Ik ben eens één dagske thuis...ik ben tot in de vroege uurtjes met mijn foto's bezig geweest...tot 3u30 en da's het uur waarop Wim opstaat als hij de vroegen heeft :lol: wat een nachtuilke, hé!
Het gevolg was dat ik vandaag héél lang geslapen heb...tot 11u30, zeg!
Teken dat ik het nodig had, amai!
Ik heb nu 7 dagen na mekaar gewerkt, met mijn werkend weekend ertussen en een laten...een kleine 49 uren...de uren dat we gratis en voor niks op den bureau slijten daar dan nog niet bijgerekend...we krijgen een half uurtje per keer administratie bijgeteld.
Deze maandag en dinsdag tellen wel al voor de nieuwe week in Gent en we werken 36u per week, het is dan ook geteld vanaf vorige week maandag en dinsdag was ik thuis, dus zijn dat 42u45...dat zijn weer 6u45 die bij mijn overuren worden bijgeteld.
Maar we kunnen die niet opnemen...we hebben de laatste maanden zelden een recuupdag.
Omdat er nog velen betaald verlof hebben (ik ook) plus NO's (da's iets nieuw) betekent Niet Oproepbaar.
Als er nu iemand ziek valt, kunnen we de lates verdelen en achter onze vroegen nog een stuk laten doen, buiten die enkele dagen die we zowiezo per maand hebben en buiten onze volle lates.
En enkele part-time collega's zitten met teveel overuren...die moeten dus maar sporadisch ne keer komen werken.
Volgende maand heb ik 10 dagen na mekaar, waaronder een dag opleiding en normaal ook een stuk laten bij, die mijn hoofdverpleegster ondertussen al aan iemand anders heeft gegeven.
We zullen blij zijn dat het een nieuw jaar is, dat de NO's beter kunnen verdeeld worden, we niet meer met al dat verlof zitten en we eindelijk weer eens recuup kunnen krijgen, zenne! Het wordt opdenduur wat te veel...pfffff!
Komt er nog bij dat ik maandag aan de laten begon en door mijn eerste patiënt werd afgeblaft.
Mijn collega was er de dag ervoor veel te vroeg (er liggen 2 patiënten in het ziekenhuis en bij die ene komen we anders 2 keer per avond), dat scheelt dus enorm in tijd, hé!
Maar ik kreeg ook de volle lading, omdat ik wat later was vertrokken dan anders...we hebben een meisje dat pas om 16u30 van school is en anders sta je daar een tijd te wachten aan de deur.
Ik heb hem vriendelijk gewezen op dat feit plus dat ik altijd even vriendelijk ben en hij niet op mijn hoofd moet schuiven wat er de avond ervoor is voorgevallen...daar had ik niks mee te maken.
Hij keerde toch om en was ineens vriendelijk, maar hij had wel eerst gedreigd om andere verpleging te nemen...daar heb ik op geantwoordt dat dat zijn volste recht is...voila!
Bij de tweede patiënte wilde de zoon opvallen voor zijn bezoek (doet hij elke keer) en ik kreeg allerlei opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd.
Na mijn werk ging ik naar hem, want hij zat met zijn bezoek in de keuken en die vondt het amusant hoe de zoon mij behandelde.
Ik vroeg "Zei je iets over die medicatie?"
"Da's al opgelost!" zei hij ineens.
"Dan is't goed!" zei ik en ik stond echt al klaar om die zoon en zijn bezoek hun vet te geven...verdorie, 'k laat mij niet doen, zenne!
Ik zei een goeiendag tegen zijn moeder, die er trouwens spijt van heeft dat ze het rusthuis verlaten heeft om bij haar zoon en diens vriendin te gaan inwonen.
Ik keerde hem de rug toe, maar gaf zelf ook nog een opmerking, dat hij het zou horen "We zijn verpleegsters, geen meid!" en ik zei enkel goeiendag aan zijn moeder...maar ik daverde ongelofelijk!

Mijn derde patiënte was die dame die mij die handtas heeft gegeven...en die heb ik eens goed vastgepakt en gezegd hoe blij ik was om een vriendlijk gezicht te zien...voor de rest viel die avond gelukkig goed mee.
Dinsdag had ik de vroegen en een patiënt die normaal rond de middag werd gedaan, wordt nu op een vroeger uur gedaan, maar je moet een omweg maken, terwijl je een 45 minuten later weer in de buurt moet zijn, dus vroeg ik of hij ietskes later kon worden gedaan...een patiënt die ik bij de voornaam noem en waar ik anders héél goed mee overéén kom.
"Ik wil mijn boodschappen kunnen doen, hé en om 10 u vertrek ik niet meer!"
"Maar Willy, we zijn er evengoed dan nog voor 9u"
"En dan allemaal nieuwe patiënten tussenkomen, zeker...ik zal anders eens naar 't WG-kruis vragen, die komen op tijd en uur"
Ik verschoot ervan, zeg en ik vroeg het niet eens voor mijn eigen, maar voor mijn collega...want ik sta de eerstvolgende maand al niet meer op dienen toer.
Ik zei "Zeg Willy, vergeet dat ik het gevraagd heb, hé zeg!" ik heb niet veel meer gezegd en ben naar buiten gegaan.
 Sommigen vergeten echt dat wij niet enkel bij hen komen...veel kilometers doen en in dat druk verkeer zitten...maar de meeste zijn gelukkig héél wat vriendelijker...daar worden we als een familielid ontvangen, soms zelfs met koekjes en een taske koffie bij.
Zulke voorvallen vallen niet zo veel voor en meestal zoeken we wel hoe we die persoon dan het best aanpakken, of zoeken we naar een oplossing...maar héél soms is het je wel al eens teveel...zoals mijn laatste werkdagen.
Er zal iets in de lucht gezeten hebben waarschijnlijk! :lol: