Anciaux onder vuur.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Deze week was minister Bert Anciaux te gast bij Phara, samen aan tafel met een filosoof van R.U. Gent, Rudi Vranckx, journalist en Mark Eyskens, minister van state. Uiteraard kwam het gesprek op de feiten die gebeurd zijn in de crèche te Dendermonde.
In de loop van het gesprek liet Bert Anciaux vallen dat hij eveneens met zijn gedachten was bij de kinderen in Gaza, slachtoffer van een agressor die hierom niet werd veroordeeld.
Het was te verwachten, maar s anderendaags al werd hij hiervoor hard aangepakt in het Vlaamse parlement, waar o.a. een losgelaten Herman Van Rompuy niets onverlet liet om de minister in een ongunstig daglicht te stellen. De verwijzing naar het drama van Gaza vond men totaal ongepast en getuigen van een vooringenomenheid zonder weerga. Misschien kon de minister maar beter rondwandelen met een Arafat-sjaal zodat zijn sympathie voor de Palestijnen meer dan duidelijk zou zijn. Zelfs in zijn eigen nieuwe partij de S.P.a was men niet onverdeeld gelukkig met zijn stelling.
Nu zal u al begrepen hebben dat de opportunist Anciaux niet behoort tot mijn intimi (lees een van mijn vorige blogs) en dat hij mij niet charmeert, maar recht is recht en de waarheid behoeft haar plaats.
Ik heb aandachtig geluisterd naar de uiteenzetting en was vooreerst verrast door de stelling die de imminente filosoof naar voor bracht, waarbij hij het mediacircus eveneens aan de kaak stelde en de nadruk legde op het feit dat dergelijke daad niet alleen niet te voorkomen was, maar tevens des mensen was. Politie posteren aan de deuren van de andere crèches de dag na de feiten, was niet relevant en veroorzaakte alleen maar een toenemende angstpsychose. Dat het hier vooral ging om een maatregel om ongeruste ouders een vorm van zekerheid te geven, was wel mooi, maar het had geen maatschappelijk nut.
Wat Anciaux nu betreft, moet het klaar en duidelijk, waarheidshalve gezegd worden dat hij geen vergelijking maakte tussen de feiten van Dendermonde en het drama van Gaza. Hij stelde duidelijk en waarheidsgetrouw de emo minister kon het niet verstoppen dat hij geschokt was door de feiten. Een kind is een kind,stelde hij:en ieder dood kind is een dood kind te veel! Hij zegde dat de dader moest gestraft worden maar dat zijn gedachten ook gingen naar de vele onschuldige slachtoffers en vooral dan de kinderen, die slachtoffer waren van een agressor die hiervoor niet vervolgd werd.
Heeft hij hiermee iets verkeerd gezegd? Is het niet zo dat een belangrijk deel van de mensheid even verontwaardigd is bij de vele onschuldige slachtoffers in Gaza? En is het ook niet zo dat een ander deel van de mensheid onverschillig blijft ten opzichte van het Gaza-drama of eenvoudig weg dat ze hun verdiende loon ontvingen? Het is blijkbaar politiek correct om niet met de vinger te wijzen naar de Israëlische staat omwille van de gebeurtenissen in het Midden Oosten. Ook de Joodse gemeenschap in België en de Israëlische ambassadeur vonden het maar niets en interpelleerden hierover.
Je kan geen omelet bakken zonder eieren te breken, zegt het spreekwoord, en hiermee wordt de collateral damage bij oorlogsacties vergoelijkt. De Palestijnen werden samengedreven op een kleinstukje grond, met de rug tegen het water en voor de rest opgesloten achter muren. In deze kleine ruimte werd dan oorlog gevoerd, waarbij men op voorhand kon weten, dat er onschuldige slachtoffers zouden vallen. Het is als een granaat werpen te midden van de markt. Je treft niet alleen de marktkramer die je eventueel viseerde, maar een hoop medestanders is hierbij eveneens slachtoffer. Dat hiertegen verzet komt, is dan toch meer dan normaal? Op dergelijke wijze komt men nooit tot een resultaat dat beide volkeren in vrede doet leven. Slechts gesprekken met de vaste wil om tot een vergelijk te komen, maken kans. Vanzelfsprekend moet die goede wil van beide kanten komen en daar knelt het schoentje uiteraard.
Wat de woorden van Anciaux betreft, de essentie van deze blog, moet toch wel erkend worden dat:
een kind steeds een kind is en dat ieder dood kind een dood kind te veel is.
Ik zou zelfs verder willen gaan dan dat: ieder gedode medemens is een dood mens te veel. De consequente verdediging van dat adagio zou de wereld al een stuk beter maken.
|