Het zijn me de tijden wel in ons kleine landje. Het desastreuze geknoei van de paars (groene) regeringen werd bij de federale verkiezingen afgestraft met een diepgaande nederlaag en de vorming van een nieuwe was meer een hindernisbaan dan een formatieberaad. De voormalige premier Leterme voelde de stokken in zijn wielen, kwam daarbij ten val en moest gered worden door oude krokodillen uit de conservatieve vijver op te vissen. Aan Waalse kant werden de socialisten, onder aanvoering van strikjesdrager Elio Di Rupo, mee  in het jacuzzibad gesleurd, maar bij de Vlamingen bleef de SPa (Socialistische Partij anders) aan de kant staan.

Na de doortocht van de populaire of moet ik zeggen populistische Limburgse cafébaas, Steve Stevaert, die zijn financieel inkomen veilig stelde door te kiezen voor de post van gouverneur, kon de professor van Grondwettelijke en ander recht, de zaken niet meer ‘recht’-trekken en kreeg de partij een pandoering die  historisch mag genoemd worden. Dan maar terug naar de Limburg, zal men gedacht hebben, en daarom werd Caroline Genez – na een stemmenronselende transfer naar Mechelen – aan de partijleden opgedrongen als nieuwe voorzitter.

En toen kwam jij Jennifer Jennings, zong Louis Neefs in betere tijden, maar hier kwam Bert Anciaux, de man die wisselt van partij als een dandy van hemd. Dat de kartelgenoten van de Vlaamse progressieven zich helemaal niet meer konden vinden in de Vlaamse en andere politiek gevoerd door hun medepartij zat er al een hele tijd aan te komen. Het was alleen raden naar hete exacte tijdstip van de breuk en de echtscheiding. Eerst moest nog een naamsverandering doorgevoerd worden onder voorzitter Els De Weerdt, maar daarna was het kalf helemaal verdronken en grepen ook daar de oudere militanten in. Nelly Maes en Geert Lambert konden dit allemaal niet meer aanzien en verkozen om dan maar een onafhankelijke koers te varen. Dit was evenwel zonder Bert gerekend die de politieke wereld nog even in spanning wou houden door zogezegd een meditatieperiode in te lassen om zijn positie te bepalen. De poolster heeft al ettelijke jaren van zijn glans verloren en wegens de barre klimatologische omstandigheden is de Avondster Venus niet altijd even zichtbaar geweest. Waarschijnlijk is het om die reden dat de zoon Anciaux het juiste noorden niet onmiddellijk kon bepalen. Wat iedereen – buiten hemzelf – al had begrepen, werd nog even achter de hand gehouden, maar uiteindelijk moest de knoop toch eens doorgehakt worden.
En dus werd slapend Vlaanderen wakker met de stem van Bert in het radionieuws die aankondigde dat hij met zijn volle lichaam en goesting overging naar de socialisten, dat hij geen eisen gesteld had over eventuele postjes, dat hem zeker geen beloften waren gedaan, maar dat de partij wel ingestemd had met een naamsverandering, namelijk socialisten, progressief, anders. De echte socialisten die het hoorden sprongen met een luide schreeuw uit hun bed en vroegen zich af of ze wel goed begrepen hadden of dat het hier ging om een hoorspel zoals toen Orson Welles eens heel Amerika in paniek bracht door een marsinvasie te simuleren.
Zelfs Camille Huysmans stootte van het verschieten zijn hoofd tegen het deksel van zijn kist. Dat kon toch niet waar zijn? Helaas!

De oude cavaleristen te voet mobiliseerden onmiddellijk! Willy Claes, liet zijn pianotoetsen voor wat ze waren, verslikte zich eerst in zijn haargel en trok van leer. Freddy Willockx gordde zijn sterkste harnas aan, nam zijn biljartkeu vast als een lans en ging woest te keer, net als de orkaan met de Marie Louise. De bataljons en de regimenten formeerden en marcheerden ieder hun kant op naargelang ze kozen voor de oude dan wel de nieuwe formule. Een broederstrijd tussen de proletariërs van ons Vlaamse landschapje dreigde uit te breken.

Gelukkig dat de cavalerie te paard nog paarden had om de mannen en de vrouwen van het voetvolk voor te zijn. Professor Johan zette zijn emeritaat even ter zijde om het gepeupel diets te maken dat ze het eigenlijk niet begrepen hadden en moeder Caroline wierp haar schort af, verliet vierklauwens de keuken waar ze het ontbijt bereide voor de armen van het Volkshuis, om al haar matriarchale eigenschappen te benutten opdat de eenvoudigen van geest de juiste perceptie zouden ontdekken.
Eigenlijk was alles de schuld van een communicatiefout: Bertje was een beetje te vroeg geweest met zijn uitlatingen, eigenlijk was dit de taak van het beleid van de partij. Zou het kunnen dat de nieuwe progressieve socialist zijn uurwerk al op zomertijd had gezet en dus een uurtje voorliep op de anderen? Van progressieve mensen kan je uiteindelijk alles verwachten! De communicatie dus. En dus werd op de oude patriarchale wijze de orde hersteld. De basislijn bleef toch identiek, nietwaar: SPa was het en SPa bleef het! Basta! Dat het letterwoord een lichtelijke verandering onderging, was modern: teken van de vooruitgang die de socialisten hoog in hun vaandel voeren. Wie dat niet begreep, was dom. Nog eens Basta! De rangen moesten nu maar eens gesloten worden, de neuzen in dezelfde richting gedraaid en men moest maar eens op dezelfde steenweg wandelen. Een voor allen, allen voor Anciaux…..pardon: voor een!

Men kan zich terecht vragen stellen over de gehele vaudeville, maar ontegensprekelijk is de figuur van Bert Anciaux meer dan controversieel. Zijn meelijwekkende manier van spreken en zijn reeënogen hebben menig vrouwenhart doen kloppen en hem veel stemmen opgebracht. Het heeft hem zeker geen windeieren gebracht, maar cash. Van wind gesproken, geen enkel politieker of alleszins weinigen kunnen er zich op beroepen zo een actieve wimpel te zijn als de heer Bert. Bij ieder stormpje heeft hij de meest gunstige wind gekozen om zijn plooien te ontvouwen en koos hij eieren voor zijn geld. De Volksunie ontbonden en verdeeld over de vier windstreken, ID23 verdwenen met de noorderwind, Spirit naar de spokenstad en nu echtscheiding met VlPro (wegens onverenigbaarheid of niet consumeren van het huwelijk?). Een Vlaming met liberaal gedachtegoed verklaart zich van de ene dag op de andere (na meditatieperiode weliswaar) als een volbloed socialist die hij dixit vroegere verklaringen nimmer of te nooit zou worden. Misschien moeten we David Copperfield maar eens raadplegen over het geheim van deze transformatie.

Dat er geen beloning in het verschiet ligt, gelooft niemand meer, zelfs al heeft men kristallen bol ter beschikking om de toekomst te voorspellen. Benieuwd wat deze toekomst brengen zal. Van Bertje zullen we nog horen, hopelijk voor de SPa is het niet als personage in de zwanenzang van de partij.

Dit verhaal krijgt nog zeker een vervolg, misschien al in juni van dit jaar. Dat de Chinese gokkers hun tabellen maar klaarhouden. ‘Faites vos jeux! Rien ne va plus!’