Now it's flying time again, we're gonna leave you......
01-03-2008
Het grote wachten..........
Nadat je hebt geboekt begint het grote wachten. Je kunt zo nu een dan eens kijken hoe het weer in Florida is en of de vliegtuigen op schema vertrekken en aankomen. Je kunt de koers van de dollar volgen. Op het Floridaforum.nl lees je sommige reisplannen en-verslagen. Het grote wachten is begonnen.
Een paar dagen voor vertrek worden we wat onrustiger. We kijken nu dagelijks naar het weer, de dollarkoers en de vluchtschema's. Niet dat je er wat aan kunt veranderen, maar zo kom je in de stemming. Op het Floridaforum.nl lezen we nu alle reisverslagen. Hier valt het eens mee met de auto, daar zit het weer tegen met de poolverwarming. Iedereen is opgetogen over de dollarkoers, somigen maken zich druk over de prijs van zonnebrillen, bruidsuikers of Disneytickets. Wij brengen het huis aan kant en zetten de koffers vast beneden. We zijn uitgewerkt, de koelkast is leeg, de was gestreken. De reispapieren zijn gecontroleerd, de dollars besteld, de tuin opgeruimd en de Amerikaanse adressen zijn in de TomTom opgeslagen. Het grote wachten is begonnen.
Op zondag vertrekken we al richting Schiphol. Park, sleep & fly is geboekt bij tante Toos van der Valk. Op maandag kunnen we dan op ons gemak met de shuttlebus naar Schiphol. Het vliegtuig vertrekt om 13:40 uur. Althans, dat staat zo gepland. Of we maar drie uur van te voren willen inchecken. Even wachten voor het inchecken. Even wachten voor de douane. Even wachten voor het interview door de security. Daarna schoenen uit, riemen af, sieraden en horloges in het bakje en de laptop uit de tas. Eenmaal in de wachtruimte kan het grote wachten beginnen. Zullen we op tijd vertrekken? Wij wachten maar af.
Schiphol heeft er grote wachtruimtes voor ingericht. Dan is het zover, we mogen instappen. We zitten op rij vier, dus als het logisch georganiseerd wordt, stappen we als een van de laatsten in. Even wachten nog en dan schieten we de lucht in. 9 uur duurt de vlucht naar Orlando. Het grote wachten kan dus weer beginnen.
Op de luchthaven wacht ons vast de gebruikelijke ceremonie om door customs & immigration te komen. Schoenen uit, riemen af, sieraden en horloges in het bakje en de laptop uit de tas. Joost mag weten waarom het nodig is na de vlucht. Wij wachten maar geduldig tot de controles achter de rug zijn. Daarna op de koffers wachten en nog even in de rij bij Alamo wachten tot we aan de beurt zijn. Het kan even duren voor je wordt geholpen, maar dan loop je zo door naar de garage om de auto van "jouw" categorie uit te zoeken. TomTom aansluiten en.....wachten tot de sateliet gevonden is. Gelukkig weten we het eerste stukje goed de weg, dus kunnen we vast vertrekken.
Wat de komende weken ons zullen brengen? Wij wachten het maar af. We weten zeker dat we moeten wachten bij de parken om een parkeerticket te kopen, om onze tassen te laten controleren, tot we aan de beurt zijn voor de attractie of om de bestelling op te geven.
Voor de mensen die achterblijven en die willen weten hoe we het maken: als je op onderstaande link klik, krijg je de 10 daagse weersverwachting. Of de voorspelling ook uitkomt? Wij wachten het allemaal maar af.............
Toen wij Florida "ontdekten" in 1987, gingen we met een min of meer verzorgde reis. Vlucht, hotels en auto werden geboekt bij een reisbureau. We verbleven een week in een hotel aan de 192 in Kissimmee en daarna in een hotel in Sunny Isles, North Miami. Al snel kregen we door dat we zo'n reis ook best op eigen gelegenheid zouden kunnen maken. Sinds die tijd regelen we soms alles zelf, maar als het zo uitkomt (lees als de prijs goed is) boeken we via American Estates. Dit is overigens steeds vaker het geval en... gemak dient de mensch!
Je kunt je nu bijna geen leven meer voorstellen zonder internet, maar in die tijd gingen we na aankomst eerst een paar boekjes met "coupons" scoren. Onze vaste stek was de 192, waar het barst van de hotels. In onze jonge jaren hechtten we niet zoveel waarde aan de kwaliteit van het hotel, zolang het er schoon was en het bed niet piepte. En zo struinden wij de hele 192 af en sliepen we bij de Days Inn, de Sleep Inn, de Comfort Inn, de Comfort Suites, de Travelodge, you name it, we've been there. We gingen 's morgens al vroeg naar de parken ( mind you: Magic Kingdom en Epcot) en daar bleven we de hele dag. Ook in Seaworld vermaakten wij ons prima.We ontdekten dat er ook nog andere leuke locaties waren. Op de een of andere manier voelden we ons op de International Drive niet zo thuis. We hebben het een keer of vier in verschillende hotels geprobeerd maar het bleek niet onze "stek'. Veel leuker bleek het in Lake Buena Vista. We ontdekten de Sierra Suites (heet nu Extended Stay), met een mini keukentje en een miniafwasmachientje, ruime kamers en een lekker zwembad.
Extended Stay de Luxe Suites, formerly known as Sierra Suites
Toen we weer eens op zoek waren naar een leuke aanbieding, zagen we bij het reisbureau vlucht en appartement Parkway International. Maar dat was geweldig zo'n appartement! Een eigen keuken was toch wel handig met zo'n grote koelkast voor de boodschappen. En de wasmachine met de droger betekende dat je veel minder "klerenzooi" mee hoefde te sjouwen. Je mikt je T-shirtjes lekker in de wasmachine. een fijn zwembad erbij en...onze eerste kennismaking met de Hot Tub.
Appartementen Parkway International, met Hot Tub
En we ontdekten Bali, the former Ron John Resort, nu bekend onder de naam Liki Tiki Village, helemaal aan het eind van de 192 bij de 27. Er was verder niets daar, een 7/11 winkeltje maar dan hield het op. Even verderop reed je de 27 op, toen nog met allerlei citrusplantages.Maar de appartementen waren prachtig en het zwembad was spectaculair.
Apartementen Liki Tiki Village, formerly known as Bali, formerly known as Ron John.
Een jaar of drie geleden hebben we, op aanraden van Hans van American Estates een villa gehuurd. Daar kwam waarempel het oude avontuurlijke gevoel weer bij terug. Je huurt een villa, maar je krijgt het adres pas als je in Florida aankomt. Je moet er van houden, zo'n speurtocht als je net een lange reis achter de rug hebt, maar wij hebben er geen bezwaar tegen. Een ding is immers zeker, je hoeft je over de kwaliteit en de luxe geen zorgen te maken. Wij kwamen terecht in Southern Dunes, en kregen een prachtige villa in de Kokomoloop. Vorig jaar hebben we voor het eerst een condominium (flat) gehuurd. Je hebt dan geen prive zwembad maar maakt gebruik van de community pool. Zoals wij in onze Vinexwijken een WipKip voor de kinderen hebben, zo hebben ze daar een buurtzwembad. Meestal nog met een mooie gymzaal met moderne apparatuur erbij en een hottub.
Dit jaar gaan we in maart. De Amerikanen hebben eind maart, net voor de Pasen hun Spring Break en het bleek al aardig volgebeoekt te zijn in die periode. Hans had nog wel een condo in een splinternieuw complex Cane Island. Verwend als we zijn, zochten we snel naar reviews van andere huurders op Internet. Kenelijk is het nog zo nieuw dat je er bijna niets over kunt vinden. We hebben het toch geboekt en hebben vast wat fotootjes opgezocht via het internet want we kunnen niet wachten om te zien waar we nu weer terecht komen. Een WipKip zal er wel niet zijn, maar op grond van deze plaatjes vertrekken wij weer met een gerust hart naar Florida.
Cane Island Kissimmee, exterieur met community pool en woonkamer
Keuken en slaapkamer
Badkamer en gemeenschappelijke gymzaal
Geen WipKip, wel een Hot Tub.... Veel mensen denken dat je wel erg veel geld te besteden moet hebben om zo iets te kunnen huren. Laat ik er dit over zeggen: Center Parks of Landall Greenparks zijn echt duurder! Maar ja, daar struikel je dan ook over de WipKippen.......
Op 3 maart 2008 vliegen we naar Orlando, Florida. Het klinkt misschien een beetje arrogant maar we weten niet meer precies hoe dikwijls we inmiddels met vakantie in de Verenigde Staten geweest zijn. In 1986 hebben we voor het eerst de grote sprong gewaagd en sinds die tijd komen we er tenminste eenmaal per jaar. Florida is onze favoriete staat geworden, Orlando is ons tweede thuis.
In de loop der jaren hebben we met verschillende maatschappijen gevlogen. Wij hebben geen speciale voorkeur, we kozen altijd voor de laagste prijsaanbieder. Martinair was lange tijd de enige die rechtstreeks op Orlando vloog. United Airlines bood in veel gevallen de laagste prijs hoewel Delta Airlines er niet veel voor onder deed. Met de KLM hebben we wel eens voor Miles en Money gevlogen. De goedkoopste vluchten boekten wij ooit bij Sobelair, we moesten toen wel een tussenstop in de Dominicaanse Republiek maken maar wij zagen dat als onderdeel van de vakantie.
Op Floridaforum.nl willen sommigen je laten geloven dat Martinair een belabberde kwaliteit zou leveren. De stewardessen zouden onvriendelijker zijn, de beenruimte (nog) minder en het eten ( Chicken or pasta ) nog onsmakelijker dan bij andere aanbieders. Toegegeven, Martinair heeft nogal eens vertraging, maar zelf hebben we daar gelukkig niet echt veel last van gehad. Hoewel we het overstappen niet als vervelend hebben ervaren, is een rechtstreekse vlucht zeker comfortabel.
Met ingang van 1 april 2008 heeft Martinair de rechtstreekse vluchten van en naar Orlando geschrapt. Net als in 1987 vliegen ze alleen nog maar op Miami. In die tijd moesten we 5 uur wachten om met een locale maatschappij (Piedmont) naar Orlando te vliegen.
Er is veel veranderd. Vooral na de aanslagen in New York is het reizen naar de VS wel wat gecompliceerder geworden door alle veiligheidsvoorschriften en maatregelen. Ik kan me nog herinneren dat het altijd weer een verassing was waar je op het vliegveld in Miami of Orlando moest inchecken als je met Martinair vloog. Ze zetten een kartonnen bord neer met de naam Martinair en daar kon je in de rij gaan staan. Overal stonden er toen al van die handige geleidehekjes, maar niet bij Martinair. De mensen stonden 6 rijen dik en het was soms een waar slagveld om in te checken. Hoeveel en welke balies ze zouden gebruiken, moest je maar afwachten.Tegenwoordig doet het inchecken bij hen niet onder voor de andere maatschappijen. In de regel verloopt het snel en soepel.
Wij vinden het de moeite waard om Comfort Class te boeken als we met Martinair vliegen. 10 centimeter extra beenruimte maakt verrassend veel verschil als je 1.93 meter lang bent. Zeker op een vlucht van 9 uur! Ze maken het wel spannend bij Martinair want je kunt de Comfort Class niet direct boeken. Pas als je de reis geboekt hebt, kan je 90 dagen voor de datum waarop je vliegt, Comfort Class boeken via internet. Vol = vol en weg = pech. Ons is het voor deze reis gelukt in ieder geval. Zowel op de heen als op de terugweg hebben we stoel A en B op rij 4.
Het vliegen is wat minder avontuurlijk geworden. Martinair staat gewoon op de verwijsborden op het vliegveld aangegeven. Als je vertraging hebt kan je het op internet van te voren al zien, je stoelnummers zijn gererveerd, dus het is geen verassing meer waar je komt te zitten. De straalstroom beinvloedt de reistijd maar dat wordt allemaal berekend. Je weet exact hoe laat het vliegtuig landt. Blijft nog over de vraag wat de pot schaft onderweg. Ik gok op Chicken or Pasta
) nog onsmakelijker dan bij andere aanbieders. Toegegeven, Martinair heeft nogal eens vertraging, maar zelf hebben we daar gelukkig niet echt veel last van gehad. Hoewel we het overstappen niet als vervelend hebben ervaren, is een rechtstreekse vlucht zeker comfortabel. 
