Zonnepanelen... en wat dan nog !?

Vroeg of laat zijn er hopelijk evenveel zonnepanelen als schotelantennes te zien.

Je hoort het de laatste tijd steeds meer: “Er moet toch iets mis zijn met het klimaat, er zijn geen winters meer, dat loopt nog slecht af, we maken ’t milieu om zeep…”
Maar de relativering komt even vlug: “Klagen over het weer is van alle tijden, en ‘t is altijd iets en ‘t zal wel van zelf in orde komen, zoals met het fameuze gat in de ozonlaag …”
Maar als je met een beetje gezond verstand op lange termijn durft denken, zijn er toch groeiende redenen om echt ongerust te zijn ... en dan heb ik het (nog) niet over het laatste VN-rapport. Neen, hier gaat het er me om wat we zelf concreet kunnen doen – buiten klagen en naar anderen wijzen natuurlijk.

Ik zal maar naar mezelf kijken; het is al een tijdje dat ik probeer wat te doen: afval recycleren; oude brol naar het kringloopcentrum doen; mij meer met de trein en de fiets verplaatsen; zuinig zijn met water; met LPG-gas rijden in plaats van diesel; eigen groenten (proberen) kweken; spaarlampen gebruiken; wassen met nachttarief; plus die dingen ook aanpraten bij andere mensen.
En wat heeft het opgebracht? Blijkbaar niet genoeg als je kritisch naar het milieu en het klimaat kijkt. Wat kan ik nog meer doen?
Misschien moeten die kleine stappen op veel ruimere schaal en internationaal toegepast worden. Of misschien moet ik een stap verder gaan en ‘propere’ energie aanspreken...?

Het gaat hier niet hoofdzakelijk over het omzetten van zonne-energie in warmte (warm water voor boiler en vloerverwarming); daarbij gaat het over een ander soort panelen. Hiermede kan de helft van het jaarverbruik (+/-3000 kWh) bereikt worden.

Nieuwe stroom maken kan met fotovoltaïsche cellen, in teksten als “PV” afgekort.
Deze tekst gaat over een evaluatie hoever de huidige techniek gevorderd is om de gewone mensen toe te laten zonne-energie te laten omzetten in stroom, wat handiger, duurzamer en praktischer is dan warm water produceren. Het zou goed zijn en al een pak schelen voor de Kyotonormen, dat er in het straatbeeld evenveel zonnepanelen te zien zijn als schotelantennes.
En het opwekken van zuivere stroom is principieel waardevoller en nuttiger dan het aanbieden van een ‘service’ van 50 tv-kanalen of meer met schotelantennes of kabel.
Vertel me niet dat de overheid in deze tijd van ‘An Inconvenient Truth’ niets doet op dit vlak!? Akkoord, maar je moet het wel zoeken met een vergrootglas.
Minister Peeters heeft het bedrag van subsidies voor 2007 opgetrokken tot 1.600.000 euro (DS 20.20.07) Hoe die verdeeld worden staat er niet bij, wel dat er twee andere voordelen zijn voor wie zonnepanelen plaatst. Een éénmalige premie van 450 euro per 1.000 kWh en een fiscaal voordeel voor X aantal jaren, wat kan oplopen tot 2.600 euro. Dat zijn de ‘groenestroomcertificaten’ die fiscaal jaarlijks aftrekbaar zijn.
Plaats daartegen de installatiekosten en ik laat het oordeel aan u over. Een voorbeeld maakt het duidelijk.
Neem installateur X: hij raadt aan zoveel panelen op je dak te plaatsen als nodig is om uw jaarverbruik aan stroom volledig te dekken, neem bijvoorbeeld 4.000 kWh.
Daarvoor heb je dan ongeveer 40 m² nodig, waarmee je dak goed vol ligt. Uiteraard kan dit enkel werken als je dak naar het zuiden gericht is en niet in de schaduw van appartementen of bomen ligt. En dit kost je, volgens firma X ongeveer 33.000 euro of 1,6 miljoen oude franken (aanschaf, plaatsing en administratieve regelingen, want je moet een bouwaanvraag indienen, inbegrepen). Dat maakt ongeveer een 750 euro per m². Als installatiepremie trek je dan 1.800 euro en samen met de fiscale aftrek, heb je na 10 jaar je kosten terug gewonnen, zo berekent de firma u voor.
De panelen zijn voorzien om 25 - 30 jaar mee te gaan, en per jaar rekent de firma u een opbrengst van 2.700 euro, zodat na ongeveer 10 jaar de investering er uit is. Ten slotte voel je de ‘terugbetaling’ enkel via jaarlijkse fiscale aftrek: een ondoorzichtige en mogelijk terug te schroeven formule.
Als de zon meezit kan je dan met de zuiver gewonnen elektrische stroom je eigen verbruik dekken.
Wanneer je uw stroomteller ziet terug draaien doordat zuivere energie aan het net geleverd wordt, is het alsof je geld terugkrijgt op je rekening in plaats van te moeten betalen. Een leuk gevoel. Maar je kunt de leverancier niet voorbij.
Technisch laat het huidige systeem echter niet toe om meer stroom op te wekken dan je effectief ook gebruikt; een meerwaarde produceren mag blijkbaar niet.
Het voordeel voor u is vooral financieel en ook moreel doordat je door je eigen stroomproductie een effectieve en meetbare bijdrage levert aan het milieu – ik zou bijna zeggen: eigen stroom eerst.
Ondanks die schijnbare klemtoon of sfeer van ‘wat ik zelf doe, doe ik beter’ heeft voor mij de collectieve inspanning, het solidaire effect voorrang. Immers alléén redden we het niet om een leefbaarder aarde te verkrijgen.

Maar ook de stroomleverancier (Electrabel, Eandis, enz.) heeft er financieel belang bij want uw stroombijdrage telt mee voor het percentage ‘groene stroom’ dat zij volgens Kyotonormen moeten leveren. M.a.w. zonder enige kosten profiteert de stroomleverancier of -verdeler DIRECT van uw investering, in ons voorbeeld 1.600.000 oude franken.

Terwijl volgens de huidige regeling het ongeveer 10 jaar duurt voor jij je investering hebt terug gewonnen... En om die grote investering rond te krijgen is er alleen van de overheid een zeer beperkte tegemoetkoming!
Wij steken er fors veel geld in, wat normaal de taak is van de stroomleverancier, terwijl deze zelf ons initiatief niet steunt (subsidies komen enkel van de overheid) en gewoon verder forse winsten blijft maken. Ge kent het verhaal van de grote stukken van de taart en de kruimels...

Deze regeling zal pas echt structureel interessant worden indien de drempel, of het plafond van het eigen verbruik kan doorbroken worden. Anders is die regeling, en heel het huidige aanbod, een nuloperatie, een dweilen met de kraan open, die op lange termijn (dus voor de Kyotonormen) geen vooruitgang betekent. Want enkel het behoud van de verdeling wordt gerealiseerd, dus geen vergroting van het relatieve aandeel van de groene energie.

Het overzetten van stroom op het net moet zonder plafond kunnen!

Misschien overdrijf ik, maar nu we toch bezig zijn met grote plannen: wanneer de zon weg is, rendeert het natuurlijk niet, maar dan kunnen we misschien een windmolen gebruiken, die mogelijkheid kunnen we niet onbenut laten. Voor het zover is dient het één en het ander te veranderen: de combinatie moet haalbaar zijn, het overzetten van stroom op het net moet zonder plafond kunnen. En ja, waarom moeten we dan nog langs de leverancier passeren? Kunnen we niet autonoom ‘draaien’ enkel op zelfgewonnen groene stroom? Maar dat is wellicht een droom te ver.

Ja ondertussen heb ik je toch mijn mening verklapt, maar het blijft aan u lezer, om me tegen te spreken, terecht te wijzen of te overtuigen dat ik toch maar de zonnepanelen op mijn dak zet. Maar zeg me dan ook waar ik aan de nodige centen geraak (de warmte valt uit de lucht, maar de centen niet) of hoe die kosten haalbaar kunnen gemaakt worden zodat de ingreep iets wordt in de orde van grootte als het plaatsen van een LPG-tank in je wagen (3.000 euro).
Ik ben nog vergeten vermelden dat plaatselijk (enkel in provincie Limburg en enkele steden) er nog bijkomende overheidsubsidies mogelijk zijn. Maar deze bijdrage verandert niets aan mijn principiële vraag.
En er zijn ook (nog) bitter weinig firma’s die zonnepanelen voor stroom installeren – voor warm water zijn er reeds meerdere firma’s actief. Deze kunnen dus de vraag niet volgen – ook al komt deze heel weinig van particuliere kant.

In de eerste plaats is het belangrijk dat ook dit aspect meer bekend is en ter sprake kan komen in de lopende discussie.
Maar we mogen de moed niet opgeven, vroeg of laat zijn er hopelijk evenveel zonnepanelen als schotelantennes te zien, en is het nog op tijd...
Denk daaraan wanneer je aan de toog hoort klagen over de zachte winters en de hete zomers.

Voor meer informatie hier een paar websites waar je meer uitleg kunt vinden en bij sites van firma’s (o.a. Natec) kun je zelfs prognose maken.
www.energiebesparen.be
www.eandis.be (de stem van Electrabel)
www.dekleineaarde.nl
www.insnet.org
www.colruyt.be: En dan zijn er de sprekende voorbeelden: neem nu Colruyt die in Ninove met 570 m² zonnepanelen een hele winkel van groene stroom voorziet. Hun bijdrage aan Kyoto is een terugdringing van 740 ton C0₂.
Dan zijn er de verzamelsites: www.underECOconstructs.be; www.ode.be (Organisatie Duurzame Energie, o.a. lijst installateurs); www.envirodesk.be

Ook vind ik dat organisaties als de BBL, de vakbonden, Oivo enzomeer deze kwestie eens grondig en kritisch zouden mogen bekijken, zeker in het perspectief van de mogelijkheden van een kleine verbruiker tegenover het monopolie van de grote stroomleverancier of stroomverdelers die met de overheid zoete broodjes bakken of rond hun vinger draaien.

Zopas lazen we de bevindingen van Testaankoop (in nr° 508) (die spijtig genoeg alleen maar over verwarming gaan) over verwarming met zonnepanelen: te duur en te vroeg.
Dat zal dus zeker gelden voor stroomverkrijging door zonnepanelen. Hoe goed en efficiënt het ook kan zijn, het blijft een elitekwestie en juist wie centen heeft zal ze daarin niet investeren... Niet iedereen denkt en handelt zoals de firma Colruyt.
Verontschuldig me als mijn betoog soms nogal technisch is; daarmee wou ik aantonen dat dit meer is dan een oppervlakkige droom. Onthoud vooral dat ook hier de grootste belanghebber op een geraffineerde manier een zinvol gebruik afremt – of mogen we zeggen stokken in de wielen steekt en alles bij het oude laat, om het enge eigen belang (?) veilig te stellen?

Leo
6.4.07

1e - 2e - 3e - 4e en nu ook 5e Wereld op komst!

Armoede en Vijfde Wereld.

"Meer dan de helft van de allochtonen in Vlaanderen leeft onder de armoedegrens.
De vrouwen zijn de grootste slachtoffers van armoede, in het bijzonder die van Marokkaanse en Turkse afkomst. De allochtonen, in het bijzonder de vrouwen, hebben de laagste inkomens."
Dat zijn de meest saillante conclusies van het onderzoek van Bea Van Robaeys en Nathalie Perrin in opdracht van de Koning Boudewijnstichting.
De resultaten van het laatste onderzoek vormen opnieuw een stevige bevestiging van wat men 16 jaar geleden reeds met zeer deskundige onderzoekers heeft vastgesteld. De les is dat men onderzoeken financiert, de conclusies beluistert, men belooft ook, maar uiteindelijk gebeurt er niets, noch op nationaal, noch op gewestelijk, noch op stedelijk niveau.

Interessant aan deze conclusies is dat de wetenschappers een nieuwe benadering hebben gehanteerd, nl. vanuit de armoedegrenzen. Misschien zullen de politieke wereld, de hulpverleningsdiensten, de welzijnsorganisaties, de scholen en in het bijzonder de werkgevers, steden en gemeenten nu wakker geschud worden.

Wetenschappers zoeken immers de oorzaken in sleutelfactoren als studieniveau, studierichting, taalkennis, discriminatie, etnische origine, enz. Anderen, vooral uit de politieke wereld, zoeken de toevlucht in de onderdrukking van zowel de Marokkaanse als de Turkse vrouw door hun gemeenschappen. Sommige politieke partijen proberen daarenboven de cultuur en godsdienst te betrekken bij de verklarende factoren, maar ze vergeten meestal dat zijzelf wel eens aan de basis van deze situatie zouden kunnen liggen.

Na 50 jaar migrantenbeleid volgt nog meer dan 50 procent van de migrantenleerlingen het beroeps- en technisch onderwijs, meestal in studierichtingen met beperkte tewerkstellingsmogelijkheden. Slechts 2 procent van de migrantenjongeren van de tweede en derde generatie, voltooit hoger onderwijs (buiten en binnen de universiteit).
De werkloosheidscijfers onder migrantenjongeren die hier geboren zijn en in Vlaamse scholen werden gevormd, liggen bijna viermaal hoger dan bij hun Vlaamse leeftijdsgenoten.

Dit heeft niets te maken met de onderdrukking van de vrouw door haar gemeenschap of de islam, maar is wel een bewijs van ongelijke maatschappelijke behandeling en in het bijzonder van het falen van het migrantenbeleid.
Er wordt ook geopperd dat het aanleren van het Nederlands zou helpen bij het vinden van een job. Het verwerven van het Nederlands biedt echter weinig kans op werk, vooral voor diegenen die geen hoog diploma hebben behaald.

Discriminatie is gewicht aan het been!

Discriminatie, zowel op scholen als op de werkvloer, is meestal een zwaar gewicht aan het been. Voeg daarbij dat, na de toepassing van het inburgeringsdecreet op het einde van de jaren negentig, het integratiebeleid naar de provinciale en stedelijke niveaus werd overgeheveld. Dit leidde tot de afschaffing van alle integratiecentra en van hun integrale werking.
Zo ontstonden hoge drempels, ook voor de cursussen Nederlandse taal en maatschappelijke oriëntatie. Velen haken af omwille van praktische moeilijkheden, zoals bijvoorbeeld de afstand tussen woonplaats en cursusplek.
Daarenboven beperkt de werking van integratiediensten en OCMW’s van vele steden zich tot het opmaken van mooie rapporten om subsidies binnen te rijven.
Bovendien bestaat er angst om een actief integratiebeleid te voeren omwille van de vrees voor verlies van stemmen.
Dus eigen belang eerst.

De nieuwkomers worden daarbij meestal geconfronteerd met een lesgever of een begeleider die niets weet over hun migratietraject, hun cultuur, hun taal of de drama’s waarmee ze geconfronteerd werden. Vandaar ook de inefficiëntie van het beleid.

Ja, Vlaanderen en België hebben veel geïnvesteerd om diegenen die tot de Vierde Wereld behoren uit de klauwen van (kans)armoede te bevrijden, maar door de inefficiëntie van het beleid is er een Vijfde Wereld op komst. Deze zal uitsluitend bevolkt zijn door kinderen, gezinnen, mannen en vrouwen uit de immigratie, in het bijzonder van moslimse en Afrikaanse origine.

Youssef Ben Abdeljelil, historicus en geograaf (oud-onderzoeker OASeS) te Aalst.
(Ingekort artikel uit Mondiaal Magazine van 11.11.11.)

Trappen

Toenmalig Europees parlementslid Willy Kuypers, beleefde angstige ogenblikken, als hij geblinddoekt
aan de arm van een blinde, een roltrap afdaalde in Antwerpen 1986, tijdens een actie van het Olympiakomitee.

Trappen.

Een trap – al dan niet beweegbaar; uit- en intrekbaar – is een constructie om een hoger of lager niveau te bereiken.
Het simpelste is een vaste of loshangende ladder, maar daar wil ik het niet over hebben.
Wél ook over die éne trede op het voetpad, die er teveel aan is voor rolstoelgebruikers, als ze een trottoir willen op- of afrijden. Men kan die stoephoogte natuurlijk op een goede manier afschuinen (voor de overgrote meerderheid van de garages doet men dat automatisch) maar dat is voor mensen in een rolstoel niet zo gemakkelijk te verwezenlijken, al weten de bevoegde autoriteiten deze noodzaak al vele jaren. En nog al te dikwijls staat de rolstoeler na een goeie afrit van een stoep voor een onmogelijke oprit vast te midden van de gevaarlijke straat die, heden ten dage onnatuurlijk overal, alleen voor auto’s beschikbaar is.

Maar tevens worden rolstoelers gewoon en gemakshalve vergeten als volwaardige mensen. Zo heeft men nog in 2006, bij het heraanleggen van de markt in Wenduine – een deelgemeente van De Haan – geen afschuining gemaakt van de trappen voor de openbare bibliotheek, die daar op de markt gelegen is. Voor die gemeentebestuurders hoeven mensen die niet kunnen gaan ook niet te lezen blijkbaar.

Trams en autobussen.

Trappen kunnen ook gewoon een levensgevaarlijke val-strik zijn. Denk maar aan de dalende trappen – al dan niet automatisch – van metro’s en dergelijke. Als daarvoor geen door blinden en slechtzienden met de voeten voelbare waarschuwing aangebracht ligt, dan riskeren deze visueel gehandicapten ook nog een diepe val met ernstige kwetsuren als gevolg. Na enkele acties van het toenmalig Olympiakomitee uit Antwerpen in 1985 en 1986, heeft men aldaar dan toch, in meerdere stations verende tegels of waarschuwingsnoppen aangelegd. Maar voor rolstoelers zijn er, nu nog steeds, slechts in een beperkt aantal tramstations liften beschikbaar in de premetro van Antwerpen.

Nochtans reeds in begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, bracht een actiegroep een rolstoelpatiënt in de Antwerpse premetro naar beneden, om aandacht te vragen voor rolstoelgebruikers. De man, een vrijwilliger, heel zwaar gehandicapt, kon niet anders dan vastgebonden in zijn zware, door batterijen aangedreven rolstoel deelnemen aan de actie. Tussen haakjes: nooit heb ik tijdens een actie een gelukkiger mens gezien. Dan werd de politie en de directie van de trammaatschappij ingelicht dat er een zwaar gehandicapte in de katakomben van de metro zat en er alleen nooit uitkon.
Er waren vier personen voor nodig om hem via de roltrap trap voor trap terug naar boven te brengen!

Ook in Brussel ondervinden rolstoelgebruikers (volgens de ‘Toeristische Gids voor gehandicapten’) grote moeilijkheden om zich met het openbaar vervoer te verplaatsen. Er zijn slechts een tiental metrostations toegankelijk. De ruimte echter tussen het perron en het metrostel blijft nog een belangrijk obstakel (en dat is niet alleen waar voor Brussel).
Wel zijn er op vele plaatsen plannen om veel meer metrostations, trams en bussen toegankelijk te maken. Maar men spreekt in die plannen dat het toch nog tot 2010-2012 zal duren …

Voor Vlaanderen komt er in mei 2007 een proefproject voor aangepast vervoer voor rolstoelgebruikers in twee gebieden: één in de Kempen en één in Limburg. Minister Kathleen Van Brempt benadrukt dat ook mensen in een rolstoel recht hebben op basismobiliteit.
Bussen en halteplaatsen worden trouwens wel reeds hier en daar aangepast aan deze specifieke noden. Toch is er nog veel speciaal vervoer nodig om mensen met een rolstoel ook hun recht op verplaatsen te gunnen. En zulk vervoer moet dan op voorhand aangevraagd worden en kent ook de nodige financiële problemen.

Treinen.

De treinen dan, zijn die vlot bereikbaar voor rolstoelgebruikers?

Voor heel veel stationperrons geldt dat de opstaphoogte niet aangepast is aan de noden van oudere mensen, of aan personen die wat moeilijker kunnen gaan.

In nauwelijks 1/6 van het totaal aantal treinstations kunnen rolstoelers terecht (Bron: Helga Stevens, Vlaams Parlementslid N-VA op 13 maart 2006).

Op 16 maart 2006 kreeg Greet Van Gool, volksvertegenwoordiger voor SP.A, een antwoord op haar vraag in de plenaire vergadering van de staatssecretaris voor Overheidsbedrijven. Van Gool vroeg o.m.: Hoe zit het met het vroeger aangegane engagement van de regering om 93 stations toegankelijk te maken?
“Tegen eind 2008 zullen 24 stations volledig aangepast zijn voor mensen met beperkte mobiliteit”, antwoordde staatssecretaris Bruno Tuybens. “24 treinstations gaan we tegen eind 2008 volledig toegankelijk maken door alle perrons uit te rusten met liften, hellingen of gelijkwaardige inrichtingen, door de toegang tot het station en alle perrons aan te passen en door geschikte sanitaire voorzieningen te maken...”
- “De 24 zijn uiteraard een begin. De uitvoering van de integrale toegankelijkheid kost veel geld. In de 93 stations waar u naar verwijst, blijft de service voor minder mobiele mensen gelden. Ook in andere stations zorgen hulpvaardige personeelsleden vaak voor de minder mobiele mensen, wat ook waardering verdient.” Aldus Bruno Tuybens.

Natuurlijk zijn er voor de toegankelijkheid van de treinstations vele acties gevoerd, ook en vooral door de gehandicapten zelf en dit in meerdere stations.
Toch geldt heden nog in de overgrote meerderheid van de stations dat, wanneer een rolstoeler al tot op het perron geraakt, ze dan een onhandig gevaarte (men noemt dit lompe toestel zeer ongepast een ‘perronvlinder’), dat overal in de weg staat, met één of meerdere personeelsleden moeten aanrollen tot tegen de opstap van de trein. Daarmee wordt dan de helling gemaakt waarop de rolstoelgebruiker de trein wordt ingerold.
Eigenlijk zou een aangepaste heftruck hier zeer handig zijn, met als voordeel dat men dit toestel ook voor veel andere zaken kan gebruiken.

En terwijl ik toch bezig ben met voorstellen: waarom bouwt men in de nieuw aan te leggen treinstations geen roltrappen – eigenlijk royale glijdende trottoirs - genre Macro in Deurne? Daarop kunnen met groot comfort zowel reizigers met valiezen als rolstoelers en kinderwagens van de ene verdieping naar de andere gebracht worden. Men heeft daarvoor dikwijls plaats zat, zoals bijvoorbeeld in het nieuwe treinpaleis in Antwerpen-Centraal, waar men deze kans weer gemist heeft. En in Brugge zijn ze aan het vernieuwen en Gent zal volgen en nog vele andere. Waar zitten die vernuftelingen van ingenieurs in deze? Zijn de managers helemaal benomen door hun gage? Of mankeert het bij de politiekers weer aan visie?

Van trappen gesproken. In Antwerpen-Zuid zijn er vijftig trappen te beklimmen, om van het spoorniveau tot het straatniveau te raken.
In de jaren tachtig vorige eeuw, is daar langs weerkanten van beide sporen een heuse roltrap aangelegd. Ze deden wat roltrappen horen te doen, maar spijtig genoeg niet lang. Meer dan enkele maanden hebben die niet gewerkt.
Men heeft ze dan in een houten bekleding gestopt en als dusdanig kan men die ook vandaag nog op Antwerpen-Zuid bekijken als een volwassen blunder van de NMBS.
De reizigers die Antwerpen-Zuid aandoen, blijven ook die vijftig trappen doen. Ze moeten wel, er is niets anders.

Om te sluiten nog een triestigheidje. In Brugge, ik zei het al, zijn ze al een paar jaar bezig met het station te vernieuwen. Daarvoor leggen ze noodtrappen vooraleer de definitieve er komen. Dat is normaal, alleen zijn er sommige noodtrappen waarvan de treden te hoog uit elkaar zijn en dus moeilijker te betreden. De meeste leuningen, die vooral gebruikt worden door mensen die moeilijker kunnen gaan, zijn van hout, sommigen zelfs van ongeschaafd hout gemaakt, waar de splinters uitpieken. Gezien die verbouwingen nog een twee jaar zullen duren had men daar toch gewone gladde en handige kunststofleuningen voor kunnen gebruiken?
Eigenlijk geeft de NMBS hier blijk van bitter weinig achting voor haar cliënten.
Mensen die moeilijk te been zijn kunnen het station Brugge beter nog wat vermijden.

Jef Vergif

Nieuwe armen.

Hoe doeltreffend is de inkomensverdeling door de sociale zekerheid in de bestrijding van de armoede?
Tien jaar geleden behoorde België nog tot de wereldtop als het op sociale bescherming aankwam. Vandaag niet meer.
Pensioenen en werkloosheidsuitkeringen houden geen gelijke tred meer met de welvaart. De hoge werkloosheid leidt tot armoede en tegelijk legt de lage werkgelegenheidsgraad een sterke druk op de sociale zekerheid.
De gegevens zijn afkomstig van de Europese Commissie: officiëler kan niet.
Als de komende verkiezingen al ergens over moeten gaan, dan wel over de dwingende keuzes die dienen gemaakt om de economische en sociale verdeeldheid in de Belgische samenleving weg te werken.

Die verdeeldheid laat zich lezen in het rapport van de Europese Commissie. In België groeit meer dan één kind op acht, of 13,5 procent, op in een gezin waar niemand werkt.
Met dat cijfer presteren we net iets beter dan de Bulgaren. Zelfs Roemenië, niet meteen een Europese koploper, doet beter.
14,7 procent van de Belgen – dat zijn ruim 1,5 miljoen mensen – leeft in armoede.
In de loop van de jaren 1990 waren we al diep geschokt door de eerste rapporten van de Koning Boudewijnstichting, waarin het armoedepercentage tussen de 6 en de 7 procent werd geraamd.
Komen we er nu in Vlaanderen nog met een armoedepercentage van 11 procent af, dan zit Wallonië met 18 procent en Brussel zelfs met maar even 27 procent opgescheept.

Nu mogen de Europese criteria stringenter zijn dan de Belgische, toch blijven de cijfers ontluisterend en verontrustend.
Bij de oudere Belgen loopt de armoede op tot 21 procent. Nu al zit de Belgische gepensioneerde met een inkomen dat nog maar net 73 procent van het inkomen van de werkende Belg bedraagt, een pak onder het Europees gemiddelde van 85 procent. Onder de werklozen steeg het armoedepercentage de voorbije jaren tot 28 procent en bij eenoudergezinnen – veelal alleenstaande moeders – tot een desastreuze 36 procent.
Onze sociale uitkeringen zijn de voorbije jaren afgegleden naar de laagste in Europa.
De gevolgen daarvan komen hard aan voor Vlaanderen; voor Wallonië en voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zijn ze verwoestend.

Een kopstuk van de SP.A gaf onlangs toe: “We hebben hier met Paars gefaald.” Alleen Vlaams minister Frank Vandenbroucke was bereid zich publiekelijk op de borst te kloppen: “Wij hebben de eerste schuchtere passen (op het stuk van de activering) pas in 2003 gezet. Omdat er geen beleid was om werklozen aan de slag te helpen, zit België nu met veel langdurige werklozen die extra gehandicapt zijn.”
Het moet zijn dat de nieuwe armen niet voorkomen in de focusgroepen die de met overheidsgeld vorstelijk betaalde communicatiespecialisten hanteren om het beleid te begeleiden, want premier Guy Verhofstadt heeft de afgelopen jaren met zijn paarse meerderheid alle knipperlichten genegeerd.
Dat de welvaartstaat, zoals professor Herman Deleeck graag herhaalde, een maatschappelijk project is met duidelijke ethische onderbouw, is ze daar in de Wetstraat even ontgaan.
Vandaag krijgt Paars zelfs de armoede, die ze de voorbije acht jaar mee hielp aanrichten, niet meer georganiseerd.
Armoede is geen schande voor wie ze ondergaat, wel voor hen die ze door non-beleid veroorzaken.

Uit: Van de redactie. KNACK 28 februari 2007. Rik Van Cauwelaert.

Werkgelegenheid, oplossing voor alles?

Ik zeg niet dat volledige werkgelegenheid alle misdaad zal voorkomen. Je zult altijd een politiemacht en gevangenissen nodig hebben. Maar laten we ophouden om een fundamenteel sociaal probleem van werkloosheid op te lossen door de strafstaat uit te rollen.
Een probleem dat in essentie te maken heeft met werkloosheid, los je op door in jobs te voorzien. Degelijke jobs.
Onze maatschappij is rijk genoeg om daarvoor te zorgen.
En de nood is hoog: kinderopvang, onderwijs, gehandicaptenzorg, de zorg voor ouderen…
Ik pleit in Frankrijk voor de creatie van een miljoen jobs in ’s lands grootste probleemwijken. En ik beweer dat tachtig procent van alle actuele problemen daarmee opgelost zal zijn.

Pleidooi voor een soort basisinkomen voor iedereen?

Mensen denken soms dat iedereen in zijn luie zetel zou blijven liggen als zo’n basisinkomen werd ingevoerd. Maar dat klopt niet: werk is niet alleen een bron van inkomsten, het is ook een manier om jezelf te ontplooien, om sociale contacten te hebben.
We hebben werk en inkomen trouwens al lang van elkaar losgekoppeld: wat zijn dividenden anders? Mensen spelen op de beurs en verdienen geld zonder dat ze daar iets voor hoeven te doen.
De top 40 van de Franse bedrijven heeft vorig jaar meer dan 30 miljard euro winst uitgekeerd aan zijn aandeelhouders. Als dat geen loskoppeling is van werk en inkomen, dan weet ik het ook niet meer. En waarom zou dat alleen mogen voor de top van de samenleving, en niet voor de mensen aan de onderkant?

Globalisering. Kan Europa zich economisch isoleren van de rest van de wereld? Minder markt en meer staat, blijven we dan nog concurrentieel?

Ook door dat argument mogen we ons niet laten verblinden.
De Europese landen maken vooral deel uit van de Europese economie: ze exporteren voor 80% binnen de eurozone. Kapitaal en goederen stromen voor 90% tussen Europa, Japan en de Verenigde Staten.
Als mensen het over globalisering hebben, denkt iedereen aan onderbetaalde Chinese arbeiders tegen wie wij niet kunnen concurreren. Als ik het heb over jobs die door de overheid gecreëerd kunnen worden, heb ik het over jobs die geen concurrentie hoeven te vrezen: kinderopvang en gehandicaptenzorg kun je bezwaarlijk delocaliseren naar China.

Wat zegt u tegen politici die u voor gek verklaren?

Dat ze zich moeten afvragen wat ze willen. Willen ze de armoede blijven organiseren, zodat mensen in de criminaliteit geduwd worden en we steeds meer politie en gevangenissen nodig hebben? Of wil men de uitzonderlijke rijkdom die we hebben op een andere manier verdelen, zodat de staat echt de veruitwendiging wordt van ons allemaal?
We kunnen de staat vormgeven zoals wij dat willen, hoor. Dat zijn we vergeten.
We hebben gevangen gezeten in het idee dat alles een kwestie is van markt versus staat. Terwijl markt een schepping is van de staat. Zonder staat geen markt, al was het maar omdat staat eigendomsrecht moet garanderen.
Dat zijn allemaal politieke beslissingen. Het enige wat we nodig hebben is de politieke wil!

Uit een interview van KNACK 28 februari 2007 met Loïc Wacquant.

Ziekenhuisbacterie bij varkens en hun baasjes.

In september 2006 (nr 6 van www.jefvergif.be) was er terechte aandacht voor de ziekenhuisbacterie MRSA (Meticilline Resistente Staphylococcus Aureus), die in ziekenhuizen, maar ook in rusthuizen voor senioren, veel slachtoffers maakt (schattingen gewagen van 1500 tot 3000 slachtoffers per jaar; maar in België zijn de cijfers van doodsoorzaken zeer betwistbaar…).*
Maar nu is er weer een bijkomend ernstig gevaar in deze op komst. En zoals zo dikwijls wordt daar bij ons veel te weinig aandacht aan besteed.
MRSA bij varkens, daar gaat het over.

In Nederland zond men in ‘Zembla’, dat is een documentair programma van de televisiezenders Vara en NPS, op 17 december 2006 een spraakmakend programma uit met als titel: Ziekenhuisbacterie in varkensstallen.
Ik geef hier de tekst van Zembla weer:
“In Nederlandse varkensstallen wordt massaal de ziekenhuisbacterie MRSA gesignaleerd. Een zeer moeilijk te bestrijden en zeer besmettelijke bacterie, die levensbedreigend is voor mensen, omdat bestaande antibiotica niet meer helpen.
Voorheen kwam deze bacterie alleen voor in ziekenhuizen. Maar nu de varkensstallen er vol mee zitten, worden boeren en hun families besmet.
Artsen vrezen dat deze varkenshouders de bacterie verspreiden onder de bevolking. De varkensindustrie praat er liever niet over, uit vrees voor economische consequenties.

De oorzaak van de MRSA-bacterie in de varkenstallen wordt gezocht in het antibioticagebruik van de boeren. In 2005 werd 500.000 kilo antibiotica gebruikt in de veehouderij. Omdat de overheid weet dat overmatig gebruik van antibiotica resistentie veroorzaakt, probeert ze met strenge wetgeving het gebruik af te remmen. Maar uit recente cijfers blijkt dat het nog stijgt."

Info: Zembla

Ook bij ons woekert de MRSA-bacterie bij varkens.
Op 6 januari 2007 meldt  TV1 dat in West-Vlaanderen een slachter via varkens besmet geraakt is met de ziekenhuisbacterie. Varkens blijken steeds meer dragers van deze bacterie.
Dokter Ben Gordts van het AZ Sint-Jan in Brugge wijst op het gevaar voor mensen die in de varkenssector werken: “Als zij besmet worden, is het heel belangrijk dat de infecties snel herkend worden, zodat ze kunnen behandeld worden met speciale antibiotica”, zegt dokter Gordts. “Maar daar schuilt net het probleem.”.
Hij dringt aan op meer onderzoek om de ziekenhuisbacterie bij varkens in kaart te brengen.
Ik kan dus voor België niet zeggen hoeveel antibiotica wordt gebruikt in de veehouderij. Men weet dat niet, of men wil dat niet weten."

Gezien het groot gebrek aan serieuze informatie hierover wordt het zeer moeilijk om de ziekenhuisbacterie bij varkens en varkenshouders en bij al wie met deze mensen en dieren in aanraking komt, te bestrijden.
Het is een woekerende zeer ernstige kwaal, die vooral – maar niet alleen – toeslaat bij wat zwakkere mensen: kinderen, zwangeren, ouderen en zieken of herstellenden.

Maar daar kan die MRSA-bacterie dan ook dodelijk toeslaan.
Het is toch erg dat voor deze sluipende kwaal in ons land zo weinig aandacht is. Als men dat vergelijkt met de aandacht die voor de vogelpest tentoongespreid is, waarvoor massaal is gemobiliseerd, waar speciale managers (met topmanagerslonen) zijn voor benoemd, waar alle boeren en kippenhouders gedwongen geweest zijn om heel wat geld te besteden aan niet zo slimme afscherming van kippen en dergelijke met netten tegen wild rondvliegende vogels, dan weet ge het wel. Daarenboven werd – en wordt – een ongelooflijke grote massa geld gestoken in vaccins, in de wetenschap dat die toch niet aangepast zullen zijn, mocht die vogelpest echt uitbreken. Dat alles zonder dat er bij ons ook maar één mens, of zelfs maar één vogel ziek is aangetroffen!

Jef Vergif

Moet men nu schrik hebben om varkensvlees te eten?
Hoewel het in de praktijk weinig voorkomt, is het mogelijk besmet te worden met de MRSA-bacterie door contact met rauw varkensvlees. Daarom is het belangrijk de handen goed te wassen na aanraking met rauw varkensvlees. Ook is het zaak om dit vlees goed gescheiden te houden van andere vleeswaren. Op bereid varkensvlees komt de bacterie niet meer voor: de MRSA-bacterie overleeft hoge temperaturen niet.

Info: Voedingscentrum – Eerlijk over eten. Nederland.

*De beste gezondheidszorg ter wereld?

De recente ophef rond de ziekenhuisbacterie (MRSA) toonde een bekend probleem aan. Volgens alle belanghebbenden is de Belgische gezondheidszorg de beste ter wereld. Dat kan best zijn, maar bij gebrek aan betrouwbare en vergelijkbare gegevens weet niemand het.

Geen kat vindt haar jongen terug in de warwinkel van regionale en federale bevoegdheden. In die bevoegdhedenjungle bestrijden de federale en regionale bureaucratieën elkaar met vuistdikke rapporten. Helaas blijft er zo geen tijd en geen geld meer over om de kwaliteit van de gegevens te verbeteren. Daardoor wordt rijp en rot door elkaar gehaald zodat er geen fatsoenlijke wetenschappelijke soep mee valt te bereiden.

Neem de doodsoorzakenregistratie, het registreren van de oorzaak waaraan iemand is overleden. Het blijft voor veel doeleinden in de volksgezondheid de nuttigste en meest betrouwbare registratie die er is.
In Nederland reikt die tot 2003, de meest beschaafde landen halen 2002. België haalt 1997, in de buurt dus van Mongolië, Katar, Trinidad, of de Fiji-eilanden.

(www.who.int/whosis/mort).

Dat betekent concreet dat zelfs een kortetermijnplanning voor 2007 een langetermijnplanning is over tien jaar onbekende gegevens!
Hoe dat kan:
De Vlaamse gegevens zijn redelijk volledig, de Walen gooien er met hun pet naar, de Brusselaars vullen het doodsoorzakenformulier in tijdens een rijkelijk met wijn overgoten lunch.

Luc Bonneux, medisch wetenschapper en publicist,
in De Standaard van 16 januari 2006.

Minister Van Brempt stelt orde op (vuile) zaken!

Brief aan minister Van Brempt op 18 oktober 2006.

Geachte minister,
Op 9 juni 2006 ontving ik van u een zeer positief antwoord op mijn brie in verband met de sterk storende reclame op trams en bussen.
Ik heb dat hoopgevend antwoord ook gepubliceerd in mijn vriendenkring.

U schreef mij dat:
“Vanaf september 2006, De Lijn haar contract met de huidige reclameregisseur – NV Streep – afloopt. Als voogdijminister heb ik van deze gelegenheid gebruik gemaakt om te garanderen dat De Lijn een voorbeeldrol zal spelen op het vlak van reclamevoering.”

Ondertussen, waarde minister, zijn we over de helft van oktober en tot mijn spijt zit ik op de tram nog altijd met pijnlijke ogen te turen door de fijne tralies, die de reclame nog steeds aanbrengt op de ruiten.

Vandaar dat ik u vriendelijk, maar toch met nadruk, vraag wanneer eindelijk het gedaan zal zijn met deze schadelijke en wansmakelijke graffiti die de reclamemensen nog steeds mogen aanbrengen op het openbaar vervoer? Met vriendelijke groeten.

Antwoord van minister Van Brempt op 12 december 2006.

Geachte heer,
Ik liet uw e-mail van 18 oktober jl. in verband met zijruitreclame op de voertuigen van De Lijn aandachtig onderzoeken. De Lijn heeft nogmaals een actie ondernomen om na te gaan of alle voertuigen inmiddels vrij zijn van reclame op de zijruiten. Dat zou inmiddels het geval moeten zijn. We werken enkel nog aan de nieuwe creaties voor enkele kusttrams die als geheel vervangen moeten worden. Dit zou in de komende weken opgelost moeten zijn. Het is niet abnormaal dat er een overgangsperiode is geweest tussen de nieuwe regelgeving en de effectieve uitvoering ervan op het terrein. Het verwijderen van de reclame is een proces dat moest gebeuren met het beschikbaar technisch personeel en dat niet ten koste mocht gaan van de dienstregeling.
Ik hoop u met deze informatie van dienst te zijn.
Met vriendelijke groeten

Kathleen Van Brempt
Vlaams Verkeersminister

En weer die Stralende Toekomst!

Filip Dewinter	Yves Leterme

DE NACHTMERRIE VAN HET NUCLEAIRE AFVAL.

Dé achillespees van de nucleaire sector is het nucleaire afval.
Vertel aan je kinderen dat je al meer dan 40 jaar hoogradioactief kernafval produceert, dat het honderdduizenden jaren radioactief zal blijven en je geen flauw benul hebt wat ermee te doen. Vertel aan de Vlamingen, Walen en Brusselaars dat ze de volgende jaren nog 750 miljoen euro zullen moeten betalen om een nucleair stort op te kuisen in de Kempen, terwijl het bestaan van dat stort niet hun schuld was, maar de schuld van politici en bedrijfsleiders in de jaren tussen 1960 en 1970.

Ethiek. Het is een kwestie van ethiek. Dit doe je niet. Zo’n erfenis laat je je kinderen niet na. Heeft een samenleving ooit zo’n grote facturen doorgeschoven naar volgende generaties? Heeft één generatie ooit zo’n impact gehad op honderden, ja, duizenden generaties na haar?
Neem nu het rapport van regeringscommissaris voor atoomenergie Jacques Errera, over kernenergie in ons land in de periode 1960-1962. Het beschrijft 134 bladzijden lang de ontwikkelingen in de sector, het wetenschappelijk onderzoek en de bouw van de eerste kerninstallaties bij het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK). De commissaris geeft in detail alle mogelijke gegevens over wetenschappelijk onderzoek, de subsidies voor het SCK per jaar, de samenstelling van een hele reeks commissies en werkgroepen en noem maar op. Het rapport is een schitterend werkstuk.
Eén zwak punt: De problematiek van het kernafval is goed voor één paragraaf van 24 (!) regels. Die passage bevat dan nog geen woord over de problemen met het nucleair afval.

In zijn volgende rapport dat de periode 1963-67 beschrijft: van de 157 bladzijden wordt er een halve bladzijde aan afvalbehandeling gewijd.
Deze twee rapporten zijn zeer illustratief. In die periode hadden overheden en bedrijven nauwelijks aandacht voor de risico’s van hun activiteiten voor de volgende generaties. Het was gewoon geen issue. Hun ethisch inlevingsvermogen was pijnlijk begrensd.
Een ander aspect van de kernsector kreeg daarentegen wel veel aandacht, namelijk de financiële risico’s voor de privé-sector die in de kernsector investeert. Stel dat er een ongeluk gebeurt. Wie gaat de wellicht gigantische factuur betalen? Geen enkele verzekeringsmaatschappij wou kernreactoren, zelfs niet de kleine onderzoeksreactoren bij het SCK, verzekeren. Dat probleem stelde zich uiteraard in alle landen die zich lanceren in de kernindustrie. Er werden hierover verbluffend snel internationale verdragen gesloten: de Overeenkomst van Parijs van 29 juli 1960 en de Overeenkomst van Brussel van 31 januari 1963.

Samengevat: als een ongeluk ten gevolge van het gebruik van kernenergie schade veroorzaakt, dan hoeft degene die verantwoordelijk is niet alle schade te vergoeden. De verantwoordelijkheid van de exploitanten wordt beperkt of geplafonneerd. Als de schade hoger is dan dat plafond, springt de staat bij. Anders gezegd: het risico van de nucleaire activiteiten werd grotendeels afgewenteld op omwonenden en de belastingbetaler.

Ondertussen zijn die verdragen herhaaldelijk gewijzigd, maar dat basisprincipe staat nog steeds overeind.
In tegenstelling tot de financiële risico’s voor de privé-sector, kregen de risico’s van het nucleaire afval voor mens en milieu nauwelijks aandacht. Wat rampenplanning betrof, was het niet veel beter.
Meerdere jaren later deed de ramp in Tsjernobyl de Wetstraat opschrikken. Er kwam een onderzoekscommissie in de Senaat die in 1988 wees op het ontbreken van een goede noodplanning in ons land. Pas twee jaar later volgde er een eerste globaal nucleair noodplan.
Dat was dus veertien jaar na de eerste aanbeveling van een officiële commissie.

Luc Barbé, industrieel ingenieur. Eén van de drijvende krachten van de Groenen.

Het voorafgaande maakt hopelijk voor velen duidelijk waarom door de Paarse Regering in juli 1999 gekozen werd voor:

DE UITSTAP UIT DE KERNENERGIE

Uit de Regeringsverklaring:
De Regering zal eveneens meer nadruk leggen op de ontwikkeling van alternatieve energiebronnen en het aanmoedigen van energiebesparingen. Er zal daarbij een moratorium worden gehandhaafd op de uitbouw van de nucleaire (elektriciteits)productie inbegrepen de opwerking tot Mox. De Regering wil zich bovendien op termijn geleidelijk terugtrekken uit de sector van de nucleaire energie met eerbiediging van de doelstellingen vooropgezet door de Conferentie van Rio en het Protocol van Kyoto inzake de uitstoot van CO₂. Teneinde de wetenschappers voldoende tijd te verlenen om nieuwe alternatieve hernieuwbare en zuivere energiebronnen op grote schaal op punt te stellen, zal België zich inschrijven in een scenario waarbij de desactivering van de nucleaire centrales van zodra ze veertig jaar oud zijn wordt aangevat.

Daartoe zal de Regering het Europees Milieu-Agentschap consulteren en een commissie van internationaal erkende experten ondervragen over de haalbaarheid en de uitvoering van dit scenario.
Ten slotte zal het nucleaire afval bij voorrang geplaatst worden in de reeds gebruikte sites. De thans bij wet vastgestelde financiële en juridische verantwoordelijkheden van de producenten zullen behouden blijven.
De provisies voor de ontmanteling van de nucleaire centrales voor opwerking van elektriciteit zullen het onderwerp uitmaken van een toezichtsysteem.

Louis Michel	Didier Reynders

DE GROTE BOCHT.

Donderdag 28 december 2006
ANALYSE De Standaard.
Waarom kernenergie niet langer in het verdomhoekje zit.

DE NUCLEAIRE REDDINGSBOEI

Kerncentrales spelen een steeds kleinere rol in energiebevoorrading. Maar klimaatopwarming kan kernenergie een tweede jeugd bezorgen. Almaar meer EU-landen overwegen met bestaande kerncentrales door te gaan of nieuwe te bouwen.

Energie is in geen tijd een hoofdzaak geworden voor de beleidsvoerders in Europa. Amper drie jaar geleden deden ze geloven dat ze met de vrijmaking van de Europese energiemarkt de Europeanen voor lange tijd voldoende energie tegen lagere prijzen zouden bezorgen.
Vandaag blijft er weinig over van dat geloof. De klimatologische gevolgen van de broeikasgassen en het vaak brute Russische machtsspel rond gasvoorziening verontrusten de EU-leden.

Begin januari 2007 geeft de Europese Commissie alvast indicaties over hoe diep de energievrees wel zit. Op 10 januari publiceert de Commissie een hele rist energievoorstellen. Die gaan over de verbetering van de vrijgemaakte Europese energiemarkt. Maar er wordt ook uitgekeken naar Europese remedies om de labiele energietoekomst het hoofd te bieden.
Labiel omdat meer en meer duidelijker wordt dat de afhankelijkheid van energieproducenten van buiten de Europese Unie niet meteen een waarborg is op voldoende energieleveringen tegen min of meer stabiele prijzen. Labiel ook omdat in Europa nog zeer grote inspanningen nodig zijn om de broeikasgassen te verminderen zodat de klimaatopwarming serieus afgeremd kan worden.

De afremming van de klimaatopwarming binnen Europa vergt dan weer een reductie van de broeikasgassen met zeker dertig procent tegen 2030. De standpunten over de haalbaarheid en de wijze waarop dat kan gebeuren lopen enorm uiteen.
Een veel efficiënter energieverbruik en forse besparingen, hernieuwbare broeikasvrije energieproductie stimuleren of... een revival van eveneens broeikasvrije kernenergie.

Het wordt meer en meer rondgebazuind dat met kernenergie Europa twee vliegen in een klap slaat. Minder broeikasgassen en een meer onafhankelijke energievoorziening. Voor almaar meer politici is kernenergie de reddingsboei aan het worden. Amper twee weken geleden volgde de Belgische premier Guy Verhofstadt dat voorbeeld door te verkondigen dat hij toekomst ziet in een nieuwe generatie van kleine kerncentrales.

Uit de analyse van Standaardjournalist Sertijn.

Bart De Wever	Guy Verhofstadt

De Europese Commissie
10 januari 2007.

De Commissie vindt dat de EU, verantwoordelijk voor 14 procent van de wereldwijde emissies, een voortrekkersrol moet spelen. Ze stelde gisteren voor dat de 27 lidstaten tegen 2020 hun uitstoot met 20 procent terugdringen. Als er een nieuw internationaal klimaatverdrag komt in opvolging van Kyoto, dat tot 2012 loopt, moet de EU naar een vermindering met 30 procent gaan.

Om de doelstelling van een vijfde te halen, moet tegen 2020 het aandeel hernieuwbare energie stijgen van 7 procent nu naar 20 procent (België zit aan ongeveer 2 procent), moet 10 procent van het autoverkeer op biobrandstof draaien (België had in 2005 op 2 procent moeten zitten, maar haalde 0 procent) en moet het energieverbruik met 20 procent omlaag. Dat zou de EU ook minder afhankelijk maken van de import van gas en olie – altijd risicovol, zoals de jongste dagen opnieuw bleek met de rel tussen Rusland en Wit-Rusland.

Ondertussen pleiten kopstukken van de VLD: Verhofstadt, Verwilghen, en consoorten voor een vernieuwing of verder uitbaten van de bestaande kerncentrales. Die zijn ondertussen afbetaald en leveren nu enorme winsten op. Wel is het een feit dat hoe langer kerncentrales gebruikt worden des te gevaarlijker ze worden.
Op 11 januari 2007 deed Vlaams minister Peeters, van de CD&V (waar ze met de NVA eveneens voor kernenergie zijn), ook nog een oproep om de kerncentrales liefst tien jaar langer in actie te houden, 10 miljard euro profijt betoogde hij.

Mottenballentaks

Er ligt een voorstel op tafel om vandaag al, en dat voor een periode van 8 tot 18 jaar (zolang wil de wet op de kernuitstap zelf de levensduur van de kerncentrales nog rekken) een ‘mottenballentaks’ te heffen op de afgeschreven centrales. Die opbrengst kan dan worden geïnvesteerd in energiebesparing en hernieuwbare energie.
En dat zonder de nodeloze verlenging van het nucleair lijden.

Jan Turf en Bram Claeys. Bond Beter Leefmilieu.

Niemand zal verschieten dat ook het Vlaams Belang, tegen alle veiligheid in, uitgesproken vóór kernenergie is.

Het is goed om weten dat de SP.A, onder Johan Vande Lanotte, zich onvervaard uitspreekt voor de afbouw van de kerncentrales, net zoals natuurlijk Groen!. Het uitvoeren dus van wat er afgesproken werd in het Regeringsakkoord van 1999.

Kris Peeters	Marc Verwilghen

DE CONTROLE VAN KERNCENTRALES.

Volgens kamerlid Philippe De Coene (SP.A) loopt het grondig mis met de controle op de nucleaire installaties.

De overheid waakt door middel van het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC) over alle nucleaire installaties in ons land.
Na een vernietigende doorlichting werd eind 2005 de top van het agentschap opzijgezet. Een speciale kamercommissie onder leiding van klokkenluider De Coene levert dit voorjaar haar eindrapport af.
- “De toestand is nog veel erger dan we dachten”, zegt De Coene.
- “Niet alleen verlamden interne stammentwisten het FANC, bovendien was er onvoldoende personeel van niveau om alle opdrachten naar behoren uit te voeren. Eén voorbeeld: één enkel iemand controleert, niet eens voltijds, de zeven kernreactoren in Doel en Tihange plus de kerninstallaties te Mol.
Volgens experts is er nood aan zowat tien controleurs van dat formaat.”

De controle van Doel, Tihange en Mol is in eerste instantie uitbesteed aan de privésector: ANV (Associatie Vinçotte Nucleair).
- “ANV stelt zelf de controleprogramma’s op zonder inspraak van het FANC en het rapporteert niet altijd op zeer doorzichtige wijze. ANV wordt betaald door de exploitanten van de kerncentrales. In die driehoeksverhouding loopt de overheid dus altijd in de buitenbaan.”

Tot daar het artikel uit ‘De Standaard’ van 27 december 2006.

En dat wij allen in die buitenbaan veel gevaar (moeten) lopen, is een vaststaand feit.

Jef Vergif

Zirkoon, een mineraal, waarvan onderzoekers van de universiteit van Cambridge gehoopt hadden dat het het zeer gevaarlijke radioactief afval voor vele duizenden jaren veilig kon verpakken (wat nodig is met dit soort afval), blijkt al na enkele eeuwen kwetsbaar te worden.

Info: Nature 10.01.07.