Dezer dagen werd de jonge inspecteur van politie Kitty Van Nieuwenhuysen
begraven.
Zij werd neergeschoten, vermoord, tijdens haar dienst op 4 december 2007.
Postuum krijgt ze twee eretekens. Op haar plechtige uitvaart waren er een
afvaardiging van de Koning, de minister van Binnenlandse Zaken Dewael,
Vlaams minister Ceysens, en de burgemeesters van Beersel en Leuven.
Alle Belgische media besteedden dagenlang terecht heel veel aandacht aan
deze politiedode. Terwijl heel de Belgische bevolking ontroerd en gegrepen
het moorddadig optreden van die gangsters aanklaagde.
Ik sluit mij daar natuurlijk bij aan.
Toch kreeg, naar mijn gevoel, die andere gedode, nu door het moordende
verkeer, wel wat te weinig aandacht.
Want op diezelfde dinsdag 4 december werd een fietster, een moeder van 34
die haar kindje naar school had gebracht, zonder enige overtreding
doodgereden door een vrachtwagen (dodehoek ongeval).
Vijf centimeter op tien, mat het berichtje op de binnenbladzijden van De
Standaard.
Verder geen commentaar, geen mogelijke oplossingen, geen rouwbetuigingen.
Gewoon vermelden, punt gedaan. Of nee, wachten op de volgende, leek het mij.
En op 8 december, stond er op de binnenbladzijden van Het Nieuwsblad, werd
in Brasschaat een jongen van 13 jaar op het zebrapad doodgereden door een
lijnbus van De Lijn.
Men was er nog niet uit wie schuld had.
Bus en jong ventje beiden op het zebrapad. Wie zal dat in een proces winnen?
Maar dood is en blijft die jongen wel.
Buiten het berichtje op de binnenbladzijden, was er niets vermeld over het
hoe en waarom dit jonge verkeersslachtoffer onder de autowielen de dood
vond.
Op 8 december, dus allen op minder dan een week, vind ik in een plaatselijke
krant, het kleine berichtje dat een 63 jarige vrouw overleden is na een
aanrijding door een tram in Berchem.
Het gebeurde op de middag. Ter hoogte van het woon en zorgcentrum waar zij
verbleef, had die dame de straat overgestoken met dodelijke gevolgen voor
haar.
Ik bleef op mijn honger wat betreft de oorzaak.
Was daar in de buurt geen oversteek met lichten? Reed die tram te snel? Wat
doet de Vlaamse maatschappij voor openbaar vervoer De Lijn, om dit soort
ongevallen te vermijden? Worden bejaarden voldoende ingelicht over de
gevaren van het verkeer, vooral bij het oversteken van de straat? Zijn er
voldoende voorzieningen voor kwetsbare (en niet vervuilende) weggebruikers?
De doden in het moordende verkeer (om van de gekwetsten nog te zwijgen)
krijgen echt bitter weinig aandacht in de media.
Misschien komt het - ik weet het is een morbide veronderstelling maar wie
weet iets beters? - omdat die doden en gekwetsten in het verkeer er MOETEN
zijn om het vooropgestelde getal te behalen.
Immers de Overheid, zowel op federaal en ook Europees gebied, stellen dat
we in 2010 als streefdoel hebben zowat de helft van de dodelijke ongevallen
in vergelijking tegenover het gemiddelde van 1998-2000, dat is voor België
1500, of minder dan 750 doden op de Belgische wegen in het jaar 2010
(informatie van De Staten-Generaal 2001, Belgisch Instituut
Verkeersveiligheid).
Voor Europa is dat 25000, al meldt European Transport Safety Council (ETSC)
dat Europa aan het huidig tempo zijn doelstelling pas tegen 2015 zal kunnen
bereiken, in plaats van het vooropgestelde 2010!
Dus kunnen we ons nu misschien nog wel een aantal doden en gewonden
permitteren
Het kan echter anders en veel beter! Het Europese land Zweden heeft als
streefdoel een verkeerssysteem waarin geen (nul) doden meer vallen, wat een
gevoel creëert van gedeelde verantwoordelijkheid, het staat nu reeds op kop
met het minste aantal ongevallen.
Het is dan toch duidelijk dat er bij ons meer, veel meer, aandacht, ook van
de media, moet komen voor de massa doden en gewonden in ons moordende
verkeer en de overheid dwingen de bekende oorzaken aan te pakken.
En nogmaals ik leef echt diep mee met het beroepsongeval dat de politievrouw
Kitty Van Nieuwenhuysen overkomen is. Ik hoop dat ze die gangsters spoedig
pakken en serieus straffen.
Jef Foubert, Stichter en oud-voorzitter van de Voetgangersbeweging.
Zo’n nieuwe regering, immer meer naar de overkant van links, is steeds zwaar om te verteren.
Vandaar dat ik u dit opluchtende Mexicaans gerecht, mij verstrekt door een begrijpende dochter, kan aanbevelen.
Zoals men politici (tegenwoordig is dat erfelijk aan het worden) ook voor bijna alles in staat moet achten, kan men Guacamole voor veel zaken (maar dan enkel goede) gebruiken. Zo is het uitstekend als tongzinderende dipsaus voor rauw gesneden worteltjes, selderstekjes, gefrituurde chips, enz.
Je kan het genieten als een pikante mayonaise zonder vet, bij geroosterde vis of vlees.
Maar als ware afkikker van een grauw politiek beleid, raad ik het aan als royaal, kleurrijk en zinnenprikkelend beleg op Marokkaans plat brood, of Vlaamse ovenkoeken, op Frans brood is het ook te doen als men dit overlangs doorsnijdt.
Mexicaans ja, maar iedereen kan het maken:
Neem een grote platte glazen kom, leg een foto voor u (nee, niet in die kom!) van een heimelijke politieker – keus genoeg – en plet dan met een aardappelstamper een rijpe geschilde en ontpitte avocado, liefst een bruin-zwarte (ha ja!) tot moes. Blik steeds op het portret, het pureren gaat dan vanzelf. Een grote tomaat mix je, een zacht ajuintje hak je, en neem gerust twee teentjes look die je fijn kunt persen. Voor de straffen onder ons, mag er nog zo’n klein Spaans pepertje, zonder de pitjes, bij. Dat moet allemaal in die kom terecht komen, samen met het sap van een halve citroen. Draai door de pepermolen stevig wat verse peper. Meng dit nu goed en laat een kwartiertje rusten in de ijskast.
Als het werk goed gedaan is moet die papieren politieker helemaal mottig zijn, net zoals in het echt, maar nu kunt ge die met gerust gemoed gewoon wegkieperen.
Zoek enkele gelijkgestemden, giet voor elk een kelk frisse droge witte wijn – goeie hete koffie is ook lekker – beleg en eet het brood met dit pittig opwekkend beleg, en gegarandeerd dat het leven weer zo pril en prikkelend voorkomt als de natuur in de zon na een zwaar onweer.
Natuurlijk zul je nog vloeken op de stoten van het zogenaamd 'goed bestuur', maar echt, dat gaat nu vlotter, luchtiger, zou ik haast zeggen.
Kleine kleutertjes herken je niet steeds aan hun lengte of hun volume en evenmin aan hun 'manier van doen'.
Wat wel vaststaat is dat ze nog melktandjes hebben en dus nog niet tot de 'jaren van discretie en verstand' gekomen zijn, zoals het vroeger in de catechismus heette.
Op een mooie morgen ergens in mei nam ik in Blankenberge de tram richting Oostende – De Panne en er stapten een vijftiental kindjes met melktandjes op, samen met een groep hoogbejaarden van wie de meesten reeds aan hun 'derde' gebit toe waren. Het spitsuur van ’s morgens vroeg was gelukkig reeds voorbij, maar toch bevond zich veel volk op de tram.
De kleutertjes waren vergezeld van twee juffen; het ging hier duidelijk om een schooluitstap. De oudere mensen leken eerder een toevallige samenkomst te vormen, zonder structuur of leiding.
De juffen lieten de kindjes twee aan twee zitten op de banken. Na duidelijk protest van een oudere heer, die het voortouw nam, liet één van hen de kindjes met drie op één bank plaatsnemen. Toch bleven er nog enkele bejaarden rechtstaan, onder wie de oudere heer die het hoge woord voerde.
"Vroeger werden de kinderen tenminste goed opgevoed en moesten ze rechtstaan voor oudere mensen…," zei hij. Heel wat dames van ongeveer dezelfde leeftijd stemden in en begonnen drukke gesprekken over de 'jeugd van tegenwoordig'.
De kinderen, zich van geen kwaad bewust, bleven mooi zitten en waren eerder stil. Ze hadden dan ook twee strenge juffen die gezag hadden en stevig in hun schoenen stonden. De ene bleef op de achtergrond en antwoordde niet op het verbale geweld van de oudere man. Meestal noemt men deze houding 'wijs'.
De andere, nog heel jong, durfde het blijkbaar beter aan om zich kwetsbaar op te stellen. Ze bleef wel kalm en waardig, maar gaf toch duidelijk uitleg aan de heer. Ja, ze begreep zijn benarde positie wel. Ze wist wel dat senioren liever niet vallen omdat ze een grotere kans op breuken hebben dan jongere mensen.
Maar ook die kleine kindjes liepen gevaar.
De verzekering liet trouwens niet toe dat hele jonge kinderen recht stonden en deed moeilijk als er zich toch een ongeluk voordeed.
De trambestuurder, type 'sportieve driver', demonstreerde ongewild wat de juf zei. Hij deed de tram zwieren en zwaaien en stopte vaak abrupt en gevaarlijk.
De kinderen vielen uiteraard niet, maar de oudere heer had meermaals maar net de gelegenheid om zich stevig genoeg vast te houden.
Wat een hoop benadelingen, dacht ik bij mezelf.
De kleintjes waren inderdaad nog zeer kwetsbaar en verdienden de nodige bescherming.
Of ze dan niet hadden kunnen reserveren? Neen, zei de juf, dat lukte wel op een trein maar niet op de tram. Ze had er wel voor getelefoneerd. En of ze dan geen reisbus hadden kunnen nemen. Ja, maar dat maakte de uitstap te duur voor een aantal ouders. En moest er dan perse in de drukke maand mei op schooluitstap gegaan worden? Neen eigenlijk niet, maar men had reeds een planning opgesteld van bij het begin van het schooljaar en in mei had men veel meer kans op mooi weer.
De juffen bevonden zich in een moeilijk parket en stonden voor het dilemma. Moesten ze de reglementen respecteren of de oudere personen? Een echte oplossing konden ze ter plekke niet te voorschijn toveren.
En dan die senioren zelf. Voor hen was de benadeling het ergste. Ze riskeerden wel degelijk hun gebeente.
Maar er was doodeenvoudig geen plaats genoeg. Op dat ogenblik toch niet. Overleg met 'De Lijn' zou misschien tot creatieve voorstellen kunnen leiden. Is dit geen punt voor verenigingen die de senioren vertegenwoordigen? Ja, als die maar geleid worden door de senioren zelf, die tenminste uit tram-ervaring kunnen spreken.
Oef, aan de halte 'Oostende Station' stapten de kinderen uit en ook een hele hoop andere reizigers.
Een andere groep kinderen stapte op, wild en onstuimig. Ook met hun klas op stap.
Onmiddellijk keek ik naar hun tanden (dat was niet moeilijk want ze waren haast allemaal aan het tateren). Ja, ze hadden allemaal al een aantal volwassen tanden, velen reeds met een beugel er rond.
De oudere man, die blijkbaar uitgeraasd was, wilde zich neerzetten, maar één van de schooljongens was hem te vlug af.
Toen belette me niets meer om te zeggen: "Zeg jongen, zie je niet dat er oudere mensen met de tram rijden. Wil je wel eens rechtstaan,… en de andere jongelui ook!"
Gewoonlijk heb ik niet veel gezag. Maar toen ging het vanzelf, ze luisterden.
En de leerkrachten…tja die hielden zich gedeisd, denk ik. In elk geval, ik kon ze tussen de massa niet onderscheiden.
Als gieren hangen ze boven landen en bedrijven die nog ternauwernood
in leven zijn. Als eenmaal duidelijk is dat hun prooi niet meer aan
schuldverplichtingen kan voldoen en aanstuurt op een regeling met zijn
schuldeisers, slaan ze toe. Voor een schijntje vreten ze zich vol met
de restanten van hun prooi.
Enkele maanden geleden kreeg het grote publiek goed zicht op de
werkwijze van aasgierfondsen, toen het bedrijf Donegal Corporation de
staat Zambia voor de Britse rechter sleepte. Terwijl Zambia twee jaar
geleden nog in aanmerking probeerde te komen voor schuldsanering wat
werd toegezegd door de G8 in Gleneagles (juli 2005) en sindsdien werd
uitgevoerd door de Wereldbank probeerde Donegal, van de Amerikaanse
zakenman Michael Sheehan, de regering van Zambia zo ver te krijgen een
oude schuld aan Roemenië te voldoen.
Donegal had die schuld enkele jaren eerder voor vier miljoen van Roemenië gekocht.
In 1979, nog in de tijd van Ceausescu, hadden de Roemenen zon
dertig miljoen dollar aan Zambia geleend om (Roemeense)
landbouwwerktuigen aan te kunnen schaffen. Zambia zou op termijn
terugbetalen, maar bleef in gebreke. De landbouwwerktuigen hadden
onvoldoende groei gegenereerd, om het zacht uit te drukken. Eind jaren
negentig begreep de postcommunistische Roemeense regering dat er weinig
meer te halen viel bij Zambia, een land waar inwoners gemiddeld niet
ouder worden dan 37,5 jaar, één op de vijf inwoners besmet is met aids
en het jaarinkomen per hoofd van de bevolking vijfhonderd dollar
bedraagt.
In 1999 kwamen de landen tot een overeenkomst: met een betaling van drie miljoen dollar was Zambia er vanaf.
Maar vlak voor de handtekeningen werden gezet, bood Sheehan de
Roemeense regering vier miljoen dollar voor de schuld. Roemenië ging op
het aanbod in en zelfs de toenmalige regering van Zambia, onder leiding
van president Frederick Chiluba, erkende de transactie gek genoeg onder
het Britse recht.
Dit jaar stapte Sheehan, wiens Donegal Corporation is geregistreerd
op de Britse Maagdeneilanden, naar een rechtbank in Londen. Hij eiste
aanvankelijk meer dan het totale bedrag dat de G8 Zambia heeft
toegezegd aan schuldverlichting en aasde op een 1400 procent rendement
op zijn aanvankelijke investering van vier miljoen. En hoewel de
rechter het gedrag van Sheehan moreel laakbaar noemde, zijn getuigen
oneerlijk en zelfs deliberately evasive (moedwillig ontduikend),
kon hij niet anders dan Sheehan in het gelijk stellen. Want illegaal
was de gang van zaken allerminst.
Totdat er een nieuwe regeling met Zambia zou worden getroffen
uiteindelijk moet het Afrikaanse land zon 15 miljoen euro aan Sheehan
betalen werd op last van de rechter beslag gelegd op alle Zambiaanse
bezittingen in Engeland.
De handel in tweedehands schulden biedt hoge rendementen.
Het is ook niet nieuw. Zo kochten aasgierfondsen een belangrijk deel
van de door Argentinië uitgegeven staatsobligaties, vlak voordat een
financiële implosie dat land economisch platlegde. Omdat de gangbare
vermogensbeheerders, zoals grote banken en pensioenfondsen, in die
dagen graag van hun Argentijnse schuldpapieren af wilden, betaalden de
aasgierfondsen soms niet meer dan twintig procent van de
oorspronkelijke waarde.
Maar de gevolgen van de aasgierfondsen komen soms ook dichterbij.
In april dit jaar liet Kensington International beslag leggen op 10,3
miljoen euro Belgisch ontwikkelingsgeld bestemd voor Congo-Brazzaville.
Kensington kocht een schuld van Congo voor 1,8 miljoen en eist nu meer
dan honderd miljoen euro!
Een deurwaarder in het internationale kredietwezen werkt niet voor niets.
Sinds een gewonnen rechtszaak laat Kensington wereldwijd beslag leggen
op gelden bestemd voor Congo, waaronder dus die 10,3 miljoen euro aan
Belgische belastingcenten.
Al in 26 gevallen trokken de aasgieren bij de rechter aan het
langste eind. Daarbij werd in totaal een miljard dollar opgehaald.
Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) hebben op dit moment
nog eens 44 gieren een claim lopen tegen 11 ontwikkelingslanden met een
waarde van nog eens één miljard dollar.
De aasgierfondsen wekken verontwaardiging onder de organisaties die
lang hebben gestreden voor schuldverlichting. Ze vrezen dat de effecten
van de 37 miljard dollar aan beloofde schuldkwijtschelding door het
werk van deze gierkapitalisten teniet worden gedaan. Gordon Brown, de
nieuwe premier van Groot-Brittannië, sprak na de rechtszaak van Sheehan
versus Zambia over een morally outrageous outcome en over de
perversiteit van de handelaren in schuld. Hij benadrukte dat de
gieren geld weghalen dat besteed had kunnen worden aan zorg en
onderwijs.
De Belgische staatssecretaris voor Financiën, Hervé Jamar, deed in harde taal tegen de gieren voor hem niet onder.
Zelfs de Wereldbank, voor veel activisten een kwade genius in de
gebrekkige ontwikkeling van arme landen, probeert de aasgierfondsen
tegen te werken, met een fonds dat giften verstrekt aan halfdode landen
mits redelijk bestuurd die de snavel van de gier al voelen.
Samen met het IMF stelde de ontwikkelingsbank ook een lijst op van
commerciële schuldeisers om ze op die manier publiekelijk in diskrediet
te brengen, hoewel het de vraag is of de gieren daar werkelijk wakker
van liggen.
Ingekort artikel van Pieter van Os,
De Groene Amsterdammer
'We eisen ons recht op vereniging en vrije meningsuiting.'
27 juni 2007
België heeft een lange democratische traditie van actieve participatie van het maatschappelijk middenveld in het politieke debat. Doorgaans bestaat er een vrij brede interpretatie van het recht op vereniging en het recht op vrije meningsuiting, die beide grondwettelijk zijn verankerd. Sociale actie is onlosmakelijk verbonden met deze rechten.
Nu blijkt dat vrijheid van vereniging en vrije meningsuiting nog altijd niet definitief verworven zijn. In het kader van de strijd tegen de georganiseerde criminaliteit en het terrorisme zijn de bevoegdheden van de politiediensten de laatste jaren enorm uitgebreid. De nieuwe instrumenten maken het mogelijk om sociale bewegingen te controleren en hun actievrijheid in te perken.
Het werkveld van ngo's dreigt te worden gecriminaliseerd. Legitieme vragen en kritiek worden gezien als een bedreiging. Zij komen vaak in conflict met het recht op eigendom of met de openbare orde. Telkens wanneer een zakelijk belang in het gedrang komt, wordt al snel naar middelen gegrepen om het recht op sociale actie in te perken. De recente beschuldiging van bendevorming aan het adres van Greenpeace Belgium door Electrabel, is een gevaarlijke evolutie.
Sinds 11 september is er daarenboven ook in België een tendens om radicale standpunten te koppelen aan terrorisme.
De gerechtelijke actualiteit in ons land (de beschuldiging van drie Luikse andersglobalisten voor lidmaatschap van een criminele organisatie, de affaire-Bahar Kimyongür) doet de indruk ontstaan dat de antiterrorismewetgeving zware straffen mogelijk maakt voor daden die onder geen enkele vorm gewelddadig, laat staan terroristisch waren.
De verenigingen ondervinden dat hun grondwettelijk recht op vereniging en vrije meningsuiting op ontoelaatbare wijze wordt aangetast. Het gaat dan om:
– misbruik van procedure (voorbeeld: verwijzing naar artikels uit het strafrecht die niet van toepassing zijn, zoals artikel 322 over bendevorming);
– strafrechtelijke vervolging van acties (intimidatie door zware beschuldigingen);
– een antiterrorismewet die fundamentele rechten aantast;
– uitbreiding van bevoegdheden van politie- en inlichtingendiensten;
– eenzijdige verzoekschriften die acties stopzetten;
– het afdreigen met schade-eisen of klachten voor laster en eerroof;
– arrestaties en huiszoekingen.
Militanten van vakbonden, politieke partijen, ngo's, de andersglobalistische beweging en de vele anderen die zich inzetten voor sociale en ecologische vooruitgang, internationale solidariteit of mensenrechten kunnen gecriminaliseerd en disproportioneel zwaar veroordeeld worden. De bescherming van de grondwettelijke vrijheden behoort tot de essentie van de rechtsstaat. Ondergetekenden vragen dan ook aan de volgende federale regering om deze trend te corrigeren en wetgevende initiatieven te nemen om de interpretatie over wat behoort tot het gebied van de sociale contestatie in al haar vormen, te verduidelijken en uit de sfeer van de strafwet, van misdadige of terroristische actie te halen.
Vrijspraak in moord op bankier van God, Roberto Calvi
Rome (AFP). De vijf personen die beschuldigd werden van de moord op
de Italiaanse bankier, Roberto Calvi, zijn begin juni 2007
vrijgesproken door het Hof van Assisen van Rome wegens onvoldoende
bewijzen. Het gaat om leden van de Siciliaanse maffia.
Calvi, ook de bankier van God genoemd, werd op 18 juni 1982
opgehangen teruggevonden onder de Blackfriars-brug in Londen, na een
enorm financieel schandaal.
De 62 jarige Calvi was voorzitter van de Banco Ambrosiano. Eén jaar
voor zijn dood was hij gearresteerd in het onderzoek naar het
faillissement van zijn bank en nadien weer vrijgelaten. Zijn beheer
veroorzaakte een tekort van omgerekend 1,17 miljard euro bij zijn bank
en een put van ongeveer 209 miljoen euro bij de Banco Vaticano, de
hoofdaandeelhouder van de Banco Ambrosiano, wat Calvis bijnaam
verklaart.
De Britse justitie oordeelde dat Calvi zelfmoord pleegde, maar dat
stootte in Italië op groot ongeloof. Calvi, die ook maffiageld had
beheerd en illegale buitenlandse transfers had uitgevoerd, was een man
die te veel wist.
Het onderzoek werd heropend en mondde 23 jaar na de feiten, op 6 oktober 2005, uit in de start van het assisenproces.
De vrijspraak van gisteren zal geen einde maken aan de vele vragen en twijfels over Calvis mysterieuze dood.
In Vlaanderen leeuwen vinden, zoek die dan in een kooi.
Het beest is meest een standbeeld, of anders bruin geklooi!
Papieren leeuwen, vaandels, 't roert menig Vlaamse held.
Een haan kan men niet melken, de geit, ons geit, die telt.
Refrein:
Zij laat zich ook niet temmen, ons mooie vranke geit.
Te samen met haar bokske, springt ze de hele tijd.
Ze is al beeld van Vlaanderen, een halve eeuwigheid.
Geen Vlaamser wijf te vinden, die baard en horens heeft,
Dwars is ze en dwars draagt ze, maar melk en kaas ze geeft.
't Karakter lijkt op Vlaanderen, soms is 't een echt schandaal.
Van links naar rechts zo bokkig, al lust ze wel een Waal!
Refrein:
Zij voelt als Vlaamse vrouwen, zo lief en soms behekst.
Gehoornd duivels mysterie, groenvretend en toch gekst.
Ze neemt er veel te grazen en droomt diep in haar stal.
Van bokken, bokkenrijders in onbeperkt getal.
Refrein:
De droom van Vlaamse leeuwen is uit en uit de tijd.
De angst voor vreemd en anders moet weg, en ook de nijd.
Laat lach en liefde leven, de bok en ook de geit.
Wat nooit of nooit mag minderen, is solidariteit!
Een woordje uitleg: u kan het kruiswoordraadsel als volgt invullen.
U plaatst uw cursor in een vakje. Dan ziet u net boven het
kruiswoordraadsel de opgave. Het rode vakje en de grijze vakjes geven
aan op welke plaats het gezochte woord moet komen. Het antwoord typt u
gewoon in. U kan doorheen het rooster bewegen met de pijltjestoetsen,
of met de muis. Als u alles correct hebt ingevuld, ziet u de foto
verschijnen van de politicus die wij zoeken.
Een nieuwe generatie schoonmaakmiddelen met toegevoegde
onschadelijke bacteriën bestrijdt met succes hardnekkige en ziekmakende
ziekenhuisbacteriën.
Dat blijkt uit tests in het Algemeen Ziekenhuis Lokeren, de Universiteit van Gent en het Lommels bedrijf Cristal.
Het effect van het nieuwe product blijkt gigantisch.
Na één dag daalde het aantal coliformen, bacteriën die een indicatie
geven van de hygiëne en fecale besmetting, al met de helft. Bij de
infectieveroorzaker Staphylococcus aureus is dat 80 procent. Het aantal
Clostridium difficilebacteriën nam af met 90 procent. Die laatste
bacterie veroorzaakt diarree.
Het nieuwe product, dat PIP Healthcare heet, is zo effectief omdat er
aan het gewone reinigingsmiddel probiotische bacteriën zijn toegevoegd.
Dat zijn bacteriën die niet schadelijk zijn voor de mens, maar wel alle
plaats en voeding overnemen van de schadelijke exemplaren. Bovendien
kunnen ziekenhuisbacteriën er nooit resistent tegen worden. Een
bijkomend voordeel is dat PIP healthcare een biologisch en
milieuvriendelijk product is.
Ziekenhuisbacteriën vormden de laatste jaren een hardnekkig probleem,
waarop maar geen antwoord gevonden werd. Ze werden niet alleen
resistenter tegen desinfectiemiddelen, maar ook tegen antibiotica.
TS uit 'De Morgen' van 30 mei 2007.
Belgisch Staatsblad publiceert wet tegen uraniumwapens.
Op 20 juni 2007 publiceerde het Belgisch Staatsblad een wet waarvoor
de Belgische Coalitie 'Stop Uraniumwapens!' sinds 2004 geijverd heeft.
Friends of the Earth Vlaanderen & Brussel was de initiatiefnemer en
de drijvende kracht achter dit samenwerkingsverband van Niet
Gouvermentele Ondernemingen (NGO's). Het doorgedreven lobbywerk en een
hoorzitting met experten gaf aanleiding tot een nieuw wetsvoorstel dat
door de Kamercommissie voor de Landsverdediging meermaals besproken en
uiteindelijk in plenaire Kamerzitting unaniem goedgekeurd werd op 22
maart 2007. Ook de Senaat gaf zijn zegen waarna op 11 mei Koning Albert
II zijn handtekening plaatste.
Wapens met verarmd uranium werden gebruikt in de Golfoorlog (1991),
in de oorlogen in Bosnië (1994-1995), Kosovo (1999) en opnieuw in Irak
(2003). Dit militair gebruik is een schending van het internationaal
humanitair recht omdat de effecten van deze anti-tankgranaten geen
onderscheid kunnen maken tussen oorlogvoerenden en burgers (cfr.
Conventie van Genève).
De gepubliceerde wet zet 'inerte munitie en bepantsering die verarmd
uranium of elk ander type van industrieel uranium bevatten' op de lijst
van verboden wapensystemen. Wanneer de wet over twee jaar in werking
treedt zal het in België niet mogelijk zijn om deze munitie en
bepantsering te gebruiken, te produceren, op te slaan, te verhandelen
of te transporteren. Deze wet voorziet ook een termijn van drie jaren
voor de vernietiging van eventuele Belgische voorraden.
België is het eerste land in de wereld dat een wettelijk verbod
instelt op deze wapens die door hun chemische giftigheid en
radioactiviteit lange termijn gezondheidsproblemen veroorzaken.
Meer info: http://motherearth.org
Antilichamen houden vogelgriepvirus tegen.
Wetenschappers zijn er in Zwitserland in geslaagd muizen immuun te
maken tegen het H5N1-vogelgriepvirus, door gebruik te maken van
menselijke antilichamen van overlevenden van de vaak dodelijke ziekte.
Dat blijkt uit een recent gepubliceerde studie.
De antilichamen verhogen ook in hoge mate de overlevingsgraad van
geïnfecteerde dieren. Dat opent de weg naar een behandeling voor
zieken, aldus Antonio Lanzavecchia, medeauteur van de studie. We zijn
ervan overtuigd dat dit element kan worden gereproduceerd bij de mens,
stelt hij.
Lanzavecchia toonde zich opgetogen over het brede neutraliserende
effect en de lage noodzakelijke dosis van de antilichamen. De
onderzoekers zijn er ook enthousiast over dat de antilichamen tot 72
uur na de infectie werkzaam blijven.
Tegelijk echter stelde Lanzavecchia dat het niet zeker is dat het
onderzoek nuttig zal zijn bij een eventuele toekomstige grieppandemie.
Experts vrezen dat het vogelgriepvirus muteert als een makkelijk overdraagbaar virus voor de mens.
Het vogelgriepvirus heeft al aan miljoenen vogels het leven gekost en leidde, voor zover bekend, tot de dood van 185 mensen.
De commissie Energie 2030, die onder impuls
van witte (blauwe) ridder Marc Verwilghen tot stand kwam, houdt een
pleidooi om de kerncentrales open te houden en er nieuwe bij te bouwen.
En dat is niet eens zo ongewoon, gezien de voorzitter van die
commissie, professor W. D'haeseleer, projectleider was voor
Suez-dochter Tractebel bij de revisie van de kerncentrales.
De enig waardevolle uitspraak komt dan ook van een voornaam lid van die
commissie, klimatoloog J.P. Van Ypersele, die het niet eens is met dit
pleidooi. Hij wil hooguit toestaan dat de kerncentrales vijf jaar
langer openblijven dan gepland, omdat
de federale regering in de vijf jaar na het goedkeuren van de wet op de
kernuitstap, niets heeft gedaan om te investeren in hernieuwbare
energie.
Voor deze klimatoloog moeten de opbrengsten van de rente uitsluitend naar hernieuwbare energie gaan.
Bovendien kan er voor hem geen sprake meer zijn van nieuwe
kerncentrales want dat is geen oplossing voor ons klimaatprobleem: We
moeten zo snel mogelijk een milieuvriendelijk energiesysteem uitwerken
dat ons bevrijdt van fossiele brandstoffen, vindt Van Ypersele.
-----------------------------------------
Stralende toekomst!
Ik wees al op het onschatbaar gevaar van kernenergie (zie Stralende
toekomst in www.JefVergif.be januari 2006 en januari 2007), vooral
door het noodzakelijke opslaan van hoog radioactieve afval, waar geen
aanvaardbare oplossingen voor bestaan.
Kort nog waar het om gaat. In een kernreactor wordt splijtstof met
uranium-235 en -238 beschoten met neutronen; het uranium splijt dan,
maar vangt ook neutronen op. Daardoor ontstaan zwaardere restproducten
waaronder plutonium, dit is dan weer de grondstof voor plutoniumbommen
Deze reststoffen, de zogenaamde actiniden, twee procent van het totaal
aan splijtstoffen, blijven honderdduizenden (sommige geleerden gewagen
van meer dan één miljoen) jaren levensdodend hoogradioactief en moeten
voor die reusachtige tijdsspanne buiten het bereik van mensen blijven.
Nog eens drie procent splijtingstoffen met jodium-129, blijft meer dan
tienduizend jaar radioactiviteit uitstralen in dodelijke hoeveelheden.
Er waren in ons land twee politieke partijen die de afbouw van
kernenergie in hun kiesprogramma hadden (het was een programmapunt van
de hele vorige regering). De socialisten, één ervan, gingen zowel in
Vlaanderen als in Wallonië kopje onder; de andere, de groenen in beide
landsgedeelten, komen maar net boven de kiesdrempel.
Ik wil hiermee niet zeggen of ge ja dan nee verkeerd gestemd hebt, er
zijn namelijk niet zoveel partijen die echt rekening houden met de
noden van hun kiezers. Maar nu gaat het over hoe zullen wij en onze
kinderen, nee sterker nog, onze nakomelingen dit beleid kunnen
overleven?
De christelijk geïnspireerde partijen samen met de liberalen, zullen
dus het goede (maar ook het slechte) politieke weer gaan bepalen in ons
land.
En dat ziet er voor veilige energievoorziening meer dan bedenkelijk uit.
Nu reeds zingen ze in koor bij CD&V om de huidige kerncentrales
langer in gebruik te houden. Ze zijn betaald en nu kunnen we er ten
volle van genieten, klinkt het als vorm van goed bestuur. Misschien
kunnen we zo sparen voor alternatieve energie, was het flutrefrein.
Enne, voegden de blauwe zetelzitters er onwetenschappelijk aan toe, in
de niet zo verre toekomst zal het huidige hoog radioactief afval zeker
zoveel verder afgebroken worden, dat alle huidige grote zorgen in een
kleine rugzak kunnen gestoken worden.
Stralende huidige en toekomstige energie dus, die als nucleair doekje
voor het bloeden, moet instaan voor minder broeikasgassen en een beter
leefmilieu.
Er zijn echter levensgrote, maar weggemoffelde bezwaren. Om met het
blauwe argument te beginnen: voor transmutatie, zoals dat verder
opsplitsen tot veiliger proporties van hoog nucleair afval heet, zijn
alle wetenschappers het eens, dat het nog minstens twintig jaar zal
duren eer de technische mogelijkheden en middelen beschikbaar zullen
zijn om een ernstig onderzoek op te starten. Het resultaat, de
transmutatie in een wel verre toekomst, kan alleen in het beste geval,
de sterk groeiende en bijna eeuwig levensbedreigende afvalhoop,
misschien wat verkleinen. Of beter gezegd, de groei ervan eventueel wat
minder groot maken.
Natuurlijk gaat dat onderzoek een enorme som geld kosten, en wie zal
dat ophoesten, denkt ge: Electrabel (SUEZ), die bij ons de
kerncentrales bezit en formidabele winsten maakt? (nog lang niet genoeg
vindt Electrabel, want ze wilde de elektriciteitsprijs voor
maatschappijen opslaan met 5 procent en de gasprijs met liefst 20
procent voor gewone gebruikers!) Nee hoor, dit zal door de gemeenschap
dienen betaald te worden.
Ondertussen blijven we zitten, ook al wil men het niet graag hardop
zeggen, met de vraag: waar steken we die alsmaar groter wordende berg
dodelijk stralend kernafval?
Er is, voor zover bekend, mondiaal 270.000 ton hoog radioactief
kernafval, dat men eerst in vaten en dan in verschillende soorten,
dikwijls betonnen, bunkers heeft geplaatst maar waar men niet echt
blijf mee weet.
Ondertussen produceren wereldwijd zowat 400 kerncentrales jaarlijks
twaalfduizend ton extra splijtstof, waarvan vijfduizend ton in Europa.
De enige mogelijkheid lijkt ergens diep in de aarde, maar dan wel liefst veilig, wegstoppen voor honderdduizenden jaren.
Maar hoe kan men dat realiseren?
Er zijn meerdere studies en proefprojecten uitgevoerd, in binnen- en
buitenland. Het gaat vooral over de mogelijkheid van het opbergen in
diepe zoutlagen, of in dikke kleilagen. De druk vanuit de Europese
Commissie is daarbij zeer belangrijk om effectief met het opbergen te
beginnen.
In elk geval staat vast dat de opslag van kernafval diep in de
ondergrond, bovengronds zal moeten leiden tot een praktisch eeuwige,
zwaar bewaakte vesting. Er lopen heden ten dage vele, al dan niet
godvruchtig geïnspireerde gekken rond om niet te denken aan sabotage.
En vergeten wij de gewone gevaren niet, ik bedoel erge regenval,
overstromingen, aardverschuivingen, oorlog, politieke veranderingen,
enz. Want vergeet niet dat wij het hier hebben over veilig opbergen
gedurende zowat een miljoen jaar
Dus het moet hier gaan over bedrijfsgebouwen, die liefst boven de diep
begraven splijtstof staan. Het terrein moet goed afgeschermd en dag en
nacht bewaakt zijn, met cameras maar ook met betrouwbare manschappen.
De opslagruimte moet bovengronds ook goed bereikbaar zijn met weg- en
spoorverbinding. Helikopters moeten er kunnen landen. Er is een
stralingsdienst nodig, EHBO-diensten, kantoren enz.
In België vormt de Boomse klei de geschiktste mogelijkheid.
Het studiecentrum voor kernenergie (SCK) heeft daar op 225 meter diepte
een laboratorium gebouwd. Er wordt eerstdaags een in 2002 gebouwde
betonnen galerij van dertig meter lang, gedurende tien jaar verhit. Die
tien jaar moeten volstaan als simulatie voor de honderdduizenden jaren
durende verwarming van de veel hitte afgevende, radioactieve splijtstof.
De verwachtingen zijn, zoals kan verwacht worden van zulke organisaties, positief.
De nieuwe regering is in de maak. De plannen voor het behoud van
oude eigenlijk afgeschreven kerncentrales komen pertinent in het
nieuws, onder de goedkeurende christelijke en blauwe ogen van de
komende bewindvoerders.
De Leuvense professor W. D'haeseleer overhandigde op 19 juni een
gesloten enveloppe op het kabinet van minister van Economie Marc
Verwilghen (Open VLD), met daarin het definitieve rapport van de
commissie 'Energie 2030' over de toekomst van kernenergie in België.
De grote lijnen zijn nu al duidelijk. Net als in haar voorlopige
rapport, dat eind vorig jaar veel stof deed opwaaien, wijst de
commissie Energie 2030 erop dat er grote voordelen verbonden zijn aan
het langer openhouden van de kerncentrales. Die opportuniteiten niet
benutten, zeggen deze verdachte deskundigen waarvan de voorzitter
Dhaeseleer werkte als projectleider bij de revisie van de
kerncentrales bij Suez-dochter Tractebel, betekent dat het
klimaatbeleid dat nodig is om de uitstoot van broeikasgassen te
doen dalen, veel duurder wordt.
Bron: Belga
Kernenergie moet alternatieve energie doen rijpen
Op 8 januari 2007 schreef Erik Pompen van TRENDS.be ondermeer dit:
Het uitdoofscenario van kernenergie blijft in 2007 bestaan, maar de
deadline verschuift. Ondertussen kan de markt van de hernieuwbare
energie rijpen.
Naar Nederlands voorbeeld, waar de kerncentrale van Borssele open
blijft tot 2033, zal de nieuwe regering in België het sluiten van de
kerncentrales verschuiven naar een nader te bepalen datum. Spelen met
tijdslijnen behoort tot de finesse van het politieke compromis.
Zo kun je liegen zonder je woord te breken.
Op zoek naar alternatieven
Uitstel betekent geen afstel. Op termijn moeten we naar een duurzame
en betaalbare oplossing overschakelen zonder ons geopolitiek
afhankelijk te maken van landen buiten de Europese Unie.
Aangezien de hoeveelheid uranium ook beperkt is en kernafval een
probleem blijft, biedt alternatieve energie de beste
toekomstperspectieven.
Maar tot nu toe raakte deze sector maar niet uit de startblokken.
Telkens fnuikte monopolist Electrabel eigenaar van alle kerncentrales
in ons land elk initiatief. Wie met een project op de proppen kwam,
werd geboycot of overgenomen. Vraag dat maar off the record
aan de kleinere marktspelers zoals Interelectra (zuivere
intercommunale), Electrawinds (windmolens) of Ecowatt (hydrocentrales).
Pas ná de principiële regeringsbeslissing om uit de nucleaire optie te
stappen, kreeg hernieuwbare energie een echte kans.
Maar op 19 juni 2007 pleit Trends via de blog van zijn hoofdredacteur zonder schroom voor:
Kernenergie: de sleutel tot lagere energieprijzen
Nu al gaan specialisten ervan uit dat de energievraag tot 2030 nog
met 60 procent zal stijgen. Paradoxaal genoeg wordt er zowel hier als
in het buitenland veel te weinig geïnvesteerd in extra productie en
transport. Het huidige politieke klimaat (de uitdoofscenario's voor
kernenergie, weinig beschikbare sites voor nieuwe centrales, de
CO2-problematiek) schrikt investeerders af.
En ondertussen blijft Electrabel als een kip op haar gouden nucleaire
eieren broeden. Niet de goedkope stroom uit kerncentrales bepaalt de
internationale marktprijs, wel de elektriciteit uit gas- en
steenkoolcentrales (zoals in Duitsland). Elke megawattuur die aan 50 à
60 euro op de groothandelsmarkt komt, kan Electrabel tegen 10 tot 15
euro produceren.
Dé sleutel tot lagere energieprijzen en een effectieve liberalisering
in dit land ligt in de kernenergie. Breek je de markt voor nucleaire
stroomproductie niet verder open, dan zal de dominantie van Electrabel
nooit worden gekraakt. Hef je de uitstap uit kernenergie niet spoedig
op, dan worden we de speelbal van (dure) invoer vanuit het buitenland.
Piet Depuydt
Dit is inderdaad de trend die de mensen via alle media ingepompt zullen krijgen.
Men vergeet, of wil vergeten dat er serieuze redenen voor waren en
zijn, om de beslissing van de vorige regering om de kernenergie af te
bouwen, en dat die ten volle verantwoord waren.
DE CONTROLE VAN KERNCENTRALES (herhaling)
Volgens kamerlid Philippe De Coene (SP.A) loopt het grondig mis met de controle op de nucleaire installaties.
De overheid waakt via het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC) over alle nucleaire installaties in ons land.
Na een vernietigende doorlichting werd eind 2005 de top van het
agentschap opzijgezet. Een speciale kamercommissie onder leiding van
klokkenluider De Coene levert dit voorjaar haar eindrapport af.
De toestand is nog veel erger dan we dachten, zegt De Coene.
Niet alleen verlamden interne stammentwisten het FANC, bovendien was
er onvoldoende personeel van niveau om alle opdrachten naar behoren uit
te voeren. Eén voorbeeld: één enkel iemand controleert, niet eens
voltijds, de zeven kernreactoren in Doel en Tihange plus de
kerninstallaties te Mol.
Volgens experts is er nood aan zowat tien controleurs van dat formaat.
De controle van Doel, Tihange en Mol is in eerste instantie uitbesteed aan de privésector: ANV (Associatie Vinçotte Nucleair).
De Coene: ANV stelt zelf de controleprogrammas op zonder inspraak van
het FANC en het rapporteert niet altijd op zeer doorzichtige wijze. ANV
wordt betaald door de exploitanten van de kerncentrales. In die
driehoeksverhouding loopt de overheid dus altijd in de buitenbaan.
Kortom, de toekomst ziet er onder het komende bewind ongewoon en verschrikkelijk stralend uit.
Het Daklozen Aktiekomitee (DAK) kraakte enkele jaren geleden het
Badhuis, gelegen vlak achter het befaamde Vleeshuis, uit protest tegen
het gebrek van betaalbare woningen in de stad.
De vrederechter besliste dat de krakers binnen enkele weken moeten opkrassen.
Projectontwikkelaar Blijweert sloopt binnenkort het uigeleefde Badhuis. Het bouwt er dan een modern appartementsgebouw.
De stad geeft hier weer toe aan de betonlobby, reageert Philip De
Craene van DAK (De Standaard 24 juni 2007). Het is steeds hetzelfde.
De oorspronkelijke inwoners moeten weg voor speculatie en
stadsontwikkelingsprojecten; zo is er dan sociale verdringing, omdat
wonen onbetaalbaar wordt voor doorsneemensen en kansarmen. Een operatie
die zich al bijna twintig jaar doorzet in de Vleeshuisbuurt en het
Schipperskwartier. Nu zijn ook het Zuid, het Eilandje en het De
Coninckplein aan de beurt, stelt DAK.
Nog niet alle Antwerpenaars lijken te beseffen wat er echt aan de
hand is, aldus De Craene in Het Nieuwsblad van 02/01/2007.
Burgemeester Janssens schreeuwt van de daken dat onze stad opnieuw
aantrekkelijk moet worden voor jonge gezinnen. Rijke gezinnen, zal hij
bedoelen. Tweeverdieners, Nederlanders die dure loften van 500.000 euro
een koopje vinden als tweede verblijf. Voor diegenen die het minder
goed hebben, is geen plaats meer in de oude binnenstad.
De vrouwen (hoeren) zijn uit het Schipperskwartier verdreven. De
junks van de straat geveegd. Nu de daklozen nog. Stadsontwikkeling die
een schoonveegoperatie moet maskeren, klinkt het even bitter als
strijdvaardig.
Wanneer het badhuis zal afgebroken zijn, zullen andere
schuilplaatsen van krakers volgen. We vragen wij eisen dat het
stadsbestuur niet alleen oog heeft voor de portefeuille van de
projectontwikkelaars, maar zich ook over het toenemend aantal daklozen
buigt.
Milieuminister Peeters verwaarloosde Vlaamse natuur,
dus wordt hij Vlaams Minister-President!
Vlaamse natuur verwaarloosd.
Van de 51 planten- en diersoorten die moeten worden beschermd, verkeren slechts 14 in een gunstige staat van instandhouding.
Vlaanderen lapt de Europese verplichtingen voor natuurbescherming aan zijn laars.
"De staat van de Vlaamse natuur is belabberd, op enkele
natuurreservaten na", stelt Eckhart Kuijken, de aftredende
administrateur-generaal van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek
(INBO). "We missen kansen waar natuurbeheer kan verweven worden met
andere functies zoals landbouw en recreatie. Er is dringend een
inhaalbeweging nodig."
Het INBO presenteerde zopas de eerste resultaten van een analyse van
de toestand van de Vlaamse natuurgebieden die Europese bescherming
genieten. Van de planten- en diersoorten die moeten worden beschermd,
verkeren slechts 14 van de 51 onderzochte soorten in een 'gunstige
staat van instandhouding', zo blijkt. Het lot van 30 anderen, zoals de
otter, de hamster, het vliegend hert en de boomkikker is onvoldoende
tot slecht.
In het kader van de Europese Habitat- en Vogelrichtlijnen zijn in
alle Europese lidstaten gebieden en soorten aangeduid die in de
Europese context zo waardevol zijn dat ze moeten worden beschermd.
"De Vogelrichtlijngebieden zijn al in 1988 afgebakend," zegt Kris Decleer van het INBO.
"Er is genoeg tijd geweest om het nodige te doen. Maar het ruimtelijke
beleid loopt slecht. Nog steeds worden bij gewestplanherzieningen
gebieden als pure 'landbouwzone' bestendigd, zonder ecologisch
karakter, hoewel ze een Europees beschermingsstatuut genieten. Daardoor
hebben minstens 20.000 hectaren met een beschermingsstatuut een
ruimtelijke bestemming die geen duurzaam natuurbeleid toelaat. De
doelstellingen van het Ruimtelijk Structuurplan Vlaanderen om 38.000
hectaren bijkomend natuurgebied af te bakenen tegen 2007, zijn ook niet
bereikt."
"Onder de vorige Vlaamse regeringen stegen de investeringen voor de
aankoop van natuurgebied nog. Maar in de huidige regeerperiode, (met minister Kris Peeters die zonet afgetreden is als minister voor Leefmilieu, red.), is
die trend gestopt en verminderen de kredieten voor de aankoop. Nochtans
is Vlaamse steun noodzakelijk om landbouwgrond te kunnen kopen en als
natuurgebied te beheren."
Organisaties zoals de natuurvereniging Natuurpunt kunnen bij het
Europese Hof van Justitie een klacht indienen wegens het falende
Vlaamse beleid, waardoor de overheid een veroordeling riskeert.
"We hebben tekortkomingen al aangekaart bij de Europese Commissie",
zegt Willy Ibens van Natuurpunt, "onder meer het verlaagde waterpeil in
het gebied van de Blankaert en de watervervuiling in de Zwarte Beek."
"Europa is bijzonder waakzaam. Ik verwacht dat het rapport over de
Habitat- en Vogelrichtlijnen een vermanende vinger zal opleveren",
aldus Eckhart Kuijken.
Kim De Rijk, De Standaard, 1 juli 2007
Milieuminister Peeters wou Doel dood!
Doel moest weg voor het Saeftinghedok, dat er naar alle
waarschijnlijkheid niet eens komt. Toch moet Doel weg, zei Peeters
gevolgd door de Vlaamse Regering, want het dorp is nu onleefbaar (er is
van alles aan gedaan om het zo te maken).
Maar er wonen nu nog steeds meer dan 300 mensen, en er willen er nog
veel meer komen wonen. Die weten toch best of hun dorp leefbaar is?
Is het misschien een voorbeeld van het beruchte 'Goed Bestuur' dat men een lief levend dorpje langzaam wurgend wil kapot maken?
Armste landen hardst getroffen door klimaatopwarming.
Klimaattop Verenigde Naties.
06/04/2007 15:05
Op de klimaattop van de Verenigde Naties in Brussel hebben honderden experts een akkoord bereikt.
De hoofdconclusie van de conferentie is dat de opwarming van de aarde nog veel ingrijpendere gevolgen zal hebben
dan tot nu toe was gesteld. Daarbij wordt het armste deel van de wereldbevolking het hardst getroffen.
Op de klimaatconferentie debatteerden honderden wetenschappers en
beleidsverantwoordelijken van het IPCC, het Intergovernmental Panel on
Climate Change, vijf dagen lang.
Overstromingen en aardverschuivingen
De eindconclusie van het rapport
"Klimaatverandering 2007: Impact, Aanpassing en Kwetsbaarheid" van het IPCC luidde:
dat Antarctica, de Sub-Sahara, kleine eilanden en de Aziatische megadelta's het meest te lijden hebben
onder de klimaatverandering, aldus het panel van het IPCC.
Daarbij wordt vooral het armste deel van de wereldbevolking het hardst getroffen.
Het probleem dreigt ontegensprekelijk te escaleren.
Volgens de klimaatexperts zullen de gevolgen van de opwarming van de aarde in de toekomst immers alleen maar groter worden.
Concreet betekent dit een verdere stijging van de gemiddelde
temperatuur met zo'n 2,5 graden waardoor tal van planten- en
diersoorten met uitsterven bedreigd zullen worden. Ook natuurrampen als
overstromingen, zware stormen en aardverschuivingen zullen frequenter
voorkomen. Verwacht wordt dat ook de voedselproductie in tal van
Afrikaanse landen met zowat de helft zal dalen.
Verantwoordelijkheid opnemen
Natuurorganisatie Greenpeace had eerder al laten weten dat we op de
rand van een catastrofe staan, maar dat politieke beslissingen de
klimaatverandering nog kunnen inperken. Volgens Greenpeace moet de
uitstoot van broeikasgassen in Europa tot vier keer verminderen.
"De arme landen zullen het meest lijden onder de opwarming van de aarde
terwijl ze er net het minst verantwoordelijk voor zijn en niet het geld
hebben om te reageren.
Industrielanden zoals België moeten hun verantwoordelijkheid opnemen en
oplossingen doorvoeren", reageerde Sam Van den Plas van WWF-België
(World Wide Fund for Nature).
Geen extra maatregelen
Federaal minister van Leefmilieu Bruno Tobback (SP.A) liet al weten
geen specifieke maatregelen te zullen nemen naar aanleiding van het
nieuwe rapport. "België zal zich gewoon aan de vooropgestelde
reductiescenario's houden. Concreet betekent dat dat we de uitstoot met
minstens 18 procent willen terugschroeven", aldus Laurent Winnock,
woordvoerder van minister Tobback.
De minister is het eens met de werkgroep wat de grootste slachtoffers van de klimaatwijzing betreft.
"We beseffen dat de niet-Westerse landen het meest te lijden hebben
onder de klimaatverandering en dat het onze verantwoordelijkheid is om
bij te springen", aldus Winnock. Een "klimaatminister met de nodige
bevoegdheden" behoort voor de minister nog steeds tot de mogelijkheden.
Het was schafttijd.
We hadden het over rechtvaardigheid.
Dat is het onderwerp dat, voor wie luisteren wil, zo dikwijls het centrum is van arbeidersgesprekken.
Misschien meer dan koers, voetbal of seks.
Het is zoiets als tocht, altijd aanwezig, er moet maar een deur opengaan en daar staat ge: weer in de trek.
Mijn maat, die zijn boterhammen ophad, vertelde:
- Mijn vader was metser en samen met de werkploeg staken ze, als ze een huis in ’t droog hadden, de ‘Mei’ op het dak.
De ‘Mei’ dat was een groene takkenbos, dat wilde zeggen dat het werk praktisch af was en de tijd tevens gekomen om de zaak ietwat feestelijk af te ronden.
Kortom al wie eraan gewerkt had verwachtte, en kreeg normaal ook bij zo’n gelegenheid, enkele pintjes bier.
De uitdrukking ‘de kroon op het werk’ is misschien iets te sterk, maar zonder viering was een huis toch niet af.
Maar op een keer was het niets!
Ja, ze hadden wél de ‘Mei’ gestoken, maar de eigenaar zag niets en gaf ook niets.
Eigenlijk had mijn vader dat al gedacht, hij kende die vent. Het was een meestergast, “ja, zo’n slavendrijver”, zeiden de mensen uit de staalfabriek, die ermee werken moesten.
Mijn vader en zijn makkers werkten dus, er zat niets anders op, het huis dan maar ‘droog’ af. Maar meteen bouwden zij hun wraak er meesterlijk in.
Op het laatste stuk van de schouw, een metertje onder het dak, metste mijn vader zijn bloedeigen bolhoed er in – hij was in dat ouderwetse model nog getrouwd alsjeblieft.
Maar wél had hij er eerst nog twee haakse sneden ingemaakt, juist niet hélemaal dóór, zodanig dat de rand heel bleef en dit stijve goedje terug moest veren als er een zwaar voorwerp doorheen ging. Bijvoorbeeld een borstel van een schouwveger.
Ach, men moet zich het juist voorstellen. Daar staat nu eindelijk dat huis, de uitkomst van zoveel rekenen. Een voelbare droom.
Het is niet zomaar een onderdakje, nee, nee, het is het huis van een meestergast, dat past bij zijn standing. Overal is hij baas nu, iedereen kan het zien!
Zo staat die woning daar, inderdaad knap en helemaal af.
Natuurlijk denkt de eigenaar in het begin, dat vochtigheid de oorzaak is waardoor de schouw niet trekken wil. En de eerste rookwolkjes in het werkelijk prachtig interieur, worden aangevoeld als een hoestje bij een kind: dat gaat vanzelf wel over.
Maar na drie schouwvegers en vier kachels, als de rook en de kou niet meer uit het huis weg te denken waren, toen was zijn schouw voor die man het allerbelangrijkste ding van de wereld geworden. Het onderwerp van alle gesprekken van die meestergast.
Trouwens de man kon geen zin meer uitbrengen zonder, afgrondelijk diep, te vloeken. En aan zijn ogen – kwam het door de rook? – had hij een lichte ‘tic nerveux’ gekregen.
Dus ja, het was te verwachten, op een keer kreeg mijn vader bezoek van die baas, die dwaas. “Of hij (mijn vader) nu alstublieft, dedju, dedju, nu niets kon doen aan die verrekte schouw?” Hijzelf ging uit dat huis “nonde, nonde”. Hij wilde er niet meer in wonen “miljaar en Godfer”. Maar door zijn eigen stommiteit “milledju”, want hij had het overal zelf verteld, kreeg hij er geen huurder meer in. “Nee, nog niet voor niets, verdomme toch”!
Hij pinkte eens naar mijn oude heer en die pinkte van de weeromstuit terug.
Hij antwoordde: ”Dat komt dik in orde baaske, maarre … dat gaat u wat kosten hoor, dat zijn geen dingen om mee te lachen”.
Dat kon die meestergast beamen.
Twee dagen tijd namen mijn vader en zijn maten, die duivels, om die bolhoed uit de schouw te snijden. Twee dagen zeg!
De rest van de week zijn ze niet meer nuchter geweest!
Mijn maat zweeg en dronk zijn koffie uit. Ik ook, ’t was weeral tijd, ’t ging blazen.
In deze verkiezingstijd waarin gewone mensen de verkiesbaren – als waren het dondervlagen – bijna niet kunnen ontwijken, gaan we lekker likkebaardend een speciaal souffléke fabrikeren in de microgolf.
Ik beloof u (ge ziet, ik begin ook al te beloven!) een apart genotje met dit licht dessert dat ook als paar bij kaarslicht kan gegeten worden, gekoppeld aan een glaasje witte wijn (goed tegen de vogelgriep, en vóór een hoop andere goeie dingen).
Zet de TV uit, smijt de politieke zever buiten, en kieper een half kilootje magere kwark ofte platte kaas in een ruime beker, voeg daar 100 grammetjes geweekte rozijnen bij, dik vijftig gram kristalsuiker, een pak vanillepuddingpoeder, ‘n pakje vanillesuiker, een kleine soeplepel bakpoeder, twee eierdooiers gemengd met een borreltje Elixir d'Anvers – ja, ja, pak er ook maar eentje – en een klein snuifje zout. Daarenboven moet er een gemalen onbespoten citroenpel in (die mixt ge best met een beetje rozijnen). En nu maar alles goed dooreen roeren tot een smeuïge massa.
Ziezo het heeft het uitzicht van een geklutst politiek progamma, maar de reuk is veel beter.
De eiwitten stijfgeklopt eronder scheppen. De hele boel moet nu in een met boter ingesmeerde pyrexkom (± 25 cm diameter) gestort worden, dan nog drie à vier millimeterschijfjes boter er bovenop leggen. De voorbereiding is dan klaar. Nu is het aan de microgolf.
Schuif de schotel voorzichtig in dat machien, zet het op zowat driekwart van zijn vermogen (de mijne gaat tot 100 en ik zet hem op 70) en laat het 19 minuten in die hete golfstroom.
Uw huis ruikt dan zoals – als hij bestaat – de hemel zal geuren, laat dan die soufflé afkoelen. Ge moogt hem ook omkeren.
Ach dat is toch weer gelijk in de politiek: ge kiest voor de bovenstebeste, alhoewel dat omgekeerd misschien wel beter is!
Ja, ik weet het, de kleur is geel, maar dat komt omdat ik TV- Leterme met zijn sinterklaasbaard gewoon onweerstaanbaar vind, en zonder kan ik hem met zijn gefemel, verdorie niet uitstaan.
In elk geval van dit gerecht gaat ge zeker geen spijt krijgen.
Het is dàt wat ik u beloof, en nee, niet zagen: voor mij kunt ge niet kiezen.
Een woordje uitleg: u kan het kruiswoordraadsel als volgt invullen.
U plaatst uw cursor in een vakje. Dan ziet u net boven het
kruiswoordraadsel de opgave. Het rode vakje en de grijze vakjes geven
aan op welke plaats het gezochte woord moet komen. Het antwoord typt u
gewoon in. U kan doorheen het rooster bewegen met de pijltjestoetsen,
of met de muis. Als u alles correct hebt ingevuld, ziet u de foto
verschijnen van de politicus die wij zoeken.
Boven 't stadje Sint-Niklaas verging,
Hoe kan dat toch bestaan?
tot stof zo'n vliegend schotelding.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
En dat wonderstof, dat schotelgruis
zat, mirakel zeg, in ieders huis!
Refrein:
Ja echtig betoverd, ineens ging dat daar allemaal goed.
Ja echtig betoverd, ineens ging dat daar goed!
't Rood licht nu zolang op groen bleef staan,
Hoe kan dat toch bestaan?
Dat te voet, ja te voet, je kon over gaan.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
In 't stad waren geen auto's meer.
Op straat geen dode kinderen meer!
Refrein:
De priesters gingen weer aan 't werk.
Hoe kan dat toch bestaan?
Islamiet, katholiek in dezelfde kerk.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Ook wie gelooft in hekserij,
of helemaal niet: ze bleven blij!
Refrein:
De burgemeester was voor de werkende klas.
Hoe kan dat toch bestaan?
't Bestuur en de kas zo helder als glas.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Het bos kwam vrij, voor ieder 't groen.
Prikkeldraad was niet meer vandoen.
Refrein:
't Werden mensen bij de B.O.B.
Hoe kan dat toch bestaan?
Ze steunden 't Chili-comité.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Wat Links was ging nu hand in hand.
En Rechts sprong zelf in de prullenmand!
Refrein:
Men leerde op school gelukkig zijn.
Hoe kan dat toch bestaan?
Met anderen saam gelukkig zijn.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
De leraar zelf zei keer op keer:
Een vakidioot? nee dat nooit meer!
Refrein:
Daar de vakbond van de werkers was,
Hoe kan dat toch bestaan?
Wisten z'alles van hun eigen kas.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Pleegt dan de leiding nog verraad…
Ze vliegt met klieken en klakken op straat!
Refrein:
In Sint-Niklaas stond je nooit alleen.
Hoe kan dat toch bestaan?
Men had steeds vrienden om zich heen.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Je vond bij ramp en tegenspoed,
Steun van mensen, nieuwe moed.
Refrein:
Daar was geen afgunst en geen nijd.
Hoe kan dat toch bestaan?
Men lachte puur uit zaligheid.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Vrijheid was er, vreugd' en kans
Voor liefde en een liefdesdans.
Refrein:
'n Zwarte Schepen, Sint-Niklazenaar,
Hoe kan dat toch bestaan?
Trouwde, handjes vast, zeshonderd paar.
Hoe kan ’t, hoe kan ’t bestaan?
Drie paar niet wou, van een kleurige trouw.
Zien nu bleek-wit, vol van berouw.
Refrein:
Heel de wereld kwam naar de toverstad,
Hoe kan dat toch bestaan?
waar de mens een menselijk leven had.
Hoe kan 't, hoe kan 't bestaan?
Is 't laatste woord lang niet gezegd:
Een vliegende schotel is toch niet slecht!
Zonder takszegels raakt een klager bij de Raad van State niet binnen. Maar de takszegels zijn sinds 1 februari afgeschaft!
Niemand weet hoe het nu verder moet.
De alternatieve betalingsmethoden – elektronisch of via overschrijvingen – worden door de Raad niet aanvaard.
Nu bestaat er wel een nummer waarop men (zou kunnen) overschrijven, maar niemand kent dat.
Toch zijn er nog enkele postkantoren waar nog een weinig zegels met kleinere waarden, van 1 tot 10 euro te verkrijgen zijn. Maar een verzoekschrift bij de Raad kost 175 euro, en dat zijn veel zegeltjes. De voorraad is praktisch op.
De verantwoordelijke ministers verwijzen in brieven naar elkaar door voor een oplossing.
De Raad van State blijft, volgens een brief van eerste voorzitter Robert Andersen, “in grootste verwarring en juridische onzekerheid” achter.
Vroeg of laat zijn er hopelijk evenveel zonnepanelen als schotelantennes te zien.
Je hoort het de laatste tijd steeds meer: “Er moet toch iets mis zijn met het klimaat, er zijn geen winters meer, dat loopt nog slecht af, we maken ’t milieu om zeep…”
Maar de relativering komt even vlug: “Klagen over het weer is van alle tijden, en ‘t is altijd iets en ‘t zal wel van zelf in orde komen, zoals met het fameuze gat in de ozonlaag …”
Maar als je met een beetje gezond verstand op lange termijn durft denken, zijn er toch groeiende redenen om echt ongerust te zijn ... en dan heb ik het (nog) niet over het laatste VN-rapport.
Neen, hier gaat het er me om wat we zelf concreet kunnen doen – buiten klagen en naar anderen wijzen natuurlijk.
Ik zal maar naar mezelf kijken; het is al een tijdje dat ik probeer wat te doen: afval recycleren; oude brol naar het kringloopcentrum doen; mij meer met de trein en de fiets verplaatsen; zuinig zijn met water; met LPG-gas rijden in plaats van diesel; eigen groenten (proberen) kweken; spaarlampen gebruiken; wassen met nachttarief; plus die dingen ook aanpraten bij andere mensen.
En wat heeft het opgebracht?
Blijkbaar niet genoeg als je kritisch naar het milieu en het klimaat kijkt. Wat kan ik nog meer doen?
Misschien moeten die kleine stappen op veel ruimere schaal en internationaal toegepast worden.
Of misschien moet ik een stap verder gaan en ‘propere’ energie aanspreken...?
Het gaat hier niet hoofdzakelijk over het omzetten van zonne-energie in warmte (warm water voor boiler en vloerverwarming);
daarbij gaat het over een ander soort panelen. Hiermede kan de helft van het jaarverbruik (+/-3000 kWh) bereikt worden.
Nieuwe stroom maken kan met fotovoltaïsche cellen, in teksten als “PV” afgekort.
Deze tekst gaat over een evaluatie hoever de huidige techniek gevorderd is om de gewone mensen toe te laten zonne-energie te laten omzetten in stroom, wat handiger, duurzamer en praktischer is dan warm water produceren. Het zou goed zijn en al een pak schelen voor de Kyotonormen, dat er in het straatbeeld evenveel zonnepanelen te zien zijn als schotelantennes.
En het opwekken van zuivere stroom is principieel waardevoller en nuttiger dan het aanbieden van een ‘service’ van 50 tv-kanalen of meer met schotelantennes of kabel.
Vertel me niet dat de overheid in deze tijd van ‘An Inconvenient Truth’ niets doet op dit vlak!? Akkoord, maar je moet het wel zoeken met een vergrootglas.
Minister Peeters heeft het bedrag van subsidies voor 2007 opgetrokken tot 1.600.000 euro (DS 20.20.07) Hoe die verdeeld worden staat er niet bij, wel dat er twee andere voordelen zijn voor wie zonnepanelen plaatst. Een éénmalige premie van 450 euro per 1.000 kWh en een fiscaal voordeel voor X aantal jaren, wat kan oplopen tot 2.600 euro. Dat zijn de ‘groenestroomcertificaten’ die fiscaal jaarlijks aftrekbaar zijn.
Plaats daartegen de installatiekosten en ik laat het oordeel aan u over. Een voorbeeld maakt het duidelijk.
Neem installateur X: hij raadt aan zoveel panelen op je dak te plaatsen als nodig is om uw jaarverbruik aan stroom volledig te dekken, neem bijvoorbeeld 4.000 kWh.
Daarvoor heb je dan ongeveer 40 m² nodig, waarmee je dak goed vol ligt. Uiteraard kan dit enkel werken als je dak naar het zuiden gericht is en niet in de schaduw van appartementen of bomen ligt. En dit kost je, volgens firma X ongeveer 33.000 euro of 1,6 miljoen oude franken (aanschaf, plaatsing en administratieve regelingen, want je moet een bouwaanvraag indienen, inbegrepen). Dat maakt ongeveer een 750 euro per m².
Als installatiepremie trek je dan 1.800 euro en samen met de fiscale aftrek, heb je na 10 jaar je kosten terug gewonnen, zo berekent de firma u voor.
De panelen zijn voorzien om 25 - 30 jaar mee te gaan, en per jaar rekent de firma u een opbrengst van 2.700 euro, zodat na ongeveer 10 jaar de investering er uit is.
Ten slotte voel je de ‘terugbetaling’ enkel via jaarlijkse fiscale aftrek: een ondoorzichtige en mogelijk terug te schroeven formule.
Als de zon meezit kan je dan met de zuiver gewonnen elektrische stroom je eigen verbruik dekken.
Wanneer je uw stroomteller ziet terug draaien doordat zuivere energie aan het net geleverd wordt, is het alsof je geld terugkrijgt op je rekening in plaats van te moeten betalen. Een leuk gevoel. Maar je kunt de leverancier niet voorbij.
Technisch laat het huidige systeem echter niet toe om meer stroom op te wekken dan je effectief ook gebruikt; een meerwaarde produceren mag blijkbaar niet.
Het voordeel voor u is vooral financieel en ook moreel doordat je door je eigen stroomproductie een effectieve en meetbare bijdrage levert aan het milieu – ik zou bijna zeggen: eigen stroom eerst.
Ondanks die schijnbare klemtoon of sfeer van ‘wat ik zelf doe, doe ik beter’ heeft voor mij de collectieve inspanning, het solidaire effect voorrang. Immers alléén redden we het niet om een leefbaarder aarde te verkrijgen.
Maar ook de stroomleverancier (Electrabel, Eandis, enz.) heeft er financieel belang bij want uw stroombijdrage telt mee voor het percentage ‘groene stroom’ dat zij volgens Kyotonormen moeten leveren. M.a.w. zonder enige kosten profiteert de stroomleverancier of -verdeler DIRECT van uw investering, in ons voorbeeld 1.600.000 oude franken.
Terwijl volgens de huidige regeling het ongeveer 10 jaar duurt voor jij je investering hebt terug gewonnen... En om die grote investering rond te krijgen is er alleen van de overheid een zeer beperkte tegemoetkoming!
Wij steken er fors veel geld in, wat normaal de taak is van de stroomleverancier, terwijl deze zelf ons initiatief niet steunt (subsidies komen enkel van de overheid) en gewoon verder forse winsten blijft maken. Ge kent het verhaal van de grote stukken van de taart en de kruimels...
Deze regeling zal pas echt structureel interessant worden indien de drempel, of het plafond van het eigen verbruik kan doorbroken worden. Anders is die regeling, en heel het huidige aanbod, een nuloperatie, een dweilen met de kraan open, die op lange termijn (dus voor de Kyotonormen) geen vooruitgang betekent. Want enkel het behoud van de verdeling wordt gerealiseerd, dus geen vergroting van het relatieve aandeel van de groene energie.
Het overzetten van stroom op het net moet zonder plafond kunnen!
Misschien overdrijf ik, maar nu we toch bezig zijn met grote plannen: wanneer de zon weg is, rendeert het natuurlijk niet, maar dan kunnen we misschien een windmolen gebruiken, die mogelijkheid kunnen we niet onbenut laten. Voor het zover is dient het één en het ander te veranderen: de combinatie moet haalbaar zijn, het overzetten van stroom op het net moet zonder plafond kunnen. En ja, waarom moeten we dan nog langs de leverancier passeren? Kunnen we niet autonoom ‘draaien’ enkel op zelfgewonnen groene stroom? Maar dat is wellicht een droom te ver.
Ja ondertussen heb ik je toch mijn mening verklapt, maar het blijft aan u lezer, om me tegen te spreken, terecht te wijzen of te overtuigen dat ik toch maar de zonnepanelen op mijn dak zet. Maar zeg me dan ook waar ik aan de nodige centen geraak (de warmte valt uit de lucht, maar de centen niet) of hoe die kosten haalbaar kunnen gemaakt worden zodat de ingreep iets wordt in de orde van grootte als het plaatsen van een LPG-tank in je wagen (3.000 euro).
Ik ben nog vergeten vermelden dat plaatselijk (enkel in provincie Limburg en enkele steden) er nog bijkomende overheidsubsidies mogelijk zijn. Maar deze bijdrage verandert niets aan mijn principiële vraag.
En er zijn ook (nog) bitter weinig firma’s die zonnepanelen voor stroom installeren – voor warm water zijn er reeds meerdere firma’s actief. Deze kunnen dus de vraag niet volgen – ook al komt deze heel weinig van particuliere kant.
In de eerste plaats is het belangrijk dat ook dit aspect meer bekend is en ter sprake kan komen in de lopende discussie.
Maar we mogen de moed niet opgeven, vroeg of laat zijn er hopelijk evenveel zonnepanelen als schotelantennes te zien, en is het nog op tijd...
Denk daaraan wanneer je aan de toog hoort klagen over de zachte winters en de hete zomers.
Voor meer informatie hier een paar websites waar je meer uitleg kunt vinden en bij sites van firma’s (o.a. Natec) kun je zelfs prognose maken. www.energiebesparen.be www.eandis.be (de stem van Electrabel) www.dekleineaarde.nl www.insnet.org www.colruyt.be: En dan zijn er de sprekende voorbeelden: neem nu Colruyt die in Ninove met 570 m² zonnepanelen een hele winkel van groene stroom voorziet. Hun bijdrage aan Kyoto is een terugdringing van 740 ton C02.
Dan zijn er de verzamelsites:
www.underECOconstructs.be;
www.ode.be (Organisatie Duurzame Energie, o.a. lijst installateurs);
www.envirodesk.be
Ook vind ik dat organisaties als de BBL, de vakbonden, Oivo enzomeer deze kwestie eens grondig en kritisch zouden mogen bekijken, zeker in het perspectief van de mogelijkheden van een kleine verbruiker tegenover het monopolie van de grote stroomleverancier of stroomverdelers die met de overheid zoete broodjes bakken of rond hun vinger draaien.
Zopas lazen we de bevindingen van Testaankoop (in nr° 508) (die spijtig genoeg alleen maar over verwarming gaan) over verwarming met zonnepanelen: te duur en te vroeg.
Dat zal dus zeker gelden voor stroomverkrijging door zonnepanelen. Hoe goed en efficiënt het ook kan zijn, het blijft een elitekwestie en juist wie centen heeft zal ze daarin niet investeren...
Niet iedereen denkt en handelt zoals de firma Colruyt.
Verontschuldig me als mijn betoog soms nogal technisch is; daarmee wou ik aantonen dat dit meer is dan een oppervlakkige droom. Onthoud vooral dat ook hier de grootste belanghebber op een geraffineerde manier een zinvol gebruik afremt – of mogen we zeggen stokken in de wielen steekt en alles bij het oude laat, om het enge eigen belang (?) veilig te stellen?
(play) om het liedje te beluisteren.
