We zijn zondag 12 september 2010 en vertrekken onder een druilige regen naar de fruitstad bij uitstek, Sint-Truiden.
Deze zomer leerde ik een jonge man kennen, Glenn, die een jaarlijks tornooi inricht in zijn club.  Zoals hij die promote kreeg ik de indruk dat hij zich met hart en ziel inzette voor dit evenement. Hij vertelde mij dat hij gans het jaar met het tornooi in de weer was.  En dat er steeds een massale opkomst was.
Dit jaar waren er 123 inschrijvingen, maar met het weer als grote spelbreker, kwamen uiteindelijk 83 ploegen aan de start.

Mijn aandacht was getrokken, dus heb ik mij ervoor ingeschreven.
Hoe dichter ik bij de plaats van bestemming kwam, hoe meer het begon te regenen.

De locatie mocht er wezen, de terreinen, 2 per 2, lagen in een mooie rechte dreef.  Als men zich inbeeldde dat de zon van de partij was, 10 graden warmer en geen regen ...... men waande zich in het Zuiden.
Inschrijvingen, en eet- en drankmogelijkheden waren ondergebracht in een scholencomplex.

Er was mij beloofd dat ik een goede 'plaatser' zou aangewezen krijg.  En ik was heel verrast in de positieve zin, het bleek een goede speelster

Om iets na 13.00 uur, onder een flinke regen, vatten wij onze eerste ronde aan.  We troffen een 'echt' koppel aan.  En zoals gebruikelijk komt er dan wel eens een woordje.  En nu was het geen uitzondering.  We konden deze ronde winnen met een score van 13 - 4.

De tweede ronde, nog steeds die vervelende regen, krijgen we een mannendoublette als tegenstander.  Een echt belgisch duo, een waal en een vlaming.  De wedstrijd begint gelijkopgaand tot een score van 6 - 5. Dan lukt ons een goede mêne waarin we 4 punten scoren.  De waal, vermoedelijk een speler met naam en faam, voelt nattigheid (figuurlijk).  Met een gedacht dat de hele wereld aan zijn gat hangt, begint hij zijn 'cinema' op te voeren.  Enkel en alleen maar om ons uit ons ritme en concentratie te brengen.  Wanneer hij dan nog eens met zijn laatste bal, de verkeerde bal schiet, is het hek helemaal van de dam.  Na hem eens van antwoord gediend te hebben en kalm te blijven (raar hé) trekken we het laken naar ons toe en winnen met 13 - 5.
Ik moet wel zeggen dat de parter van de 'ambetanterik' heel verveeld was met het gedrag van zijn medespeler.

Dus tot op dat ogenblik hadden we reeds een onverhoopt succes.

Dan kwam er de derde ronde aan, wij volhardden in ons succes (maar dat deed de regen ook). En wie krijgen we dan voorgeschoteld ..... Walter Braekevelt, lid van PC De Bevers Waregem. Men moet dan naar Limburg rijden om tegen een Westvlaming te moeten spelen. De wedstrijd verloopt in een goede sfeer, maar ook hier trekken we aan het langste eind en winnen met 13 - 6.

Na reeds goed besmeurd te zijn leek het alsof er toch iemand medeleven had, want het stopte met regenen en zelfs de zon kwam bij wijlen eens door het wolkendek.
Wij konden dus 'droog' onze vierde en laatste wedstrijd aaanvatten.  Mijn medespeelster verbleekte toen zij onze opponenten op het terrein zag verschijnen.  Het waren twee mannelijke spelers van haar club.  Ze fluisterde mij in het oor dat we het moeilijk zouden hebben om daar tegen te winnen.  En dat bleekt ook uit haar spelpeil toen we begonnen, ze was onder de indruk.  Maar na enkele mênes vond ze terug het goede ritme en we konden het duo inblikken met 13 - 8.

Ons eindresultaat 4 overwinningen en 29 pluspunten.

Wat zeker ook vermeld moet worden is het feit dat iedereen kon genieten van een goede BBQ (4 stukken vlees en groenten a volonté). En dat allemaal voor de prijs van 10 stukken van 50 eurocent

Iedereen trok dan naar de zaal waar de prijsuitreiking plaatsvond. Zoals gebruikelijk nam de voorzitter van de club het woord, en bedankte zijn medewerkers alsook de talrijk opgekomen spelers.  Want er was moed nodig om in zulk weer te spelen.

Toen iedereen verwachte dat men met de uitreiking zou beginnen, werd de microfoon aan Glenn gegeven.  Hij deelde mee dat hij even een privéaangelegenheid wou kenbaar maken.  Een beetje consternatie alom (petanquers zijn wel iets gewoon). Het werd zelfs stil in de bomvolle zaal. 
Dan ging Glenn op zijn knie zitten, toverde een klein zwart doosje uit zijn broekzak, en richtte het woord tot zijn vriendin ...... en zei : WIL JE MET ME TROUWEN  en haar antwoord was  ....... JA.  Hoef ik te zeggen dat er een oorverdovend applaus losbarstte in de zaal?
Het betrof wel een mooi apart huwelijksaanzoek, die gedurfd was met zo'n massa getuigen.

En dan gingen we uiteindelijk over tot het afroepen van het eindklassement en uitreiking van de prijzen.  
Toen de zevende plaats werd afgeroepen  was het ons beurt.  Zowel mijn medespeelster als ik kozen voor een boormachine.

En dan wil ik nog één woordje zeggen, de inrichting, de accomodatie, de ontvangst, het verloop, alles verliep heel vlot. En dan zeg ik nog niks over de prijzentafel, lang geleden dat ik zoiets heb gezien.  Werkelijk chapeau.
Proficiat voor jullie geslaagd tornooi.

We hopen er volgend jaar terug te kunnen bijzijn.