Ik ben Staf De Raeymaeker
Ik ben een man en woon in Heverlee () en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 30/07/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: groententuin, koken, digitale foto en film en reizen..
dagelijkse roddels van alles van de laatste dagen.
interessant boek lezen? Ga eens kijken op
http://www.wwaow.com/wwaow/site/bookdetail/?bookid=2935
15-07-2006
bleiren
Weer bleiren geblazen. Juist naar het requiem van Fauré geluisterd. Toch eigenaardig dat muziek me zo kan aangrijpen. Nochtans kan ik niet zeggen dat ik overgevoelig ben. Bezorgd en met vele dingen in mijn hoofd bezig, maar niet super gevoelig, denk ik toch van me zelf. Dat muziek zo kan ontroeren.
gisteren was het de verjaardag van mijn jongste dochter. Ondertussen ook al 30. Jonge jonge, wat worden we oud. Het was gezellig. Ze had gevraagd om mosselen klaar te maken. Met zo een weer is het altijd gezellig om dan buiten te kunnen eten en te blijven zitten tot het donker is geworden. Volgende week weer een feest. De tiende huwelijksverjaardag van de oudste dochter. Druk in juli, want er komt nog.
ik kan weer niet slapen door die vervelende RLS. Wanneer is er eens een firma die daar het juiste middel , de juiste medicatie gaat vinden om al de mensen te helpen die RLS hebben. Volgens berichten die ik hierover lees zijn er jaarlijks meer en meer mensen die daar mee te maken hebben. Zijn er nog mensen die daar last van hebben en wat doen jullie?
Vandaag is mijn broer hier geweest voor verse groenten uit mijn tuintje. Hij had een valies bij meet allemaal kartonnen dozen, kwestie van dat met de trein gemakkelijk te kunnen vervoeren. Deze namiddag de pedicure. We lacheen altijd gelijk zot. Ik plaag en zij reageert. Ondanks het feit dat de behandeling zelf niet zo prettig is, maken we toch veel plezier. Het is ook iemand die graag lacht. Zoals Lana zegt: een dag zonder lachen is er geen geweest.
Regelmatig krijg ik een reactie in mijn gastenboek van Steffie. Moeder van 6 kinderen en een zorgenkind, schrijft ze. Ikzelf heb 5 kinderen en ik heb niet dezelfde zorgen dan Steffie met dat eene kind, maar toch blijft het voortdurend denken aan alle vijf. Doe ik het goed? Doe ik wel genoeg? Heb ik genoeg aandacht voor hen? Eigenlijk heb ik een eigen leven en moeten ze hun plan maar trekken. Toch blijft dat knagen. Ik denk daar dikwijls aan en dan ga ik mezelf dingen verwijten. Ik weet dat ik ze een prima opvoeding gegeven heb, al zijn ze te veel in de watten gelegd. Ze zijn te zacht opgevoed en sommigen hebben daar nu misschien problemen door. Toch verwijt ik mezelf niets, want ikzelf vind dat ze de beste thuis gehad hebben van heel de wereld. Ik herinner me dat andere kinderen uit de buurt er jaloers op geweest zijn. We waren een modelgezin. Iedereen keek naar ons op. Te veel overvleugelen is blijkbaar ook niet goed.
