet...Het kan niet..." Wij waren stomverbaasd. Ineens draaide hij zich om, en hij liep weer de trap af? Ik stond aan de grond genageld., en mijn nonkel (oom) liep hem iets te laat achterna en riep in het trappenhuis: "Meneer, wie bent u?" Maar die man, een soort alternatieveling rende het huis uit, en verdween." (Humo, 26 juli 2005)

Ramses merkte ook op dat zijn vader nooit kerkelijk begraven wou worden, maar op verzoek van de familie en voor de fans gebeurde dit toch. Willem Vermandere was aanwezig en hield een toespraak. Dimitri van Toren, een vriend van De Craene, schreef onder de titel Wim De Craene een prachtig eerbetoon.

Na zijn dood

Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en nummers als De Kleine Man, Tim, Rozanne, Mensen Van 18 en Breek Uit Jezelf worden vandaag erkend als klassiekers.

In de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 Op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan Rozanne en Tim al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. Tim heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.

Zo is er maar één

In 2007, in het tweede seizoen van het VRT-programma Zo is er maar één, werd Rozanne, gezongen door Andrea Croonenberghs, uitgekozen tot 'mooiste lied over vrouwen'. Het lied won ook met voorsprong de eerste halve finale op 16 maart. In de finale moest Rozanne de overwinning laten aan Ik mis je zo, origineel van Will Tura en in het programma vertolkt door Udo.Na zijn dood

Wim De Craene kreeg na zijn dood meer erkenning dan tijdens zijn leven. Zijn liedjes worden nog steeds veel gedraaid en nummers als De Kleine Man, Tim, Rozane, Mensen Van 18 en Breek Uit Jezelf worden vandaag erkend als klassiekers.

In de jaarlijkse eindejaarshitparade 100 Op 1 op Radio 1, waarbij luisteraars hun favoriete Belgische muziek kunnen kiezen, staan Rozane en Tim al sinds de eerste editie uit 2002 hoog genoteerd. Tim heeft zelfs nog nooit de top 10 verlaten.

In het najaar van 2010 verscheen de verzamel-cd Back to Back, met daarop liedjes van Wim en van Boudewijn de Groot. In december 2010 ontving Wims zoon Ramses de Craene een gouden plaat voor de verkoop van meer dan 10.000 exemplaren.

In 2009 werd Tim wederom uitgekozen tot beste Nederlandstalige nummer in de categorie 'Er Was Eens'. Hiphopartiest Maesland zette het nummer om in een rapnummer en kreeg door zijn originaliteit de Wildcard van Bart Peeters.

Richie Sambora

Richard Stephen (Richie) Sambora werd op 11 juli 1959 geboren in Perth Amboy, New Jersey.
Hij is bekend geworden door de band Bon Jovi, waar hij gitarist, achtergrondzanger en medeschrijver (van liedjes) van is.

Op 15 december 1994 trouwde hij met Heather Locklear. Samen hebben zij een dochter: Ava. In februari 2005 verzocht Locklear om een scheiding wegens te grote meningsverschillen.

Richie Sambora staat bekend om zijn voorliefde voor gitaren. Zo speelt hij een dubbelhals gitaar, een type vergelijkbaar aan de Gibson Double Twelve. Ook speelt hij Fender stratocaster.