Ik ben Letourneur Leo, en gebruik soms ook wel de schuilnaam spitfire.leo.
Ik ben een man en woon in Wolvertem (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 22/01/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: eerste en tweede wereldoorlog, geschiedenis en zo voort.....
als een spitfire door de lucht
mijmeringen en andere gedachten
14-12-2008
Donderdag, een dag om vlug te vergeten.
Het begon al bij het wakker worden: ongemakkelijk voelen, koude en warme rillingen afwisselend. Ik dacht: blijf toch liggen, man, maar de plicht - zoals ze dat plegen te noemen - wachtte en dus opstaan maar. Tegen mijn zin naar het ontbijt en met lange tanden gegeten, mijn bloedsuikerspiegel nogal hoog voor op een morgen na een nachtje rust. Toch maar mijn pillen gepakt - het lot van de meeste oudere mensen na hun actieve carrière - en mijn insuline ingespoten in de hoop dat de toestand wat beteren zou. Verkeerd gedacht helaas! Terwijl het vrouwke in de voormiddag op bezoek ging bij haar oude school om een en ander te regelen voor zaterdag, veel moeite gehad om mijn krant door te nemen. Mensen, wat was me dat....ik viel verdorie in slaap boven mijn papers, terwijl ik het toch maar niet warm kreeg, de koude rillingen bleven over mijn rug lopen en dan opeens..... het toilet! Ik heb de griep, dacht ik....daarom na de passage op de cabine waar prinsen en koningen te voet naar toe gaan, een koortswerend middel gepakt en terug het beddeke in; de hond aan mijn voeten: dus toch een beetje warm! Doorgemaft tot de middag om weer met meer dan lange tanden een poging te ondernemen om een en ander binnen te wurmen. Bloedsuikerspiegel een beetje beter, maar toch. In acht genomen de hoeveelheid ingenomen voedsel, moet ik besluiten dat koortstoestanden ook invloed hebben op mijn insuline productie... Daarom teru snelwerkende insuline gespoten, maar in een kleinere dosis toch. Een mens wordt er nog moe van om dagelijks de bloedprikken te verrichten en daarna te spuiten! Alhoewel het naaldje dun en tamelijk kort is, gebeurt het toch dat het pijnlijk aanvoelt of dat er een druppel bloed te voorschijn komt. Aangenaam is anders. Conclusie van al die handelingen: excuus vrouwke, maar je zal me nog een beetje moeten missen, ik kruip terug onder de lakens en de dekens! Vrouwlief even in de steek gelaten met het werk, sorry hoor! 's avonds was het wat beter, maar toch nog niet schitterend! Zelfs het nieuws heb ik met moeite gezien, viel onherroeplijk in slaap. Hoe is dat nu mogelijk? Van de nood dan maar een deugd gemaakt en na het slikken van een bruistablet tegen de koorts, terug mijn nest in. Een nacht gehad van veel slapen en wakker worden, slapen en wakker worden......toch blijven liggen met de gedachte: morgenmiddag moet ik in orde zijn, want dan ga ik met vrouwtje en koppel vrienden eens goed eten. Dat mag je toch niet laten voorbijgaan?! Het eigenaardige is dat ik het maar niet warm kreeg, maar doorlopend koude met warme rillingen moest afwisselen. De enige oplossing was om mij in de dekens te draaien als een worst in haar vel. Zo hou je je partner ook wakker uiteraard, maar daar hebben we een oplossing voor. In de studeerkamer van het vrouwtje is nog een bed beschikbaar en dus maar apart geslapen die nacht. Op onze leeftijd en met die ongemakken is dat geen straf en later kan je dat dan compenseren. Zo hou je de vlam nog brandend, wordt dan gezegd. Maar alle gekheid op een stokje, het heeft toch wel wat geholpen, want vrijdagmorgen was al een heel deel van de ongemakken verdwenen. Op dus naar onze afspraak, maar dat is een verhaal voor het volgend stukje. Mijn darmen en mijn maag grommelen nog geregeld, maar het is leefbaar en dus krijg je de pipse, maar toch gemeende groeten van spitfireleo
