Deze week begon het proces van moeder Lhermitte. Een jury van twaalf waaronder 8 vrouwen, moet gaan beslissen over de schuld en de straf van deze moeder die haar vijf kinderen in - zogezegd - koelen bloede doodde. Ik zou echt niet in hun schoenen willen staan. Hoe moet je dit nu beoordelen? Hoe moet je vatten dat een moeder haar kinderen doodt? Voor normale mensen gaat dit alle begrip te boven en je kan haast geen verontschuldigingen vinden die dat kunnen goedpraten. En toch....zullen de juryleden naar best vermogen en in overeenstemming met hun innerlijke overtuiging op het einde een ordeel moeten uitspreken. Nogmaals, ik zou niet in hun schoenen willen staan.

Kan dergelijke daad verschoning vinden? Op het eerste zicht uiteraard niet, maar het is goed dat in een assisenzaal een proces kan plaatsvinden op tegenspraak - zoals men dat noemt. Alle feiten moeten in principe hun plaats krijgen en experten moeten de kans krijgen om een objectief verslag te geven van hun bevindingen.

Wanneer men met mensen te doen heeft, kan men onmogelijk ongenuanceerd oordelen, want mensen zijn ingewikkelde wezens die daden kunnen stellen waarvoor geen enkele logische uitleg voor is.

Moeder Lhermitte verklaart dat ze niet alleen geslagen werd, maar als meid voor alle werk gebruikt werd door haar echtgenoot en de bovenwonende dokter. Deze haar man, die van Marokkaanse afkomst is, indertijd opgevangen hebben in België en als een eigen zoon de mogelijkheden tot studie gegeven hebben. Hij was ook een geldschieter voor het gezin en verklaart zich de voelen als een adoptievader voor de echtgenoot en als een opa voor de kinderen.
Moeder verklaart dan weer dat ze de gedurige aanwezigheid en inmenging van de dokter niet meer kon verdragen en dat ze zich verlaten voelde door haar man, die meer tijd besteedde in Marokko en in de sauna dan bij zijn gezin.

Uiteraard dat de echtgenoot dit tegenspreekt en beweert een uitstekende vader geweest te zijn voor zijn kinderen. De televisie gaf hem en de dokter zelfs de mogelijkheid tot expressie op de buis. Men kan zich afvragen of hier de rechten van de verdediging niet geschonden werden.

Iedere beschuldigde - hoe onmenselijk zijn misdaad ook is - heeft recht op verdediging en dit op de meest faire wijze. Iedere beschuldigde heeft het recht op een faire speurtocht naar de waarheid, want alleen de waarheid kan een juiste houding van de maatschappij tegenover de daad bepalen.

Wat indien de moeder inderdaad dag in dag uit gebrek had aan privacy, gebruikt werd als werkkracht zonder dat men respect kon opbrengen voor haar inzet? Wat indien inderdaad de moeder zo verwaarloosd werd dat ze op zeker ogenblik van geen hout pijlen meer wist te maken? Wat indien de moeder inderdaad op verschillende tijdstippen en aan diverse personen een noodkreet uitzond om hulp die er niet kwam? De mensenlijke waardigheid is van zo groot belang! Het schouderklopje kan zo reddinggevend zijn! Wat is er allemaal gebeurd dat een moeder, die naar alle verklaringen, een goede moeder was, dergelijke daden kon stellen?

Verre van haar te willen vrijspreken, maar toch zou ik willen pleiten voor een menselijk oordeel, een oordeel dat rekening houdt met alle elementen en dat op een faire manier bepaalt welk de beste manier is om deze vrouw te helpen. Want dat ze vooral nood heeft aan hulp, staat voor mij buiten kijf.

Het is daarom ook eerlijk vanwege de assissenvoorzitter dat hij verzocht heeft tot een bijkomend en diep psychologisch onderzoek van de vrouw. Het kan ook niet anders dat ze dag in dag uit, elke nacht weer, beleeft wat ze met haar kinderen heeft gedaan. Volgens mijn bescheiden mening moet ze bijna permanent door de hel gaan en dat moet afschuwelijk zijn. Ik betrap me er op 's avonds in mijn bed te kruipen en te denken aan deze vrouw en haar kinderen en te bidden dat ook zij rust moge vinden.

Als gelovig mens heb ik het voordeel een steun te vinden die onvoorwaardelijk naast mij staat en die me toelaat en aanspoort ook ten voordele van anderen medelevend te zijn.