WRAAK!

Het was schafttijd.
We hadden het over rechtvaardigheid.
Dat is het onderwerp dat, voor wie luisteren wil, zo dikwijls het centrum is van arbeidersgesprekken. Misschien meer dan koers, voetbal of seks. Het is zoiets als tocht, altijd aanwezig, er moet maar een deur opengaan en daar staat ge: weer in de trek.
Mijn maat, die zijn boterhammen ophad, vertelde:

- Mijn vader was metser en samen met de werkploeg staken ze, als ze een huis in ’t droog hadden, de ‘Mei’ op het dak. De ‘Mei’ dat was een groene takkenbos, dat wilde zeggen dat het werk praktisch af was en de tijd tevens gekomen om de zaak ietwat feestelijk af te ronden. Kortom al wie eraan gewerkt had verwachtte, en kreeg normaal ook bij zo’n gelegenheid, enkele pintjes bier. De uitdrukking ‘de kroon op het werk’ is misschien iets te sterk, maar zonder viering was een huis toch niet af.
Maar op een keer was het niets!
Ja, ze hadden wél de ‘Mei’ gestoken, maar de eigenaar zag niets en gaf ook niets. Eigenlijk had mijn vader dat al gedacht, hij kende die vent. Het was een meestergast, “ja, zo’n slavendrijver”, zeiden de mensen uit de staalfabriek, die ermee werken moesten.

Mijn vader en zijn makkers werkten dus, er zat niets anders op, het huis dan maar ‘droog’ af. Maar meteen bouwden zij hun wraak er meesterlijk in.
Op het laatste stuk van de schouw, een metertje onder het dak, metste mijn vader zijn bloedeigen bolhoed er in – hij was in dat ouderwetse model nog getrouwd alsjeblieft.
Maar wél had hij er eerst nog twee haakse sneden ingemaakt, juist niet hélemaal dóór, zodanig dat de rand heel bleef en dit stijve goedje terug moest veren als er een zwaar voorwerp doorheen ging. Bijvoorbeeld een borstel van een schouwveger.

Ach, men moet zich het juist voorstellen. Daar staat nu eindelijk dat huis, de uitkomst van zoveel rekenen. Een voelbare droom. Het is niet zomaar een onderdakje, nee, nee, het is het huis van een meestergast, dat past bij zijn standing. Overal is hij baas nu, iedereen kan het zien!

Zo staat die woning daar, inderdaad knap en helemaal af.

Natuurlijk denkt de eigenaar in het begin, dat vochtigheid de oorzaak is waardoor de schouw niet trekken wil. En de eerste rookwolkjes in het werkelijk prachtig interieur, worden aangevoeld als een hoestje bij een kind: dat gaat vanzelf wel over.
Maar na drie schouwvegers en vier kachels, als de rook en de kou niet meer uit het huis weg te denken waren, toen was zijn schouw voor die man het allerbelangrijkste ding van de wereld geworden. Het onderwerp van alle gesprekken van die meestergast. Trouwens de man kon geen zin meer uitbrengen zonder, afgrondelijk diep, te vloeken. En aan zijn ogen – kwam het door de rook? – had hij een lichte ‘tic nerveux’ gekregen.

Dus ja, het was te verwachten, op een keer kreeg mijn vader bezoek van die baas, die dwaas. “Of hij (mijn vader) nu alstublieft, dedju, dedju, nu niets kon doen aan die verrekte schouw?” Hijzelf ging uit dat huis “nonde, nonde”. Hij wilde er niet meer in wonen “miljaar en Godfer”. Maar door zijn eigen stommiteit “milledju”, want hij had het overal zelf verteld, kreeg hij er geen huurder meer in. “Nee, nog niet voor niets, verdomme toch”!

Hij pinkte eens naar mijn oude heer en die pinkte van de weeromstuit terug.
Hij antwoordde: ”Dat komt dik in orde baaske, maarre … dat gaat u wat kosten hoor, dat zijn geen dingen om mee te lachen”.
Dat kon die meestergast beamen.
Twee dagen tijd namen mijn vader en zijn maten, die duivels, om die bolhoed uit de schouw te snijden. Twee dagen zeg!
De rest van de week zijn ze niet meer nuchter geweest!

Mijn maat zweeg en dronk zijn koffie uit. Ik ook, ’t was weeral tijd, ’t ging blazen.

Jef Vergif

Kies voor ... KWARKSOUFFLÉ!

In deze verkiezingstijd waarin gewone mensen de verkiesbaren – als waren het dondervlagen – bijna niet kunnen ontwijken, gaan we lekker likkebaardend een speciaal souffléke fabrikeren in de microgolf.
Ik beloof u (ge ziet, ik begin ook al te beloven!) een apart genotje met dit licht dessert dat ook als paar bij kaarslicht kan gegeten worden, gekoppeld aan een glaasje witte wijn (goed tegen de vogelgriep, en vóór een hoop andere goeie dingen).
Zet de TV uit, smijt de politieke zever buiten, en kieper een half kilootje magere kwark ofte platte kaas in een ruime beker, voeg daar 100 grammetjes geweekte rozijnen bij, dik vijftig gram kristalsuiker, een pak vanillepuddingpoeder, ‘n pakje vanillesuiker, een kleine soeplepel bakpoeder, twee eierdooiers gemengd met een borreltje Elixir d'Anvers – ja, ja, pak er ook maar eentje – en een klein snuifje zout. Daarenboven moet er een gemalen onbespoten citroenpel in (die mixt ge best met een beetje rozijnen). En nu maar alles goed dooreen roeren tot een smeuïge massa.
Ziezo het heeft het uitzicht van een geklutst politiek progamma, maar de reuk is veel beter.
De eiwitten stijfgeklopt eronder scheppen. De hele boel moet nu in een met boter ingesmeerde pyrexkom (± 25 cm diameter) gestort worden, dan nog drie à vier millimeterschijfjes boter er bovenop leggen. De voorbereiding is dan klaar. Nu is het aan de microgolf.
Schuif de schotel voorzichtig in dat machien, zet het op zowat driekwart van zijn vermogen (de mijne gaat tot 100 en ik zet hem op 70) en laat het 19 minuten in die hete golfstroom.
Uw huis ruikt dan zoals – als hij bestaat – de hemel zal geuren, laat dan die soufflé afkoelen. Ge moogt hem ook omkeren.
Ach dat is toch weer gelijk in de politiek: ge kiest voor de bovenstebeste, alhoewel dat omgekeerd misschien wel beter is!
Ja, ik weet het, de kleur is geel, maar dat komt omdat ik TV- Leterme met zijn sinterklaasbaard gewoon onweerstaanbaar vind, en zonder kan ik hem met zijn gefemel, verdorie niet uitstaan.
In elk geval van dit gerecht gaat ge zeker geen spijt krijgen.
Het is dàt wat ik u beloof, en nee, niet zagen: voor mij kunt ge niet kiezen.

Uwe Jef de Chef