Het moet nu maar eens gedaan zijn met het blog te laten liggen. Er is te veel aan het gebeuren om er geen aandacht aan te besteden. Er zijn weliswaar enige problemen opgetreden met familieleden die niet alleen een ernstige ziekteperiode meemaakten, maar bovendien nog noodgedwongen wegens de omstandigheden opgenomen moesten worden in een rustoord. Zelf hebben ze geen kinderen, maar voor mij hebben ze een hele tijd moeder en vader gespeeld en daarom dat ik er eveneens zo veel tijd wil insteken en dat een heleboel dingen een beetje in de vergeethoek geraakten, net zoals het bijhouden van dit blog.

Als de lente komt in ’t land dan geraakt alles weer in bloei en stroomt het bloed waarschijnlijk ook sneller door de aderen, het geeft zo te voelen een ‘boost’ aan het menselijk omhulsel en dat veroorzaakt blijkbaar nieuwe energie. Komaan, dus, laat ons er nog maar eens tegenaan gaan. Er is zoveel te bespreken.

Jean-Marie De Decker laat van zich horen.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Het zal België maar zijn. Naar mijn weten liet nog geen enkel politicus de gangen van een collega nagaan door een detective, maar Jean-Marie die deed het toch maar weer. Van een stunt gesproken.

De media hebben er vol van gestaan en de televisie ruimde een belangrijke plaats in voor debatten met en zonder de betrokkenen over dit heikele onderwerp. Naargelang van de ideologie waren de standpunten neigend naar een voor, dan weer naar een tegen. De meeste informatiekanalen echter waren tegen: ‘nog nooit gezien! Een brug te ver!Dit is er over!’ en andere van dergelijke standpunten vielen met de haverklap op de zetmachine. Als je nu weet dat de meeste media in handen zijn van de blauwe partij, dan is het begrijpelijk dat een standpunt tegen De Decker en zijn praktijken werd ingenomen.

Wat zijn de feiten? In een wanhopige poging om een begroting in evenwicht te presenteren, heeft de paarse regering onder Verhofstadt in de loop van haar legislatuur nogal wat openbare gebouwen verkocht aan private kopers om ze daarna terug te leasen met contracten die in de toekomst meer zouden kosten dan de opbrengst van de verkoop ooit zou kunnen dekken. Deze Sale en lease backmethode is spijtig genoeg geen uitvinding van paars, maar de illustere CD&V-er Etienne Schouppe deed het hen als grote baas van de toen nog eengemaakte nationale maatschappij van Belgische spoorwegen netjes voor. De opmerkingen die uit die hoek komen zijn dan op zijn minst misplaatst.

Maar in ons geval werden ook enkele gebouwen verkocht die o.a. toebehoorden aan het departement van justitie en Jean-Marie D.D. had zo het stille vermoeden dat een deel van de opbrengst afgeleid was naar een duistere bestemming. Met andere woorden, hij verdacht minister De Gucht er van om een deel van de verkoopsom in eigen zak gestoken te hebben.

Dat De Decker hierbij geen beroep deed op de geëigende kanalen van een gerechtelijk onderzoek, mag geen verbazing wekken. In dergelijke zaken heeft justitie nog niet te dikwijls een neutrale, laat staan doortastende werkwijze getoond. Herinner u het onderzoek betreffende de mogelijke verkoop met voorkennis van Fortis-aandelen door diezelfde De Gucht? In een mum van tijd wist justitie met zekerheid te stellen dat er van voorkennis geen sprake was en dat de minister van buitenlandse zaken en zijn echtgenote van alle blaam dienden gezuiverd te worden. Het ware mooi moesten alle onderzoeken in België zo vlug verwerkt worden, maar dat is meestal niet het geval. Al te dikwijls laat het Europese gerechtshof weten dat de redelijke termijn inzake gerechtelijke onderzoeken en vervolgingen in ons landje al te zeer de spuigaten uitloopt. Vergelijk bijvoorbeeld de tijd die het Oostenrijkse gerecht nodig had om onderzoek, proces en strafmaatregel te bepalen betreffende de incestueuze vader die zijn dochter gedurende jaren opsloot en misbruikte, met de afloop van de zaak Dutroux. Zo kunnen er nog vele voorbeelden geciteerd worden, maar ik vermoed dat we die genoegzaam kennen om te weten dat justitie in ons land niet alleen op een klassenjustitie lijkt, maar bovendien uiterst traag maalt. Om er buikpijn van te krijgen en dan nog niet gesproken over de wijze waarop men hier aan rechtspraak doet, maar dat zal in een volgend artikeltje wel ter sprake komen.

Feit is dat De Decker een privé detective onder de arm nam en deze de opdracht gaf om de feiten te onderzoeken. Jean-Marie D.D. heeft echter naar mijn mening enkele dingen over het hoofd gezien, wat me eigenlijk wel verwonderd van een man die toch wel een zekere intelligentie bezit.
Als men er van overtuigd is dat geldstromen gegaan zijn via belastingsparadijzen, moet men zeer bewust zijn van het feit dat juiste inlichtingen hierover bekomen haast onbegonnen werk is. Het bankgeheim is daar zo dichtgemetseld dat het meer dan moeilijk wordt om integere en juiste informatie los te krijgen. Zelfs officiële zendingen – rogatoire commissies – lukken daar amper in, laat staan een detective die geen enkel officieel mandaat kan voorleggen om info te bekomen. Als hij dan toch wat resultaat wil hebben, dan zal hij bijna verplicht zijn om over te gaan tot een poging iemand van de bank om te kopen om vooralsnog de nodige informatie te vergaren en daarbij nog bewijsstukken te voorzien die relevant zijn. Dit is uiteraard niet goedkoop en de vraag kan dan gesteld worden of dergelijk bedrag wel ter beschikking stond. Nevenaspect van dergelijke werkwijze is uiteraard dat ze niet zeer proper is en dat de bewijsstukken niet mogen dienen voor een rechtszaak hier te landen wegens op ‘onregelmatige wijze bekomen’.

Dat de feiten naar boven zouden komen, kon hij al evenzeer weten. Niet alleen is er veel gekibbel in zijn partij – omwille van de postjes Jean-Marie! – maar hij zou wellicht de eerste zijn om iets dergelijks zelf aan de grote klok te hangen. Dat hij toch doorbeet betekent dat hij ofwel zich volledig misrekende over zijn medepartijgenoten, hetzij zeer sterk overtuigd was van zijn gelijk en de mening toegedaan dat hij met een klinkend schandaal kon uitpakken. Het zou inderdaad wat geweest zijn!

Als je deze feiten zo overleest, dan kan ik moeilijk twijfelen aan zijn intelligentie en politiek instinct en heb ik de neiging om te denken dat hij misschien toch wel ergens iets op het spoor was dat absoluut niet ‘koosjer’ is. Of het om een persoonlijke afrekening gaat met De Gucht, kan echter ook, maar dan moeten we er van uitgaan dat alle rationele handelswijze De Decker dan terzijde heeft gelaten en zich heeft laten meesleuren door zijn emoties.

Is de gebruikte methode er over? Bij deze vraag heb ik een dubbel gevoel. Mijn rationele kant zegt me dat we hiermee een gevaarlijke richting in gaan en dat het eigenlijk niet gepermitteerd is. Welke wegen gaan we op als iedere toekomstige politieker zich permanent de vraag moet stellen of hij al of niet gevolgd en gecontroleerd wordt door een of andere ‘stille’? De persoon die recht in zijn schoenen staat hoeft zich weliswaar geen zorgen te maken, maar ik kan me best voorstellen dat men er zich ongemakkelijk zal bij voelen. En waar ligt dan de grens van de bekendmaking? Bij het overschrijden van een oranje verkeerslicht, bij het rendez-vous met een of andere nieuwe liefde? Of bij een ander liefdesgedrag anders dan het gebruik van de missionarishouding?
Anderzijds kan ik het evenwel toch wel een beetje begrijpen. Als ik zie met welke inefficiëntie justitie in ons land te werk gaat, welke archaïsche houding en methodes nog gebruikt worden door het departement en de wereldvreemde houding die een zeer groot aantal magistraten aan de dag legt, dan kan ik me wel voorstellen dat men grijpt naar andere middelen.

Dat deze actie als een boemerang terug in zijn gezicht zou komen, kon Jean-Marie D.D. zich toch wel voorstellen, daarvoor is hij een te controversieel persoon, maar dat het hele UFO ging zijn, dat kon hij naar alle waarschijnlijk niet vermoeden, maar dat is wel wat hem nu overkomt.