Gisteren gehoord op de persconferentie, daarna gezien in de nieuwsjournaals op teevee en vandaag staan de kranten er vol van.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Onze nationale kampioene hoogspringen Tia Hellebaut deelde gisteren onverwacht mee dat ze met onmiddellijke ingang stopt met atletiek. Alsof een bom ontplofte midden in een of ander station, kwam de boodschap bij de meesten aan, doch had men het min of meer kunnen zien en voelen aankomen.
Dertig jaar zijn, net een Olympische gouden plaket gewonnen hebben in een discipline die eigenlijk niet echt de hare was geweest maar waarin ze door de omstandigheden in gegroeid was en op nationaal, Europees en mondiaal vlak zoveel overwinningen en goede plaatsen bedongen had. Bovendien was de meermaals geuite kinderwens al een teken aan de wand. Vergelijk maar eens met Kim Clijsters. Ook daar was de veelvuldig geuite kinderwens een duidelijke voorbode van wat er toch relatief kort daarna gebeurde.
Uiteraard speelt de biologische klok van een vrouw een zeer belangrijke rol in haar leven, de hormonale huishouding verloopt hierdoor trouwens niet altijd van een leien dakje en gooit nu en dan toch wel serieus roet in het eten van alledag. Voor Tia en Kim was dit blijkbaar aanleiding genoeg om er de brui aan te geven en het atletiekpak aan de haak te hangen. Dit element is reeds langs alle kanten bekeken en besproken door de media. Men mag trouwens evenmin blind zijn voor de realiteit van de leeftijd. Jonge ouders zijn van nature uit fysiek beter gewapend om weerstand te bieden aan het jonge geweld van nieuw leven. Dit is biologisch nu eenmaal een vaststaand gegeven.
Het ouderschap opnemen is niet alleen een hele verantwoordelijkheid, maar bovendien vergt het fysisch zowel als geestelijk een meer dan behoorlijke inspanning waarop je nu eenmaal geen training noch opleiding voor krijgt. In deze moderne, snelle maatschappij wordt nogal veel nadruk gelegd op de noodzakelijkheid om mensen een aangepaste en gedegen opleiding te geven. Alleen voor het ouderschap vind je geen enkele lagere, middelbare noch hoge school die deze vormingsrichting inricht. Je staat er helemaal alleen voor, hier en daar wat bijgestaan door mensen van goede wil die het dikwijls nog gecompliceerder maken maar vooral gedreven door je eigen opvoedings- en maatschappelijke achtergrond. Als ouder ben je gedurig aan het experimenteren met het nodige vallen en opstaan in de hoop dat je het er goed van af brengt. O wee als er iets misloopt of als je kinderen niet beantwoorden aan het patroon dat de meerderheid van de omgeving als normaal ervaart!
Eigenlijk zou het ouderschap opgenomen moeten worden in de Olympische disciplines zodat ouders nu en dan ook eens een gouden, zilveren of bronzen medaille zouden in ontvangst mogen nemen. Of een soort Grammy- of Oscar Award zou evenmin misstaan. Of nog voor iedere ouder op het einde van zijn loopbaan een life time achievement award of iets dergelijks. Wedden dat er binnen de kortste tijd wel een of andere consultancy bureau of andere assessment dienst zou opstaan om de would be en of nieuwe ouders te begeleiden op het parcours?
Maar alle gekheid op een stokje, moederschap alleen verklaart geenszins de drang tot ophouden van Tia, Kim en andere Justines. Bovendien zijn niet alleen vrouwen die afhaken, maar ook regelmatig mannen houden er op jeugdige leeftijd mee op. Hoe moet men dit dan verklaren?
Toen onze twee jongens nog klein waren, waagden ze zich allebei aan wat men in die tijd Olympisch turnen noemde en waarbij ze opgeleid werden om turnoefeningen uit te voeren op alle toestellen. Ze begonnen hiermee zeer jong, oefenden met de tijd alsmaar meer en langer totdat ze op een trainingsritme kwamen van meer dan 20 uren per week. In het schoolsysteem van ons landje kan je dit een tijdje volhouden, maar als de serieuze studies er aan te pas komen en dit is toch al bij het starten van het secundair of gelijkaardige niveau dan wordt dat een bijna onhoudbare situatie waarbij moet overwogen worden wat er nu te doen staat. Verder gaan met studeren en de sport wat minder? Of
.sporten volharden en de studie verminderen of verlaten? Dit zijn keuzes die een gevolg hebben voor de toekomst van de sporter! Daarenboven komt nog dat sport op dat niveau een volgehouden ascetisch of Spartaanse levenswijze met zich meebrengt. Daar waar andere kinderen en jongeren spelen of ander plezier zoeken, is de sporter gedoemd een zeer strikte levenswijze te volgen. Drinken, eten, slapen en alle andere levensbehoeften en vreugdes worden nauwgezet door anderen bepaald en gecontroleerd. Eigen inbreng is zeldzaam en in veel gevallen stof tot conflicten. De teugels zijn altijd gespannen en zelfs de zeldzame ontspanningsmomenten zijn gekozen in functie van het trainingsschema. Verbaast het dan dat deze mensen het gevoel hebben dat ze twee tot driemaal en misschien zelfs meer nog geleefd hebben in vergelijking met hun niet sportieve leeftijdsgenoten?
Dat de drive dan niet eeuwig blijft duren, hoeft dan ook geen verwondering te baren. Bewust of onbewust zal het lichaam zijn grenspalen uitzetten en de atleet vertellen dat het genoeg geweest is. Dat andere horizonten wenken en dat ook daar de zonsopgang en ondergang van een zeldzame schoonheid kunnen zijn !
Ik begrijp ze goed deze performers en ik zeg hoed af voor de volgehouden inspanning door al die sportieve meisjes en jongens gedurende heel wat tijd ten toon spreiden. En of ze doorbreken en kampioen worden of niet, heeft dan geen enkel belang meer. Het feit alleen al dat ze de uitdaging aandurfden om een hele tijdspanne te leven volgens vaste regels, verdient een applaus en onze bewondering.
Wat Tia Hellebaut en haar vriend Wim betreft, wens ik hen eveneens het allerbeste en ook veel sterkte, want zoals hier ook al gesuggereerd is: ouderschap is ook vallen en terug opstaan, vechten tegen tijdschemas, vloeken en zweten, blutsen builen oplopen
kortom, het is eveneens sport op het hoogste niveau!
|